ก่อนอื่นขอบอกก่อนนะครับว่าเป็นอย่างหัวข้อกระทู้จริงๆ ต้องแต่จำความได้จนโตแล้วอายุก็เลข 3 ละ เจ็บป่วยไม่เคยนอนโรงพยาลบาลเลยครับ ไปหาหมอเสร็จได้ยากลับบ้าน
เข้าเรื่องนะครับ (ขอเล่าสั้นๆนะครับเวลามีน้อย) มันเป็นสัปดาห์ที่แย่มากสำหรับผม ผมป่วยอยู่ 4 วัน เป็นหวัดธรรมดาไม่ได้ไปหาหมอในครั้งนี้ กินแต่ยาลดไข้ตลอด 4 วัน แล้วก็ดีขึ้นตามลำดับคิดว่าตัวเองใกล้หายเป็นปรกติละ หลังจากนั้นอีก 2 วัน ผมกลับป่วยอีกครั้งตัวร้อน สั่น หนาว โอเคยังไม่หายดี กินยาต่ออีก 1 วัน ดีขึ้น อีก 2 วันผมกลับมาป่วยอีกแต่คราวนี้ หนักครับไม่มีแรง เวียนหัว หนาวสั่น ตัวร้อนมาก แม่บ้านพาไปหาหมอที่โรงพยาบาล เพราะไม่ไหวแล้วหนักมาก(คิดว่านะครับ) ไปถึง หมอตรวจ สั่งเจาะเลือดเลยอันดับแรก เอ๊กซ์เรย์ปอด ตรวจฉี่ ผลออกมา คุณพระเม็ดเลือดแดงติดเชื้อ เม็ดเลือดขาวพุ่งกระฉูดไป 20000 กว่า เพราะปกติคนเราจะมีเม็ดเลือดขาวประมาณ 10000 กว่าๆ ไม่เป็นไรบอกแม่บ้าน ยังไม่ตาาย ตายยาก แต่พี่เดินไม่ไหว บอกให้เขาเอาเอารถเข็นมาเข็นหน่อย เพราะหมอให้นอนโรงพยาบาล ไปถึงเตียงปุ๊ป โดนยาฆ่าเชื้อก่อนอันดับแรก วัดคลื่นไฟฟ้าหัวใจ โอ๊ยชีวิตที่ต้องนอนโรงพยาบาลมันช่าง...เห้อเพราะตัวเราเองแท้ๆที่ไม่ยอมมาหาหมอตั้งแต่ทีแรก
ความคิดและอะไรหลายๆอย่างพุ่งมาในหัวผมตอนที่ผมนอนโรงพยาบาล ในความคิดของผมนั้นผมเชื่อว่าผมเป็นคนที่แข็งแรง เพราะชอบออกกำลังกายมาก ปั่นจักรยานวันละ 20 กิโล เป็นอย่างน้อย เตะฟุตบอลบ้าง วิ่งบ้าง แต่ในขณะเดียวกันผมก็เป็นคนที่ชอบดื่ม และค่อนข้างดื่มจัดในช่วงหลังๆ ซึ่งอาจจะมีส่วนที่ทำให้เป็นแบบนี้เรื่องนี้ผมลืมไปเลยตอนนอนที่โรงพยาบาล ผมเห็นอะไรหลายๆอย่างในนั้น ในชั้นที่ชื่อว่า อายุรกรรมชาย ตั้งแต่คนป่วยแบบช่วยเหลือตัวเองได้และนอนบนเตียงพร้อมอุปกรณ์ช่วยเหลือชีวิตแบบฟูลออฟชั่นเลย ผมนอนอยู่ที่นั่น 3 คืน โดยที่ได้รับแต่ยาฆ่าเชื้ออย่างเดียวเลย ตลอดระยะเวลา 3 วันผมได้เห็นอะไรมากกว่าคนป่วยในชั้นนั้น ผมเห็นความรัก ความใส่ใจ ความหวัง และอีกหลายๆอย่าง ตัวผมเองมีทั้ง แม่และภรรยาพร้อมลูกชายตัวน้อยๆมาดูแลไม่ห่าง สิ่งหนึ่งที่ผมเห็นและสัมผัสได้ตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นั้นคือ ความรักจากครอบครัวของเรา ผมนั่งมองทุกๆคนแล้วคิดอยู่ในใจว่า ถึงเวลาที่เราจะต้องหยุดและทำอะไรเพื่อเขาหรือยัง ชีวิตนี้ผมเกือบจะไม่ได้เห็นหน้าลูกและอาจจะไม่ได้เห็นความสำเร็จของแก หากผมไปถึงโรงพยาบาลช้ากว่านั้นอีกสัก 1 วัน ทุกวันนี้ตั้งแต่ออกโรงพยาบาลมาผมนอนกอดแกทุกคืน แต่สิ่งนั้นยังไม่เท่ากับคำพูดของผู้เป็นแม่ "มันไม่ถูกนะลูกที่จะต้องให้คนเป็นแม่มาเผาคนเป็นลูก" สิ่งเดียวที่แม่คิดคือแกกลัวผมจากไป ใช่หัวอกคนเป็นแม่แกย่อมรักเรามากเหมือนเรารักลูกเรา น้ำตาผมไม่ได้ไหลนะกับคำพูดนี้ แต่ผมนั่งด่าตัวเอง ว่าทำไมทำให้คนที่รักเราทุกๆคนเขาพูดแบบนี้ออกมาได้ ผมเกลียดตัวผมเอง เกลียดทุกๆอย่างที่ทำลงไป เกลียดมากๆ ชีวิตนี้เชื่อผมเถอะคุณไม่อยากโดนให้ยาทางเส้นเลือดหรือให้อาหารทางสายยางหรอกครับ มันไม่สนุกและทรมารมาก โดยรวมแล้วผมค่อนข้างดี ช่วยเหลือตัวเองได้ ถึงแม้จะโดนพยาบาลเจาะแขนประมาณ 5-6 รูก็ตาม แขนสองข้างมีแต่รู เชื้อเริ่มลดลง ไข้เริ่มหาย แต่มีอาการไอเข้ามาแทรก แต่โดยรวมหมอบอกว่าดีขึ้น ให้ออกได้ละดีใจที่ได้ออก ชีวิต 3 วันในโรงพยาบาล ไม่ได้น่ากลัวอะไรเลยสักอย่าง กลับมีเรื่องให้เราต้องหัวเราะบางเรื่องซะด้วยซ้ำไป ไม่ว่าจะยังไงผมก็ไม่แนะนำให้ใครไปนอนหรอกครับถ้าคุณดูแลตัวคุณเองได้ อยากจะเตือนใจใครหลายๆคนไว้ว่า ถึงแม้ว่าเราจะคิดว่าเราแข็งแรงขนาดไหนก็ตามมันไม่ได้หมายความว่าคุณจะไม่เป็นอะไร สำคัญตรงที่เราดูแลตัวเราและคนที่เรารักมากแค่ไหน จขกท. ต้องการแค่เล่าเรื่องครับ ^^ ไม่มีความรักและความห่วงใยใดยิ่งใหญ่ไปกว่าความรักและความห่วงใยของครอบครัวครับ
สุดท้าย...ผมเห็นคนไข้ผู้ชายปาเหยือกน้ำและแก้วน้ำใส่พยาบาลแล้วแกก็วิ่งหนีพยาบาลไปไหนไม่รู้ด้วย แกคงกลัวเข็มนะผมว่า วิ่งหนีเลยพยาบาลก็วิ่งตามเลย
ขอบคุณครับ
ตั้งแต่จำความได้ ไม่เค้ย ไม่เคยเลย ที่จะต้องนอนโรงพยาบาล
เข้าเรื่องนะครับ (ขอเล่าสั้นๆนะครับเวลามีน้อย) มันเป็นสัปดาห์ที่แย่มากสำหรับผม ผมป่วยอยู่ 4 วัน เป็นหวัดธรรมดาไม่ได้ไปหาหมอในครั้งนี้ กินแต่ยาลดไข้ตลอด 4 วัน แล้วก็ดีขึ้นตามลำดับคิดว่าตัวเองใกล้หายเป็นปรกติละ หลังจากนั้นอีก 2 วัน ผมกลับป่วยอีกครั้งตัวร้อน สั่น หนาว โอเคยังไม่หายดี กินยาต่ออีก 1 วัน ดีขึ้น อีก 2 วันผมกลับมาป่วยอีกแต่คราวนี้ หนักครับไม่มีแรง เวียนหัว หนาวสั่น ตัวร้อนมาก แม่บ้านพาไปหาหมอที่โรงพยาบาล เพราะไม่ไหวแล้วหนักมาก(คิดว่านะครับ) ไปถึง หมอตรวจ สั่งเจาะเลือดเลยอันดับแรก เอ๊กซ์เรย์ปอด ตรวจฉี่ ผลออกมา คุณพระเม็ดเลือดแดงติดเชื้อ เม็ดเลือดขาวพุ่งกระฉูดไป 20000 กว่า เพราะปกติคนเราจะมีเม็ดเลือดขาวประมาณ 10000 กว่าๆ ไม่เป็นไรบอกแม่บ้าน ยังไม่ตาาย ตายยาก แต่พี่เดินไม่ไหว บอกให้เขาเอาเอารถเข็นมาเข็นหน่อย เพราะหมอให้นอนโรงพยาบาล ไปถึงเตียงปุ๊ป โดนยาฆ่าเชื้อก่อนอันดับแรก วัดคลื่นไฟฟ้าหัวใจ โอ๊ยชีวิตที่ต้องนอนโรงพยาบาลมันช่าง...เห้อเพราะตัวเราเองแท้ๆที่ไม่ยอมมาหาหมอตั้งแต่ทีแรก
