วันหยุดทั้งที จะทำวันเสาร์นี้ให้เป็นเสาร์ที่คุ้มค่าซักหน่อย บันทึกที่เขียนวันนี้ อยากให้เพื่อนๆของเราทุกคนได้อ่าน รวมทั้งทุกคนบนโลกนี้ที่มี "เพื่อน"...
วันก่อนมีผู้ชายคนนึงโทรมาที่บ้าน "ใช่บ้านของสว่างรึป่าวครับ" เสียงปลายสายบ่งบอกถึงอายุคู่สนทนาของเราได้เป็นอย่างดี พอป่าปู๊ (ปู่) มารับสาย ปู่ก็หัวเราะเสียงดังลั่น แล้วกูเริ่มบทสนทนาอย่างออกรส ในน้ำเสียงบ่งบอกถึงความสุขและตื้นตันมากที่ได้คุยกับเพื่อนสนิทสมัยเมื่อ 40 ปีก่อน (นับดีๆน่าจะเกิน50ปีนะ ปู่อายุ76 เพื่อนสมัยเรียน แยกย้ายกันตอนจบเพาะช่าง น่าจะอายุ20 ต้นๆ)
ตั้งแต่คุณย่าเสียไปเมื่อปลายปี 50 ปู่ไม่ค่อยยิ้มและหัวเราะร่าเริงแบบนี้บ่อยๆ ปู่คุยโทรศัพท์กับเพื่อนนานมาก จนกระทั่งวางสาย ปู่ก็หันมาบอกว่า ที่โทรมาน่ะ ชื่อละม่อม เป็นเพื่อสมัยเรียนเพาะช่าง สนิทกันมาก... เค้าเคยไปงานบวชปู่ที่บ้านย่าทวด จ.อ่างทองตอนเรียนด้วยกัน ผ่านมา40กว่าปี เค้าคิดถึงปู่เลยลองไปหาดูที่บ้าน โชคดีที่เจอย่าปราณี (น้องสาวปู่) เลยได้เบอร์โทรศัพท์บ้านปัจจุบันที่กรุงเทพนี้มา ปู่บอกอย่างอารมณ์ดี พลางเดินไปหยิบสมุดอัลบั้มรูปปกไม้ทำมือเก่าๆ มาเล่มนึง
พร้อมทั้งเริ่มเล่าเรื่องราวเก่าๆ ที่หวนรำลึกถึงในอดีตให้เราฟัง...
ปู่เล่าว่า "สมัยที่ปู่เรียนเพาะช่าง ปู่เป็นเด็กวัดด้วย เพื่อนหลายคนก็อยู่วัด พอเราเรียนจบต่างก็แยกย้ายกันไปเพราะส่วนมากเป็นเด็กต่างจังหวัด สมัยนั้นไม่มีโทรศัพท์มือถือ โทรศัพท์บ้านยังหายากเลย มีกันแค่บางบ้าน เรื่องอีมงอีเมล แบล็กเบอรี่ เอมเอสเอ็น ไม่ต้องพูดถึง เพราะอย่างนั้นเลยไม่ค่อยได้ติดต่อกันเลย บางคนมารู้ข่าวคราวกันอีกที ก็เป็นใหญ่เป็นโต บางคนเป็นนักร้องก็มี อย่างชาย เมืองสิงห์นี่ก็เพื่อนปู่นะ เห็นเขาในทีวีก็ดีใจ คิดถึง วันก่อนเค้าจ้างมันมาร้องเพลงหลังบ้านเรา ปู่เดินไปดู มันเจอปู่ มันดีใจกระโดดกอดเลยนะ (ปู่ยิ้มตาปิด)"
สมัยที่เรียน ปู่มีแฟนด้วยนะ สาวสวยคนนี้ชื่อมณีรัตน์ ลำพาย
ปู่บอกว่า เค้าน่ารักมาก ปู่รักเค้ามาก ขนาดเพื่อนคนที่โทรมาเมื่อกี้ยังนึกว่าตอนนี้ปู่ใช้ชีวิตอยู่กับผู้หญิงคนนี้ เราฟังไปก็ซึ้งไป ก็เลยถามปู่ว่า แล้วทำไมเลิกกัน ...ปู่ก็บอกว่า "ก็เรียนจบแล้วต่างก็แยกย้าย ขาดการติด่อ ปู่เรียนจบตอนนั้น ยังจนอยู่ ยังมีเมียไม่ได้ ถ้าจะมีเมีย เราต้องมั่นใจก่อนว่าเรารับผิดชอบชีวิตเค้าได้แล้ว (T^T) ก็เลยไม่ได้อยู่ด้วยกัน นี่ถ้าตอนนี้ปู่รู้ว่าเค้าอยู่ไหน ปู่จะไปขอให้เค้ามาอยู่กะปู่ด้วยกันตอนแก่นี่แหละ ปู่รักและคิดถึงเค้ามาก".....
