ขอปรบมือการแสดงเต้ย พงศกร #บางระจัน

คือเราอาศัยอยู่กับฝั่งเเม่ ตั้งเเต่อนุบาลเหมือนจะชินน่ะเวลาโดนว่าหรือด่าหรือใส่อารมเเต่พอนานวันอายุเพิ่มขึ้นคำพูดเเรงๆจากญาติหรือคนที่บ้านมันเเรงขึ้น ส่วนหลานอีกคนไม่ทำไรก้ไม่โดนด่า นอนเล่นโทรศัพท์เฉย

สารภาพว่าพึงดูเรื่องนี้ตอนรุ่นลูกไปแล้ว จนดูมาเรื่อยๆ จนถึงตอนอวสาร บอกเลยว่าวันนี้พีคมาก ร้องไห้ตั้งแต่ซีนแรก ตอนที่ปกรณ์ไปพบวิรินทร์ ร้องไห้ให้ปกรณ์ (ฉากนี้มาร์ชแสดงดีนะ ยิ่งฉากที่ว่า รินทร์ไม่รัก

มานั่งนึกถึงวันเก่าๆที่ Your name ยืนโรงฉาย ผู้คนเต็มโรง คนรักมากันเป็นคู่ หลังหนังจบ ผมน้ำตาคลอ ตื้นตันใจในตอนจบ ยิ่งเพลงโหมมาจากน้ำตาคลอก็กลายเป็นไหล ผมลุกขึ้นยืนแล้วปรบมือให้หนังทั้งน้ำตา จำได้ว่าท

ไม่น่าเชื่อว่าเค้าจะแสดงได้น้ำหูน้ำตาไหลขนาดนี้ ทั้งบทก่อนจะโดนจับ ตอนที่เถียงกับท้าวทองกีบม้า น้ำตาคลอตา หน้าแดงไปหมด แต่ไม่ไหลออกมา และบทที่ขอกลับมาดูหน้าลูกก่อนตาย ร้องไห้น่าสงสารมาก โดยเฉพาะตอนที่

บางระจัน โอ๊ยย ไม่ไหวแล้ว ปล่อยโฮ เลย ไม่อ๊งไม่แอ๊บ มันแล้ว ฮือๆ คืนนี้น้ำตาท่วมจอ ไม่ไหว จริงๆ อินมากค่ะ ทั้งอึดอัด ทั้งเจ็บแค้น ทั้งเสียใจ โอ๊ยย ฮือๆ ปรบมือรัวๆทั้งน้ำตาให้เลยค่ะ

เราเหนื่อยและเครียดมาก กลับบ้านมานั่งเลื่อนดูฟีดเฟสบุ๊คไปเรื่อยๆ เห็นเพื่อนในทามไลน์เราแชร์เพลงก็กดฟัง ฟังไปเรื่อยๆ จนถึงท่อนที่ว่า .... "เหนื่อยมากไหม? ฉันรู้ว่าเธอน่ะเก่งและยังไหว" เราก็

วันนี้เรามาเล่าประสบการณ์ที่เราเพิ่งผ่านมาไม่นานนี้ ยังร้องไห้จนถึงวันนี้ เรามีแมวน้อยชื่อมีตังค์ รับน้องมาได้สามเดือนแล้วค่ะ รับตั้งแต่อายุเดือนเดียว เราเลี้ยงเองมากับมือจนน้องอายุถึงสามเดือนแล้ว มี

ไม่ได้ร้องไห้แบบเศร้าเสียใจนะคะ คือปกติเราอ่อนไหวง่ายอยู่แล้วเวลาดูหนังเศร้าๆ ฉากครอบครัวอะไรแบบนี้ แต่คือวันนี้มาแปลกมาก เมื่อเย็นเราก็ทำกับข้าวกินปกติ แล้วเปิดทีวีเจอหนังการ์ตูน Bee Movie แบบใกล้จบแ

ความรู้สึก ของ 2 เรื่องนี้ เหมือนกันเลยคือ ยอมรับจากใจ ว่าเห็นชื่อเรื่อง เห็นค่าย เห็นดารา ไม่น่าดู ไม่รอดู แต่พอได้ดูแล้ว มันติด มันไม่ใช่ว่าลุ้นเป็นบางตอน แต่มันดูได้ทั้งเรื่อง ขอพูดถึงฉากเมื่อคืน