ความคิดและอะไรหลายๆอย่างพุ่งมาในหัวผมตอนที่ผมนอนโรงพยาบาล ในความคิดของผมนั้นผมเชื่อว่าผมเป็นคนที่แข็งแรง เพราะชอบออกกำลังกายมาก ปั่นจักรยานวันละ 20 กิโล เป็นอย่างน้อย เตะฟุตบอลบ้าง วิ่งบ้าง แต่ในขณะเดียวกันผมก็เป็นคนที่ชอบดื่ม และค่อนข้างดื่มจัดในช่วงหลังๆ ซึ่งอาจจะมีส่วนที่ทำให้เป็นแบบนี้เรื่องนี้ผมลืมไปเลยตอนนอนที่โรงพยาบาล ผมเห็นอะไรหลายๆอย่างในนั้น ในชั้นที่ชื่อว่า อายุรกรรมชาย ตั้งแต่คนป่วยแบบช่วยเหลือตัวเองได้และนอนบนเตียงพร้อมอุปกรณ์ช่วยเหลือชีวิตแบบฟูลออฟชั่นเลย ผมนอนอยู่ที่นั่น 3 คืน โดยที่ได้รับแต่ยาฆ่าเชื้ออย่างเดียวเลย ตลอดระยะเวลา 3 วันผมได้เห็นอะไรมากกว่าคนป่วยในชั้นนั้น ผมเห็นความรัก ความใส่ใจ ความหวัง และอีกหลายๆอย่าง ตัวผมเองมีทั้ง แม่และภรรยาพร้อมลูกชายตัวน้อยๆมาดูแลไม่ห่าง สิ่งหนึ่งที่ผมเห็นและสัมผัสได้ตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นั้นคือ ความรักจากครอบครัวของเรา ผมนั่งมองทุกๆคนแล้วคิดอยู่ในใจว่า ถึงเวลาที่เราจะต้องหยุดและทำอะไรเพื่อเขาหรือยัง ชีวิตนี้ผมเกือบจะไม่ได้เห็นหน้าลูกและอาจจะไม่ได้เห็นความสำเร็จของแก หากผมไปถึงโรงพยาบาลช้ากว่านั้นอีกสัก 1 วัน ทุกวันนี้ตั้งแต่ออกโรงพยาบาลมาผมนอนกอดแกทุกคืน แต่สิ่งนั้นยังไม่เท่ากับคำพูดของผู้เป็นแม่ "มันไม่ถูกนะลูกที่จะต้องให้คนเป็นแม่มาเผาคนเป็นลูก" สิ่งเดียวที่แม่คิดคือแกกลัวผมจากไป ใช่หัวอกคนเป็นแม่แกย่อมรักเรามากเหมือนเรารักลูกเรา น้ำตาผมไม่ได้ไหลนะกับคำพูดนี้ แต่ผมนั่งด่าตัวเอง ว่าทำไมทำให้คนที่รักเราทุกๆคนเขาพูดแบบนี้ออกมาได้ ผมเกลียดตัวผมเอง เกลียดทุกๆอย่างที่ทำลงไป เกลียดมากๆ ชีวิตนี้เชื่อผมเถอะคุณไม่อยากโดนให้ยาทางเส้นเลือดหรือให้อาหารทางสายยางหรอกครับ มันไม่สนุกและทรมารมาก โดยรวมแล้วผมค่อนข้างดี ช่วยเหลือตัวเองได้ ถึงแม้จะโดนพยาบาลเจาะแขนประมาณ 5-6 รูก็ตาม แขนสองข้างมีแต่รู เชื้อเริ่มลดลง ไข้เริ่มหาย แต่มีอาการไอเข้ามาแทรก แต่โดยรวมหมอบอกว่าดีขึ้น ให้ออกได้ละดีใจที่ได้ออก ชีวิต 3 วันในโรงพยาบาล ไม่ได้น่ากลัวอะไรเลยสักอย่าง กลับมีเรื่องให้เราต้องหัวเราะบางเรื่องซะด้วยซ้ำไป ไม่ว่าจะยังไงผมก็ไม่แนะนำให้ใครไปนอนหรอกครับถ้าคุณดูแลตัวคุณเองได้ อยากจะเตือนใจใครหลายๆคนไว้ว่า ถึงแม้ว่าเราจะคิดว่าเราแข็งแรงขนาดไหนก็ตามมันไม่ได้หมายความว่าคุณจะไม่เป็นอะไร สำคัญตรงที่เราดูแลตัวเราและคนที่เรารักมากแค่ไหน จขกท. ต้องการแค่เล่าเรื่องครับ ^^ ไม่มีความรักและความห่วงใยใดยิ่งใหญ่ไปกว่าความรักและความห่วงใยของครอบครัวครับ
สุดท้าย...ผมเห็นคนไข้ผู้ชายปาเหยือกน้ำและแก้วน้ำใส่พยาบาลแล้วแกก็วิ่งหนีพยาบาลไปไหนไม่รู้ด้วย แกคงกลัวเข็มนะผมว่า วิ่งหนีเลยพยาบาลก็วิ่งตามเลย
ขอบคุณครับ