เราโชคร้ายหรือเราไม่ดีเอง...

ที่เรามาเขียนในนี้ไม่ได้ต้องการอะไร เราแค่ไม่รู้จะระบายออกมาทางไหนกับใครได้อีก
ย้อนเรื่องกลับไปวันแรกที่ได้เจอกับผู้ชายคนนี้ เรารู้จักกัน facebook เขาเป็นเพื่อนของเพื่อนมาอีกที
มี friend กันมาเกือบปีละแต่ไม่เคยคุยจนกระทั่งเมื่อเกือบสองปีก่อนเราไปอวยพรหน้าทามไลน์ของเขา
หลังจากนั้นเขาก็มาไลค์รูป มาคุยด้วย จนเข้าขั้นคำว่าจีบนะเรารู้สึกได้ ตอนนั้นเราอกหักจากทอมมา
มาคุยกับเขาเรายอมรับว่ารู้สึกสบายใจมาก อุ่นใจ และสนุกทุกครั้ง ช่วงนั้นเขาโทรหาเราบ่อย ทักไลน์เราบ่อย
ตอบไวมาก เราอ่านไลน์ไม่ตอบ5นาทีก็จะทักมาว่า หายไปอีกแล้ว มันยิ่งทำให้เรารู้สึกดี ตอนนั้นที่คุยกันเขาก็อยู่กับ
เพื่อน บ่อยครั้งเขาจะโทรมาคุยแม้ว่าจะอยู่กับเพื่อน รายงานเกือบตลอดว่าทำอะไรที่ไหน ส่งรูปมาให้ดูบ้าง วีดีโอบ้าง
ตอนนั้นใช้เวลาคุยกันไม่ถึง 1อาทิตย์ด้วยซ้ำเราไปดูหนังกัน เจอกันครั้งแรก กลับมาเขาขอเราเป็นแฟน แต่ตอนนั้น
เรารู้สึกว่ายังไม่พร้อมเลยบอกเขาไปว่า คุยๆกันไปก่อน แต่ก็ผ่านไปได้ไม่กี่วัน เราก็ตกลงคบกับ"ผู้ชาย" คนแรกในชีวิตเรา
ตอนนั้นก็คิดว่า เขานี่แหละที่คอยรับฟังทุกเรื่องราวของเรา คอยอยู่ข้างๆเสมอ คือคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ
ช่วงแรกตอนนั้นเราอยู่ม.ปลายด้วยกันทั้งคู่ บ้านเขากับเราไกลกันมากแต่เขามีธุระตอนเย็นๆเราก็ไปนั่งเฝ้าประจำ
ทำให้กลับบ้านดึกแต่เขาก็มาส่งเราทุกครั้ง และบ่อยครั้งที่ต้องเดินเข้าบ้านทางเปลี่ยวๆหลายกิโลเพราะไม่มีพี่วิน
เดินไปคุยไปเล่นกันบ้างหยอกกันจนเกือบทะเลาะก็มี เวลากลับบ้านของเราช่วงนั้นก็สี่ถึงห้าทุ่มเลยแหละเพราะรถไม่มีกลับบ้าน
จำได้ว่าระยะทางจากปากซอยบ้านไกลมาก แต่พอเดินกับเขาทีไรเราจะรู้สึกว่ามันไม่ไกลเลย และยังไม่อยากให้ถึงบ้าน
พอถึงบ้านเราก็ไปถีบจักรยานออกไปส่งเขาขึ้นรถกลับ เรียกได้ว่า ส่งกันไปส่งกันมาก็ว่าได้5555 ช่วงนั้นเขาสนิทกับแม่เรามากๆ
เป็นลูกรักของแม่เราเลยแหละ แม่ชอบนิสัยเขา เขาเข้ากับผู้ใหญ่ได้ง่าย เฮฮาและคุยถูกคอกับแม่มากๆ
เขาถึงบ้านห้าทุ่มเกือบเที่ยงคืนแทบทุกวัน จนเราคิดว่าเขาดีมากๆเลยแหละ อยู่คนละโรงเรียนกับเราอีกด้วย
