มีแฟนหล่อมาก ไม่เจ้าชู้ รักเดียวใจเดียว หน้าที่การงานดี หาเงินเก่ง ทำงานเก่ง แต่ทำไมเราไม่มีความสุขเลย?

ชีวิตคู่ของคุณท่าจะอาการหนักนะครับแบบนี้

ทนได้ก็ทนไปถ้าชั่งน้ำหนักความดีและความไม่ดีของเขาแล้วคุณยังรับได้

แต่ถ้าเกินขีดความอดทน ก็ขึ้นกับตัวคุณว่าจะตัดใจและตัดสินใจอย่างไร

ผู้ชายคนนี้ได้คุณเป็นแฟนพร้อมกับ แม่บ้าน คนรับใช้ ลูกน้อง เพื่อนสนิทที่ต้องรับฟังเรื่องราวของเขา และคู่นอนที่ใช้ระบายความใคร่

ถ้าเป็นอย่างที่คุณเล่ามาทั้งหมด ... เขาโชคดี แต่คุณโชคร้ายครับ



.

เค้าไปธุระแล้ว มะ เล่าต่อๆ

          จากที่เล่าๆมา ต้องมีคนสงสัยอยู่แล้วว่า แย่ขนาดนี้ ทุกข์ขนาดนี้ทนคบได้ไง? ไม่มีข้อดีเลยเหรอ?

          ตอบเลยว่า ระยะเวลาที่คบกัน ทุกอย่างมันไม่ได้มาเปรี้ยงเดียวแย่เลย แต่ที่เล่าๆมานี้มันคือ "ปัญหาสะสม" ค่ะ เราเป็นคนนิสัยประเภท มีขีดจำกัดในการอดทนสูง สูงมากๆ เราคบกันมา มีดี มีร้าย ปะปนสลับกันตลอดระยะเวลา 10 ปี เราชอบคิดบวก มันไม่ใช่โลกสวยนะ แต่มันเป็นความรู้สึกแบบ
          "เอาน่า วันนึงเดี๋ยวก็ดีเอง เดี๋ยวคงคิดได้เอง"
          "ผู้ชายไม่เจ้าชู้ หายากจะตาย เจอคนไม่เจ้าชู้เราก็ควรดีใจนะ เรื่องอื่นน่าจะพอรับมือได้"
          "เค้าไม่ให้เราออกไปทำงาน ให้อยู่สบาย มีเงินใช้ เราเป็นผู้หญิงที่โชคดีแล้ว"
          "อดทนๆ เผื่อวันข้างหน้าเราจะดีขึ้น"
          "เรื่องแย่เล็กๆน้อยๆ ไม่เป็นไร เรื่องดีๆก็มีเยอะอยู่ ปล่อยบ้างก็ได้" (ลองมาดูกัน)
                     - ดูแลครอบครัว รับผิดชอบความเป็นอยู่
                     - บางอารมณ์เค้าก็น่ารัก เซอร์ไพรซ์ เปิดประตูรถให้ ตักอาหารให้ คุยตลกๆ เล่นกัน หยอกกันก็มีค่ะ
                     - เค้าจะมีการวางแผนค่าใช้จ่าย เปิดบัญชีธนาคารสำหรับค่าใช้จ่ายต่างๆ ใครเจ็บป่วย เดือดร้อน ช่วยได้หมด
                     - เค้าอยากแต่งงาน อยากจดทะเบียนสมรสและมีลูกกับเรา
                     - เค้าให้เกียรติเรา ต่อหน้าสาธารณะชน ไม่เคยแอบคบใครให้เพื่อนๆดูถูกเรา คนรอบข้างจะรู้ว่าเค้ามีเราคนเดียวมาตลอดจะ 10 ปี
                     - เค้าเข้าหาผู้ใหญ่เก่งมากๆๆๆๆ พ่อแม่เรา ญาติเรา และคนรู้จักรอบๆตัวเราจะชอบเค้ามากๆ ญาติบางคนถึงขั้นหลงรักเลย
                     - เพื่อนๆทุกคนของเราจะบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า เรามันโคตรโชคดี แฟนรักเรามาก น่าอิจฉา
                     - เค้าจะห่วงเรามาก อะไรนิดไรหน่อยไม่ได้ กลัวเราเป็นอันตราย เคยมีแบบ เราขับรถมอไซค์กลับจากบ้านเรา ซึ่งมันไกล
                     เค้าจะขับรถมาหาที่บ้าน แล้วขับรถข้างๆเรา แบบกันไม่ให้รถคันอื่นมาใกล้ กลัวโดนเฉี่ยว
                     - สมัยเรียนมหาลัย เรามีวิชานึงต้องขึ้นพูดบนเวทีเพื่อรายงานอาจารย์ เราชวนเค้ามาดู เค้าบอกว่ามาไม่ได้ เราแอบน้อยใจนะ
                     แต่พอพูดจบเค้าลุกขึ้นปรบมือให้เราคนแรกเลย เราแบบ ซึ้งมากๆ ตอนนั้นสิ่งที่เค้าทำให้เราทำให้รู้สึกเหมือนเป็นเจ้าหญิงเลย
                     - เค้ารู้ว่าเราชอบกินอะไร ความชอบส่วนตัวแบบจุกจิกเค้าก็รู้
                     - ครอบครัวเค้าเป็นอะไรที่วิเศษมาก รักเราทุกคน โดยเฉพาะแม่ย่า ท่านดีกับเรามากๆ ภาพรวมคืออบอุ่น แต่มองเข้าไปลึกๆ
                     ก็มีความทุกข์ซึ่งมาจากนิสัยของเค้า เค้าก็วีนนั่นนี่ใส่แม่เค้าเหมือนกัน
                     - เค้าส่งเสียเราเรียนจนจบ ให้เรียนพิเศษ จ่ายค่าใช้จ่ายทุกอย่างในการเรียนตั้งแต่เริ่มคบกัน เราซาบซึ้งมากๆ
                     - เค้าทำงานเก่งมาก ทำงานหนักมาก เราคบกันตั้งแต่ยังไม่มีทรัพย์สินอะไรมากมาย จนกระทั่งปัจจุบัน เรามีกิจการเป็นของตัวเอง
                     - เค้ามักจะบอกเราเสมอว่าที่ทำทุกๆอย่าง เค้าทำเพื่อเรา... เราคือแรงที่ทำให้เค้าสู้กับเรื่องหนักๆได้... ไม่มีเราเค้าอยู่ไม่ได้...

