พ่อเราเสียมาเกือบ1เดือนแล้ว ตอนหมอบอกว่าพ่อเสียแล้ววินาทีนั้นเหมือนโลกหยุดหมุน เราร้องไห้จนจะขาดใจ เรากับพ่อสนิทกันมาก ตั้งแต่เด็กไปไหนก็จะไปกับพ่อ เพราะว่าพ่อตามใจ อยากกินอะไรก็ได้กิน จะเมนูไหนต่อให้เขาไม่รู้จักเขาก็จะพยายามทำให้กินเสมอ
อาทิตย์แรกที่พ่อเสียเราร้องไห้แค่วันแรกต่อจากนั้นวุ่นเดินเอกสารสารพัดอย่าง และวุ่นกับการจัดงานศพ เราไม่ร้องเลยในวันสวดเพราะต้องรับแขก เสิร์ฟน้ำ วิ่งหาซื้อของจัดงาน ยังสามารถยิ้มและหัวเราะเฮฮากับญาติได้ แต่พอกลางคืนก็เศร้า ในหัวคิดอยู่แต่ว่าพ่อจากไปแล้วจริงหรอ นี่เราเสียพ่อไปแล้วจริงหรอ จนมาวันเผาถึงได้ยอมรับความจริงว่าพ่อจากเราไปแล้วจริงๆ ยืนร้องไห้อยู่หน้าเมรุจนญาติต้องมาปลอบ ภาพที่พ่อนอนในโลงยังติดตามาจนวันนี้ แค่มองใบหน้าที่เคยยิ้มเคยทำหน้าทะเล้นหยอกเราก็ร้องออกมาไม่หยุดแล้ว
หลังจบงานศพกลับมาบ้าน นอนไม่หลับเลยเพราะเห็นข้าวของในบ้านที่เป็นของพ่อ มุมทีวีมุมโปรดของพ่อ เสื้อตัวโปรดที่พ่อชอบใส่ มันทำให้เราหยุดคิดถึงไม่ได้เลยสักคืน ทุกสถานที่ๆเคยไปกับพ่อภาพอดีตมันทำให้คิดถึง และเรารู้สึกผิดมากตอนที่เขานอนป่วยอยู่4เดือนทำไมเราถึงไม่ดูแลเขาให้ดีกว่านี้ สิ่งที่เราทำอยู่เสมอคือวิ่งซื้อข้าวของไปให้พ่อแทบจะวันเว้นวัน คอยหยิบจับ เช็ดตัวเช็ดหน้า บีบนวดให้พ่อ แต่ที่ทำมาก็ยังรู้สึกว่าเราเป็นลูกที่แย่ ช่วงนั้นงานที่มหาลัยเยอะมากเรียนหนักบวกกับต้องดูแลพ่อไปด้วยเลยเหนื่อยและเครียดมากเลยเผลอทำตัวไม่ดีใส่พ่อ เรารู้สึกผิดที่เคยพูดไม่ดีกับพ่อ ชอบรำคาญเวลาพ่อดื้อจะกินของที่หมอห้าม ชอบหงุดหงิดเวลาเขาโทรมาหลายรอบ ทั้งๆที่พ่อแค่คิดถึงเรา เรากลับลืมไปว่าเขามีเราเป็นลูกแค่คนเดียว เขาเหงาและโดดเดี่ยว เขาคงน้อยใจมากแน่ๆที่เราเป็นลูกแบบนี้ ถึงแม้เราจะคอยให้กำลังใจเขาเสมอ แต่มันก็คงไม่เท่ากับการได้เจอหน้าลูกสาว เรารู้สึกผิดและร้องไห้แทบทุกคืน เคยคิดเสมอว่าเขาจะหายดีเลยไม่ได้เผื่อใจไว้ เรารักพ่อมากๆแต่แสดงออกไม่เก่ง คิดว่าถ้าแสดงออกมากกว่านี้ก็คงดี
ถ้าเราได้เจอกันอีกก็อยากจะขอโทษและกอดเขาแน่นๆสักครั้ง ถึงแม้มันสายไปแล้ว มันแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้วแต่เราก็ยังจมอยู่กับความรู้สึกผิดนี้อยู่ดี พยายามบอกกับตัวเองว่าใช้ชีวิตต่อจากนี้ให้ดี เรียนให้จบหางารดีๆทำ เป็นที่พึ่งให้แม่ ต้องมีอนาคตที่ดีพ่อจะได้หมดห่วง นี่คงจะเป็นสิ่งที่เราทำได้ ต่อจากนี้ก็ทำดีกับแม่ให้มากๆ เพื่อที่เราจะไม่ต้องมาเสียใจทีหลังอีก แต่สุดท้ายก็ไม่รู้จะสลัดความรู้สึกผิดนี้ยังไง มันคงติดอยู่กับเราไปจนตาย
