ตอนนี้เรากำลังศึกษาอยู่ในมหาวิทยาลัยใจกลางกรุงเทพฯค่ะ
ที่มหาวิทยาลัยของเรามีแต่คนเก่งเต็มไปหมด
ทำให้เกิดปัญหาตรงที่เราชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนรอบข้างอยู่บ่อยๆ
ประกอบกับตัวเราเองเป็นคนไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย
ชอบคิดอยู่เสมอว่าตัวเองไม่เคยดีพอ
ทำให้เดี๋ยวนี้เรารู้สึกแย่และหดหู่ไปหมดเลยค่ะ
ทั้งๆ ที่เราลองพิจารณาตัวเองแล้ว มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น
การเรียนในระดับกลางๆ ไม่ได้มีนิสัยเห็นแก่ตัวหรือไม่ช่วยงานกลุ่มเพื่อนแต่อย่างใด
เพื่อนๆในภาควิชาก็รักและพูดคุยกับเราดี ไม่เคยมีปัญหากับเพื่อน
เพื่อนบางคนพูดกับเราด้วยซ้ำว่าอิจฉาเรา ที่พูดคุยกับเพื่อนได้หลายกลุ่ม เป็นคนเฮฮา อยู่ที่ไหนก็มีแต่เสียงหัวเราะ
(ไม่ได้เจตนาจะโอ้อวดนะคะ)
แต่เราไม่เคยรู้สึกภูมิใจในตัวเองเลยค่ะ
คือเมื่อก่อนก็เคยภูมิใจในตัวเอง และไม่เคยเป็นแบบนี้นะคะ
มาเริ่มมีอาการแบบนี้ตอนไหนไม่รู้
อีกอย่างหนึ่ง คือ เราเป็นคนคิดมาก แคร์คนรอบข้าง และชอบคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของปัญหาค่ะ
ยกตัวอย่างเช่น เราไม่พอใจที่เพื่อนพูดไม่ถนอมน้ำใจเรา จากที่เฮฮาอยู่เลยกลายเป็นนิ่งสนิท
แบบนิ่งไปเสียดื้อๆ ทำให้เพื่อนก็งงว่าเกิดอะไรขึ้น ในความคิดของเพื่อนคือล้อเล่นปกติ แต่สำหรับเราบางทีมันมากไป
แล้วเราก็มาคิดทีหลังว่าเราเป็นคนผิด ทำให้เพื่อนเสียใจ เพราะถ้าไม่ตอบสนองด้วยกิริยาแบบนั้น เพื่อนก็คงไม่คิดมาก อะไรแบบนี้น่ะค่ะ
อันนี้ยกตัวอย่างเหตุการณ์เฉยๆ นะคะ
มันมีอีกหลายเหตุการณ์เลยที่เราไม่น่าคิดอะไร ก็เก็บมาคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุใหญ่โต
เลยอยากรบกวนสอบถามความคิดเห็นค่ะ ว่าควรแก้ไขอย่างไรดี
มีแนวทางในการคิดบวกกับตัวเองอย่างไรบ้างคะ
ยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ
มีทางแก้อาการไม่มีความมั่นใจในตัวเอง คิดมาก และชอบคิดลบอย่างไรบ้างคะ
ที่มหาวิทยาลัยของเรามีแต่คนเก่งเต็มไปหมด
ทำให้เกิดปัญหาตรงที่เราชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนรอบข้างอยู่บ่อยๆ
ประกอบกับตัวเราเองเป็นคนไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย
ชอบคิดอยู่เสมอว่าตัวเองไม่เคยดีพอ
ทำให้เดี๋ยวนี้เรารู้สึกแย่และหดหู่ไปหมดเลยค่ะ
ทั้งๆ ที่เราลองพิจารณาตัวเองแล้ว มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น
การเรียนในระดับกลางๆ ไม่ได้มีนิสัยเห็นแก่ตัวหรือไม่ช่วยงานกลุ่มเพื่อนแต่อย่างใด
เพื่อนๆในภาควิชาก็รักและพูดคุยกับเราดี ไม่เคยมีปัญหากับเพื่อน
เพื่อนบางคนพูดกับเราด้วยซ้ำว่าอิจฉาเรา ที่พูดคุยกับเพื่อนได้หลายกลุ่ม เป็นคนเฮฮา อยู่ที่ไหนก็มีแต่เสียงหัวเราะ
(ไม่ได้เจตนาจะโอ้อวดนะคะ)
แต่เราไม่เคยรู้สึกภูมิใจในตัวเองเลยค่ะ
คือเมื่อก่อนก็เคยภูมิใจในตัวเอง และไม่เคยเป็นแบบนี้นะคะ
มาเริ่มมีอาการแบบนี้ตอนไหนไม่รู้
อีกอย่างหนึ่ง คือ เราเป็นคนคิดมาก แคร์คนรอบข้าง และชอบคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของปัญหาค่ะ
ยกตัวอย่างเช่น เราไม่พอใจที่เพื่อนพูดไม่ถนอมน้ำใจเรา จากที่เฮฮาอยู่เลยกลายเป็นนิ่งสนิท
แบบนิ่งไปเสียดื้อๆ ทำให้เพื่อนก็งงว่าเกิดอะไรขึ้น ในความคิดของเพื่อนคือล้อเล่นปกติ แต่สำหรับเราบางทีมันมากไป
แล้วเราก็มาคิดทีหลังว่าเราเป็นคนผิด ทำให้เพื่อนเสียใจ เพราะถ้าไม่ตอบสนองด้วยกิริยาแบบนั้น เพื่อนก็คงไม่คิดมาก อะไรแบบนี้น่ะค่ะ
อันนี้ยกตัวอย่างเหตุการณ์เฉยๆ นะคะ
มันมีอีกหลายเหตุการณ์เลยที่เราไม่น่าคิดอะไร ก็เก็บมาคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุใหญ่โต
เลยอยากรบกวนสอบถามความคิดเห็นค่ะ ว่าควรแก้ไขอย่างไรดี
มีแนวทางในการคิดบวกกับตัวเองอย่างไรบ้างคะ
ยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