มีใครเข้าใจความรู้สึกนี้ไหมคะ มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมมันรู้สึกแย่แบบนี้ บางครั้งการอยู่คนเดียวทำให้เราคิดถึงอะไรหลายๆเหมือนกันนะ
ขอบคุณทุกๆคนที่เค้ามาอ่านกระทู้นี้นะคะ ความจริงมันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจตอนนี้ล้วนๆเลยค่ะ
เรากับแฟนคบกันมาได้3ปีกว่าจะ4ปีได้แล้วค่ะ ความรู้สึกช่วงแรกมันเป็นอะไรที่ดีมากๆเลยนะ เรารักและคอยดูแลเอาใจใส่กันในทุกๆเรื่อง เวลาเราต่างมีปัญหาเราก็ช่วยกันแก้ไข ทุกอย่างระหว่างเรามันดีมากๆจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูกเลย พอเวลาผ่านไป สิ่งต่างๆเริ่มเปลื่ยนต่างคนต้องมีอนาคตของตัวเอง ระยะทางระว่างเราจึงไกลกันมากขึ้นเรื่อยๆ เราต่างคนต่างต้องเข้ามหาลัย และอยู่กันคนละที่ ความจริงถามว่าไกลกันมากไหมมันก็ไม่ถึงกับมากแต่ก็ไม่ใกล้เลยสักนิด..
การเดินทางของเราแต่ละครั้งมันเหนื่อยอยู่เสมอ เรากับแฟนเจอกันอาทิตละครั้งสองครั้งถ้าใครว่างคนนั้นก็จะมาหา แต่พักหลังที่ผ่านมาเหมือนอะไรๆก็เปลื่ยนไป เจอกันน้อยลง เค้าไม่ค่อยมาเจอเราเหมือนเดิม เหมือนชีวิตของเค้าจะมีความสุขมากขึ้นเมื่อเจอเพื่อนใหม่ที่ดี ที่เข้ากันทุกอย่าง เหมือนเค้าจะลืมเราที่อยู่ตรงนี้ไป ทุกๆวันหลังเลิกเรียนเราจะโทรหากันตลอดถ้ามีเวลา แต่พักหลังมานี้เค้าไม่ค่อยมีเวลาให้เราเลย ถ้าถามเหตุผลว่าทำไมเค้าถึงหายไป
เพราะเค้าไปเที่ยวไปทำกิจกรรมกับเพื่อนใหม่เค้าทุกๆวันเลย พอเรียนเสร็จก็ไป
กว่าจะกลับก็ดึกแล้ว.. แล้วเป็นแบบนี้เกือบทุกวัน
พอพูดถึงคนรอหรอ..เราก็รอไป จนบางทีง่วงก็แล้วเค้าก็ยังไม่กลับเลย บางทีคุยกันในไลน์เค้าก็จะไม่ค่อยว่างตอบเพราะอยู่กับเพื่อน..
แรกๆเราก็พอเข้าใจในการเจอสังคมใหม่เป็นเรื่องธรรมดาที่ใครก็ต้องเจอและปรับตัวเข้ากับมัน แต่บางครั้งมันก็ทรมานคนรอจริงๆนะ บางทีก็คิดไปว่าเค้ามีคนอื่นที่ไม่ใช่เรารึเปล่า ทุกอย่างมันทำให้เราคิดวนไปวนมาแต่เรื่องเดิมๆ และเจอแบบเดิมทุกๆวัน
เราก็เริ่มงี่เง่าและไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ บางทีเราก็คิดว่าเค้าจะไปไหนทำอะไรกับใคร เค้ามีความสุขหรอถ้าไม่มีเราอยู่ด้วย
ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราไปไหนก็จะไปกันสองคนและมีความสุขมากทุกๆครั้ง
เราพยายามบอกกับตัวเองว่าทำตัวให้ชิน แต่ทำเท่าไหร่มันก็ไม่ชินสักที น้อยใจแฟนมากๆเลย เวลาที่ให้กันมันลดลงไปเรื่อยๆแล้วนะ บางทีเราคุยกันเรื่องนี้ก็ทะเลาะกัน หาว่าเราไม่เข้าใจบ้าง เราแปลกบ้างแค่นี้ทำไมไม่เข้าใจ..
...มันก็คงจะจริงแบบที่เค้าพูด
ระยะทางความห่างระหว่างเรามันเป็นอะไรที่แย่มากๆในตอนนี้ เราทะเลาะกันทุกครั้งเมื่อพูดถึง
แล้วทุกครั้งที่ทะเลาะกันเราเสียใจมากๆ บางครั้งอยากอยู่คนเดียวแต่เราก็ไม่เคยทำได้เลย เศร้า
ทุกวันนี้เหมือนเค้าฝืนมากๆเลยค่ะ น้อยใจที่สุดแต่เราไม่อยากพูดเลย อดทนไว้คนเดียวนั่งร้องไห้ทุกวัน
เราต้องทำยังไงคะ ทนต่อไปหรือถอยออกมา ถ้าเค้าไม่มีเราเค้าก็คงมีความสุขดีใช่รึเปล่า..??
