เราอยู่แบบนี้ไม่ได้แล้ว ขอคำแนะนำเรื่องการรักษาโรคซึมเศร้าค่ะ

สวัสดีค่ะ กระทู้แรกในพันทิปเลย ซุ่มอ่านแต่ของคนอื่นมาตั้งนานแล้ว แท็กผิดห้องยังไงช่วยชี้แนะด้วยนะคะ ไม่นึกว่ากระทู้แรกจะเป็นกระทู้ระบายความเก็บกดอะไรอย่างนี้เลย แต่อย่างน้อยคงจะได้ระบายได้ลดความเครียดไปบ้าง อาจจะยืดยาวน่าเบื่อหน่อยนะคะ ในชีวิตจริงเราเองก็ไม่เคยคุยเปิดอกแบบนี้กับใครเหมือนแม้แต่พ่อแม่ เพราะไม่อยากให้พ่อแม่เป็นห่วงก็ต้องพูดไปว่ายังไหวและทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น

ตอนนี้เราอายุ 20 ปี เป็นนศ.คณะภาษา มหาวิทยาลัยอาร์ตค่ะ เรารู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติกับความคิดและจิตใจเรามาประมาณ2ปีแล้ว เริ่มตั้งตั้งแต่ตอนเข้ามหาวิทยาลัยเลย เรามาจากตจว. ไม่มีเพื่อนสอบติดที่นี่เลย เราอยู่หอคนเดียว เราลองพยายามเข้าหาคนอื่นก่อนแล้วแต่ปฏิกิริยาตอบรับทำให้ไม่กล้าทักใครอีกเลย เรามีนิสัยถ้าไม่รู้จักหรือไม่สนิทไม่ทัก ไม่กล้าพูดกับใครก่อนอยู่แล้ว และรวมกับบุคคลิกที่ไม่ดี หนัก120kg สูง180cm ตัวใหญ่ๆสูงๆนี่ก็ทำให้เดินไปไหนก็มีแต่คนมอง บางครั้งก็มองแบบไร้มารยาทเลยอะค่ะ นั่นทำให้เรารู้สึกเหมือนถูกคัดให้เป็นบุคคลประเภทแปลกแยกไปอีก

เราไม่เคยรู้สึกอย่างนั้นมาก่อนตอนอยู่มัธยม เราคิดมาตลอดว่า "ฉันไม่สวยแต่นั่นไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกแย่ ฉันมีดีอย่างอื่นในแบบของฉัน และฉันจะทำให้ทุกคนเห็น" เราไม่รู้จะอธิบายยังไงกับอารมณ์ตอนนี้ คำที่จะอธิบายเราตอนนี้คงคือคำว่า "เสียศูนย์" เรารู้สึกอ่อนแอแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เด็กผู้หญิงอ้วนมันก็โดนเพื่อนผู้ชายล้อตั้งแต่เด็กอยู่แล้วและเราก็เคยโดนสถานการณ์ที่หนักกว่านี้มาแล้วในตอนเด็กแต่เราเคยเข้มแข็งและมีความคิดที่แน่วแน่เป็นของตัวเอง แต่ตอนนี้เหมือนสูญเสียการควบคุมอารมณ์และความเครียด ไม่มีทั้งคำดูถูกถากถาง ไม่มีใครล้อเลียนทั้งนั้น ที่จริงไม่มีใครพูดกับเราเลยต่างหาก ทั้งคณะเรามีคนรู้จักและเพื่อนอยู่2คน ที่เราสนิทที่สุดแต่เขาไม่ได้สนิทกับเราที่สุดน่ะสิ สุดท้ายก็มีแต่เราที่นั่งกินข้าวคนเดียวในห้องทุกวัน ไม่กล้าโทรชวนบ่อยๆเพราะเราไม่มีใครเลย แต่ทั้ง2คนนิสัยดีมากค่ะ ดีใจมากที่ครั้งนึงในชีวิตเส็งเคร็งได้เจอคนแบบนี้ในชีวิต ถ้าไม่มี2คนนี้เราจะเป็นยังไงบ้างไม่รู้ ดีใจมากๆ ขอบคุณมากๆที่ยอมเป็นเพื่อนเรา

