เรื่องมีอยู่ว่า ตอนม3 ต้นๆเทอม เราเคยแอบชอบผู้หญิงคนนึง(สมมติเป็น A) ตั้งแต่ตอนม1ในห้องแต่ไม่กล้าบอก พอมาม3 ก็เริ่มมีเพื่อนอีกคนนึง(สมมติเป็น B ) มาเริ่มชอบผู้หญิงคนนี้เหมือนกัน เริ่มมีการเเซวๆ หยอกล้อกัน และเริ่มทำเหมือนจะจีบเธอ แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่ามีคนบางคนนั่งเศร้าอยู่คนเดียวไม่มีใครรู้(รู้แค่เพื่อนสนิท) ต้องนั่งทำใจคนเดียวไม่กล้าบอก ต้องทำเป็นยิ้มหัวเราะตามเพื่อนที่เเซวกันไปมา ต้องทนฝืนทำหน้าตาไม่โกรธไม่งอน เวลาเพื่อนชายคนนั้นทำเป็นจีบแล้วเธอก็เขิน เมื่อเวลาผ่านไปไม่นาน มันก็เกิดอาการหึงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว จึงแอบทำเป็นถามเพื่นสนิทคนนึง ว่าจะบอกเขาดีไหม? แต่เพื่อนคนนั้นบอกผมว่า "ไอ้Bมันบอกว่า แกอ่ะ ชอบมันหรอทำไมตอนBมันเล่นกับAต้องทำหน้าตาเหมือนฝืนๆยิ้มด้วยหละ" ในใจคิดว่า -อ่าววว หน้าตากุแสดงออกขนาดนั้นเลยหรอ แล้วกุชอบไอ้Bหรอ -.-? - แล้วผมก็บอกว่า "ป่าวๆๆนะ จะไปชอบมันได้ไง " แล้วเพื่อนก็บอกว่า "ถ้าชอบใครก็ไปบอกเขาดิ จะมาเก็บไว้ทำไม แล้วจะเสียใจเองนะ" .... แล้วต่อมาก็ต้องทนทำตัวฝืนๆอย่างนั้นไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง มีวันนึงทนไม่ได้ ไปโพสต์ในเฟสห้องบอกว่า"เราแอบชอบแกนะชอบมาตั้งแต่ม1แล้ว เราก็บอกไว้เฉยๆทั้งๆที่รู้ว่าเธอคงไม่ชอบเราหรอก เราเรียนก็ไม่ดี เล่นกีฬาก็ไม่เก่ง ที่สำคัญหล่อก็ไม่หล่อ เท่าใครบางคน ..." (แต่ก็ไม่รู้ว่าทำลงไปได้ไง ตอนนั้นคงยังเด็ก ไม่ได้คิดถึงเรื่องข้างหน้าที่จะเกิดขึ้น ว่าจะส่งผลอะไร มาถึงตอนนี้คิดได้เลยว่าตอนนั้นผมปัญญาอ่อนมากๆเลย ไม่น่าทำเลยYY) พอโพสต์ไป ก็เกิดข้ออสงสัยของเพื่อนในห้อง บางคนก็ไม่สนใจ แต่ก็มีบางคนสนใจเหมือนกัน มาถามบ้าง ถามเพื่อนคนอื่นบ้าง แล้วก็มีเพื่อนสนิทของB มาถามว่าพูดถึงใครหรอ ตอนแรกก็ไม่อยากบอก แต่ทำไมถึงอยากบอกก็ไม่รู้ จึงบอกไปว่า"ที่พูดถึงอ่ะ เป็นA กับB นั่นแหละ อย่าไปบอกเขานะ " นั่นไง อีกใจก็อยากบอก อีกใจก็ไม่ ตอนนั้นผมปัญญาอ่อนมากๆ บอกเลย 55) ..แล้วในที่สุดเรื่องก็ไปถึงBจนได้ ตายกุตาย แล้ววันเวลาก็ผ่านมาๆ ก็เริ่มมีการโพสต์สเตตัสของB ว่าอย่างนั้น อย่างนี้ รักแแล้วทำไมไม่บอก ทำไมต้องทำแบบนี้ ทำไมต้องทำให้มันลำบากใจด้วย ย(ไม่รู้ว่าความรู้สึกตอนนั้นมันคิดยังไง ร็สึกโกรธ หรือว่า รู้สึกดี ความรู้สึกตอนนั้นมันบอกไม่ถูกจริงๆ ไม่รู้ว่าทำอะไรลงไปบ้าง ) ผมก็เลยโพสต์เลย -เย้ ทำให้คนลำบากใจ สนุกจริงๆ- พอทำอย่างนั้นลงไป ก็ต้องเกิดอะไรขึ้นสักอย่างสิครับ และที่สำคัญผมโพสต์ในเฟสห้องด้วย เขาก็ต้องรู้ว่าพูดถึงเขาสิ เเล้วเรื่องมันก็บานปลาย ไปกันใหญ่ มันคงคิดว่าผมจะประกาศสงครามกับมัน