ก่อนหน้านี้เราตั้งกระทู้ตั้งคำถามเรื่อง จะจัดการอย่างไรกับความคิดที่ว่า "พ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน"
http://pantip.com/topic/33295293 ไปแล้วครั้งนึ่ง ซึ่งต้องขอบคุณมากๆทุกๆความคิดเห็นทุกๆกำลังใจ เพื่อนๆชาวพันทิปเป็นเพื่อนที่ดีมากค่ะ เรารู้สึกดีขึ้นมาก จนเมื่อวันก่อนนี้ แม่กะน้องเราก็ได้สร้างปัญหาให้เราอีกแล้ว....เราคิดว่ามันไม่มีวันจบแน่....จึงขอตั้งกระท็ใหม่ถามความคิดเห็นจากหลายๆท่านว่า ดิฉันควรทำอย่างไรดี??
เราอายุ 24 แล้วค่ะตอนนี้ น้องสาว 18ปี เราทำงานแล้วที่เดียวกันกับแม่ในหน่วยงานราชการแห่งหนึ่งค่ะ
ขอเล่าย้อนไปนิดนึง หลายๆคนบอกว่าพ่อแม่รัลูกเท่ากันห่วงต่างกัน พอเข้าใจ แต่ดิฉันไม่เข้าใจหลายๆการกระทำและคำพูดของแม่ค่ะ
1.เรื่องแรกที่เคยเจ็บผ่านมาคือ ตอนเรายังอยู่บ้านพักข้าราชการในที่ทำงานในตัวจังหวัด น้องสาวยุบ้านที่ต่างอำเภอ ปิดเทิมน้องสาวจะมาอยู่ด้วย ตลอดเวลาที่เราอยู่คนเดียว แม่ไม่เคยซื้อกับข้าวนมขนมมาไว้ให้เลยค่ะ แต่พอน้องสาวมาอยู่ด้วยช่วงปิดเทิมแม่ซื้อขนมนมเนยมาให้ทุกวัน ชวนไปกินข้าวตลอด ไอ้เราก็ไม่ได้คิดอะไรก็คงซื้อมาให้ลูกกินด้วยกัน ชวนลูกไปกินข้าวพร้อมกันเท่านั้น แต่พอน้องกลับบ้านที่ต่างอำเภอ แม่ไม่เคยซื้ออะไรมาให้อีกเลย ไม่ชวนกินข้าวด้วย เราก็งงๆ เลยถามแม่ออกไปว่า ทำไมช่วงนี้ไม่ซื้อนมซื้อมาม่ามาไว้ให้เลยอะ?? รู้มัยค่ะแม่เราตอบว่าไง "เอ้า ก็ลูกกูกลับบ้านแล้วเนอะ อี ม. ไม่อยู่แล้วจะซื้อมาทำไม" เรานี้อึ้งแดรกไป5นาที น้ำตาเริ่มมา ข่มอาการไว้ แม่หันมามองหน้า เราเลยทำเป็นขำ แล้วถามไปว่า อ่าวแล้วนั้งอยู่นี้ไม่ใช้ลูกหรา.....ทำเป็นถามไปหัวเราะไปแต่แทบจะร้องไห้ยุแล้ว แม่ก็ตอบว่า "กูนึกว่ากินไม่เป็น" .....คือเหตุการณ์นี้เสียใจมาก แต่น้องก็โทรมาเล่าให้ฟังว่าแม่เอาเหตุการณ์วันนี้ไปพูดให้พ่อเลี้ยงเราฟังว่าเผลอพูดอะไรไม่ดีกับเราออกไป ...... แต่มันคงคือความคิดในจิตใต้สำนึกเค้าละถึงพูดออกมาแบบนั้น
