โดนพ่อแม่บังคับให้ใมาเรียนต่างประเทด

อยากบอกว่าพี่ก็เป็นเหมือนกัน
อยู่เมืองไทย เพื่อนเยอะ พูดมาก ชอบเวลาพูดแล้วคนขำ
แต่บุคลิคเป็นคนไม่เริ่มพูดกับคนอื่นก่อน
ตอนมาใหม่ๆ ก็พยายามพูดกับทุกคนนะ แต่เหมือนพอเราไม่มั่นใจแล้วกลายเป็นคิดอะไรจะพูดไม่ออกเลย
แต่กับเพื่อนฝรั่งที่สนิทกันมากๆ ก็คุยได้เหมือนปกติ เพราะไม่กลัวพูดผิด ถึงผิดเขาก็จะบอก เราก็ขำไป เพราะบางทีมันตลกจริงๆ
ลองเริ่มจากการถามก่อนมั๊ย ถามเพื่อนว่า เป็นยังไงบ้างสบายดีมั๊ย เสาร์อาทิตย์ทำอะไรบ้าง วันนี้เรียนวิชาอะไรบ้าง
หรือวิชาที่เพิ่งเรียนไปนี่ยากเนอะ/น่าเบื่อเนอะ น่าเป็นการเริ่มบทสนธนาที่ดี
จากประสบการณ์ น้องต้องพยายามเป็นคนเริ่ม เพราะไม่งั้น ชีวิตเรียนน้องจะไม่สนุกเลย เพราะเพื่อนน้อย
เพื่อนที่รู้สึกก็จะกลายเป็นแค่รู้จักอย่างผิวเผือน ไม่สนิทจริง
ที่พี่กลัวอีกอย่างคือ เราพูดอะไรตลกๆ เพราะอยู่เมืองไทยเราเป็นคนฮาๆ แต่มุกไทยกับมุกฝรั่งแตกต่างกันมาก
พูดแบบคนไทยหลายๆอย่างถือเป็นการเสียมารยาท อย่างไปทักเรื่องรูปร่างหน้าตาอะไรอย่างนี้ แรกๆพี่ก็พูดนะ แต่โชคดี เพื่อนไม่โกรษ ไหวตัวทัน เลยไม่ปล่อยแระมุกไทยๆ
แต่ฝรั่งบางคนรับได้ และขำกับมันด้วย จะรู้สึกเฮฮามากเป็นพิเศษเมื่อได้อยู่กับคนแบบนี้
แต่ที่จะบอกคือ เราไม่จำเป็นต้องเป็นคนตลกตลอด อยู่ที่อีกฝ่ายด้วย บางทีแค่พูดจาถามไถ่เฉยๆ ก็สามารถพัฒนาไปเป้นเพื่อนกันได้
ที่พูดมาคือ พูดง่ายแต่ทำยาก แต่อยากให้พยายาม เปลี่ยนตัวเองดูนิดนึง
เชื่อพี่ พี่ผ่านมาแล้ว