หลังผมเรียนไป 1 เทอม เข้าเทอมที่ 2 ที่ ม.ราม ผมเรียนรู้เรื่องประวัติศาสตร์มากมาย ทั้ง ยุโรป ลาติน สหรัฐ และ เอเชีย มันทำให้มองโลกเปลี่ยนไปมาก จนกลายเป็นว่า "ผมรู้สึกว่า ทุกคนบนโลกไม่มีจริงใจ มีแต่ใส่หน้ากากเข้าหากัน และ น้ำใจเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตน"
ทำไมหรือครับ
1.  ผมเข้ากับรุ่นพี่ไม่ได้ แต่ผมไม่รู้สึกมีปัญหาอะไร เพราะผมไม่ถือว่า การเข้าสังคม จะเป็นสิ่งสำคัญในชีวิต เพราะผมเจ็บปวดจากการที่มีน้ำใจกับคนอื่น จนถูกคนอื่นรังแกมาหลายครั้งหลายคราว จนผมมองทุกคนเป็นคนที่ไม่มีความจริงใจ มีแต่ใส่หน้ากากเข้าหากัน
2.  ผมเรียนจากวิชาประวัติศาสตร์ ผมได้เห็นความตะลบตะแลงของตัวละครในประวัติศาสตร์ทุกคน โดยทุกคนไม่มีใครทำเพื่อส่วนรวม ทุกคนทำเพื่อตัวเองทั้งนั้น ทำให้ผมหมดสิ้นศรัทธากับความเชื่อเรื่อง น้ำใจไมตรี
3.  ผมเริ่มมีปัญหาเล็กน้อย กับ อาจารย์ เรื่องที่ผมมองว่า ข้อสอบวิชาอารยธรรมตะวันตก มันง่ายเกินไป (ผมใช้เวลาไม่ถึง 15 นาที ในการทำข้อสอบ 120 ข้อ แล้วก็ได้ A) แต่อาจารย์เห็นว่า อาจารย์ควรช่วยนักศึกษาคนอื่น คณะอื่นด้วย แต่ช่างเถอะ ถ้าผมเขียนได้ดีจนไร้ที่ติ ไม่มีทางที่อาจารย์จะไม่ให้ผ่าน เพราะถ้าไม่ให้ผ่าน ผมก็ฟ้องร้องเหมือนกัน  
ตอนนี้ ผมเหมือนคนที่อยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม (ผมไม่ใส่ใจอยู่แล้ว เพราะผมทำอาชีพ trader ที่วันๆติดต่อกับคนน้อยมากอยู่แล้ว นอกจากเพื่อนสนิทคนเดียวในชีวิตของผม ซึ่งเป็นมาร์) แต่ผมก็เฉยๆนะ แม้ว่าจะมีคนบอกว่า ต้องไปอยู่บ้านพักคนชราแน่ๆ ผมเลยถามไปว่า "แล้วยังไง" ตอนนี้เลยตั้งใจจะหักหน้าพวกนั้น โดยการได้เกียรตินิยมเหรียญทอง ให้ได้ (ตอนนี้ได้ 3.56 เทอมแรก) แล้วผมจะประกาศเลยว่า "ที่ข้าได้เกียรตินิยมน่ะ ข้าได้ด้วยตัวเอง ไม่เห็นมีใครมามีน้ำใจกับข้า" ผมไม่สนใจสังคม ตราบใดที่หาเงินเลี้ยงตัวเองได้ แค่นั้นพอแล้ว