2.เหตุการณ์ต่อมา ทำให้เราเกลียดแม่เลยกว่าจะเลิกเกลียดได้ คือ แม่ทำให้เรากับน้องทะเลาะกันค่ะ คือ..........เป็นแม่แบบไหนกันนะ(ว่าแม่ตัวเองซะได้) ใส่ร้ายลูกให้ลูกทะเลาะกันเอง ตัวเองได้อะไรมีความสุขหรอที่เห็นลูกทะเลาะกัน เรื่องมีอยู่ว่า แม่แกก็มาปรึกษาปัญหาของน้องปกตินี้ละ เราก็บ่นๆพูดๆออกความคิดเห็นไป ....... แต่แม่ เอาไปพูดให้น้องฟังอีอย่าง ประมาณว่าไปบอกน้องว่าเรา ว่าน้องแบบนี้ด่าน้องแบบนี้ ทำให้น้องสาวเราโกรธเรามากเลย เรางงมาก มันไม่พูดกับเราเลย เราเลยเข้าไปดูเฟสมัน เห็นมันโพสด่าเราใหญ่เลย เรางงมากๆว่าเราทำไรให้มัน อ่านไปๆ อ่อเข้าใจละ แม่เอาความคิดคำพูดของตัวเองไปว่าเราว่าให้น้อง เรานี้อึ้งไปเลย โทรถามแม่ว่าทำไมทำแบบนี้ แกก็เฉไปเรื่อยบอกว่าตัวเองพูดอีกอย่างต่างหาก ไม่มีไรหรอกอย่างนั้นอย่างนี้ แม่ไม่มองหน้าเรายุเป็นอาทิตย์ไม่กล้าสบตาเราเลย เราพยายามถามว่าทำไมทำแบบนี้ก็ไม่ตอบ แต่สุดท้ายเราก็เครียกับน้องเข้าใจค่ะ น้องก็ยอมฟังเราและเชื่อเราค่ะว่าเราไม่ได้พูด...น้องเชื่อเพราะ1คำพูดของเราคือ "ก็ร็ว่าปากแม่เป็นยังไง" ตอนนี้เลิกโกรธแม่ละ
3.มีอีกหลายเหตุการณ์ที่ผ่านมาค่ะ แต่ขอเล่าให้ฟังประมาณนี้ มาถึงเหตุการณ์ล่าสุดวันก่อนนี้เอง น้องเราก็สร้างปัญหาอย่างเคย เอาผุ้ชายไปกินเหล้าสูบบุหรี่ที่ห้องค่ะ แม่ไปเจอ ก็โมโหด่ากันไปแต่แม่ไม่เล่าให้เราฟังค่ะ เรื่องนี้เราไม่รู้พึ่งรู้ตอนน้องบอก เราถามว่าเป็นไรกัน แม่ก็ไม่ตอบบอกแค่ว่า มันทำเรื่องไม่ดี กูไม่อยากเล่าให้ฟัง เดียวเอาไปพูด (พูดเหมือนเราเป็นคนอื่นเลยเนาะ) เราก็เลยไม่สนใจ จนเย็นวันศุกร์แม่ก็โทรมาโวายวาย ว่า
แม่ "ไปตามน้องกลับบ้านเดียวนี้ ไปเอามันกลับมา ถ้ามันไม่มาตัดแม่ตัดลูกกัน"
เรา "อะไรไปตามที่ไหนอะไรกันอีก"
แม่"มันบอกจะกลับบ้านยาย ไปกะรุ่นพี่ผู้ชายเค้าเอารถมาจะติดรถเค้ากลับ ไปตามมันมา ตอนนี้เสียมันยังเหมือนยุในเมือง กูไม่ให้มันไป ไม่รู้หรอกมันทำอะไรไว้ กูเหลืออดแล้วนะ"
เรา"มันทำอะไร ก็แค่จะกลับบ้านยาย มีอะไร"
แม่"กูไม่อยกเล่าให้ฟัง มันปากมาก ไปตามมันเดียวนี้ กูโทรไปมันไม่รับสายกูแล้ว ตัดสายกูทิ้ง"