ถึงจะพาเรากลับดึกแต่ก็มาส่งตลอด ตอนนั้นจำได้ว่ามีความสุขมากๆค่ะ พอเขาถึงบ้านเขาจะโทรมาบอกเราเสมอ
เราจะนอนพร้อมกันเกือบตลอด ได้คุยกันบ้างไม่คุยบ้าง จนเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งเดือนความสนิทเริ่มน้อยลง
เพราะเราปิดเทอมกัน เริ่มไม่มีเวลา ไม่ค่อยจะโทรหาหรือตอบไลน์ ห่างกันมากๆ จะไปไหนก็ไม่เคยบอก
มารู้อีกทีก็ตอนที่เราถามนี่แหละ โดยเหตุผลที่อ้างตอนเรารู้เขาก็จะบอกว่า "ก็รีบออกมาอ่ะ ไม่ได้แตะโทรศัพท์เลย" เราก็เชื่อนะ
แต่บ่อยครั้งที่เป็นแบบนี้ จนเราเริ่มคิดว่า มันใช่แล้วหรอวะ... ไม่ถึงเดือนเราเริ่มทะเลาะกัน จนถึงขั้นอยากกลับไปเป็นเพื่อนเหมือนเดิม
อยากกลับไปจุดที่เราสบายใจในตอนนั้น แต่เขาก็ขอโอกาสบอกจะไม่ให้เป็นแบบนี้อีก แต่.... ผ่านไปแล้วสามเดือน
เขาก็ที่เราเคยสบายใจ เคยอุ่นใจ เคยปรึกษาได้ทุกเรื่อง กลับกลายเป็นคนละคนกันไปเลย เราไม่สามารถพุดกับเขาได้ทุกเรื่อง
เราท้อเราเหนื่อย เราหันไปไม่เคยเจอเขาคนเดิมอีก เราเริ่มห่างกัน จากที่คุยไลน์กันตลอดตอนก่อนคบ ตอนนี้เปลี่ยนเป็น
ถามคำตอบคำ หนึ่งชั่วโมง สองชั่วโมงตอบมาที บางครั้งก็เปลี่ยนเรื่องที่เราถามไป นิสัยเขาตอนแรกที่ชอบดื่มเหล้า สูบบุหรี่
ติดเพื่อน ติดเกมส์ ตอนแรกเรายอมรับได้ในสิ่งที่เขาเป็น แต่เพราะในสิ่งที่เขาเป็นมันถูกเปลี่ยนไป จากเดิมที่เคยอยูกับเพื่อนแล้วคุบกับเรา
เขาจะเงียบหายไปเลย เราไม่เคยรู้ว่าเขาหายไปทำอะไรอยู่อยู่กับใคร... เราไม่เคยโทรตาม หรือโทรจิก ถ้าเขาไม่ตอบไลน์เรา
เราก็ไม่เคยส่งไปถี่ๆ ทำได้แค่รอ...... เขาตอบกลับมา ชีวิตประจำวันของเรากับเขามีแค่ ทะเลาะกัน เถียงกัน เราแทบจะไม่ได้คุย
หรือติดต่อกันเลย บางครั้งเราเห็นเขาออนเฟส แต่เขาไม่ตอบไลน์ เราก็คิดนะว่าทำไม เก็บเอามาคิดจนวันๆนึงเราเริ่มทนไม่ไหว
กับการกระทำของเขา ถามเขาไปตรงๆว่าทำไมไม่เหมือนเก่า ออนเฟส เล่นเกมส์ แต่ไม่ตอบไลน์เรานี่หมายความว่ายังไง
สิ่งที่เขาตอบกลับมาคือ "เราหลับ เราไม่ได้จับโทรศัพท์เลย อย่าหาเรื่องได้ไหม" เหมือนตัดบท เราไม่รู้จะถามหรือยังไงต่อ
