สวัสดีคะ นี่เป็นกระทู้แรกของฉัน เป็นตัวหนังสือที่อัดอั้นตันใจที่สุดในชีวิต
ฉันรู้จักกับผู้ชายคนนี้ในบีทอคคะ ในช่วงเวลาที่ฉันมีปัญหาด้านความรัก
เขาใช้ความพยายามที่จะเป็นเพื่อนที่แสนดีของฉันมาก ( เขาอายุ 30 ฉัน 24 )
เราคุยกันบ้าง เขาเข้ามาปลอบบ้าง คือทำดีทุกอย่างกับคนที่ไม่เคยเห็นหน้ากัน
จนเมื่อ .. ฉันไปกดถูกใจรูปเขาในบีเพราะบังเอิญเห็น ( ฉันลบบีเก่า แล้วเราก็ไม่ได้เป็นเฟรนกันแล้ว )
ค่ะ ... เขาทักมา เราคุยกันทั่วไป เขาก็เช่นเคยคะ .... แสนดี และจำเราได้ว่าเราคือคุณ...ที่อกหักนี่เอง
ผ่านมาสัก 3 วัน เขาขอเจอคะ ฉันสะดวกเวลาเที่ยงคืน เพราะต้องรอรูมเมทกลับมาห้อง
คืนนั้นเราเจอกัน เขาหล่อและดูดีในระดับนึงค่ะ ใครเห็นใครก็คงชอบแบบง่าย ๆ
ในระหว่างทาง. ฉันพยายามถามเขาคะ ว่ามีแฟนไหม ? เขายืนยันว่าไม่มี ฉันเลยใช้ประโยคที่น่าจะรู้ความจริงง่ายที่สุด
# คุณอายุ30แล้วไม่มีแฟนเป็นไปไม่ได้หรอก บอกมาเถอะ รับได้ เป็นกิ๊กกันก็ได้ *
ฉันใช้ประโยคนี้ คำตอบที่ได้คือ เขามีแล้ว อยู่ไกลกัน ( แฟนเขาอยู่ศรีสะเกษ ) ที่สำคัญมีอาชีพเดียวกับฉัน
ส่วนตัวเขาอยู่ลพบุรี ทำงานอาชีพฟีเวอร์ของจังหวัดลพบุรี และฉันก็อยู่ลพบุรี
ค่ำคืนนั้นเขาพาฉันไปเที่ยวผับแห่งนึง พอกลับ ... คะ ฉันไปนอนบ้านเขา เขาหลับอยู่ข้าง ๆ โดยที่ไม่แตะต้องตัวฉันสักนิด
แล้วมันก็พลาดคะ ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ฉันกำลังเริ่มรักนับแต่วินาทีนั้น ใช่คะ แลดูง่ายมาก แต่วินาทีนั้นทุกอย่างมันดูหลุดลอย
ผิดชอบชั่วดีหายไปหมด เหลือแต่กิเลส ตัณหา เข้าครอบงำคนทั้งสองคน.
ฉันปรึกษาพี่รูมเมทที่ห้อง เขาเลยไปถามพี่ผู้หญิงอีกคนว่าเขาคนนั้นมีแฟนอยู่ที่ไหนอะไรยังไง ? หรือประวัติคร่าว ๆ นั่นเอง
ถูกคนคะ พี่ผู้หญิงคนนี้รู้จักพี่เขา แฟนพี่ผู้หญิงอยู่ค่ายเดียวกันกับเขา .....
ฉันกับเขาเจอกันอีก ไปทานข้าว เช้าพาไปเจอเพื่อน ... ซึ่งเพื่อนเขาก็แสดงละครได้ดีคะ อ่อ นี่แฟน... นะ
จนอีกวันพี่เมทที่ห้อง ถามว่า # เขาบอกฉันว่าเขาไม่มีแฟนใช่ไหม ? ฉันตอบ ใช่
พี่เมทเลยบอกว่า เขาไม่มีแฟนแต่เขามีเมีย !!!!! มีเมียมาแล้ว 1คน มีลูก 1 คน แล้วคนปัจจุบันหมั้นแล้ว. มีรูปเวดดิ้งเตรียมตัวแต่งแล้ว !!!!!!
คะ ... โลกฉันพังทั้งใบ ร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง นี่ฉันทำอะไรลงไป พอตั้งสติได้ เลยค้นหาเฟซเขาที่พี่ผู้หญิงให้มา ...
ใจแทบขาด สั่นไปหมด. วันที่ 14 กุมภา ที่เขาบอกว่าอยู่บ้านแม่ เขาไปหาว่าที่เจ้าสาวเขา เขาไปฉลองวันแห่งความรักด้วยกัน
เขาแอบโทรมาหาฉัน เขาโกหกฉัน. ภาพโปร เป็นภาพเวดดิ้ง แท็กหากัน เขาทั้งสองรักกันมาก. .... เขาหมั้นไปแล้ว
มีภาพงานหมั้น. งานแต่งของเขา คือวันที่ 18 เมษายน 2558 ใช่คะ !!! มันคือเดือนหน้า. !!!!!
