ก่อนอื่นต้องว่าไม่ได้อยากจะปิดลูกนะคะ แต่ก็ไม่รู้จะเปิดยังไงให้ลูกเสียใจน้อยที่สุด
เรากับแฟนแต่งงานกันมาจะ8ปีละ มีลูก2คน 7ขวบกับ3ขวบ... เราอยู่ด้วยกัน มีตากับนายมาเลี้ยงหลานๆให้และอยู่ด้วยกัน...
เอาเป็นว่าเราเลิกกันเพราะทัศนคติไม่ตรงกันอย่างแรง ทำไมเพิ่งเป็นตอนปีที่7น่ะเหรอ ก็เพราะก่อนหน้านั้นทำงานที่เดียวกันมาตลอดเลยตัวติดกัน เมื่อเกือบสองปีก่อนเราเปลี่ยนงาน และก็ทะเลาะกันเรื่องเดิมๆมาตลอดจนฟางเส้นสุดท้ายขาด... โดยเราเป็นคนบอกเลิกเองต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย ที่รับรู้ความบาดหมางมาตลอด โดยเฉพาะตายายที่อยู่บ้านเดียวกัน
ต้องบอกก่อนว่า ที่ผ่านมาแม้เราจะทะเลาะกันบ่อย แต่ไม่เคยทะเลาะกันแรงต้อหน้าลูก จะสาดใส่กันหลังลูกหลับ แต่ลูกเคยเห็นบรรยากาศตึงเครียดใส่กันอยู่ แบบไม่ค่อยพูดกัน ไม่กอดไม่หอมกัน แยกห้องนอนกัน เพราะแยกกันเอาลูกนอนด้วนแหล่ะค่ะ
เรื่องอื่นไม่มีประเด็น แม้แฟนจะบอกว่ายังรักเมียเหมือนเดิม แต่ยอมเลิกเพราะได้ทำร้ายจิตใจเราไว้มากจริงๆ... บ้าน คอนโด รถ เงินทองทุกอย่าง เราจะยกให้ลูก2คนทั้งหมด และค่าใช้จ่ายเรื่องบ้านและลูกยังแชร์กันเหมือนเดิม คือ90%ของเงินเดือน... เราอยู่กับลูกแลัตายายที่บ้านใหญ่ ให้เค้าไปอยู่คอนโด แล้วค่อยมาหาลูกเมื่อไหร่ก็ได้... แต่กลับตกลงกันไม่ได้เลยเรื่อง ลูก
เราบอกให้สิทธ์การเลี้ยงดูของทั้ง2คนเป็นของเรา เป็นฝ่ายแม่... เค้าตกลง เพราะตอนนี้เค้าไม่พร้อมจะดูแลได้ดีกว่าฝ่ายเราเพราะมีตายายช่วย... แต่เค้าบอกว่าเมื่อบูกคนโตเข้าม.1เค้าจะมารับไปทันที
เราไม่ยอมสิ บอกว่าตอนนั้นค่อยมาคัยกันใหม่ แต่เค้าก็ไม่ยอม เถียงก้นจนตกลงกันไม่ได้ จบกันด้วย ไปเจอกันที่ศาล ฟ้องสิทธิ์เลี้ยงดูลูกแล้วแบ่งกันตั้งแต่ตอนนี้เลย
เรามีลูก2คนก็เพราะอยากให้ลูกมีพี่มีน้อง ได้อยู่ได้เลืนได้ผูกพันกัน... พ่อแม่แยกกัน ทำไมพี่น้องต้องแยกกันด้วย.. เราก็ไม่ยอม เค้าก็ว่าไม่แฟร์ ต้องให้เค้าคนหนึ่ง... สรุปเดี๋ยวนัดวันกันขึ้นศาล
แยกย้ายกันไป2วัน เค้ากลับมาที่บ้านอีกครั้ง หลังจากไปคุยกับที่บ้านเค้ามา... บอกว่าจะขออยู่ที่นี่ เสัยเมียไปคนนึงแล้วจะไม่ยอมเสียลูกไปด้วยเด็ดขาด... ขออยู่ทำหน้าที่พ่ออยู่ที่เดิม แล้วจะไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรกับเราอีก จะคุยเฉพาะเรื่องลูก