เราเลยโทรไปถามน้อง น้องก็บอกแค่จะกลับบ้านยายไปงานแต่เพื่อน รุ่นพี่เอารถมาจะติดรถกลับกลัวไม่ทันรถรอบสุดท้าย แม่ไม่ให้กลับกับพี่เค้ามันเลยจะกลับรถบัส เราก็โทรบอกแม่ตามนั้น แม่ก็ไม่ฟังบอกไม่ให้ไปถ้าไปตัดแม่ตัดลูกกัน ไม่เชื่อมันว่ามันโกหกเก่ง เดียวมันก็ไปรับกันกลางทาง เราเลยไปหาน้องที่หอพัก แล้วโทรหาแม่ให้คุยกันเอาเอง แรกๆแม่ไม่เชื่อคิดว่าเราประชุมสาย(โรคจิตมาก) จนเราต้องถ่ายภาพคู่กะมันไปให้ดู เราเลยอาสาไปส่งมันขึ้นรถบัสเอง แม่ก็ไม่ยอมว่าเดียวมันก็ไปนัดเจอกันกลางทาง เราก็ยิ่งไม่เข้าใจว่าอะไรหนักหนา แม่บอกให้เราห้ามน้องไป ให้ขังมันไว้ในห้องที่บ้านพัก (ขังเลยหรอ?) เถียงกันไปมายกใหญ่พลานทะเลาะกับเราไปด้วย น้องก็ร้องไห้หนักโวยวายอาลวาทกร็ดเสียงดังคับหอพัก แม่ก็ประสาทขึ้น สรุปคือ แม่ไม่ให้มันไป และกลัวมันไป เลยสั่งให้เราเฝ้ามันไว้ กักตัวมันไว้ แต่เราลืมบอกเราท้องได้ 8เดือน มีภสวะน้ำคล่ำเกินด้วยหมอห้ามเราเดินนั้งยืนนานๆแม่ก็ร็สามีเราก็รออยู่ด้านล้างหอพัก น้องก็ไม่อยากอยู่ ถึงไม่ให้กลับบ้านยายก็ไม่อยู่หอจะออกไปข้างนอกหาเพื่อนอยู่ดี แม่ให้เรากักตัวไว้ เรานี้ประสาทแดรกเลยค่ะ แม่ก็ว่าเอาแต่ได้ น้องก็เอาแต่ใจ เราบอกแม่งั้นก็มารับมันกลับบ้าน นางก็ขี้เกียจขี้รถมารับค่ะ จะให้เราเฝ้าทั้งคืน น้องเลยโทรไปถามแม่ว่า "แม่จะให้มันมาเฝ้าหนูอะไรดึกดื่น มันท้องแก่แล้วนะ ไม่สงสารมันหรอ" รู้ไม่ค่ะแม่เราตอบน้องว่าไง มันไม่กล้าตายหรอกเรื่องแค่นี้ถ้ามันเฝ้าน้องไม่ได้ตัดแม่ตัดลูกกะกูไปเลย ท้องมันยังไม่อะไรมาเลย ไม่กล้าเป็นไรหรอก " น้องเราเลยกะคอกกลับไปว่า พูดแบบแม่หมานิ! เรานี้น้ำตาไหลเลย นั้งร้องไห้กับปัญหาที่ไม่ใช้ของตัวเอง แม่ก็โทรมาย้ำเราอีก "เฝ้ามันเลยนะ ห้ามไปไหน เข้าใจมัยนอนนั้นละ" เออ....น้องเลยแย้งโทรสัพไปพูด ถ้าหนูจะไปมันก็ล้ามโซ่หนูไว้ไม่ได้ ถ้าหนูจะเดินออกจากห้องไป มันขวางหนูไม่ได้หรอก มันท้องอยู่ด้วย หนูพลักนิดเดียวมันไม่มีแรงดึงหนูไว้หรอก
จริงของมันนะ ถ้าคนจะไป ล้ามยังไงจะอยู่ คืนนั้นจบด้วยการที่เราร้องไห้แล้วน้องสงสารค่ะเลยยอมไม่ไปไหน ออกไปกินข้าวแล้วกลับมานอนที่หอ ให้เรากลับบ้านพักผ่อน
เสียใจค่ะ มากกว่าเดิมอีก เราควรทำไงดี
จะจัดการกับแม่และน้องอย่างไรดี???