ฉันตัดสินใจคุยกับเขาให้รู้เริ่อง เขาบอกว่ารักฉัน ไม่อยากเสียฉันไป ต่อให้เขาแต่งงานก็จะไม่ทิ้งฉัน
ฉันไม่ได้ใจอ่อนเชื่อเขาว่าเขารัก ไม่เชื่อเขาว่าเขาจะไม่ทิ้ง. .... แต่ฉันตัดสินใจอยู่ เพราะฉันรักเขามาก มากเกินกว่าจะเสียเขาไป
ฉ้นใช้ชีวิตหลบซ่อน. เขาอยากมาก็มา อยากหายก็หาย. ..... เขาใช้ชีวิตมีความสุขมาก ... ต่างจากฉันที่เฝ้ารอเวลาเจอ คิดถึงใจจะขาด
เขาไม่อยากให้ฉันไปคืนดีกับแฟนเก่า มีอาการโกรธ ฉุนเฉียว โดยที่ไม่รู้ว่ามันคือความรู้สึกเขาจริง ๆ หรือแกล้งทำ
ฉันต้องนอน ร้องไห้ทุก ๆ คืน กับความไม่ค่อยใส่ใจ ไม่ค่อยสนใจของเขา ฉันเรียกร้องอะไรไม่ได้เลย ไม่มีสิทธิ์เลย
ฉันบอกเลิกเขา เขาก็มีท่าทีว่ารักฉันมาก พร่ำพรรณาว่ารักฉัน ไม่ให้ฉันไป ไม่มีวันทิ้ง
ฉันต้องอดทน ในวันเสาร์อาทิตย์ จะไม่ได้เจอ ไม่ได้เห็นตัวหนังสือ ไม่ได้ยินเสียง
เขาขับรถไปหาเจ้าสาวของเขา ทุกอาทิตย์ .... ฉันถามว่ารักแฟนเขามากไหม เขาบอก รัก#
และก็รักฉัน ?????? ไม่ยอมเสียฉัน มีอาการหึง หวง ฉันไม่มีสิทธิ์มีคนอื่นได้ !!!!
ฉันยอมคะ ฉันยอมทุกอย่าง เพื่อให้มีเขาอยู่ ... มาโดยตลอด
เมื่อวานเป็นอีกวันที่ฉันบอกเลิกเขา ผ่านตัวอักษร แล้วเขาโทรกลับมา
เขาอ้อนวอนทุก ๆ ทาง ไม่ให้ฉันไป เป็นครั้งแรกที่เขาโทรมาแล้วได้ยินเสียงฉันร้องไห้
ฉันระบายทุก ๆ อย่าง. .... แล้วสายก็ตัดไป
เขาเลยทักฉันมาในบี #
ขอร้อง ขอร้อง .... ให้ฉันอยู่ อย่าไป ,.. เขาพร่ำทุกอย่าง ... แต่ฉันพอแล้ว ฉันเหนื่อยมามากแล้ว
เลยตัดสินใจถาม # แต่งงานแล้วต้องไปอยู่ด้วยกันใช่ไหม เขาตอบ ...... ใช่
แล้วคำว่าไม่ทิ้ง คำว่ารักนักรักหนา พอเขาไปอยู่ด้วยกัน ฉันต้องโดนทิ้งใช่ไหม
เขาเก็บฉันไว้แก้ขัด แก้อะไร ??? เขาจะมีฉันได้ยังไง ??
ฉันตัดสินใจจบจริง ๆ ลบบีเขา ลบแอพหมด ลบไลน์ ลบเบอร์
ตื่นมา ใช่คะ .... ไม่มีสายจากเขา ไม่มีตัวหนังสือใด ๆ จากคนที่บอกว่าไม่อยากเสียฉันไป
วันนี้วันศุกร์เขาต้องเดินทาง .... ไปหาเจ้าสาวของเขาแล้ว
ทุกอย่างมันจบแล้ว ... ฉันไม่มีวิธีใดเยียวยาแผลนี้เลย
ไม่มีวิธีใดหยุดน้ำตาในตอนนี้ ฉันต้องใช้ชีวิตยังไง .... ต้องรอลุ้นว่าจะพลาดครั้งยิ่งใหญ่หรือไม่ ?
ต้องมานั่งนับ รอบเดือน ..... ฉันจะบอกลูกว่า ... ใครเป็นพ่อของเขา?
นั่งนับวันเวลาอีกนานแค่ไหน ฉันท้อ ฉันล้า ฉันไม่มีปัญญาแบกรับปัญหานี้เลย
ฉันรักสามีของคนอื่น รักเจ้าบ่าวของคนอื่น ...