          เรื่องราวดีๆระหว่างเราสองคน เกือบ 10 ปีมันต้องมีอยู่แล้ว เรามักเตือนตัวเอง คิดทบทวนเสมอว่าไม่มีอะไรคงอยู่ มีรักมาก ก็ต้องมีรักน้อยลง หรืออาจจะมีสักวันที่ไม่รักกันแล้ว ทุกสิ่งเปลี่ยนแปลงได้ เราเข้าในสัจธรรมพวกนี้นะ

                     ทุกความประทับใจ... คือสิ่งที่เค้า "เคย" ทำให้เราเมื่อระยะแรกๆ เอ... (หรือว่าตอนนี้หมดโปรโมชั่นแล้วรึป่าว 555+)
                    
                     ในทุกความรับผิดชอบ... คือสิ่งที่เค้ายังคงทำมาตลอดระยะเวลาเกือบ 10 ปี

          บางทีมันเหมือนกับ เราไม่รู้ตัวว่าปัญหาพวกนี้มันเริ่มกัดกินชีวิตมากขึ้นเรื่อยๆ ในขณะเดียวกัน ความดีเค้าก็ทำควบคู่กันไป คือเรากำลังจะบอกว่า เค้ากำลังทำนิสัยแย่ๆที่นับวันจะมาขึ้นทุกวัน ไปพร้อมกับทำสิ่งดีๆเพื่อสร้างครอบครัวที่มีความสุขในอนาคต

          เราคิดเสมอว่าวันนึงต้องดีขึ้นแน่ ถ้าเรามีความอดทน... แต่ทำไมวะ คือเรารู้สึกถึงความแย่ลง ความสุขในชีวิตมันจางลงไปทุกวัน เราพยายามชวนเค้าทำกิจกรรม ชวนดูหนัง เดินตลาด ชวนไปนอนรีสอร์ทเปลี่ยนบรรยากาศ ชวนไปตรวจสุขภาพร่างกาย หาอาหารเสริมให้เค้ากินเพื่อจะได้มีแรง สุขภาพจะได้ดีขึ้น แม้กระทั่งชวนทำเรื่องอย่างว่า เราก็เป็นคนชวน (เมื่อก่อนไม่เคยเลย เราจะอายที่จะพูด)

          ... เราแค่หวังว่าสิ่งที่เราทำจะทำให้เค้าผ่อนคลาย สนุกสนาน สบายใจขึ้น ชีวิตคู่เราจะดีขึ้นแน่นอน เราไม่ได้รอให้ทุกอย่างมันดีขึ้นของมันเองนะ แต่เราได้พยายามทำทุกอย่างไปแล้ว พยายามหาวิธีที่ช่วยให้อะไรๆดีขึ้น

                                                                           แต่เค้าปฏิเสธทุกอย่างค่ะ



    *** มีอีก เยอะแยะที่เค้าปฏิเสธ.. คิดไม่ออก เราก็หมดหนทางจะช่วย เราจะพยุงให้ชีวิตคู่มันดีขึ้นได้ยังไงในเมื่ออีกฝ่ายไม่ร่วมมือ เป็นงี้จริงๆ

