หมองหม่น

...ความรู้สึกลึกเกินจะเปรยเปรียบ
ออกมาเทียบให้เห็นเป็นอักษร
พยายามฝืนเข้นให้เป็นกลอน
ศิลปะแอบซ่อนให้ผ่อนคลาย
...มองทางไหนใจจำก็ช้ำหนัก
จมกระอักอยู่ในอกไม่หกหาย
กายไม่เคยลืมตัวและกลัวตาย
กลับโชคร้ายชอกช้ำเพราะคำคน
...ใจเจ้าเอยใยเลยไม่แนบนิ่ง
สรรพสิ่งกลอกกลับให้สับสน
ฉันที่เคยหมายมั่นในฝันตน
ต้องตรอมทนอยู่ในห้วงของความจริง
...มีแต่คนตำตอกและบอกว่า
ไอ้มายาโง่เขลาเอาไปทิ้ง
ลืมตาตื่นอยู่ในโลกความจริง
ไขว่คว้าสิ่งสูงค่าชื่อว่าเงิน