ย้อนเรื่องราวไปหน่อยนะคะ
ครอบครัวเรามีทั้งหมด 4 คน พ่อ แม่ พี่ เรา
ต่อมาพี่สาวเราไปเรียนต่อเมืองนอก เราก็เลยอยู่คนเดียว
ระหว่างที่เราอยู่กับครอบครัวนั้น ครอบครัวเราค่อนข้างมีปัญหามาตลอด ทะเลาะกันแทบทุกวัน
แม่ทำร้ายร่างกายพ่อ ปาของทำลายของทุกอย่าง ด่ากันเสียงดัง พ่อเราเดินหนี ออกไปกินเหล้านอกบ้าน กลับมาก็เมา
ส่วนเราเวลาพ่อแม่ทะเลาะกันเราก็จะนั่งร้องไห้ บางครั้งร้องไห้ยังโดนว่าอีก ว่าร้องทำไมใครทำอะไรให้ ห้ามร้องเดี๋ยวนี้นะ บลาๆๆๆ
ครอบครัวเราจะเป็นอย่างนี้มาตลอดตั้งแต่พี่ไปเมืองนอก
เวลาทะเลาะกันเราจะได้ยินเรื่องแย่ๆของแต่ละคนและสิ่งที่เขาพูดคือสิ่งที่เขาทำร้ายจิตใจเรา
ไม่ว่าจะไปร้านอาหารหรืออะไรแม่กับพ่อเราก็จะทะเลาะกันตลอด และมันก็หนักขึ้นเรื่อยๆ
จนเราอายุ 20 เราขอร้องให้พ่อกับแม่เลิกกกันและแยกกันอยู่
ก่อนที่จะแยกจากกันนั้นมันมีเรื่องที่ทะเลาะหนักมาก
พอแยกกันอยู่เราก็ไม่ค่อยคุยกับแม่ ทุกอย่างก็เริ่มห่าง
จนล่าสุด เราคุยกับแม่ แม่อยากกลับมาเจอหน้ากัน แม่อยากเจอพ่อ อยากเจอหลาน อยากเจอเรา
พอแม่พูดมาเรากลับร้องไห้ เราไม่อยากให้พ่อกับแม่เจอกัน (ซึ่งหลังจากเลิกกัน แม่กับพ่อ เคยเจอกันนะแต่เราไม่ได้ไปด้วย)
เรากลับเห็นภาพในตอนเด็กๆที่พ่อแม่ทะเลาะกัน มันเลยทำให้เรากลัว กลัวที่จะเจอแบบนั้นอีก
กลัวทุกอย่าง ความทรงจำในวัยเด็กมันกลับมาอีกครั้ง ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนั้นทำให้เราร้องไห้แบบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ
เราไม่รู้จะทำยังไง เพราะไม่สามารถลืมเรื่องที่เกิดตอนเด็กๆได้ เราควรทำยังไงดี
เราไม่มีเพื่อนคอยปรึกษา ไม่มีแฟน อยู่กับลูกและพ่อ เราเป็นโรคเครียดโรคซึมเศร้าตั้งแต่เด็ก (ตอน ม.1)
เมื่อปีที่แล้วเราเพิ่งไปพบจิตแพทย์ แต่เราอยู่ดีๆก็เลิกไปหาเพราะปีที่แล้วปัญหาทุกอย่างมาเข้ามาเยอะจนเราทำอะไรไม่ถูก
แต่ตอนนี้กลัวตายไม่มีสาเหตุ นั่งรถเมล์ทีไรจะกลัวมาก ยิ่งลงอุโมงหนักเลยจะเหงื่อแตกมาก
คุณว่าเราควรทำยังไงดี กลับไปหาจิตแพทย์อีกดีไหม
แล้วคุณเคยเป็นไหมที่รู้สึกว่าเราเหนื่อยใจมากจนไม่อยากรับรู้เรื่องอะไรอีก เราชอบพูดเสมอว่าเราไม่สามารถรับเรื่องอะไรได้อีกแล้ว
