ยิ่งพยายามลืมกลับยิ่งจำ

สวัสดีค่ะ เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อสองปีที่แล้วเราได้คุยกับคนๆนึงค่ะ เราคุยกันมาเรื่อยๆ (เค้ามีแฟนแล้วน้ะค้ะ) ตอนแรกๆเราก็ไม่ได้คิดอะไรน้ะค้ะ แต่พอนานวันๆ ความรู้สึกกลับยิ่งเพิ่มขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเคา้ได้หายไปซักพักนึงค่ะ อยู่ๆก็หายไปค่ะ เราเริ่มรับรู้แล้วว่าเราร็สึกยังไงกับเค้าแต่ด้วยความที่ว่าเค้ามีแฟนแล้วค่ะ เราเลยทำได้แค่อยู่ข้างๆและค่อบคุยกับเค้าไปเรื่อยๆค่ะ จนวันที่เค้าเลิกกับแฟนค่ะ แต่เราไม่ใช่สาเหตุน้ะค้ะ เค้าทะเลาะกันมาซักพักแล้วค่ะ เราก็แค่บอกไปว่าให้ใจเย็นๆ  เราไม่ได้ร็สึกอยากได้เค้ามาครอบครองน้ะค้ะ แค่รู้สึกดีที่ีเวลาคุยกันก็โอเคแล้ว ไม่ได้อยากเป็นเจ้าของค่ะ แต่เราอยากคุยกับเค้าทุกๆวันค่ะ ถึงแม้ว่าบางทีเค้าจะตอบ้าหรือว่าหายไปเลย เราก็รอน้ะค้ะ เรารู้สึกกับเค้าชัดเจนน้ะค้ะว่าเรารู้สึกยังไงกับเค้า แต่เค้านี้เราเดาไม่ออกเลยค้ะ เราเคยบอกเค้าไปน้ะค้ะ แต่เค้าก็เปลี่ยนเรื่องไปเลย เราก็เลย โอเคงั้นฉันไม่บอกหล่ะ ขอคุยแบบนี้ไปเรื่อยๆก็พอ เราพอใจกับสถานะที่ว่าเราคุยกันไปเรื่อยๆ ต่างคนต่างไม่มีใคร แคร์ความรู้สึกซึ่งกันและกัน (ถ้าไม่ได้คิดไปเองน้ะ55555) จนกระทั่งเมื่อปลายปีที่ผ่านมาค่ะ เค้าไปบอกกับเพื่อนเราว่า "ที่เค้าคุยกับเราเพราะไม่อยากให้เราเสียใจ และเค้าก็อยากเรียน" เราก็โอเคงั้นไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ พอเวลาผ่านไปซักพักเค้ามีแฟนค่ะ เรานี้อึ้งไปเลยค่ะ ไหนบอกว่าอยากเรียน ? แล้วสิ่งที่ทำคืออะไร ไม่อยากคุยทำไมไม่บอก เราก็โอเค ฉันเข้าใจ "ไม่รู้สึกคือไม่รู้สึก" เราคุยกันน้อยลง จนทุกวันนี้ก็ไม่คุยกันเลย เราพยายามลืมเค้ามาตลอดน้ะค้ะ ทำทุกอย่างที่จะทำให้ลืมเค้า หาคนเข้ามาแทน เราพยายามชอบคนอื่นแต่สุดท้ายเราก็ทำไม่ได้ เราก็ลืมเค้าไม่ได้ เราไม่ได้รักเค้ามากมายเท่าเมื่อก่อน แต่เรารู้สึกเจ็บน้ะค้ะคนที่เคยคุยกันมาตลอด แต่ในวันนี้คือคนไม่รู้จักกัน "เริ่มต้นจากคนแปลกหน้า คุยกัน สนิทกัน บทสนทนาน้อยลงทุกวัน จนไม่มีบทสนทนาจะคุยกัน และเริ่มกลับไปเป็นคนแปลกหน้ากันเหมือนเดิม"
ปล.เราแค่มาระบายให้ฟังเฉยๆและประสบการณ์ความรักของเราเน้อะ 555555555
ปล1. แท็กมั่วขอโทษน้ะค่ะ