เหลือบไปเห็นรูปสาวอีกใบนึง ถามปู่ว่าใคร ปู่บอกว่า นี่ก็แฟน (อ้าว) ชื่อสมหมาย ศิลาทะ
เป็นเพื่อนของมณีรัตน์ ชอบพอกะปู่พักนึง ก่อนที่ปู่จะรักกับมณีรัตน์ หลังจากนั้น สมหมายก็เป็นเพื่อนในกลุ่ม (รักสามเศร้าป่ะเนี่ยปู่)
ตอนเรียนปู่มีเพื่อนในกลุ่มอยู่ประมาณ 8 คนที่รักและสนิทกันมาก รวมถึงละม่อม ที่โทรมาหาปู่ด้วย ปู่ซึ้งใจจริงๆ ที่เค้าก็ยังคิดถึงปู่อยู่เหมือนกัน ปู่ยังมีเพื่อนอีกคนนึงชื่อประเสริฐ ตอนนี้เป็นเจ้าของรีสอร์ทที่สมุย เค้าชวนให้ปู่ไปอยู่ด้วยกันที่นู่น ปู่ก็ว่าน่าสน (ยังงัยปู่ไปไหน หนูไปด้วยนะ)
เหลือบมาเห็นรูปย่าเราตอนสาวๆด้วย ปู่ยังเก็บไว้ แถมยังบอกว่า สวยสู้มณีรัตน์ไม่ได้ แต่ก็น่ารักเสมอ (อิอิ)
เรานั่งมองปู่หยิบรูปเก่าๆมาดูด้วยความอาลัยอาวรณ์ และคิดถึงเพื่อนรัก ก็เกิดความคิดว่า ปีใหม่ปีนี้จะให้ของขวัญปู่ด้วยการ รวบรวมข้อมูลเพื่อนๆปู่ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วเชิญมากินข้าวร่วมกัน จัดงานเลี้ยงรวมรุ่นให้ (ตอนนี้เริ่มเก็บตังแระนะ)
ในชีวิตคนเรา เพื่อนดีๆ คงมีไม่กี่คนหรอก แล้วเราก็ไม่รู้ว่า วันนึงใครคนใดคนนึงจะจากไปก่อนกัน ....ในยุคสมัยของพวกเรายังโชคดีที่เทคโนโลยีทำให้เรายังคงติดต่อกันได้อยู่ แต่มันก็ทำให้เราขาดสิ่งนึงไปอย่างน่าเสียดาย ก็คือความคิดถึงกัน ความห่วงหาอาทรณ์แบบที่ปู่มีกับเพื่อน เพราะมองไม่เห็นกัน ห่างไกลกัน พูดคุยกันน้อย และมีช่องว่างให้หันกลับไปมองภาพความทรงจำประทับใจมากมาย สิ่งต่างๆเหล่านี้รึป่าว ที่ทำให้มิตรภาพดูมีค่ามากเหลือเกิน ถ้าใครได้เห็นรอยยิ้มของปู่เราเวลาพูดถึงเพื่อนเก่าเค้า แล้วจะรู้ว่ามันมีค่ามากแค่ไหน...