เเต่จริงๆแล้ว ผมไม่เคยจะคิดอย่างนั้นเลยนะคับ มันเป็นอารมณ์ของเด็กคนนึงที่ปัญญาอ่อนมากๆ ไม่รู้ทำอะไรลวงไป ยังคิดไม่ได้ว่าทำลงไปแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น ทำไปแล้วต้องเสียเพื่อนคนนึงไป เพื่อนคนนี้ดีมากๆ ช่วยเหลือผมทุกๆอย่าง เล่นกีฬาก็เอาผมเข้าอยู่ทีมด้วย ถึงแม้ว่าผมจะไม่เก่ง ช่วยซื้อของให้ ช่วยทุกๆอย่างจริงๆ และต้องขอบคุณความทรงจำที่ดีตอนนั้นๆมากๆ แต่พอมาตอนนี้สิมันเกิดอะไรขึ้น ความรู้สึกจิงๆผมตอนนั้นคือ รู้สึกว่าที่ทำลงไปอ่ะนะมันไม่ใช่อยากจะบอกชอบAหรอก แต่ผมรู้สึกว่า มันรู้สึกเหมือนผมไหม ?
... หลังจากนั้นมา ขึ้นม4 อยู๋คนละห้อง เดินผ่านกัน ก็ไม่ได้คุยกัน ไม่เคยแม้แต่มองหน้ากัน จนมันมาเล่นกับเพื่อนเก่าของมัน ซึ่งเป็นเพื่อนใหม่ของผม เราก็เลยได้คุยๆ กันบ้าง นิดๆหน่อยๆ เเต่ก็คงยังไม่ลืมเรื่งตอนนั้นได้หรอก พอไปม5 ก็เริ่มๆ ไม่ได้เจอกันเเล่ะ เริ่มหลีกๆ ห่างๆ หายๆ ไป ไม่ได้คุยกัน แต่พอมาม6นี่สิ ไม่คุยกันเลย เดินผ่านหน้ากันก็ไม่ทัก ไม่มองหน้ากันอีกแล้ว จะเดินผ่านกันก็ต้องหลบไปคนละทาง เห็นกันก็ไม่ทัก หรือว่าความรู้สึกตอนนั้นมากลับมาอีกแล้วหรอ ? ... ก็เลยอยากจะไปขอโทษที่ทำอะไรลงไปก็ไม่รู้ อยากบอกว่า ผิดไปแล้ว สำนึกผิดแล้ว ไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะทำให้เป็นแบบนี้ ไม่คิดว่ามันจะไปกันใหญ่ ไม่คิดว่าจะต้องเสียเพื่อนดีๆคนนี้ไป ผมมันไม่ดีเอง ทำอะไรปํญญาอ่อน ไม่คิดถึงผลข้างหน้าว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นมากมาย ที่ต้องทำให้ความทรงจำดีๆ ตอนมัธยมต้องมามีเรื่องราวที่เป็นสีดำแบบนี้เกิดขึ้น อย่างให้วัยมัธยมต้องมีแต่เรื่องดีๆ มีเเต่ความทรงจำดีๆ เก็ฐไว้ อะไรไม่ด๊ก็ให้ลืมมันไป อย่าเอามาเก็บไว้ให้มันมี่เรื่องราวไม่ดีไว้ ในวันนี้จึงอยากจะขอโทษ ขอโทษในสิ่งที่ไม่รู้ ขอโทษในสิ่งที่ทำลงไป แกไม่ได้ผิดเลย เราเองเป็นคนที่ผิด ผิดทุกๆอย่าง ถ้าเราไม่ทำอย่างนั้น แกกับ เธอก็อาจจะสมหวังกันจริงๆ ได้เป็นคู่กันจริงๆ แต่เป็นเพราะเราที่ทำให้เเกต้องเสียทั้งคนรักทั้งเพื่อน ขอโทษจริงๆ เวลาสามปีที่มานั่งคิดเเล้ว เราไม่น่าทำอย่างนั้นลงไปเลย ไม่น่าให้อภัยจริงๆ เราผิดเอง เรามันปัญญาอ่อนเอง อยากจะขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ สำนึกเเล้วนะ กลับมาเหมือนเดิมเถอะ กลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย เอาจริงๆเลยนะ สามปีที่ผ่านมาอยากจะขอโทษแล้ว แต่ไม่มีโอกาสเลย ที่สำคัญกุไม่กล้าเอง ที่จริงก็อยากคุย อยากเล่น อยากเจอทุกๆทีที่เดินผ่าน แต่ที่ต้องหลบเพราะกุรู้สึกผิด ไม่กล้ามองหน้า แต่ก็เวลาผ่านไปจนมาม6 แล้ว ยังไม่ได้พูดซักที ต้องทำยังไงดีหรอ?