ฉันรู้จักกับผู้ชายคนนี้ในบีทอคคะ ในช่วงเวลาที่ฉันมีปัญหาด้านความรัก
เขาใช้ความพยายามที่จะเป็นเพื่อนที่แสนดีของฉันมาก ( เขาอายุ 30 ฉัน 24 )
เราคุยกันบ้าง เขาเข้ามาปลอบบ้าง คือทำดีทุกอย่างกับคนที่ไม่เคยเห็นหน้ากัน
จนเมื่อ .. ฉันไปกดถูกใจรูปเขาในบีเพราะบังเอิญเห็น ( ฉันลบบีเก่า แล้วเราก็ไม่ได้เป็นเฟรนกันแล้ว )
ค่ะ ... เขาทักมา เราคุยกันทั่วไป เขาก็เช่นเคยคะ .... แสนดี และจำเราได้ว่าเราคือคุณ...ที่อกหักนี่เอง
ผ่านมาสัก 3 วัน เขาขอเจอคะ ฉันสะดวกเวลาเที่ยงคืน เพราะต้องรอรูมเมทกลับมาห้อง
คืนนั้นเราเจอกัน เขาหล่อและดูดีในระดับนึงค่ะ ใครเห็นใครก็คงชอบแบบง่าย ๆ
ในระหว่างทาง. ฉันพยายามถามเขาคะ ว่ามีแฟนไหม ? เขายืนยันว่าไม่มี ฉันเลยใช้ประโยคที่น่าจะรู้ความจริงง่ายที่สุด
# คุณอายุ30แล้วไม่มีแฟนเป็นไปไม่ได้หรอก บอกมาเถอะ รับได้ เป็นกิ๊กกันก็ได้ *
ฉันใช้ประโยคนี้ คำตอบที่ได้คือ เขามีแล้ว อยู่ไกลกัน ( แฟนเขาอยู่ศรีสะเกษ ) ที่สำคัญมีอาชีพเดียวกับฉัน
ส่วนตัวเขาอยู่ลพบุรี ทำงานอาชีพฟีเวอร์ของจังหวัดลพบุรี และฉันก็อยู่ลพบุรี
ค่ำคืนนั้นเขาพาฉันไปเที่ยวผับแห่งนึง พอกลับ ... คะ ฉันไปนอนบ้านเขา เขาหลับอยู่ข้าง ๆ โดยที่ไม่แตะต้องตัวฉันสักนิด
แล้วมันก็พลาดคะ ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ฉันกำลังเริ่มรักนับแต่วินาทีนั้น ใช่คะ แลดูง่ายมาก แต่วินาทีนั้นทุกอย่างมันดูหลุดลอย
ผิดชอบชั่วดีหายไปหมด เหลือแต่กิเลส ตัณหา เข้าครอบงำคนทั้งสองคน.
ฉันปรึกษาพี่รูมเมทที่ห้อง เขาเลยไปถามพี่ผู้หญิงอีกคนว่าเขาคนนั้นมีแฟนอยู่ที่ไหนอะไรยังไง ? หรือประวัติคร่าว ๆ นั่นเอง
ถูกคนคะ พี่ผู้หญิงคนนี้รู้จักพี่เขา แฟนพี่ผู้หญิงอยู่ค่ายเดียวกันกับเขา .....
ฉันกับเขาเจอกันอีก ไปทานข้าว เช้าพาไปเจอเพื่อน ... ซึ่งเพื่อนเขาก็แสดงละครได้ดีคะ อ่อ นี่แฟน... นะ
จนอีกวันพี่เมทที่ห้อง ถามว่า # เขาบอกฉันว่าเขาไม่มีแฟนใช่ไหม ? ฉันตอบ ใช่
พี่เมทเลยบอกว่า เขาไม่มีแฟนแต่เขามีเมีย !!!!! มีเมียมาแล้ว 1คน มีลูก 1 คน แล้วคนปัจจุบันหมั้นแล้ว. มีรูปเวดดิ้งเตรียมตัวแต่งแล้ว !!!!!!
คะ ... โลกฉันพังทั้งใบ ร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง นี่ฉันทำอะไรลงไป พอตั้งสติได้ เลยค้นหาเฟซเขาที่พี่ผู้หญิงให้มา ...
ใจแทบขาด สั่นไปหมด. วันที่ 14 กุมภา ที่เขาบอกว่าอยู่บ้านแม่ เขาไปหาว่าที่เจ้าสาวเขา เขาไปฉลองวันแห่งความรักด้วยกัน
เขาแอบโทรมาหาฉัน เขาโกหกฉัน. ภาพโปร เป็นภาพเวดดิ้ง แท็กหากัน เขาทั้งสองรักกันมาก. .... เขาหมั้นไปแล้ว
มีภาพงานหมั้น. งานแต่งของเขา คือวันที่ 18 เมษายน 2558 ใช่คะ !!! มันคือเดือนหน้า. !!!!!
