ถ้าดูคำถามๆเก่าๆของผม เมือประมาณ 2 ปีที่แล้ว ผมเคยมีกระทูดราม่าเรื่องที่ถูกแฟนทิ้ง แฟนคนที่คบมาสามปี
ตอนนี้ ผมก็เพิ่งถูกแฟนคนที่สองทิ้ง ด้วยเหตุผลที่มึนๆ งงๆ ไม่มีเรื่องนอกใจ ไม่มีเรื่องชู้สาว แต่เป็นเรื่องของอนาคต ที่วางแผนกันไว้แล้วไม่ตรงใจกัน สุดท้ายเลยจบความรัก 1 ปีที่ผ่านมาอย่างที่ผมก็ทำอะไรไม่ถูก
...
ผมเจอแฟนคนนี้หลังจากเลิกกับแฟนคนก่อนได้ประมาณ 5-6 เดือน เริ่มรู้จักกันผ่าน facebook ผ่านเพื่อนของเพื่อนที่เคยรู้จักกัน ผมเริ่มต้นด้วยการเป็นที่ปรึกษาด้านความรักให้กับเธอ เธอกำลังถูกแฟนนอกใจครับ หลังจากนั้นเราก็คุยกันเรื่อยมา ช่วงเวลาประมาณ 1 เดือนที่เราแชทกันผ่านโลกออนไลน์ จนเราได้มาเจอกัน ก็เหมือนคู่รักวัยรุ่นทั่วไปแหล่ะครับ เจอกันเที่ยวด้วยกัน แล้วเราก็ตกลงเป็นแฟนกันครับ
...
บอกเลยครับว่า ณ จุดๆนี้ โลกของผมที่เคยหม่นหมองจากรักครั้งเก่า กลับกลายเป็นสดใสขึ้น ผมมีความสุขกับรักครั้งใหม่มากครับ เพราะรู้สึกเหมือนเธอดึงผมขึ้นจากหลุมแห่งความโศกเศร้า ผมสัญญากับตัวเองว่า ผมจะนำบทเรียนที่ได้จากรักครั้งเก่า มาดูแลเธอให้ดีที่สุด ภาวนาให้เธอเป็นคนสุดท้ายของผม ซึ่งก็เหมือนกับที่เธอพูดว่าอยากให้ผมเป็นคนสุดท้ายของเธอ
...
ตลอดเวลาที่คบกันมา 1 ปีนั้น มันเปลี่ยนโลกทั้งใบของผม ผมจากคนโลเลไม่เอาไหน กลับมีชีวิตที่มีคุณค่ามากขึ้น ผมทำทุกอย่างเพื่อเธอ ได้ทุกอย่างจริงๆครับ ไปหาเธอทุกวันแม้จะอยู่ห่างไกลกัน (เธอมาเรียนใน กทม. ครับ บ้านเธออยู่ต่างจังหวัด เลยแอบอยู่หอพักด้วยกันได้ อันนี้ไม่ใช่เรื่องดีครับผมยอมรับ) ทำทุกอย่าง หรือบางทีก็เข้าไปจัดการเรื่องในชีวิตเธอ จนบางครั้งเธอก็เหน็บแนมด้วยการบอกว่านี่แฟนหรือพ่อกันแน่
แต่ทุกอย่างที่ทำไปก็เพราะว่า ผมอยากจะช่วยแบ่งเบาภาระของเธอ เพราะผมรู้ว่าเธอเหนื่อยครับ เธอเรียนคณะที่เรียกได้ว่าต้องเหนื่อยและอดทนสุดๆ ต่างจากผมที่เรียนแค่คณะที่เรียนเพื่อให้จบๆไป ผมเลยเอาเวลาว่างที่เหลือ เพื่อดูแลเทคแคร์เธอ ให้เธอรู้สึกว่าเธอมีผมอยู่ข้างๆเสมอ
...