.... จะต้องรวบรวมความกล้าไปขอโทษ หรือ จะปล่อยไปอย่างนั้นให้มันรู้เอง ?????
เคยทะเลาะ(ไม่เชิงว่าทะเลาะ)กับเพื่อนคนนึงตอนม3 ตอนนี้ม6แล้ว จะจบแล้ว อยากขอโทษมาก แต่ไม่กล้าจะทำไงดี
... หลังจากนั้นมา ขึ้นม4 อยู๋คนละห้อง เดินผ่านกัน ก็ไม่ได้คุยกัน ไม่เคยแม้แต่มองหน้ากัน จนมันมาเล่นกับเพื่อนเก่าของมัน ซึ่งเป็นเพื่อนใหม่ของผม เราก็เลยได้คุยๆ กันบ้าง นิดๆหน่อยๆ เเต่ก็คงยังไม่ลืมเรื่งตอนนั้นได้หรอก พอไปม5 ก็เริ่มๆ ไม่ได้เจอกันเเล่ะ เริ่มหลีกๆ ห่างๆ หายๆ ไป ไม่ได้คุยกัน แต่พอมาม6นี่สิ ไม่คุยกันเลย เดินผ่านหน้ากันก็ไม่ทัก ไม่มองหน้ากันอีกแล้ว จะเดินผ่านกันก็ต้องหลบไปคนละทาง เห็นกันก็ไม่ทัก หรือว่าความรู้สึกตอนนั้นมากลับมาอีกแล้วหรอ ? ... ก็เลยอยากจะไปขอโทษที่ทำอะไรลงไปก็ไม่รู้ อยากบอกว่า ผิดไปแล้ว สำนึกผิดแล้ว ไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะทำให้เป็นแบบนี้ ไม่คิดว่ามันจะไปกันใหญ่ ไม่คิดว่าจะต้องเสียเพื่อนดีๆคนนี้ไป ผมมันไม่ดีเอง ทำอะไรปํญญาอ่อน ไม่คิดถึงผลข้างหน้าว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นมากมาย ที่ต้องทำให้ความทรงจำดีๆ ตอนมัธยมต้องมามีเรื่องราวที่เป็นสีดำแบบนี้เกิดขึ้น อย่างให้วัยมัธยมต้องมีแต่เรื่องดีๆ มีเเต่ความทรงจำดีๆ เก็ฐไว้ อะไรไม่ด๊ก็ให้ลืมมันไป อย่าเอามาเก็บไว้ให้มันมี่เรื่องราวไม่ดีไว้ ในวันนี้จึงอยากจะขอโทษ ขอโทษในสิ่งที่ไม่รู้ ขอโทษในสิ่งที่ทำลงไป แกไม่ได้ผิดเลย เราเองเป็นคนที่ผิด ผิดทุกๆอย่าง ถ้าเราไม่ทำอย่างนั้น แกกับ เธอก็อาจจะสมหวังกันจริงๆ ได้เป็นคู่กันจริงๆ แต่เป็นเพราะเราที่ทำให้เเกต้องเสียทั้งคนรักทั้งเพื่อน ขอโทษจริงๆ เวลาสามปีที่มานั่งคิดเเล้ว เราไม่น่าทำอย่างนั้นลงไปเลย ไม่น่าให้อภัยจริงๆ เราผิดเอง เรามันปัญญาอ่อนเอง อยากจะขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ สำนึกเเล้วนะ กลับมาเหมือนเดิมเถอะ กลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย เอาจริงๆเลยนะ สามปีที่ผ่านมาอยากจะขอโทษแล้ว แต่ไม่มีโอกาสเลย ที่สำคัญกุไม่กล้าเอง ที่จริงก็อยากคุย อยากเล่น อยากเจอทุกๆทีที่เดินผ่าน แต่ที่ต้องหลบเพราะกุรู้สึกผิด ไม่กล้ามองหน้า แต่ก็เวลาผ่านไปจนมาม6 แล้ว ยังไม่ได้พูดซักที ต้องทำยังไงดีหรอ?
.... จะต้องรวบรวมความกล้าไปขอโทษ หรือ จะปล่อยไปอย่างนั้นให้มันรู้เอง ?????