          เราแอบร้องไห้บ่อยๆ เราโคตรคิดมากเลย ไม่ใช่เราไม่รักเค้า เท่าๆที่อ่านมา ถ้าไม่รักเราทนไม่ได้ขนาดนี้หรอกค่ะ เราไม่ได้เสียดายพวกรูปลักษณ์ความหล่อ เงินทอง คือ ณ จุดๆนี้มันไม่เกี่ยวแล้ว เราคบกันมาก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรถึงขนาดจะต้องมาเสียดายเรื่องพวกนั้น แต่รายละเอียดชีวิต เรื่องราวที่ผ่านมาด้วยกันมันมากมาย คนภายนอกรับรู้แค่เพียงสิ่งดีๆ ทุกคนเชียร์ให้เราแต่งงาน ลงเอยกับเค้าสักที มีแต่คนยินดีๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่มีใครรู้เบื้องหลัง ส่วนความทุกข์ ตัวเราคือผู้เก็บไว้คนเดียวตลอดมา เรากำลังเข้าใกล้คำว่าโรคซึมเศร้า เสียสุขภาพจิตขึ้นเรื่อยๆ เราไม่อยากเสียเค้าไปเลย แต่ทำไมเหมือนเค้าเดินห่างเราออกไปทุกทีๆ ทั้งๆที่ก็ไม่ได้มีคนอื่น ไม่มีเลยคำว่ามือที่สาม เราชักเริ่มไม่แน่ใจว่าทุกวันนี้ที่เราอยู่ได้ มันคือความรู้สึกอะไร

          วันนี้อยู่ดีๆก็คิดขึ้นมาว่าหรือนี่คงเป็นเวรกรรม ชีวิตคู่ของเราจัดว่าอยู่ในประเภท "ไม่สมหวังในความรัก" รึป่าวคะ?

          บางทีก็คิดขึ้นมา แบบอยากมีแฟนใหม่ อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ ไรเงี้ยะ มันจะดีไหม? มีคนมาจีบเรา มาแสดงตัวให้เรารู้ว่าเค้าชอบเรา คือมีอ่ะ... เราก็รู้สึกดีนะบางที เรามีความสุขเล็กๆน้อยๆ แต่ก็เก็บไว้ในใจ เราเองก็ทำไรไม่ได้ เราไม่ได้อยากมีกิ๊กนะคะ เราแค่อยากให้ครอบครัวกลับมามีความสุข เราเป็นคนนิสัยติดแฟน ขี้อ้อนมากๆ หยอกอยู่นั่น ใหม่ๆแฟนเรานี้หัวเราะได้ทั้งวี่ทั้งวัน และเราจะไม่ละทิ้งการดูแลตัวเองเลย เราคิดเสมอว่าถ้าเราสวยๆ น่ารักๆ แฟนเราเห็นเค้าจะสดชื่น ไม่ไปมองหาใครใหม่ ขยันแต่งนั้นทำนี้สารพัด จีบใหม่ๆคือแบบ ยิ้มหน้าบานจนเพื่อนๆล้อ ใหม่ๆคือดี มีแต่คนอิจฉา แต่ตอนนี้ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ในขณะที่เรายังคงรักษาความน่ารักสดใสเอาไว้ แต่แฟนเราเค้ากลับตรงกันข้าม แรกๆหล่อมากๆ หลังๆมาแบบไม่อาบน้ำก่อนนอน "แทบทุกวัน" สภาพผิวคือแย่ขึ้น บางทีเราก็รู้สึกว่าสกปรกไปป่ะ? แล้วก็กินๆๆๆๆ จนลงพุง ชวนออกกำลังกายคือ อย่าหวัง เพราะแค่เดินไปหยิบของยังไม่ไปเลย 555+ เรื่องบนเตียงคือ ... ห่างนานมากๆๆๆ เคยสูงสุดประมาณ 3 เดือนที่ไม่มีอะไรกันเลย แต่ก็นะ นี่อาจไม่เรียกว่าชีวิตคู่ก็ได้ แต่ต้องใช้คำว่า "ชีวิตคี่" แทน (รึป่าว?)