จมอยู่กับความรู้สึกผิดหลังจากพ่อเสีย
อาทิตย์แรกที่พ่อเสียเราร้องไห้แค่วันแรกต่อจากนั้นวุ่นเดินเอกสารสารพัดอย่าง และวุ่นกับการจัดงานศพ เราไม่ร้องเลยในวันสวดเพราะต้องรับแขก เสิร์ฟน้ำ วิ่งหาซื้อของจัดงาน ยังสามารถยิ้มและหัวเราะเฮฮากับญาติได้ แต่พอกลางคืนก็เศร้า ในหัวคิดอยู่แต่ว่าพ่อจากไปแล้วจริงหรอ นี่เราเสียพ่อไปแล้วจริงหรอ จนมาวันเผาถึงได้ยอมรับความจริงว่าพ่อจากเราไปแล้วจริงๆ ยืนร้องไห้อยู่หน้าเมรุจนญาติต้องมาปลอบ ภาพที่พ่อนอนในโลงยังติดตามาจนวันนี้ แค่มองใบหน้าที่เคยยิ้มเคยทำหน้าทะเล้นหยอกเราก็ร้องออกมาไม่หยุดแล้ว
หลังจบงานศพกลับมาบ้าน นอนไม่หลับเลยเพราะเห็นข้าวของในบ้านที่เป็นของพ่อ มุมทีวีมุมโปรดของพ่อ เสื้อตัวโปรดที่พ่อชอบใส่ มันทำให้เราหยุดคิดถึงไม่ได้เลยสักคืน ทุกสถานที่ๆเคยไปกับพ่อภาพอดีตมันทำให้คิดถึง และเรารู้สึกผิดมากตอนที่เขานอนป่วยอยู่4เดือนทำไมเราถึงไม่ดูแลเขาให้ดีกว่านี้ สิ่งที่เราทำอยู่เสมอคือวิ่งซื้อข้าวของไปให้พ่อแทบจะวันเว้นวัน คอยหยิบจับ เช็ดตัวเช็ดหน้า บีบนวดให้พ่อ แต่ที่ทำมาก็ยังรู้สึกว่าเราเป็นลูกที่แย่ ช่วงนั้นงานที่มหาลัยเยอะมากเรียนหนักบวกกับต้องดูแลพ่อไปด้วยเลยเหนื่อยและเครียดมากเลยเผลอทำตัวไม่ดีใส่พ่อ เรารู้สึกผิดที่เคยพูดไม่ดีกับพ่อ ชอบรำคาญเวลาพ่อดื้อจะกินของที่หมอห้าม ชอบหงุดหงิดเวลาเขาโทรมาหลายรอบ ทั้งๆที่พ่อแค่คิดถึงเรา เรากลับลืมไปว่าเขามีเราเป็นลูกแค่คนเดียว เขาเหงาและโดดเดี่ยว เขาคงน้อยใจมากแน่ๆที่เราเป็นลูกแบบนี้ ถึงแม้เราจะคอยให้กำลังใจเขาเสมอ แต่มันก็คงไม่เท่ากับการได้เจอหน้าลูกสาว เรารู้สึกผิดและร้องไห้แทบทุกคืน เคยคิดเสมอว่าเขาจะหายดีเลยไม่ได้เผื่อใจไว้ เรารักพ่อมากๆแต่แสดงออกไม่เก่ง คิดว่าถ้าแสดงออกมากกว่านี้ก็คงดี
ถ้าเราได้เจอกันอีกก็อยากจะขอโทษและกอดเขาแน่นๆสักครั้ง ถึงแม้มันสายไปแล้ว มันแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้วแต่เราก็ยังจมอยู่กับความรู้สึกผิดนี้อยู่ดี พยายามบอกกับตัวเองว่าใช้ชีวิตต่อจากนี้ให้ดี เรียนให้จบหางารดีๆทำ เป็นที่พึ่งให้แม่ ต้องมีอนาคตที่ดีพ่อจะได้หมดห่วง นี่คงจะเป็นสิ่งที่เราทำได้ ต่อจากนี้ก็ทำดีกับแม่ให้มากๆ เพื่อที่เราจะไม่ต้องมาเสียใจทีหลังอีก แต่สุดท้ายก็ไม่รู้จะสลัดความรู้สึกผิดนี้ยังไง มันคงติดอยู่กับเราไปจนตาย