เชื่อว่าทุกคนเคยเขียนไดอารี่.....

คืนนี้นอนไม่หลับ หรือว่าหลับไม่ลง ไม่รู้ว่าควรจะเลือกใช้คำไหนดี

กว่าสามเดือนหลังจากเรียนจบ ก็ตั้งหน้าตั้งตาสมัครงาน ระหว่างที่รอบริษัทเรียกสัมภาษณ์

ก็ทำให้มีเวลาให้ตัวเองอย่างเต็มที่ (เกินลิมิตจากที่เคยบอกพี่ชายเอาไว้ว่าขอพักเดือนเดียว)

ชีวิตตอนนี้เรียกได้ว่ามีโอกาสได้คุยกับตัวเองมากที่สุดตั้งแต่เกิดมาเลยล่ะ

ไม่รู้ว่าการที่ได้คุยกับตัวเองมันเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี ...??

เพราะหลังๆเริ่มสังเกตุตัวเองว่าเริ่มจะเพ้อเจ้อและคิดมากกับเรื่องราวต่างๆที่ผ่านเข้ามาทั้งเก่าและใหม่

ปกติแล้วไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามแต่ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต จะถูกจดบันทึกลงไปในไดอารี่

แต่เพิ่งมาเลิกเขียนก็เมื่อปีที่แล้ว ไม่รู้ทำไมถึงเลิกเขียน เหตุผลน่ะมี แต่ไม่รู้ว่าจะใช่เหตุผลจริงๆหรือเปล่า ?

เคยเป็นมั้ยที่กลับมาเปิดอ่านไดอารี่ แล้วภาพเหตุการณ์ในขณะที่จดบันทึกลงไป มันวิ่งแว๊บเข้ามาในหัว

ถ้าโผล่มาแค่ภาพก็คงไม่คิดอะไร แต่ดันมีเรื่องของความรู้สึกในขณะนั้นวิ่งเข้ามาหาด้วยน่ะสิ

ดึกคืนนี้ พยายามจะข่มตาให้หลับ ปิดไฟวางโทรศัพท์ให้ห่างตัว แต่ก็พลิกไปพลิกมาไม่หลับเสียที

เลยลุกขึ้นมาเปิดไฟ และเดินตรงไปที่ลิ้นชัก ..

หยิบถุงกระดาษใบหนึ่งที่ตอนนี้สภาพเก่ามาก จนต้องนำถุงพลาสติกมาห่อหุ้มไว้อีกชั้นหนึ่ง

เมื่อเปิดออกมา ก็พบกับไดอารี่ตั้งแต่สมัยประถม นอนนิ่งอยู่ในถุงกระดาษอย่างไร้ความรู้สึก

แต่แปลก ที่เรากลับมีความรู้สึกกับไดอารี่เหล่านั้น

ไม่เพียงแต่ไดอารี่เท่านั้น ในถุงกระดาษมหัศจรรย์ใบนั้น ยังเต็มไปด้วยรูปถ่ายและของต่างๆที่เก็บไว้ประกอบเหตุการณ์

ความรู้สึกเมื่อเห็นกองความทรงจำวางอยู่ตรงหน้า มันมีความรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเดินเข้าไปในโรงภาพยนตร์

ที่กำลังฉายหนังเรื่องเศร้า ที่เรารู้ทั้งรู้ว่ามันจะต้องทำให้เราเสียน้ำตาและเจ็บปวด เราก็ยังเดินเข้าไปดู ...

ความรู้สึกตื่นเต้นปนหม่นใจ กำลังตีกันอยู่ในหัวสมอง เพราะเรื่องราวบางเรื่อง ทำไมมันถึงกล้ามาเกิดกับเราได้

แล้วตอนนั้นเราไปแวะทักทายมันนานขนาดนั้นเลยหรอ ??

ไดอารี่ทุกเล่มพูดถึงเรื่องราวความรักที่ผ่านมา สวยงามและเจ็บปวด เปรียบเหมือนดอกกุหลาบที่มีหนามทิ่มแทง

มุมปากขยับขึ้นลง ตามความรู้สึกของเหตุการณ์

นี่หรือเปล่านะ ที่เป็นเหตุผลของการเลิกเขียนไดอารี่

ความเจ็บปวดที่ถูกบันทึกลงไป มันหลากหลายรูปแบบไม่ต่างอะไรกับสีสันบนกระดาษ

ทุกครั้งที่จบความสัมพันธ์กับใครสักคนหนึ่ง เมื่อย้อนกลับมาอ่านเรื่องราวที่เคยทำร่วมกัน มันทำให้รู้สึกขยาด !

เพราะหลังจากเหตุการณ์นั้นจบลง .....

ความเจ็บปวดจะไม่ได้มีร่วมกันแล้ว เป็นเพียงเราฝ่ายเดียวเท่านั้นและไม่สามารถแบ่งปันความเจ็บปวดนั้นให้ใครได้

หรือเป็นเพราะความหวาดกลัว ว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย

จึงทำให้เรื่องราวของคนรักในปัจจุบัน ไม่ได้ถูกบันทึกลงไปในไดอารี่สักเล่มเดียว

หรือจริงๆแล้วเราเปลี่ยนรูปแบบการจดบันทึกมาเป็นการตั้งสเตัสใน Facebook แทน !!!

แต่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนในการเปิดอ่านไดอารี่มากที่สุด คือการเรียนรู้อดีต สิ่งไหนพลาด สิ่งไหนผิด เราจะเห็นตัวเอง

เราจะไม่มีทางรู้หรอกว่าสิ่งที่เราทำในตอนนั้นมันดีหรือไม่ จนเมื่อเวลาผ่านไปแล้วเรามาเปิดอ่าน

น่าแปลกที่เราจดจำความรู้สึกเจ็บปวดได้ดีกว่าความรู้สึกสมหวัง

แต่อย่างน้อยๆก็ได้ข้อดีมาเหมือนกันนะ ...ว่าสุดท้ายแล้ว

ความรู้สึกเจ็บปวดมันจะอยู่กับเราไม่นาน เมื่อเวลาผ่านไปเราจะเข้มแข็งและยอมรับความจริงได้มากขึ้น

แล้วคุณก็จะหลงรักความเข้มแข็งของคุณเอง เชื่อสิ ..



ปล.อันนี้เป็นบันทึกของเราเมื่อ 3 ปีที่แล้วค่ะ ตอนนี้ก็กำลังลังเลว่าจะกลับมาเขียนไดอารี่อีกดีมั้ย เพราะมันก็ห่างมือมานานมากแล้ว