กลัวความทรงจำในวัยเด็ก
ครอบครัวเรามีทั้งหมด 4 คน พ่อ แม่ พี่ เรา
ต่อมาพี่สาวเราไปเรียนต่อเมืองนอก เราก็เลยอยู่คนเดียว
ระหว่างที่เราอยู่กับครอบครัวนั้น ครอบครัวเราค่อนข้างมีปัญหามาตลอด ทะเลาะกันแทบทุกวัน
แม่ทำร้ายร่างกายพ่อ ปาของทำลายของทุกอย่าง ด่ากันเสียงดัง พ่อเราเดินหนี ออกไปกินเหล้านอกบ้าน กลับมาก็เมา
ส่วนเราเวลาพ่อแม่ทะเลาะกันเราก็จะนั่งร้องไห้ บางครั้งร้องไห้ยังโดนว่าอีก ว่าร้องทำไมใครทำอะไรให้ ห้ามร้องเดี๋ยวนี้นะ บลาๆๆๆ
ครอบครัวเราจะเป็นอย่างนี้มาตลอดตั้งแต่พี่ไปเมืองนอก
เวลาทะเลาะกันเราจะได้ยินเรื่องแย่ๆของแต่ละคนและสิ่งที่เขาพูดคือสิ่งที่เขาทำร้ายจิตใจเรา
ไม่ว่าจะไปร้านอาหารหรืออะไรแม่กับพ่อเราก็จะทะเลาะกันตลอด และมันก็หนักขึ้นเรื่อยๆ
จนเราอายุ 20 เราขอร้องให้พ่อกับแม่เลิกกกันและแยกกันอยู่
ก่อนที่จะแยกจากกันนั้นมันมีเรื่องที่ทะเลาะหนักมาก
พอแยกกันอยู่เราก็ไม่ค่อยคุยกับแม่ ทุกอย่างก็เริ่มห่าง
จนล่าสุด เราคุยกับแม่ แม่อยากกลับมาเจอหน้ากัน แม่อยากเจอพ่อ อยากเจอหลาน อยากเจอเรา
พอแม่พูดมาเรากลับร้องไห้ เราไม่อยากให้พ่อกับแม่เจอกัน (ซึ่งหลังจากเลิกกัน แม่กับพ่อ เคยเจอกันนะแต่เราไม่ได้ไปด้วย)
เรากลับเห็นภาพในตอนเด็กๆที่พ่อแม่ทะเลาะกัน มันเลยทำให้เรากลัว กลัวที่จะเจอแบบนั้นอีก
กลัวทุกอย่าง ความทรงจำในวัยเด็กมันกลับมาอีกครั้ง ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนั้นทำให้เราร้องไห้แบบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ
เราไม่รู้จะทำยังไง เพราะไม่สามารถลืมเรื่องที่เกิดตอนเด็กๆได้ เราควรทำยังไงดี
เราไม่มีเพื่อนคอยปรึกษา ไม่มีแฟน อยู่กับลูกและพ่อ เราเป็นโรคเครียดโรคซึมเศร้าตั้งแต่เด็ก (ตอน ม.1)
เมื่อปีที่แล้วเราเพิ่งไปพบจิตแพทย์ แต่เราอยู่ดีๆก็เลิกไปหาเพราะปีที่แล้วปัญหาทุกอย่างมาเข้ามาเยอะจนเราทำอะไรไม่ถูก
แต่ตอนนี้กลัวตายไม่มีสาเหตุ นั่งรถเมล์ทีไรจะกลัวมาก ยิ่งลงอุโมงหนักเลยจะเหงื่อแตกมาก
คุณว่าเราควรทำยังไงดี กลับไปหาจิตแพทย์อีกดีไหม
แล้วคุณเคยเป็นไหมที่รู้สึกว่าเราเหนื่อยใจมากจนไม่อยากรับรู้เรื่องอะไรอีก เราชอบพูดเสมอว่าเราไม่สามารถรับเรื่องอะไรได้อีกแล้ว