เราขอให้เค้าทำตัวปกติในบ้าน เหมือนอยู่กับครอบครัว เหมือนพี่เหมือนน้อง แค่เราไม่เป็นแฟนกันอีกต่อไป ไม่ยุ่งไม่จับผิดเรื่องส่วนตัวกัน แยกห้อง... แต่อย่าทำตัวผิดปกติ มึนตึง แปลกแยก ไม่พุดไม่จา อย่าทำเหมือนคนอื่นไม่มีตัวตน เพราะลูกๆมันรับรู้ได้ อย่าแสดงออกชัดเจนอย่างแต่ก่อนว่า พ่อไม่อยากเห็นหน้าแม่ ลูกจำ และลูกก็เคนถามหลายทีแล้วว่า ทะเลาะกันเหรอ ทะเลาะกันเรื่องอะไร
พล่ามมาซะยาว... สิ่งที่เรากังวลใจมีอยู่2อย่าง คือ
เรากลัวเค้าจะเป็นบ้าอย่างแต่ก่อน เพราะเค้ามักจะพูดเสมอว่า ว่าจะไม่ทำแต่มันห้ามไม่ได้จริงๆ เค้ายับยั้งชั่งใจตัวเองไม่เคยได้... ระยะเวลามี่ผ่านมา เห็นชัดแล้วว่าเค้าจะไม่เปลี่ยนแปลงนิสัยและความคิด... อยู่ด้วยกัน ถ้าไม่ต่างคนต่างอยู่แบบไม่มีตัวตน ก็คงได้ทะเลาะกันอีก หรือไม่ก็มาขิความรัก... เราไม่อยากจะเสียใจอีก... จะป้องกันยังไงดีคะ... แต่ก็บอกชัดนะว่า ถ้ามีเรื่องอย่างแต่ก่อนแม้จะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม ออกไปอยู่ที่อื่นทันที... ไม่รู้จะทำตามตกลงได้กี่วัน เราจะทำไงดี
สอง เราจะบอกลูกๆยังไงดี... ก่อนหน้านั้นที่เค้าหนีออกจากบ้าน จะบอกลูกทุกครั้งว่า พ่อไปทำงาน ไปเช้าตรู่กลับดึกมาก เดินทางเหนื่อย เลยไปอยู่คอนโด เสาร์อาทิตย์ก็มา... เด็กๆก็เหมือนเข้าใจอย่างนั้น...
คนโต7ขวบถามเราว่า เมื่อวานพ่อกับแม่ทะเลาะอะไรกันเรื่องหนูเหรอ หนูอยากรู้ เล่าหน่อย... ส่วนเล็กเห็นเราร้องไห้ก็ถามเราว่า แม่คุยกับพ่อเหรอ แม่เสียใจเหรอ
เราว่าลูกเรารับรู้ไปแล้วส่วนหนึ่ง ไม่อยากรอไปเซอร์ไพรส์ตอนโต กัวจะเสียใจเตลิดหรือต่อต้านหนัก... แต่ก่อนหน้านั้นพ่อเค้าเคยพาลูกไปเที่ยวแล้วบอกลูกว่า พ่อจะไปอยู่ที่อื่นแล้วนะ จะไม่ได้อยู่กับแม่อีกแล้วตลอดไป... ลูกคนโตเรานอนร้องไห้จนหลับ ผวาขึ้นมาร้องไห้ เช้ามาก็ร้องไห้ ไม่กินไม่อาบไม่ไปโรงเรียน พ่อจะไม่อยู่กับหนูแล้ว พ่อทิ้งหนู...
เห็นสภาพลูกตอนนั้นบอกเลยว่าน้ำตาไหล สงสารลูก... และโกรธด้วย ว่าทำไมต้องพูดกับลูกแบบนั้น... เราบอกลูกเสมอว่าพ่อกับแม่รักลูกมากไม่มีวันเปลี่ยนหรือทิ้งลูกไปไหน แม้จะต้องแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ แต่ก็จะไม่ทิ้งไปไหน ยังรักมากเหมือนเดิม...
เคยบอกลูกว่า แม้วันหนึ่งพ่อกับแม่จะไม่เปนแฟนกันแล้ว แต่พ่อยังเป็นพ่อที่รักล๔ก แม่ยังเป็นแม่ที่รักลูกมาก... ลูกถามว่า พ่อจะมีลูกใหม่มั้ย เราตอบว่า ไม่รู้ แต่ไม่ว่าจะมีหรือไม่มี พ่อก็จะรักลูกไม่เปลี่ยนแปลง...
กับวันนี้บอกรักลูก ว่าแม่รักพี่กับน้องที่สุดในโลกเลย ไม่มีใครในโลกนี้ที่แม้รักมากกว่าพี่อ้กแลิว น้องแม่ก็รักเท่าพี่... ลูกถามว่า แต่แม่ก็รักแฟนมากกว่านิ แม่ร้กพ่อมากกว่าร้กหนูมั้ย... เลยตอบว่า ไม่มีทางจ้ะ พ่อก็เหมือนกัน...