เราอายุ 24 แล้วค่ะตอนนี้ น้องสาว 18ปี เราทำงานแล้วที่เดียวกันกับแม่ในหน่วยงานราชการแห่งหนึ่งค่ะ
ขอเล่าย้อนไปนิดนึง หลายๆคนบอกว่าพ่อแม่รัลูกเท่ากันห่วงต่างกัน พอเข้าใจ แต่ดิฉันไม่เข้าใจหลายๆการกระทำและคำพูดของแม่ค่ะ
1.เรื่องแรกที่เคยเจ็บผ่านมาคือ ตอนเรายังอยู่บ้านพักข้าราชการในที่ทำงานในตัวจังหวัด น้องสาวยุบ้านที่ต่างอำเภอ ปิดเทิมน้องสาวจะมาอยู่ด้วย ตลอดเวลาที่เราอยู่คนเดียว แม่ไม่เคยซื้อกับข้าวนมขนมมาไว้ให้เลยค่ะ แต่พอน้องสาวมาอยู่ด้วยช่วงปิดเทิมแม่ซื้อขนมนมเนยมาให้ทุกวัน ชวนไปกินข้าวตลอด ไอ้เราก็ไม่ได้คิดอะไรก็คงซื้อมาให้ลูกกินด้วยกัน ชวนลูกไปกินข้าวพร้อมกันเท่านั้น แต่พอน้องกลับบ้านที่ต่างอำเภอ แม่ไม่เคยซื้ออะไรมาให้อีกเลย ไม่ชวนกินข้าวด้วย เราก็งงๆ เลยถามแม่ออกไปว่า ทำไมช่วงนี้ไม่ซื้อนมซื้อมาม่ามาไว้ให้เลยอะ?? รู้มัยค่ะแม่เราตอบว่าไง "เอ้า ก็ลูกกูกลับบ้านแล้วเนอะ อี ม. ไม่อยู่แล้วจะซื้อมาทำไม" เรานี้อึ้งแดรกไป5นาที น้ำตาเริ่มมา ข่มอาการไว้ แม่หันมามองหน้า เราเลยทำเป็นขำ แล้วถามไปว่า อ่าวแล้วนั้งอยู่นี้ไม่ใช้ลูกหรา.....ทำเป็นถามไปหัวเราะไปแต่แทบจะร้องไห้ยุแล้ว แม่ก็ตอบว่า "กูนึกว่ากินไม่เป็น" .....คือเหตุการณ์นี้เสียใจมาก แต่น้องก็โทรมาเล่าให้ฟังว่าแม่เอาเหตุการณ์วันนี้ไปพูดให้พ่อเลี้ยงเราฟังว่าเผลอพูดอะไรไม่ดีกับเราออกไป ...... แต่มันคงคือความคิดในจิตใต้สำนึกเค้าละถึงพูดออกมาแบบนั้น
2.เหตุการณ์ต่อมา ทำให้เราเกลียดแม่เลยกว่าจะเลิกเกลียดได้ คือ แม่ทำให้เรากับน้องทะเลาะกันค่ะ คือ..........เป็นแม่แบบไหนกันนะ(ว่าแม่ตัวเองซะได้) ใส่ร้ายลูกให้ลูกทะเลาะกันเอง ตัวเองได้อะไรมีความสุขหรอที่เห็นลูกทะเลาะกัน เรื่องมีอยู่ว่า แม่แกก็มาปรึกษาปัญหาของน้องปกตินี้ละ เราก็บ่นๆพูดๆออกความคิดเห็นไป ....... แต่แม่ เอาไปพูดให้น้องฟังอีอย่าง ประมาณว่าไปบอกน้องว่าเรา ว่าน้องแบบนี้ด่าน้องแบบนี้ ทำให้น้องสาวเราโกรธเรามากเลย เรางงมาก มันไม่พูดกับเราเลย เราเลยเข้าไปดูเฟสมัน เห็นมันโพสด่าเราใหญ่เลย เรางงมากๆว่าเราทำไรให้มัน อ่านไปๆ อ่อเข้าใจละ แม่เอาความคิดคำพูดของตัวเองไปว่าเราว่าให้น้อง เรานี้อึ้งไปเลย โทรถามแม่ว่าทำไมทำแบบนี้ แกก็เฉไปเรื่อยบอกว่าตัวเองพูดอีกอย่างต่างหาก ไม่มีไรหรอกอย่างนั้นอย่างนี้ แม่ไม่มองหน้าเรายุเป็นอาทิตย์ไม่กล้าสบตาเราเลย เราพยายามถามว่าทำไมทำแบบนี้ก็ไม่ตอบ แต่สุดท้ายเราก็เครียกับน้องเข้าใจค่ะ น้องก็ยอมฟังเราและเชื่อเราค่ะว่าเราไม่ได้พูด...น้องเชื่อเพราะ1คำพูดของเราคือ "ก็ร็ว่าปากแม่เป็นยังไง" ตอนนี้เลิกโกรธแม่ละ
3.มีอีกหลายเหตุการณ์ที่ผ่านมาค่ะ แต่ขอเล่าให้ฟังประมาณนี้ มาถึงเหตุการณ์ล่าสุดวันก่อนนี้เอง น้องเราก็สร้างปัญหาอย่างเคย เอาผุ้ชายไปกินเหล้าสูบบุหรี่ที่ห้องค่ะ แม่ไปเจอ ก็โมโหด่ากันไปแต่แม่ไม่เล่าให้เราฟังค่ะ เรื่องนี้เราไม่รู้พึ่งรู้ตอนน้องบอก เราถามว่าเป็นไรกัน แม่ก็ไม่ตอบบอกแค่ว่า มันทำเรื่องไม่ดี กูไม่อยากเล่าให้ฟัง เดียวเอาไปพูด (พูดเหมือนเราเป็นคนอื่นเลยเนาะ) เราก็เลยไม่สนใจ จนเย็นวันศุกร์แม่ก็โทรมาโวายวาย ว่า
แม่ "ไปตามน้องกลับบ้านเดียวนี้ ไปเอามันกลับมา ถ้ามันไม่มาตัดแม่ตัดลูกกัน"
เรา "อะไรไปตามที่ไหนอะไรกันอีก"
แม่"มันบอกจะกลับบ้านยาย ไปกะรุ่นพี่ผู้ชายเค้าเอารถมาจะติดรถเค้ากลับ ไปตามมันมา ตอนนี้เสียมันยังเหมือนยุในเมือง กูไม่ให้มันไป ไม่รู้หรอกมันทำอะไรไว้ กูเหลืออดแล้วนะ"
เรา"มันทำอะไร ก็แค่จะกลับบ้านยาย มีอะไร"
แม่"กูไม่อยกเล่าให้ฟัง มันปากมาก ไปตามมันเดียวนี้ กูโทรไปมันไม่รับสายกูแล้ว ตัดสายกูทิ้ง"