แฟนติดเพื่อน..
ขอบคุณทุกๆคนที่เค้ามาอ่านกระทู้นี้นะคะ ความจริงมันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจตอนนี้ล้วนๆเลยค่ะ
เรากับแฟนคบกันมาได้3ปีกว่าจะ4ปีได้แล้วค่ะ ความรู้สึกช่วงแรกมันเป็นอะไรที่ดีมากๆเลยนะ เรารักและคอยดูแลเอาใจใส่กันในทุกๆเรื่อง เวลาเราต่างมีปัญหาเราก็ช่วยกันแก้ไข ทุกอย่างระหว่างเรามันดีมากๆจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูกเลย พอเวลาผ่านไป สิ่งต่างๆเริ่มเปลื่ยนต่างคนต้องมีอนาคตของตัวเอง ระยะทางระว่างเราจึงไกลกันมากขึ้นเรื่อยๆ เราต่างคนต่างต้องเข้ามหาลัย และอยู่กันคนละที่ ความจริงถามว่าไกลกันมากไหมมันก็ไม่ถึงกับมากแต่ก็ไม่ใกล้เลยสักนิด..
การเดินทางของเราแต่ละครั้งมันเหนื่อยอยู่เสมอ เรากับแฟนเจอกันอาทิตละครั้งสองครั้งถ้าใครว่างคนนั้นก็จะมาหา แต่พักหลังที่ผ่านมาเหมือนอะไรๆก็เปลื่ยนไป เจอกันน้อยลง เค้าไม่ค่อยมาเจอเราเหมือนเดิม เหมือนชีวิตของเค้าจะมีความสุขมากขึ้นเมื่อเจอเพื่อนใหม่ที่ดี ที่เข้ากันทุกอย่าง เหมือนเค้าจะลืมเราที่อยู่ตรงนี้ไป ทุกๆวันหลังเลิกเรียนเราจะโทรหากันตลอดถ้ามีเวลา แต่พักหลังมานี้เค้าไม่ค่อยมีเวลาให้เราเลย ถ้าถามเหตุผลว่าทำไมเค้าถึงหายไป
เพราะเค้าไปเที่ยวไปทำกิจกรรมกับเพื่อนใหม่เค้าทุกๆวันเลย พอเรียนเสร็จก็ไป
กว่าจะกลับก็ดึกแล้ว.. แล้วเป็นแบบนี้เกือบทุกวัน
พอพูดถึงคนรอหรอ..เราก็รอไป จนบางทีง่วงก็แล้วเค้าก็ยังไม่กลับเลย บางทีคุยกันในไลน์เค้าก็จะไม่ค่อยว่างตอบเพราะอยู่กับเพื่อน..
แรกๆเราก็พอเข้าใจในการเจอสังคมใหม่เป็นเรื่องธรรมดาที่ใครก็ต้องเจอและปรับตัวเข้ากับมัน แต่บางครั้งมันก็ทรมานคนรอจริงๆนะ บางทีก็คิดไปว่าเค้ามีคนอื่นที่ไม่ใช่เรารึเปล่า ทุกอย่างมันทำให้เราคิดวนไปวนมาแต่เรื่องเดิมๆ และเจอแบบเดิมทุกๆวัน
เราก็เริ่มงี่เง่าและไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ บางทีเราก็คิดว่าเค้าจะไปไหนทำอะไรกับใคร เค้ามีความสุขหรอถ้าไม่มีเราอยู่ด้วย
ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราไปไหนก็จะไปกันสองคนและมีความสุขมากทุกๆครั้ง
เราพยายามบอกกับตัวเองว่าทำตัวให้ชิน แต่ทำเท่าไหร่มันก็ไม่ชินสักที น้อยใจแฟนมากๆเลย เวลาที่ให้กันมันลดลงไปเรื่อยๆแล้วนะ บางทีเราคุยกันเรื่องนี้ก็ทะเลาะกัน หาว่าเราไม่เข้าใจบ้าง เราแปลกบ้างแค่นี้ทำไมไม่เข้าใจ..
...มันก็คงจะจริงแบบที่เค้าพูด
ระยะทางความห่างระหว่างเรามันเป็นอะไรที่แย่มากๆในตอนนี้ เราทะเลาะกันทุกครั้งเมื่อพูดถึง
แล้วทุกครั้งที่ทะเลาะกันเราเสียใจมากๆ บางครั้งอยากอยู่คนเดียวแต่เราก็ไม่เคยทำได้เลย เศร้า
ทุกวันนี้เหมือนเค้าฝืนมากๆเลยค่ะ น้อยใจที่สุดแต่เราไม่อยากพูดเลย อดทนไว้คนเดียวนั่งร้องไห้ทุกวัน
เราต้องทำยังไงคะ ทนต่อไปหรือถอยออกมา ถ้าเค้าไม่มีเราเค้าก็คงมีความสุขดีใช่รึเปล่า..??