ไม่รู้ว่าการที่ให้มาอยู่ร่วมกันแบบนี้จะเป็นดีกับลูกติงรึป่าว กลัวจะตัดกันไม่ขาดแล้วจะกลับไปทะเลาะกันอีก จะพูดกับลูกว่ายังไงดี คิดไม่ตกจริงๆค่ะ
ถือว่ากึ่งระบายกึ่งปรึกษานะคะ
เลิกกันแต่ต้องอยู่ด้วยกันยังไงไม่ให้ลูกเจ็บ
เรากับแฟนแต่งงานกันมาจะ8ปีละ มีลูก2คน 7ขวบกับ3ขวบ... เราอยู่ด้วยกัน มีตากับนายมาเลี้ยงหลานๆให้และอยู่ด้วยกัน...
เอาเป็นว่าเราเลิกกันเพราะทัศนคติไม่ตรงกันอย่างแรง ทำไมเพิ่งเป็นตอนปีที่7น่ะเหรอ ก็เพราะก่อนหน้านั้นทำงานที่เดียวกันมาตลอดเลยตัวติดกัน เมื่อเกือบสองปีก่อนเราเปลี่ยนงาน และก็ทะเลาะกันเรื่องเดิมๆมาตลอดจนฟางเส้นสุดท้ายขาด... โดยเราเป็นคนบอกเลิกเองต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย ที่รับรู้ความบาดหมางมาตลอด โดยเฉพาะตายายที่อยู่บ้านเดียวกัน
ต้องบอกก่อนว่า ที่ผ่านมาแม้เราจะทะเลาะกันบ่อย แต่ไม่เคยทะเลาะกันแรงต้อหน้าลูก จะสาดใส่กันหลังลูกหลับ แต่ลูกเคยเห็นบรรยากาศตึงเครียดใส่กันอยู่ แบบไม่ค่อยพูดกัน ไม่กอดไม่หอมกัน แยกห้องนอนกัน เพราะแยกกันเอาลูกนอนด้วนแหล่ะค่ะ
เรื่องอื่นไม่มีประเด็น แม้แฟนจะบอกว่ายังรักเมียเหมือนเดิม แต่ยอมเลิกเพราะได้ทำร้ายจิตใจเราไว้มากจริงๆ... บ้าน คอนโด รถ เงินทองทุกอย่าง เราจะยกให้ลูก2คนทั้งหมด และค่าใช้จ่ายเรื่องบ้านและลูกยังแชร์กันเหมือนเดิม คือ90%ของเงินเดือน... เราอยู่กับลูกแลัตายายที่บ้านใหญ่ ให้เค้าไปอยู่คอนโด แล้วค่อยมาหาลูกเมื่อไหร่ก็ได้... แต่กลับตกลงกันไม่ได้เลยเรื่อง ลูก
เราบอกให้สิทธ์การเลี้ยงดูของทั้ง2คนเป็นของเรา เป็นฝ่ายแม่... เค้าตกลง เพราะตอนนี้เค้าไม่พร้อมจะดูแลได้ดีกว่าฝ่ายเราเพราะมีตายายช่วย... แต่เค้าบอกว่าเมื่อบูกคนโตเข้าม.1เค้าจะมารับไปทันที
เราไม่ยอมสิ บอกว่าตอนนั้นค่อยมาคัยกันใหม่ แต่เค้าก็ไม่ยอม เถียงก้นจนตกลงกันไม่ได้ จบกันด้วย ไปเจอกันที่ศาล ฟ้องสิทธิ์เลี้ยงดูลูกแล้วแบ่งกันตั้งแต่ตอนนี้เลย
เรามีลูก2คนก็เพราะอยากให้ลูกมีพี่มีน้อง ได้อยู่ได้เลืนได้ผูกพันกัน... พ่อแม่แยกกัน ทำไมพี่น้องต้องแยกกันด้วย.. เราก็ไม่ยอม เค้าก็ว่าไม่แฟร์ ต้องให้เค้าคนหนึ่ง... สรุปเดี๋ยวนัดวันกันขึ้นศาล
แยกย้ายกันไป2วัน เค้ากลับมาที่บ้านอีกครั้ง หลังจากไปคุยกับที่บ้านเค้ามา... บอกว่าจะขออยู่ที่นี่ เสัยเมียไปคนนึงแล้วจะไม่ยอมเสียลูกไปด้วยเด็ดขาด... ขออยู่ทำหน้าที่พ่ออยู่ที่เดิม แล้วจะไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรกับเราอีก จะคุยเฉพาะเรื่องลูก
เราขอให้เค้าทำตัวปกติในบ้าน เหมือนอยู่กับครอบครัว เหมือนพี่เหมือนน้อง แค่เราไม่เป็นแฟนกันอีกต่อไป ไม่ยุ่งไม่จับผิดเรื่องส่วนตัวกัน แยกห้อง... แต่อย่าทำตัวผิดปกติ มึนตึง แปลกแยก ไม่พุดไม่จา อย่าทำเหมือนคนอื่นไม่มีตัวตน เพราะลูกๆมันรับรู้ได้ อย่าแสดงออกชัดเจนอย่างแต่ก่อนว่า พ่อไม่อยากเห็นหน้าแม่ ลูกจำ และลูกก็เคนถามหลายทีแล้วว่า ทะเลาะกันเหรอ ทะเลาะกันเรื่องอะไร