ตอนนี้ถ้าใครมีเพื่อนที่รักกันมากๆ ลองเปลี่ยนจากโทรหากัน หรือ MSN ไปเป็นการหยิบรูปเก่าๆที่ถ่ายร่วมกันกับเพื่อนฝูง แล้วนั่งนึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นดูสิ แล้วจะได้รับความรู้สึกที่แตกต่างไปอีกแบบ ^_^
ละม่อม ฐีตะธรรมานนท์ เพื่อนที่โทรหาปู่
ละม่อม ฐีตะธรรมานนท์ เพื่อนที่โทรหาปู่
ล้อมด้วยสาวๆ ข้างหลังที่ยืนอยู่สองคนนั้นคือสมหมายกับมณีรัตน์
คุณย่า จขกท ในอดีต
คุณย่า ปัจจุบัน
คุณปู่ จขกท น่ารักไหมคะ
ยังเค้าคงความหล่อไว้
น่ารัก ^ ^
นั่งดูรูปเก่าๆ ระลึกความหลังแสนสนุกและประทับใจ
คนซ้ายสุดที่ยืนเก็กอยู่อ่ะปู่เรา
ที่นอนอยู่อ่ะ ปู่เรา มีเพื่อนๆนั่งเฝ้า ปู่บอกว่า กลางวันนอน กลางคืนเป็นเด็กปั๊มค่ะ หาเงินเรียนเอง อยู่วัดด้วย
หน้าสุดเลย
ตึกเพาะช่างสมัยก่อนเป็นอย่างนี้
ปู่อย่างเท่ห์อ่ะ แต่สงสัยจะโดนเพื่อนแกล้งเอาปากกาเติมไฝ
คนซ้ายสุด ปู่เรา ขาม้าซะด้วย แฟชั่นฝุดๆ
เพาะช่าง สมัยนั้นเค้าแต่งกันยังนี้นะ ดูดีเชีย (ขวาสุด)
กอดรูปปั้นวีนัส
ไปทัศนศึกษาที่ลพบุรี ปู่ยังจำได้
หล่อขนาดนี้ สาวๆถึงได้หลง
กระทู้คลาสสิค "เพื่อน กี่สิบปี ก็ยังเป็นเพื่อน"
วันก่อนมีผู้ชายคนนึงโทรมาที่บ้าน "ใช่บ้านของสว่างรึป่าวครับ" เสียงปลายสายบ่งบอกถึงอายุคู่สนทนาของเราได้เป็นอย่างดี พอป่าปู๊ (ปู่) มารับสาย ปู่ก็หัวเราะเสียงดังลั่น แล้วกูเริ่มบทสนทนาอย่างออกรส ในน้ำเสียงบ่งบอกถึงความสุขและตื้นตันมากที่ได้คุยกับเพื่อนสนิทสมัยเมื่อ 40 ปีก่อน (นับดีๆน่าจะเกิน50ปีนะ ปู่อายุ76 เพื่อนสมัยเรียน แยกย้ายกันตอนจบเพาะช่าง น่าจะอายุ20 ต้นๆ)
ตั้งแต่คุณย่าเสียไปเมื่อปลายปี 50 ปู่ไม่ค่อยยิ้มและหัวเราะร่าเริงแบบนี้บ่อยๆ ปู่คุยโทรศัพท์กับเพื่อนนานมาก จนกระทั่งวางสาย ปู่ก็หันมาบอกว่า ที่โทรมาน่ะ ชื่อละม่อม เป็นเพื่อสมัยเรียนเพาะช่าง สนิทกันมาก... เค้าเคยไปงานบวชปู่ที่บ้านย่าทวด จ.อ่างทองตอนเรียนด้วยกัน ผ่านมา40กว่าปี เค้าคิดถึงปู่เลยลองไปหาดูที่บ้าน โชคดีที่เจอย่าปราณี (น้องสาวปู่) เลยได้เบอร์โทรศัพท์บ้านปัจจุบันที่กรุงเทพนี้มา ปู่บอกอย่างอารมณ์ดี พลางเดินไปหยิบสมุดอัลบั้มรูปปกไม้ทำมือเก่าๆ มาเล่มนึง
ปู่เล่าว่า "สมัยที่ปู่เรียนเพาะช่าง ปู่เป็นเด็กวัดด้วย เพื่อนหลายคนก็อยู่วัด พอเราเรียนจบต่างก็แยกย้ายกันไปเพราะส่วนมากเป็นเด็กต่างจังหวัด สมัยนั้นไม่มีโทรศัพท์มือถือ โทรศัพท์บ้านยังหายากเลย มีกันแค่บางบ้าน เรื่องอีมงอีเมล แบล็กเบอรี่ เอมเอสเอ็น ไม่ต้องพูดถึง เพราะอย่างนั้นเลยไม่ค่อยได้ติดต่อกันเลย บางคนมารู้ข่าวคราวกันอีกที ก็เป็นใหญ่เป็นโต บางคนเป็นนักร้องก็มี อย่างชาย เมืองสิงห์นี่ก็เพื่อนปู่นะ เห็นเขาในทีวีก็ดีใจ คิดถึง วันก่อนเค้าจ้างมันมาร้องเพลงหลังบ้านเรา ปู่เดินไปดู มันเจอปู่ มันดีใจกระโดดกอดเลยนะ (ปู่ยิ้มตาปิด)"