ก็ได้แต่เก็บเช่นเคย เวลาล่วงเลยไปเกือบครึ่งปี เราได้มีโอกาสรู้จักพ่อแม่และญาติๆเขา บ้านเขาดีกับเรามากค่ะ
รู้สึกได้ว่าทางบ้านเขารักเรามาก ให้เราช่วยดูแลลูกเขาอีกด้วย เพราะเขาเป็นคนดื้ออีกอย่างเขาอยู่คนเดียว (แม่และญาติอยู่ต่างจังหวัดกันหมด)
เวลาล่วงไปนานแต่เขาก็ยังเหมือนเดิม ทำตัวแบบเดิม เราไม่ชอบที่จู่ๆเขาหายไปโดยที่ไม่บอกเรา ทั้งที่เมื่อก่อนเขาทำได้
เราเริ่มไม่ชอบให้เขากินเหล้าเพราะว่ากินแล้วเขาจะเงียบหายไปเลย ซึ่งต่างจากเมื่อก่อนที่โทรมาหาได้ เรารู้สึกว่าเสียใจมาตลอด
ร้องไห้ตลอด และเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น เวลาส่วนใหญ่ไม่ได้หมดไปกับการทะเลาะกัน เวลาทะเลาะเขาจะตอบเราเร็วมากกว่าที่คุยกันปกติ
ครึ่งปีนี้เราอยู่กับเขาบ่อยนะคะ เราจะเข้าไปเก็บบ้านให้เขา ซักผ้าให้ เก็บกวาดบ้านให้เสมอ เพราะเขาเป็นผู้ชายเอาจริงๆ
ก็เหมือนเขาอยู่คนเดียว แต่จะมีเพื่อนมาอยู่ด้วยบ่อยๆ มาเล่นเกมส์บ้างกินเหล้าบ้าง วันๆนึ่งของเขาหมดไปกับการ
นอน เล่นเกมส์ ดูการ์ตูน เล่นโทรศัพท์ กินเหล้า...น่าแปลกที่เวลาอยู่ห่างกันเขาไม่ได้จับโทรศัพท์เลยอย่างที่ว่า
เราอยู่กับความอึดอึดมาหลายเดือน ทะเลาะกันก็เกือบทุกวัน ช่วงนั้นเป็นช่วงแอดช่วงสอบของเด็กม.6 เขาไม่ค่อยสนใจ
กับการลงสอบ การหาที่เรียนสักเท่าไหร่ทกุๆการสมัครสอบของเขาเป็นหน้าที่เราหมดเลยค่ะ ทุกวันนี้รหัสประชาชนเขา
เราก็ยังจำได้5555 จะมีช่วงสอบ Gat-Pat O-net 7วิชาสามัญ ที่เราจะไปติวให้เขาไปสอนให้ก็เลยมีค้างบ้านเขาบ้าง
คือตื่นเช้ามาก็จะไปสอบด้วยกันค่ะ ตอนเย็นก็กลับบ้านมาด้วยกันชีวิตเป็นแบบนี้อยู่หลายเดือน ก่อนทุกอย่างจะแย่ค่ะ
จากอาการที่ไม่ค่อยสนใจกันเวลาห่างแล้ว เขาเริ่มเป็นคนอารมณ์ร้อน โมโหง่ายและ ปากร้ายค่ะ ตอนนั้นเขาพาเราไปสอบ
แล้วทะเลาะกัน เราเดินหนีเขากระชากแขนเราและเขวี้ยงกระเป๋าเราทิ้ง แล้วด่าเรา เอามือผลักหัวเราต่อหน้าคนทั้งมหาลัย
เราอายมากค่ะตอนนั้น น้ำตาก็ไหลไม่เคยคิดว่าชีวิตจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ เคยเลิกกันครั้งนึง