ฉันตัดสินใจคุยกับเขาให้รู้เริ่อง เขาบอกว่ารักฉัน ไม่อยากเสียฉันไป ต่อให้เขาแต่งงานก็จะไม่ทิ้งฉัน
ฉันไม่ได้ใจอ่อนเชื่อเขาว่าเขารัก ไม่เชื่อเขาว่าเขาจะไม่ทิ้ง. .... แต่ฉันตัดสินใจอยู่ เพราะฉันรักเขามาก มากเกินกว่าจะเสียเขาไป
ฉ้นใช้ชีวิตหลบซ่อน. เขาอยากมาก็มา อยากหายก็หาย. ..... เขาใช้ชีวิตมีความสุขมาก ... ต่างจากฉันที่เฝ้ารอเวลาเจอ คิดถึงใจจะขาด
เขาไม่อยากให้ฉันไปคืนดีกับแฟนเก่า มีอาการโกรธ ฉุนเฉียว โดยที่ไม่รู้ว่ามันคือความรู้สึกเขาจริง ๆ หรือแกล้งทำ
ฉันต้องนอน ร้องไห้ทุก ๆ คืน กับความไม่ค่อยใส่ใจ ไม่ค่อยสนใจของเขา ฉันเรียกร้องอะไรไม่ได้เลย ไม่มีสิทธิ์เลย
ฉันบอกเลิกเขา เขาก็มีท่าทีว่ารักฉันมาก พร่ำพรรณาว่ารักฉัน ไม่ให้ฉันไป ไม่มีวันทิ้ง
ฉันต้องอดทน ในวันเสาร์อาทิตย์ จะไม่ได้เจอ ไม่ได้เห็นตัวหนังสือ ไม่ได้ยินเสียง
เขาขับรถไปหาเจ้าสาวของเขา ทุกอาทิตย์ .... ฉันถามว่ารักแฟนเขามากไหม เขาบอก รัก#
และก็รักฉัน ?????? ไม่ยอมเสียฉัน มีอาการหึง หวง ฉันไม่มีสิทธิ์มีคนอื่นได้ !!!!
ฉันยอมคะ ฉันยอมทุกอย่าง เพื่อให้มีเขาอยู่ ... มาโดยตลอด
เมื่อวานเป็นอีกวันที่ฉันบอกเลิกเขา ผ่านตัวอักษร แล้วเขาโทรกลับมา
เขาอ้อนวอนทุก ๆ ทาง ไม่ให้ฉันไป เป็นครั้งแรกที่เขาโทรมาแล้วได้ยินเสียงฉันร้องไห้
ฉันระบายทุก ๆ อย่าง. .... แล้วสายก็ตัดไป
เขาเลยทักฉันมาในบี #
ขอร้อง ขอร้อง .... ให้ฉันอยู่ อย่าไป ,.. เขาพร่ำทุกอย่าง ... แต่ฉันพอแล้ว ฉันเหนื่อยมามากแล้ว
เลยตัดสินใจถาม # แต่งงานแล้วต้องไปอยู่ด้วยกันใช่ไหม เขาตอบ ...... ใช่
แล้วคำว่าไม่ทิ้ง คำว่ารักนักรักหนา พอเขาไปอยู่ด้วยกัน ฉันต้องโดนทิ้งใช่ไหม
เขาเก็บฉันไว้แก้ขัด แก้อะไร ??? เขาจะมีฉันได้ยังไง ??
ฉันตัดสินใจจบจริง ๆ ลบบีเขา ลบแอพหมด ลบไลน์ ลบเบอร์
ตื่นมา ใช่คะ .... ไม่มีสายจากเขา ไม่มีตัวหนังสือใด ๆ จากคนที่บอกว่าไม่อยากเสียฉันไป
วันนี้วันศุกร์เขาต้องเดินทาง .... ไปหาเจ้าสาวของเขาแล้ว
ทุกอย่างมันจบแล้ว ... ฉันไม่มีวิธีใดเยียวยาแผลนี้เลย
ไม่มีวิธีใดหยุดน้ำตาในตอนนี้ ฉันต้องใช้ชีวิตยังไง .... ต้องรอลุ้นว่าจะพลาดครั้งยิ่งใหญ่หรือไม่ ?
ต้องมานั่งนับ รอบเดือน ..... ฉันจะบอกลูกว่า ... ใครเป็นพ่อของเขา?
นั่งนับวันเวลาอีกนานแค่ไหน ฉันท้อ ฉันล้า ฉันไม่มีปัญญาแบกรับปัญหานี้เลย