ระยะเวลา 1 ปีที่คบกัน เราผ่านอะไรด้วยกันเยอะมากครับ ทั้งความลำบาก ทั้งความสุข ผมไม่รอช้าที่จะพาเธอมาให้ครอบครัวของผมได้รู้จัก และผมก็ทำให้เธอเหมือนเป็นคนๆนึงในครอบครัว พ่อแม่ผมรักและเอ็นดูเธอมากครับ ถึงขนาดที่ว่าเวลาจะไปเที่ยวไหน ถ้าทริปนั้นไม่มีเธอ ก็อาจจะยกเลิกทริปนั้นไปเลย
เราไปเที่ยวด้วยกันก็หลายที่ครับ ไม่ว่าจะไปกับครอบครัว ไปกันสองคน จนเรียกได้ว่าผมแทบจะให้เธอเป็นทุกอย่าง ทั้งเพื่อน และครอบครัว จนผมแทบจะพูดได้ว่า นอกจากพ่อแม่ ผมก็มีแค่เธอนี่แหล่ะครับ
...
แต่เป็นธรรมดาใช่ไหมครับ ที่ความรักก็อาจเกิดความไม่เข้าใจกัน ทะเลาะกัน ผมกับเธอทะเลาะกันบ่อยครับ เรื่องๆหลักก็น่าจะเป็นเรื่องของการใช้ชีวิต เธอดูเป็นคนที่จะใส่ใจกับอนาคตของเธอมาก จนบางครั้งมากเกินไปจนลืมมองปัจจุบัน ต่างจากผม ผมมีอนาคตที่ฝันไว้ก็จริง แต่ผมเลือกที่จะทำวันนี้ให้ดีที่สุด ไม่ว่าจะทำอะไร หรือกับใคร เราชอบทะเลาะกันครับ และทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน ไม่ว่าใครจะผิดหรือถูก สุดท้ายเราก็คืนดีกัน ปรับความเข้าใจกัน แล้วกลับมารักกันเหมือนเดิม ไม่มีคำว่าเลิกลาหรือจบครับ เพราะผมจะย้ำกับเธอเสมอว่า ต่อให้ทะเลาะกันแค่ไหน อย่าพูดคำว่าเลิกกันเป็นอันขาด
...
ที่ผ่านมาไม่ว่าใครจะผิดหรือถูก สุดท้ายแล้ว ผมมักจะเป็นคนไปง้อเธอก่อนเสมอ เพียงเพราะผมไม่อยากให้เธอเสียใจ อยากให้เธอเห็นว่าผมเห็นเธอคือคนสำคัญ และเหตุผลสำคัญ ผมไม่อยากเสียเธอไปครับ ผมไม่เคยคิดนอกใจเธอแม้แต่ครั้งเดียวเลยครับ ไม่ว่าจะเจอใครที่ถูกใจกว่า เพราะผมไม่อยากให้เธอเสียใจ
ตามปกติเวลาเราทะเลาะกัน สุดท้ายเราก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมครับ ทำเป็นลืมๆเรื่องราวที่ทำให้เราไม่เข้าใจกัน ตักตวงแต่ความสุข เพราะไม่รู้ว่าชีวิตเรามันจะจบตอนไหน
...