แล้วมีรุ่นน้องเรามาขอจีบ แต่เราบอกกับเขาไปว่า คุยๆกันไปก่อนนะ พี่ก็เพิ่งเลิกกับแฟน ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรค่ะ แค่อารมณ์คนอกหัก
แต่พอเขามารู้เรื่องว่ามีคนมายุ่งกับเรา เขาเริ่มด่าเราว่า "ทำไมทำตัวร่านแบบนี้อ่ะ บอกเขาไปทั่วว่าโสด มั่วว่ะ มัน กา... ขอให้โดน ... จนตาย"
เรานี่อึ้งเลยค่ะตอนนั้นร้องไห้ฟูมฟายมาก ทั้งชีวิตเกิดมาไม่เคยโดนด่าขนาดนี้เลย ในใจคิดไว้ว่าคงไม่ให้อภัยเขาแล้ว เขาทำเกินไป
แต่สุดท้ายเขาก็มาง้อที่บ้านค่ะ เราก็ใจอ่อนกลับไปคืนดีกับเขา แต่พอกลับไป พฤติกรรมแย่ๆของเขาเริ่มออกอาการ คำด่า คำพุด
การกระทำสารพัดที่เราไม่เคยคิดว่าเขาจะทำ มันก็เกิดขึ้นค่ะ เราทะเลาะกันแรงมาก ยิ่งแรงขึ้นทุกวัน เมื่อตอนเกือบๆหนึ่งปี
ทะเลาะกันกลางลานห้าง เราทุบอกเขาไปครั้งนึงเพราะเขาด่าเราว่า "มั่ว ค..." เราโมโหมากตอนนั้นรับไม่ได้ เพราะคนก็อยู่เยอะด้วย
เขาก็ผลักเราค่ะเรานั่งอยู่บนเก้าอี้เกือบล้มลงไป จากนั้นก็ทะเลาะกันใหญ่โตค่ะ เพื่อนก็ห้ามไว้แต่เขาก็ไม่หยุดกลับมาบ้าน
เราร้องไห้หนักมากๆจนขอร้องเขาว่า เราอยากกลับบ้าน เขาตอนนั้นไม่ฟังเราค่ะ บอกแค่ว่าถ้าคิดว่าออกไปได้ก็เอา....
เราพยายามฝ่าแรงของเขาไปค่ะแต่สุดท้ายเขาก้จบเราเหวี่ยงไถลไปกลางบ้าน จำได้ว่าเจ็บมากๆ เขาเดินเข้ามาเหมือนจะมาซ้ำเราลุกค่ะ
สู้แล้วตอนนั้น ทั้งตบทั้งทุบ สิ่งที่เขาทำคือ บีบคอเราค่ะ ผลักเราไปหลังบ้าน ปิดประตูล้อคอีก หน้าตาเขาดูโมโหมาก ต่างจากคนที่เราเคยรู้จัก
ตอนนั้นน้ำตาเราไหลแบบที่ไม่เคยไหลมาก่อน สู้ก็สู้สุดใจค่ะ แต่เราเป็นผู้หญิงสู้แรงเขาไม่ได้ เขาถีบเราและกระชากเอาหัวเราไปกระแทกกับ
ประตูไม้ มึนค่ะบอกเลยแต่ทำไงถ้าไม่สู้ก็คงตาย เขาก็ไม่ยอม ผลักเราลงไปนอนและบีบคอ ถามว่าเราจะหยุดไหม ตอนนั้นหายใจไม่ทันด้วย
ทั้งเหนื่อยทั้งร้องไห้เขาคงเห็นอาการเราไม่ดีเลยอุ้มเราขึ้นมาที่นอนและบอกกับเราว่าใจเย็นๆก่อนนะ เขาขอโทษเรา และบอกว่าจะไม่ทำกับเราอีก
ใจเราตอนนั้นไม่ดีค่ะ สภาพแย่มากๆ พ่อแม่เลี้ยงมายังไม่เคยทำแบบนี้ เราไม่ฟังคำขอโทษของเขาแม้แต่หน้าเราก็ไม่มอง
เขาก็ร้องไห้และขอโทษว่าจะไม่ทำอีก.. แต่นั่นไม่ใช่ความจริงค่ะ เขายังทำเหมือนเดิม