เรารู้สึกว่าทุกวันนี้ชีวิตมีความสุขได้ไม่เท่าเดิมค่ะ

มีความสุขแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ สุดท้ายก็กลับมาเศร้า  กลับมาวนคิดเรื่องในหัวเหมือนเดิม

มันรู้สึกเหมือนอยากกลายเป็นฝุ่น  ไม่อยากมีชีวิต  แต่ก็ไม่อยากตาย  

รู้สึกโลกใบนี้มันก็ไม่ได้ไม่สวยนะ  มันก็สวยดี  แต่เรารู้สึกว่ามันอยู่ยากไป  มันคงไม่เหมาะกับเรา

เราอยากหายไป  หายแบบถูกลืม  ถูกลบตัวตนไป  เรายังห่วงคนรอบข้าง  ห่วงความรู้สึกของพวกเขา

ถ้าเราตาย  เราอาจจะทำให้ครอบครัว เพื่อน เสียใจ ถ้าเป็นไปได้อยากหายไปจากความทรงจำมากกว่า

เราเบื่อ  ที่ต้องเศร้าเสียใจกับชีวิตที่ผิดพลาดนี่ทุกคืน  ถ้าไม่ได้ร้องไห้ก็เหมือนสต็อกไว้ร้องไห้นาน ๆ ยาว ๆ เป็นชั่วโมงอาทิตย์สองอาทิตย์ครั้ง  

เรารู้สึกชีวิตเราผิดพลาดไปทุกอย่าง  ทางที่เลือก  ทำลายชีวิตตัวเอง  ทำลายความสุขทั้งหมดที่มี  ชีวิตดีดีเหมือนเจ้าหญิงพังลง

มองภายนอกเราสมบูรณ์  เพอร์เฟ็ค  หน้าตา  รูปร่าง  ความสามารถ  ความสำเร็จ  ได้เรียนในคณะที่เด็กทั้งประเทศแย่งกันแทบตาย

แต่เรากลับรู้สึกสูญเสีย  สูญเสียตัวตน  สูญเสียพรสวรรค์จริง ๆ  สูญเสียทางเลือกในการใช้ชีวิต  สูญเสียอิสระ  สูญเสียคนที่คอยอยู่ข้าง ๆ ไม่ว่าจะดีหรือแย่ยังไง

เคยรู้สึกว่าตัวเองเข้มแข็ง  ฉลาด  ทันคน  สามารถยืนหยัดด้วยตัวคนเดียวได้  ไม่ต้องการใครทั้งนั้น

แต่ไม่ใช่เลย  เราเคยมีคนที่ซัพพอร์ตเราทุกอย่างไม่ว่าเราจะนิสัยแย่ เหวี่ยง จิก ขนาดไหน  พอสูญเสียไปถึงรู้ว่า  เราเข้มแข็งแบบนั้นได้เพราะเรามีคนคนนี้คอยพยุงอยู่ข้างหลัง  

จะเรียกเขาว่าแฟนเก่าก็ใช่  แต่จริง ๆ แล้วเขาคือ "คู่หู"

หลังจากการตัดสินใจที่ผิดพลาด  เราสูญเสียอะไรไปหลายอย่าง  ทั้งค่าของตัวเอง  ทั้งคนสำคัญ  ทั้งความหมายของการมีชีวิต  เป้าหมายทุกอย่าง

เราเคยร่าเริง  แจ่มใส  มีพลัง  แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เลย  เราไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วเราเป็นใคร  ตลอดสามปีที่ผ่านมาที่เราสดใสร่าเริงนั่นคือตัวเราจริง ๆ รึเปล่า

หรือจริง ๆ แล้วคือเราตอนนี้  เราที่หดหู่  ที่หาความสุขไม่เจอ  

เกือบปีแล้ว  ที่จมกับความรู้สึกผิด  ได้แต่โทษตัวเอง  ไม่มีใครทำให้เราเป็นแบบนี้นอกจากตัวเราเอง

ใคร ๆ ที่ได้ฟังเรื่องของเราก็มองแต่ว่า  มันคือการอกหักที่ไม่หายซะที  เพราะอกหักเราเลยเป็นแบบนี้

แต่เราไม่รู้จะอธิบายยังไงว่ามันไม่ใช่ทั้งหมด  เรารู้สึกเหมือนชีวิตได้พังทลายไปแล้ว  การที่เราเลิกกับแฟนเก่าเป็นแค่ส่วนหนึ่งของชีวิตที่ได้พังทลายไป

เพียงแต่ก่อนหน้านี้เขาเคยเป็นเสาหลักที่พยุงบ้านไว้ทั้งหลัง  ต่อให้นู่นพังนี่พัง  บ้านก็ยังไม่ถล่มลงมา  ยังพอจะต่อเติม  สร้างอะไรขึ้นมาใหม่ได้ทัน