          สรุป
1. เรากำลังจะแต่งงานกับเค้าค่ะ
2. เค้าต้องการจดทะเบียนสมรสกับเรา และเค้าต้องการมีลูก
3. พ่อแม่เรา ญาติเรารักเค้า ชอบเค้ามากๆ ทุกคนไม่ต้องการให้เราเลิกกัน และถ้าจะเลิกจะไม่มีใครเชื่อว่าจะเลิกกันได้
4. เราไม่ได้ต้องการมีกิ๊กนะคะ
5. เราไม่ได้เสียดายสิ่งต่างๆนอกกาย แต่เราเสียดายความรู้สึกดีๆที่ทำให้กัน เราอยากได้คนเดิมกลับมา แต่ไม่มีวิธีเลย เราคิดคนเดียวคิดไม่ออกแล้ว
6. จุดเริ่มต้นเรารักกันค่ะ เหมือนคนทั่วๆไปนั่นแหละ
7. จุดประสงค์ของการตั้งกระทู้คือ เราต้องการจะสื่อว่า ปัญหาต่างๆที่เล่ามานั้น เราได้ทำการแก้ไขแล้ว แต่ไม่เป็นผลเลยค่ะ
8. ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ เพราะมันจะเป็นประโยชน์กับเรามากจริงๆ เราอ่านทุกเมนต์ค่ะ

          คำถาม
- เราอายุยังไม่เกิน 30 ชีวิตคู่เราล้มเหลวเร็วไปไหม?
- เราพยายามจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น แต่ถูกปฏิเสธทั้งหมด โดยอ้างนั่นอ้างนี่ เราควรทำไง?
- ความดีของเค้า มันเพียงพอไหมกับการตัดสินใจใช้ชีวิตคู่ร่วมกันต่อไป
- คิดว่าเค้าทำเพื่อเราจริงๆรึป่าว เค้ารักเราจริงๆรึป่าว หรือถ้าไม่ใช่ มันคืออะไร?
- เราอยากรักษาชีวิตคู่ของเราไว้ เราได้พยายามแล้ว มีอะไรที่เราควรทำอีกไหมคะ?

          จบ พอละๆ ได้ระบายอะไรออกไปบ้าง เหมือนจะดีขึ้น ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านค่ะ รู้ค่ะว่ามันย๊าวยาวววว แต่จะบอกว่าเรื่องราวมีมากมายบรรยายจริงๆมันคงไม่หมด ต้องมีหลงลืมกันบ้าง คิดไม่ออกละ

ผมเคยเป็นแบบทึ่ จขกท เล่ามาเลยไม่ยอมอะไรทั้งสิ้นดันทุรัง นู้นก็ไม่เอา นี่ก็ไม่ดี ทำลายข้าวของโว้ยวายไร้สาระ สุดท้ายแฟนทนไม่ได้หนีกลับบ้านเลย พอแฟนไปเท่านั้นล่ะ มันจะเริ่มเห็นเริ่มคิดอะไรหลายๆอย่าง เริ่มคิดได้ ผมตามแฟนอยู่3เดือน ไปรับไปส่ง เปลี่ยนตัวเองใหม่ ตอนนี้เลิกนิสัยไม่ดีเกือบหมดทุกอย่าง บอกเลยนิสัยแบบนี้ถ้าไม่ทำให้รู้สึกศูนย์เสียนะ ทำยังไงพูดยังไงก็ไม่ฟังหรอก เพราะคิดว่ายังไงผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ไปไหน อีโก้สูง ผมเคยเป็นมาแล้วยิ่งพูดยิ่งไม่ฟัง คนเราตอนมีสิ่งมีค่าจะไม่เห็นค่าของสิ่งนั้นจนเสียไป

สรุปเลยนะครับ

จขกท. ต้องเปิดใจคุยกับเขาเรื่องนี้ครับ เพราะตอนนี้มันกลายเป็นว่า "เสียดาย" ทั้งอยากเลิก และไม่อยากเลิก

ผมพูดเลย ถ้า จขกท กล้าถาม และถ้าเขาตอบกลับมามันจะเป็นกระจกสะท้อนว่าจะ อยู่หรือจะไป มันจะมีหลายกรณีเช่น

ถ้าเค้าขอโทษและยอมเปลี่ยน นั่นแหละ คู่ชีวิตคุณละ

ถ้าเค้าไม่พอใจ โวยวาย ทำลายข้าวของ อารมณ์โมโหร้ายรุณแรง จขกท.ก็ต้องพิจรณาอนาคตดีๆ

ถ้าเค้าตอกกลับมาว่า เค้าไม่ชอบที่ให้เก็บความรู้สึกสะสมไว้แบบนี้  จขกท. ก็ต้องพิจรณาตัวเองว่าจะยอมเปลี่ยนไหม

แล้วถ้าเค้าบอกว่า ทำขนาดนี้ ไม่ชอบ ก็เลิกกันเถอะงี้ล่ะ คุณจะยอมง้อ หรือปล่อยเค้าไป

คนมันคบมาหลายปีมีปัญหาเรื่องธรรมดา ไม่ใช่ทุกคู่ที่มีความสุข เปิดใจคุยไปเลย จะใช้ชีวิตคู่กันแล้ว มัวแต่เงอะงะ คิดถึงอนาคตด้วย