เราเลยโทรไปถามน้อง น้องก็บอกแค่จะกลับบ้านยายไปงานแต่เพื่อน รุ่นพี่เอารถมาจะติดรถกลับกลัวไม่ทันรถรอบสุดท้าย แม่ไม่ให้กลับกับพี่เค้ามันเลยจะกลับรถบัส เราก็โทรบอกแม่ตามนั้น แม่ก็ไม่ฟังบอกไม่ให้ไปถ้าไปตัดแม่ตัดลูกกัน ไม่เชื่อมันว่ามันโกหกเก่ง เดียวมันก็ไปรับกันกลางทาง เราเลยไปหาน้องที่หอพัก แล้วโทรหาแม่ให้คุยกันเอาเอง แรกๆแม่ไม่เชื่อคิดว่าเราประชุมสาย(โรคจิตมาก) จนเราต้องถ่ายภาพคู่กะมันไปให้ดู เราเลยอาสาไปส่งมันขึ้นรถบัสเอง แม่ก็ไม่ยอมว่าเดียวมันก็ไปนัดเจอกันกลางทาง เราก็ยิ่งไม่เข้าใจว่าอะไรหนักหนา แม่บอกให้เราห้ามน้องไป ให้ขังมันไว้ในห้องที่บ้านพัก (ขังเลยหรอ?) เถียงกันไปมายกใหญ่พลานทะเลาะกับเราไปด้วย น้องก็ร้องไห้หนักโวยวายอาลวาทกร็ดเสียงดังคับหอพัก แม่ก็ประสาทขึ้น สรุปคือ แม่ไม่ให้มันไป และกลัวมันไป เลยสั่งให้เราเฝ้ามันไว้ กักตัวมันไว้ แต่เราลืมบอกเราท้องได้ 8เดือน มีภสวะน้ำคล่ำเกินด้วยหมอห้ามเราเดินนั้งยืนนานๆแม่ก็ร็สามีเราก็รออยู่ด้านล้างหอพัก น้องก็ไม่อยากอยู่ ถึงไม่ให้กลับบ้านยายก็ไม่อยู่หอจะออกไปข้างนอกหาเพื่อนอยู่ดี แม่ให้เรากักตัวไว้ เรานี้ประสาทแดรกเลยค่ะ แม่ก็ว่าเอาแต่ได้ น้องก็เอาแต่ใจ เราบอกแม่งั้นก็มารับมันกลับบ้าน นางก็ขี้เกียจขี้รถมารับค่ะ จะให้เราเฝ้าทั้งคืน น้องเลยโทรไปถามแม่ว่า "แม่จะให้มันมาเฝ้าหนูอะไรดึกดื่น มันท้องแก่แล้วนะ ไม่สงสารมันหรอ" รู้ไม่ค่ะแม่เราตอบน้องว่าไง มันไม่กล้าตายหรอกเรื่องแค่นี้ถ้ามันเฝ้าน้องไม่ได้ตัดแม่ตัดลูกกะกูไปเลย ท้องมันยังไม่อะไรมาเลย ไม่กล้าเป็นไรหรอก " น้องเราเลยกะคอกกลับไปว่า พูดแบบแม่หมานิ! เรานี้น้ำตาไหลเลย นั้งร้องไห้กับปัญหาที่ไม่ใช้ของตัวเอง แม่ก็โทรมาย้ำเราอีก "เฝ้ามันเลยนะ ห้ามไปไหน เข้าใจมัยนอนนั้นละ" เออ....น้องเลยแย้งโทรสัพไปพูด ถ้าหนูจะไปมันก็ล้ามโซ่หนูไว้ไม่ได้ ถ้าหนูจะเดินออกจากห้องไป มันขวางหนูไม่ได้หรอก มันท้องอยู่ด้วย หนูพลักนิดเดียวมันไม่มีแรงดึงหนูไว้หรอก
จริงของมันนะ ถ้าคนจะไป ล้ามยังไงจะอยู่ คืนนั้นจบด้วยการที่เราร้องไห้แล้วน้องสงสารค่ะเลยยอมไม่ไปไหน ออกไปกินข้าวแล้วกลับมานอนที่หอ ให้เรากลับบ้านพักผ่อน
เสียใจค่ะ มากกว่าเดิมอีก เราควรทำไงดี