จนกระทั่งเมื่อวานครับ 2 มีนาคม 58
เราก็ใช้ชีวิตตามปกติ ไม่ได้มีท่าทีว่าจะทะเลาะกัน หรือเลิกกัน จนต่างคนต่างเลิกเรียน เราก็คุยโทรศัพท์กันครับ วันนี้ผมไม่ได้ไปหาเธอ เพราะคิดว่าจะไปหาพรุ่งนี้ เราก็ทะเลาะกันครับ เหมือนเดิม เรื่องอนาคต เรื่องไร้สาระต่างๆ หยิบเรื่องนู้นเรื่องนี้มาทะเลาะ สุดท้ายเธอบอกว่าว่าไม่ทนแล้ว เลิกกันเถอะ
ผมนี่ได้ยินแล้วน้ำตาร่วงเลยครับ ไม่คิดว่าบทจะเลิกกันก็ง่ายดายแบบนี้ เหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย ทั้งๆที่เหตุผลมันก็แทบจะไม่ต่างจากครั้งก่อนๆ แล้วเธอก็กดวางสายไป ผมใช้เวลาตั้งสติอยู่พักนึงครับ เธอส่งข้อความมาว่า ขอให้โชคดี ขอโทษและขอบคุณสำหรับทุกๆเรื่อง
แล้วเธอก็ unfriend ผมออกจาก facebook ครับ แน่นอนว่าสถานะของเราก็หายไปด้วย ผมได้แต่ช็อค ทำอะไรไม่ถูก สุดท้ายก็โทรไปหาเธอครับ เธอไม่รับสายอยู่พักนึง จนพอเธอรับสาย กลับได้ยินน้ำเสียงที่เย็นชา ราวกับว่าผมคือคนแปลกหน้าคนนึงจากที่เคยเรียกเค้ากับตัวเอง อยู่ดีดีเธอก็เรียกผมว่าพี่ ผมก็พอจะรู้แล้วละครับว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้วจริงๆ ผมพยามง้อเธอ ขอโทษเธอ เหมือนที่เคยทำ แต่คราวนี้ความเสียใจมันอัดแน่นอยู่เต็มอก ทำไมเธอถึงมองแต่เรื่องๆร้าย ข้อเสียของเราเะียงไม่กี่เรื่อง เอามาเป็นประเด็นเพื่อเลิกกัน หรือว่ามันเป็นแค่ข้ออ้างครับ ทั้งๆที่ผมตั้งใจไว้อย่างดีแล้วว่าจะใช้ชีวิตนี้ร่วมกันกับเธอ
...
สุดท้ายนี้ผมก็ไม่ได้มาเพื่อหาคำตอบของเรื่องราวอะไรหรอกครับ ผมไม่รู้จะไปพูดไปบอกใคร อย่างที่บอกแหล่ะครับ นอกจากพ่อแม่ ผมก็มีแค่เธอ
ผมรักเธอมากครับ P.
อกหัก(ครั้งที่2)แบบยังไม่ทันได้ตั้งตัว ทำไรไม่ถูกเลยครับ
ตอนนี้ ผมก็เพิ่งถูกแฟนคนที่สองทิ้ง ด้วยเหตุผลที่มึนๆ งงๆ ไม่มีเรื่องนอกใจ ไม่มีเรื่องชู้สาว แต่เป็นเรื่องของอนาคต ที่วางแผนกันไว้แล้วไม่ตรงใจกัน สุดท้ายเลยจบความรัก 1 ปีที่ผ่านมาอย่างที่ผมก็ทำอะไรไม่ถูก
...
ผมเจอแฟนคนนี้หลังจากเลิกกับแฟนคนก่อนได้ประมาณ 5-6 เดือน เริ่มรู้จักกันผ่าน facebook ผ่านเพื่อนของเพื่อนที่เคยรู้จักกัน ผมเริ่มต้นด้วยการเป็นที่ปรึกษาด้านความรักให้กับเธอ เธอกำลังถูกแฟนนอกใจครับ หลังจากนั้นเราก็คุยกันเรื่อยมา ช่วงเวลาประมาณ 1 เดือนที่เราแชทกันผ่านโลกออนไลน์ จนเราได้มาเจอกัน ก็เหมือนคู่รักวัยรุ่นทั่วไปแหล่ะครับ เจอกันเที่ยวด้วยกัน แล้วเราก็ตกลงเป็นแฟนกันครับ
...
บอกเลยครับว่า ณ จุดๆนี้ โลกของผมที่เคยหม่นหมองจากรักครั้งเก่า กลับกลายเป็นสดใสขึ้น ผมมีความสุขกับรักครั้งใหม่มากครับ เพราะรู้สึกเหมือนเธอดึงผมขึ้นจากหลุมแห่งความโศกเศร้า ผมสัญญากับตัวเองว่า ผมจะนำบทเรียนที่ได้จากรักครั้งเก่า มาดูแลเธอให้ดีที่สุด ภาวนาให้เธอเป็นคนสุดท้ายของผม ซึ่งก็เหมือนกับที่เธอพูดว่าอยากให้ผมเป็นคนสุดท้ายของเธอ
...
