ความรักที่มีอะไรมากั้นอยู่ตรงกลาง

เคยบอกออกไปแล้วว่า ผมชอบที่จะเข้าไปหาผู้ชายมากกว่า แต่การที่จะได้เข้าไปคุยกับใครซักคนก็เกิดอะไรบางอย่างขั้นอยู่ตรงกลาง
สิ่งแรกก็คือ กลัวที่จะเข้าไปคุย ไม่กล้าที่จะเข้าไปคุย เพราะ อะไรๆก็ออกมาหลายอย่าง คือเอาง่ายๆ เรื่องแบบนี้คำว่ายั่งยืนเกี่ยวกับชีวิตคู้แล้วนั้นถ้าทางจะยากมั้ง แบบผมก็ไม่ใช่กระดาษทิชชู่นะครับ แบบใช้แล้วทิ้ง แล้วบอกเลิกกับแบบไม่ได้เตรียมตัวกันเลย เคยมีครั้งนึงแบบวันเกิดเค้าคนนั้น เราก็แบบทำเค้กให้นะครับ แบบทำเองกับมือเลยครับ แต่วันต่อมาเค้สบอกเลิกกับผมคือหมายความว่าอะไรหรอครับ แบบเสียใจมากๆๆ ผมเป็นคนที่ลืมอะไรได้ยากครับ ก็ได้แต่อยู่คนเดียวแล้วก็ร้องไห้ แบบนานอยู่ครับเดือนกว่าๆได้ แบบบางที่ก็อยากจะลืมมันแต่ก็ดัน คิดออกมาได้
คือ จากความที่เราอยากจะมี อยากจะเข้าไปคบ แต่มันกลับกลายเป็นความกลัวขึ้นมาครับ คือเอาง่ายๆ ไม่อยากที่จะดูหนังซ้ำกันหลายๆรอบครับ
ความรักที่คิดว่าจะยั้งยืนระหว่าง ชายกับชาย หรอครับแบบจะเป็นไปได้หรอครับ (รักที่ยั่งยืนและจริงใจนะครับ)
มีใครมีความคิดเห็นหรือตรงกัน ขอคำปรึกษาครับ หรือใครอยากจะมาลองมาดูใจกัน ก็หลังไมล์ได้นะครับ จากใจจริง
ถ้าคิดว่าใคร อ่านแล้วแบบตรงกันมีวิธีแก้ไข เรื่องแบบนี้ก็เข้ามาคุยได้เหมือนกันนะครับ
ขอบคุณครับ