แต่ปีก่อนเราเหมือนโดนสึนามิถล่ม  บ้านทั้งบ้านถล่มพังไปอย่างไม่มีชิ้นดี  บ้านที่พยายามสร้างใหม่ก็เป็นแค่บ้านไม้กลวง ๆ ที่จะพังแหล่ไม่พังแหล่  

เราใช้ชีวิตทุกวันเหมือนปกติ  โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าเราต้องต่อสู้กับอะไร  เราตัดขาดจากสังคมที่เคยอยู่  เพราะมันทนไม่ได้ที่จะกลับไปนึกว่าเมื่อก่อนเราเคยมีความสุขแค่ไหน  เราเคยเป็นคนยังไง

ไม่ว่าจะคุยกับใครก็มีแต่คนบอกว่า   มันอยู่ที่ตัวเราเอง  มันอยู่ที่จิตใจเราเอง  เราต้องเข้มแข็งได้ด้วยตัวเอง

พอเถอะ  เลิกคาดหวังในตัวเราซะที  ไม่ใช่แค่พวกคุณที่บอกกับเราแบบนี้  ตัวเราเองก็เหมือนกัน  เราไม่อยากทให้พวกคุณผิดหวัง  เหมือนที่เราผิดหวังในตัวเอง  ใครจะอยากจมอยู่กับความรู้สึกแบบนี้  ใคร ๆ ก็อยากร่าเริงมีความสุข  คิดว่าเราอยากเป็นแบบนี้มั้ย  คุณก็พูดได้ว่ามันเรื่องเล็ก  เรื่องเล็กของคุณมันต้องเป็นเรื่องเล็กของเราด้วยเหรอ  คุณไม่ได้ยืนจุดที่เรายืนคุณจะมาเข้าใจได้ยังไง

แฟนใหม่ก็ไม่พอใจในตัวตนของเราซักอย่าง  จากที่เรามีความหวังว่า  อย่างน้อยหลังจากนี้เราก็จะมีที่พึ่งทางใจ  คนที่จะรับฟังเราเมื่อทุกข์  ใจเย็นเมื่อเราเสียใจ  แต่มันไม่ใช่เลย  มีคนบอกว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นหลัก ๆ ก็เพราะอกหัก  ถ้ามีแฟนใหม่เดี๋ยวก็ดีขึ้น  แต่มันต่างออกไป

เมื่อก่อนเราเคยเป็นเจ้าหญิงที่มีองครักษ์ผู้จงรักภักดีอยู่ข้าง ๆ

แต่ตอนนี้เราเป็นเจ้าหญิงที่ต้องเพอร์เฟ็คของเจ้าชาย

เราเบื่อทุกอย่าง  เบื่ออดีตที่คอยเข้ามาทำร้ายเรา  เบื่อปัจจุบันที่ต้องเรียน  ต้องอยู่ในสังคม  ต้องเป็นคนแบบที่คนรอบข้างต้องการ  เบื่ออนาคตที่เลือกไม่ได้  เบื่อที่ต้องเสียอิสระ  เบื่อที่บ่นกับใครไม่ได้เลย  

เราเกลียด  เกลียดตัวเองที่ทำให้ทุกอย่างพัง  เกลียดคนที่ทำลายชีวิตเรา  เกลียดคนที่ไม่ให้อภัยเรา  เกลียดคนในสังคมที่เราอยู่  ที่บีบให้เราเป็นอย่างที่เขาคิดว่ามันดี  เกลียดอดีตที่ทำร้าย  เกลียดปัจจุบันที่ต้องทน  เกลียดอนาคตที่ต้องเจอ

แต่สุดท้าย  เราทั้งเกลียด ทั้งเบื่อ ทั้งโกรธตัวเองที่จมอยู่กับความเกลียดความเบื่อทั้งหมดนั่น  ทั้ง ๆ ที่คนพวกนั้นไม่ผิดอะไรเลย  เราทำตัวเองทั้งนั้น

มีบางคนบอกให้เราเข้าหาธรรมะ  นั่งสมาธิ  สวดมนตร์  แต่...เราไม่นับถือศาสนาค่ะ  เราไม่ศรัทธาในอะไรเลย  เราไม่อิน  เราเคยพยายามแล้ว  แต่มันพัง...

เราอ่อนแอเองรึเปล่าคะ  เราควรพบจิตแพทย์ไหม  จิตแพทย์จะช่วยเราได้ไหม  เขาจะทำให้เรากลับไปเป็นคนเดิมได้รึเปล่าคะ

ใครมีจิตแพทย์แถวชลบุรีแนะนำบ้างคะ  เราทำนัดกับจิตแพทย์ไว้แล้วที่โรงพยาบาลใกล้ ๆ แต่คิวยาวไปไกลตั้งกลางเดือนเมษา  เราไม่อยากหาเอกชนเพราะว่าค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูง  ไม่อยากรบกวนพ่อกับแม่ไปมากกว่านี้แล้วค่ะ