ตลอดเวลาที่คบกันมา 1 ปีนั้น มันเปลี่ยนโลกทั้งใบของผม ผมจากคนโลเลไม่เอาไหน กลับมีชีวิตที่มีคุณค่ามากขึ้น ผมทำทุกอย่างเพื่อเธอ ได้ทุกอย่างจริงๆครับ ไปหาเธอทุกวันแม้จะอยู่ห่างไกลกัน (เธอมาเรียนใน กทม. ครับ บ้านเธออยู่ต่างจังหวัด เลยแอบอยู่หอพักด้วยกันได้ อันนี้ไม่ใช่เรื่องดีครับผมยอมรับ) ทำทุกอย่าง หรือบางทีก็เข้าไปจัดการเรื่องในชีวิตเธอ จนบางครั้งเธอก็เหน็บแนมด้วยการบอกว่านี่แฟนหรือพ่อกันแน่
แต่ทุกอย่างที่ทำไปก็เพราะว่า ผมอยากจะช่วยแบ่งเบาภาระของเธอ เพราะผมรู้ว่าเธอเหนื่อยครับ เธอเรียนคณะที่เรียกได้ว่าต้องเหนื่อยและอดทนสุดๆ ต่างจากผมที่เรียนแค่คณะที่เรียนเพื่อให้จบๆไป ผมเลยเอาเวลาว่างที่เหลือ เพื่อดูแลเทคแคร์เธอ ให้เธอรู้สึกว่าเธอมีผมอยู่ข้างๆเสมอ
...
ระยะเวลา 1 ปีที่คบกัน เราผ่านอะไรด้วยกันเยอะมากครับ ทั้งความลำบาก ทั้งความสุข ผมไม่รอช้าที่จะพาเธอมาให้ครอบครัวของผมได้รู้จัก และผมก็ทำให้เธอเหมือนเป็นคนๆนึงในครอบครัว พ่อแม่ผมรักและเอ็นดูเธอมากครับ ถึงขนาดที่ว่าเวลาจะไปเที่ยวไหน ถ้าทริปนั้นไม่มีเธอ ก็อาจจะยกเลิกทริปนั้นไปเลย
เราไปเที่ยวด้วยกันก็หลายที่ครับ ไม่ว่าจะไปกับครอบครัว ไปกันสองคน จนเรียกได้ว่าผมแทบจะให้เธอเป็นทุกอย่าง ทั้งเพื่อน และครอบครัว จนผมแทบจะพูดได้ว่า นอกจากพ่อแม่ ผมก็มีแค่เธอนี่แหล่ะครับ
...
แต่เป็นธรรมดาใช่ไหมครับ ที่ความรักก็อาจเกิดความไม่เข้าใจกัน ทะเลาะกัน ผมกับเธอทะเลาะกันบ่อยครับ เรื่องๆหลักก็น่าจะเป็นเรื่องของการใช้ชีวิต เธอดูเป็นคนที่จะใส่ใจกับอนาคตของเธอมาก จนบางครั้งมากเกินไปจนลืมมองปัจจุบัน ต่างจากผม ผมมีอนาคตที่ฝันไว้ก็จริง แต่ผมเลือกที่จะทำวันนี้ให้ดีที่สุด ไม่ว่าจะทำอะไร หรือกับใคร เราชอบทะเลาะกันครับ และทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน ไม่ว่าใครจะผิดหรือถูก สุดท้ายเราก็คืนดีกัน ปรับความเข้าใจกัน แล้วกลับมารักกันเหมือนเดิม ไม่มีคำว่าเลิกลาหรือจบครับ เพราะผมจะย้ำกับเธอเสมอว่า ต่อให้ทะเลาะกันแค่ไหน อย่าพูดคำว่าเลิกกันเป็นอันขาด
...