ที่เล่ามาไม่ได้มีผลอะไรกับชีวิตเรามากมายแล้วค่ะ นั่นคือช่วงตอนปี1ที่ทำให้เราสติหลุด เราทำความเข้าใจกับมันอยู่พักใหญ่จนใจนิ่งไปแล้ว ปัญหาในตอนนี้คือทั้งหมดทั้งมวลที่เกริ่นมามันสร้างผลกระทบให้ทัศนคติเราต่ออะไรรอบตัวมันเป็นสีเทาไปหมด ในหัวเราคิดอะไรแปลกๆไม่รู้ทั้งวัน หลายครั้งเราโดดเรียนและนอนเหมือนคนป่วยที่นอนอยู่บนที่นอนทั้งวัน เรารู้สึกผิดที่โดดเรียนแต่เรารู้สึกกลัวที่จะเดินออกนอกห้อง บางครั้งเรานอนซมอยู่ในห้อง2วันไม่ได้กินข้าวกินน้ำอยู่ในห้องรกๆ ร้องไห้ทั้งวันแบบไม่มีเหตุผล แต่เรารู้สึกว่าชีวิตนี้เรามีความสุขแบบไม่หลอกตัวเองไม่ได้อีกแล้ว เราอธิบายไม่ถูกว่าในหัวเราคิดอะไร แต่เรารู้สึกว่านี่มันน่ากลัว เราอธิบายความเป็นเราไม่ได้ แม้กระทั่งเรื่องที่พิมพ์อยู่นี่มันก็ยังไม่ใช่สิ่งเราคิดจริงๆ เราเคยมีทัศนคติต่อการฆ่าตัวตายว่าเป็นการอกตัญญูต่อพ่อแม่ที่เลี้ยงเรามา แต่ในชั่วขณะนึงเราเคยคิดว่าเราเข้าใจแล้วว่าทำไมคนเราถึงฆ่าตัวตายในเมื่อยังมีพรุ่งนี้ให้เราแก้ไขเรื่องวันนี้ได้อยู่

ปัญหาในตอนนี้ก็คือความคิดเราล้วนๆเลยค่ะ อย่างที่บอกว่าเราอธิบายมันไม่ถูก ภายนอกเราไม่ได้ดูเหมือนเป็นคนเก็บกดหรือเศร้ามากมาย บอกไปใครก็นึกว่าพูดเล่น แต่ว่าความคิดในหัวมันน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ มันกระทบชีวิต และที่สำคัญมันกระทบการเรียนหนักมาก เหมือนระบบความคิดถูกทำลาย เมื่อก่อนเราเคยเข้าใจอะไรอย่างง่ายดาย และจดจำได้เป็นอย่างดี สมมุติว่าเรื่องที่เคยอ่านและสามารถเข้าใจความหมายได้ใน1นาทีในสมัยก่อน ในวันนี้เรากลับต้องใช้เวลาทำความเข้าใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่เป็น10นาทีหรือไม่ก็ไม่สามารถเข้าใจมันได้เลย รู้สึกเงอะงะกับเรื่องเล็กๆ ไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไรยังไงในสถานที่และเวลาไหน เราลองศึกษาดูจากกระทู้ในพันทิป 21ข้อที่บ่งบอกว่าเป็นโรคซึมเศร้า เราเป็นครบทุกข้อแบบไม่พลิกโผ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้จากกระทู้นี้ค่ะ http://pantip.com/topic/32471856/comment31 อันนี้คือช่วงที่คิดว่าอาจจะหายเองได้แต่หลังจากนั้น2อาทิตย์อาการหนักกว่าเก่าอีก อยากไปตรวจให้ชัดเจนไปเลยว่าเป็นโรคซึมเศร้าจริงหรือเปล่า หรือที่ผ่านมาเป็นโรคคิดไปเองว่าตัวเองป่วย เลยอยากถามพี่ๆคนที่เคยเป็นหรือกำลังเป็นโรคซึมเศร้าอยู่หรือคนที่ความรู้ทางด้านนี้ค่ะว่าต้องเริ่มจากอะไร ยังไงดีคะ สามารถรักษาได้ที่ไหนบ้าง ค่ารักษาอยู่ที่ประมาณเท่าไหร่ ไม่อยากรบกวนพ่อแม่มากเลยค่ะ ระยะเวลาการรักษานานมากไหมคะ เห็นบางคนถึงขนาดต้องลาออกจากมหาวิทยาลัยมาเพื่อรักษาเลย ตอนนี้เราก็กระท่อนกระแท่นเหลือเกินค่ะ สภาพซังกะตาย เรียนแบบไร้อนาคต เรียนให้พ้นไปวันๆ เทอมนี้เกรดคลาดโดนรีไทร์มานิดเดียวและถ้ายังอยู่ในสภาพนี้ต่อไปคงโดนรีไทร์แน่ๆในอนาคต





-------แก้ไขเพิ่มเติมค่ะ-------

ขอบคุณทุกคนที่ช่วยแนะนำนะคะ มันช่วยเราได้มากเลย ยังมีประสบการณ์เรื่องโรคซึมเศร้าของใครอีกหลายคนที่แย่กว่าเราอีก ขอบคุณทุกกำลังใจและคำแนะนำจริงๆค่ะ สัปดาห์หน้าเราจะไปหาหมอแล้วค่ะ และจะเริ่มออกกำลังตั้งแต่วันนี้เลย แต่สงสัยอยู่อย่างนึงค่ะ โรคนี้สามารถรักษาที่รพ.ธรรมดาที่ไม่ใชรพ.เฉพาะทางจิตเวชไหมคะ เพราะเราคงเดินทางไม่สะดวกเท่าไหร่ เป็นรพ.จุฬาหรือศิริราชอย่างนี้แทนได้ไหมคะ ขอบคุณทุกคห.ค่ะ