สมัยที่เรียน ปู่มีแฟนด้วยนะ สาวสวยคนนี้ชื่อมณีรัตน์ ลำพาย
เหลือบไปเห็นรูปสาวอีกใบนึง ถามปู่ว่าใคร ปู่บอกว่า นี่ก็แฟน (อ้าว) ชื่อสมหมาย ศิลาทะ
ตอนเรียนปู่มีเพื่อนในกลุ่มอยู่ประมาณ 8 คนที่รักและสนิทกันมาก รวมถึงละม่อม ที่โทรมาหาปู่ด้วย ปู่ซึ้งใจจริงๆ ที่เค้าก็ยังคิดถึงปู่อยู่เหมือนกัน ปู่ยังมีเพื่อนอีกคนนึงชื่อประเสริฐ ตอนนี้เป็นเจ้าของรีสอร์ทที่สมุย เค้าชวนให้ปู่ไปอยู่ด้วยกันที่นู่น ปู่ก็ว่าน่าสน (ยังงัยปู่ไปไหน หนูไปด้วยนะ)
เหลือบมาเห็นรูปย่าเราตอนสาวๆด้วย ปู่ยังเก็บไว้ แถมยังบอกว่า สวยสู้มณีรัตน์ไม่ได้ แต่ก็น่ารักเสมอ (อิอิ)
เรานั่งมองปู่หยิบรูปเก่าๆมาดูด้วยความอาลัยอาวรณ์ และคิดถึงเพื่อนรัก ก็เกิดความคิดว่า ปีใหม่ปีนี้จะให้ของขวัญปู่ด้วยการ รวบรวมข้อมูลเพื่อนๆปู่ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วเชิญมากินข้าวร่วมกัน จัดงานเลี้ยงรวมรุ่นให้ (ตอนนี้เริ่มเก็บตังแระนะ)
ในชีวิตคนเรา เพื่อนดีๆ คงมีไม่กี่คนหรอก แล้วเราก็ไม่รู้ว่า วันนึงใครคนใดคนนึงจะจากไปก่อนกัน ....ในยุคสมัยของพวกเรายังโชคดีที่เทคโนโลยีทำให้เรายังคงติดต่อกันได้อยู่ แต่มันก็ทำให้เราขาดสิ่งนึงไปอย่างน่าเสียดาย ก็คือความคิดถึงกัน ความห่วงหาอาทรณ์แบบที่ปู่มีกับเพื่อน เพราะมองไม่เห็นกัน ห่างไกลกัน พูดคุยกันน้อย และมีช่องว่างให้หันกลับไปมองภาพความทรงจำประทับใจมากมาย สิ่งต่างๆเหล่านี้รึป่าว ที่ทำให้มิตรภาพดูมีค่ามากเหลือเกิน ถ้าใครได้เห็นรอยยิ้มของปู่เราเวลาพูดถึงเพื่อนเก่าเค้า แล้วจะรู้ว่ามันมีค่ามากแค่ไหน...
ตอนนี้ถ้าใครมีเพื่อนที่รักกันมากๆ ลองเปลี่ยนจากโทรหากัน หรือ MSN ไปเป็นการหยิบรูปเก่าๆที่ถ่ายร่วมกันกับเพื่อนฝูง แล้วนั่งนึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นดูสิ แล้วจะได้รับความรู้สึกที่แตกต่างไปอีกแบบ ^_^
ละม่อม ฐีตะธรรมานนท์ เพื่อนที่โทรหาปู่
ละม่อม ฐีตะธรรมานนท์ เพื่อนที่โทรหาปู่
ล้อมด้วยสาวๆ ข้างหลังที่ยืนอยู่สองคนนั้นคือสมหมายกับมณีรัตน์
คุณย่า จขกท ในอดีต
คุณย่า ปัจจุบัน
คุณปู่ จขกท น่ารักไหมคะ
ยังเค้าคงความหล่อไว้
น่ารัก ^ ^
นั่งดูรูปเก่าๆ ระลึกความหลังแสนสนุกและประทับใจ
คนซ้ายสุดที่ยืนเก็กอยู่อ่ะปู่เรา
ที่นอนอยู่อ่ะ ปู่เรา มีเพื่อนๆนั่งเฝ้า ปู่บอกว่า กลางวันนอน กลางคืนเป็นเด็กปั๊มค่ะ หาเงินเรียนเอง อยู่วัดด้วย
หน้าสุดเลย
ตึกเพาะช่างสมัยก่อนเป็นอย่างนี้
ปู่อย่างเท่ห์อ่ะ แต่สงสัยจะโดนเพื่อนแกล้งเอาปากกาเติมไฝ
คนซ้ายสุด ปู่เรา ขาม้าซะด้วย แฟชั่นฝุดๆ
เพาะช่าง สมัยนั้นเค้าแต่งกันยังนี้นะ ดูดีเชีย (ขวาสุด)
กอดรูปปั้นวีนัส
ไปทัศนศึกษาที่ลพบุรี ปู่ยังจำได้
หล่อขนาดนี้ สาวๆถึงได้หลง