ที่ผ่านมาไม่ว่าใครจะผิดหรือถูก สุดท้ายแล้ว ผมมักจะเป็นคนไปง้อเธอก่อนเสมอ เพียงเพราะผมไม่อยากให้เธอเสียใจ อยากให้เธอเห็นว่าผมเห็นเธอคือคนสำคัญ และเหตุผลสำคัญ ผมไม่อยากเสียเธอไปครับ ผมไม่เคยคิดนอกใจเธอแม้แต่ครั้งเดียวเลยครับ ไม่ว่าจะเจอใครที่ถูกใจกว่า เพราะผมไม่อยากให้เธอเสียใจ
ตามปกติเวลาเราทะเลาะกัน สุดท้ายเราก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมครับ ทำเป็นลืมๆเรื่องราวที่ทำให้เราไม่เข้าใจกัน ตักตวงแต่ความสุข เพราะไม่รู้ว่าชีวิตเรามันจะจบตอนไหน
...
จนกระทั่งเมื่อวานครับ 2 มีนาคม 58
เราก็ใช้ชีวิตตามปกติ ไม่ได้มีท่าทีว่าจะทะเลาะกัน หรือเลิกกัน จนต่างคนต่างเลิกเรียน เราก็คุยโทรศัพท์กันครับ วันนี้ผมไม่ได้ไปหาเธอ เพราะคิดว่าจะไปหาพรุ่งนี้ เราก็ทะเลาะกันครับ เหมือนเดิม เรื่องอนาคต เรื่องไร้สาระต่างๆ หยิบเรื่องนู้นเรื่องนี้มาทะเลาะ สุดท้ายเธอบอกว่าว่าไม่ทนแล้ว เลิกกันเถอะ
ผมนี่ได้ยินแล้วน้ำตาร่วงเลยครับ ไม่คิดว่าบทจะเลิกกันก็ง่ายดายแบบนี้ เหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย ทั้งๆที่เหตุผลมันก็แทบจะไม่ต่างจากครั้งก่อนๆ แล้วเธอก็กดวางสายไป ผมใช้เวลาตั้งสติอยู่พักนึงครับ เธอส่งข้อความมาว่า ขอให้โชคดี ขอโทษและขอบคุณสำหรับทุกๆเรื่อง
แล้วเธอก็ unfriend ผมออกจาก facebook ครับ แน่นอนว่าสถานะของเราก็หายไปด้วย ผมได้แต่ช็อค ทำอะไรไม่ถูก สุดท้ายก็โทรไปหาเธอครับ เธอไม่รับสายอยู่พักนึง จนพอเธอรับสาย กลับได้ยินน้ำเสียงที่เย็นชา ราวกับว่าผมคือคนแปลกหน้าคนนึงจากที่เคยเรียกเค้ากับตัวเอง อยู่ดีดีเธอก็เรียกผมว่าพี่ ผมก็พอจะรู้แล้วละครับว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้วจริงๆ ผมพยามง้อเธอ ขอโทษเธอ เหมือนที่เคยทำ แต่คราวนี้ความเสียใจมันอัดแน่นอยู่เต็มอก ทำไมเธอถึงมองแต่เรื่องๆร้าย ข้อเสียของเราเะียงไม่กี่เรื่อง เอามาเป็นประเด็นเพื่อเลิกกัน หรือว่ามันเป็นแค่ข้ออ้างครับ ทั้งๆที่ผมตั้งใจไว้อย่างดีแล้วว่าจะใช้ชีวิตนี้ร่วมกันกับเธอ
...
สุดท้ายนี้ผมก็ไม่ได้มาเพื่อหาคำตอบของเรื่องราวอะไรหรอกครับ ผมไม่รู้จะไปพูดไปบอกใคร อย่างที่บอกแหล่ะครับ นอกจากพ่อแม่ ผมก็มีแค่เธอ
ผมรักเธอมากครับ P.