เพราะไดอารี่หน้าเดียว ทำให้ฉันเสียเวลากับผู้ชายคนนี้ไป4ปีเต็ม

เคยรู้สึกมั้ยว่าเรื่องบางเรื่อง ผ่านไปนานแค่ไหนเราก็ยังไม่ลืม อาจจะไม่ได้นึกถึงตลอดเวลา แต่คิดถึงทีไรมันก็ยังจำได้ทั้งความเจ็บปวด ความสุข แล้วก็รายละเอียดหลายๆอย่าง
เราเคยได้ยินมาว่า Sometime, we miss memory.. not a person.
บางครั้งเราคิดถึงความทรงจำ แต่เราไม่ได้คิดถึงคนๆนั้น
จริงๆตอนนี้ควรอ่านหนังสือสอบมิดเทอม แต่บังเอิญหยิบเจอไดอารี่เล่มนึงที่เขียนไว้ตอนม.2 เลยอยากจะเปลี่ยนที่บันทึกเรื่องนี้ลงในกระทู้บ้าง
เราเรียนมหาลัยปี3แล้ว แก่แล้วล่ะ 5555 ผ่านความรักมาเยอะเหมือนกัน แต่ไม่สมหวังสักที อกหักตลอด แต่ผ่านความรักมาเยอะแค่ไหน เชื่อมั้ยว่ารักครั้งแรกเราไม่เคยลืมเลย  เรื่องมันเริ่มจากวันนั้นที่เราบันทึกลงในไดอารี่


เราเป็นคนชอบบันทึกไดอารี่มาก บันทึกตั้งแต่ป.1 บันทึกทุกวัน แต่ตอนนี้ไม่ได้บันทึกแล้ว เลิกเขียนไปตั้งแต่ม.5 เหตุผลที่เลิกไปก็เพราะคนๆนี้
ตอนนั้นเด็กมาก สองบรรทัดล่างมันคืออะไรที่เด็กตอนนั้นเขียนไปแบบงงๆ 5555555 ตอนนั้นบันทึกแบบไม่คิดอะไร ไม่คิดเลยว่าหลังจากนั้นจนถึงม.6 เราจะต้องเจอกับอะไรบ้าง