พล่ามมาซะยาว... สิ่งที่เรากังวลใจมีอยู่2อย่าง คือ
เรากลัวเค้าจะเป็นบ้าอย่างแต่ก่อน เพราะเค้ามักจะพูดเสมอว่า ว่าจะไม่ทำแต่มันห้ามไม่ได้จริงๆ เค้ายับยั้งชั่งใจตัวเองไม่เคยได้... ระยะเวลามี่ผ่านมา เห็นชัดแล้วว่าเค้าจะไม่เปลี่ยนแปลงนิสัยและความคิด... อยู่ด้วยกัน ถ้าไม่ต่างคนต่างอยู่แบบไม่มีตัวตน ก็คงได้ทะเลาะกันอีก หรือไม่ก็มาขิความรัก... เราไม่อยากจะเสียใจอีก... จะป้องกันยังไงดีคะ... แต่ก็บอกชัดนะว่า ถ้ามีเรื่องอย่างแต่ก่อนแม้จะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม ออกไปอยู่ที่อื่นทันที... ไม่รู้จะทำตามตกลงได้กี่วัน เราจะทำไงดี
สอง เราจะบอกลูกๆยังไงดี... ก่อนหน้านั้นที่เค้าหนีออกจากบ้าน จะบอกลูกทุกครั้งว่า พ่อไปทำงาน ไปเช้าตรู่กลับดึกมาก เดินทางเหนื่อย เลยไปอยู่คอนโด เสาร์อาทิตย์ก็มา... เด็กๆก็เหมือนเข้าใจอย่างนั้น...
คนโต7ขวบถามเราว่า เมื่อวานพ่อกับแม่ทะเลาะอะไรกันเรื่องหนูเหรอ หนูอยากรู้ เล่าหน่อย... ส่วนเล็กเห็นเราร้องไห้ก็ถามเราว่า แม่คุยกับพ่อเหรอ แม่เสียใจเหรอ
เราว่าลูกเรารับรู้ไปแล้วส่วนหนึ่ง ไม่อยากรอไปเซอร์ไพรส์ตอนโต กัวจะเสียใจเตลิดหรือต่อต้านหนัก... แต่ก่อนหน้านั้นพ่อเค้าเคยพาลูกไปเที่ยวแล้วบอกลูกว่า พ่อจะไปอยู่ที่อื่นแล้วนะ จะไม่ได้อยู่กับแม่อีกแล้วตลอดไป... ลูกคนโตเรานอนร้องไห้จนหลับ ผวาขึ้นมาร้องไห้ เช้ามาก็ร้องไห้ ไม่กินไม่อาบไม่ไปโรงเรียน พ่อจะไม่อยู่กับหนูแล้ว พ่อทิ้งหนู...
เห็นสภาพลูกตอนนั้นบอกเลยว่าน้ำตาไหล สงสารลูก... และโกรธด้วย ว่าทำไมต้องพูดกับลูกแบบนั้น... เราบอกลูกเสมอว่าพ่อกับแม่รักลูกมากไม่มีวันเปลี่ยนหรือทิ้งลูกไปไหน แม้จะต้องแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ แต่ก็จะไม่ทิ้งไปไหน ยังรักมากเหมือนเดิม...
เคยบอกลูกว่า แม้วันหนึ่งพ่อกับแม่จะไม่เปนแฟนกันแล้ว แต่พ่อยังเป็นพ่อที่รักล๔ก แม่ยังเป็นแม่ที่รักลูกมาก... ลูกถามว่า พ่อจะมีลูกใหม่มั้ย เราตอบว่า ไม่รู้ แต่ไม่ว่าจะมีหรือไม่มี พ่อก็จะรักลูกไม่เปลี่ยนแปลง...
กับวันนี้บอกรักลูก ว่าแม่รักพี่กับน้องที่สุดในโลกเลย ไม่มีใครในโลกนี้ที่แม้รักมากกว่าพี่อ้กแลิว น้องแม่ก็รักเท่าพี่... ลูกถามว่า แต่แม่ก็รักแฟนมากกว่านิ แม่ร้กพ่อมากกว่าร้กหนูมั้ย... เลยตอบว่า ไม่มีทางจ้ะ พ่อก็เหมือนกัน...
ไม่รู้ว่าการที่ให้มาอยู่ร่วมกันแบบนี้จะเป็นดีกับลูกติงรึป่าว กลัวจะตัดกันไม่ขาดแล้วจะกลับไปทะเลาะกันอีก จะพูดกับลูกว่ายังไงดี คิดไม่ตกจริงๆค่ะ
ถือว่ากึ่งระบายกึ่งปรึกษานะคะ