ความรู้สึกของผู้ถูกทิ้ง

สวัสดีค่ะ เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องของ จขกท โดยตรงไม่ได้มีการแต่งแต่อย่างใด การกระทำหลายๆอย่างไม่ควรทำตาม ฟังไว้เป็นข้อคิดค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อ สองปีก่อน จขกท ได้พบรักแรกค่ะ อารมณ์ประมาณว่า แอบชอบรุ่นพี่รักๆกุ๊กกิ๊กๆ สมัยนั้น บีบี ฮิตมาก 5555 เราก็มีโอกาสได้คุยกับพี่ อ คะ เราคุยกันทุกวันเจอหน้ากันที่โรงเรียนบ้าง แต่ไม่ทัก กล้าๆอายๆ ตามประสาเด็กวัยรุ่นแหละค่ะ เวลาผ่านไปเร็วมาก จนเกือบปี พี่เข้าก็ไปเข้าวิลัยแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ ต่อ ปวช. ส่วนตัวเราก็อยู่ที่โรงเรียนเดิมค่ะ คุยในโซเชียวเกือบปีเลยกว่าจะกล้าเจอกันตัวจริงๆไปไหนมาไหนกินข้าว ช่วงเวลานั้นมีความสุขมากค่ะ อ ดีทุกอย่าง ทั้งนิสัย ความคิด การแต่งตัว แต่ อ เขาเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยมีเพื่อนหรอก ไม่ใช่โลกส่วนตัวสูงนะมันขี้อาย แต่พอได้สนิทละพูดไม่หยุดจ้า 555 ส่วนตัวเราก็ โก๊ะๆเด็กแว่น ติดนิยาย ซุ่มซาม ขี้ลืม บลาๆ ก็มีเขาแหละค่ะช่วยจำ ช่วยเหลือหลายๆอย่าง จนเวลาผ่าน จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี เขาก็ยังเสมอต้นเสมอกับเรามาตลอด มีแต่เราแหละค่ะที่เปลี่ยน จุดแตกหักมันอยู่ตรงนี้ ตรงที่เราเริ่มไปกินเหล้ากับเพื่อน เขาเคยห้ามเราเรื่องพวกนี้ บอกว่ามันไม่ดี แต่เราดื้อซะด้วยซิ แอบหนีเขา พอเมาก็พาผู้ชายเข้าห้อง มาจูบ มานอนกอด คืนนั้นแหละค่ะ อ เขาก็มาหาเราตอนตี3 ด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าเราเมาละเป็นไร แต่มาเห็นฉากที่เรานอนกอดกับผู้ชายอีกคน ซึ้งเขาไม่พูดไรเลยค่ะเดินหนีอย่างเดียว แล้วเขาก็กลับมาอีกรอบ พร้อมบอกว่า เอาโทรสัพที่เขาให้คืนมา เราคือ อึ่งอะ ไม่ฟังเหตุผลหน่อยหรอ เราไม่ได้นอนกันสองคนนะ พยายามจะบอกกับเขาไป แต่ก็เปล่าประโยช์น เขาจากไปแล้ว จากไปแบบไม่มีวันกลับ
เช้าวันต่อมา จากการโดนทิ้ง  เราตามง้อค่ะง้อเกือบๆเดือน เขาก็มีแฟนใหม่ในคืนนั้นเลย ส่วนเราก็ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ร้องไห้ค่ะ ทำร้ายตัวเอง กินยา กระโดดตึก ทำทุกๆอย่างเพื่อที่จะให้เขาไม่ไป เรารู้เราผิดเราขอโอกาศ เขาบอกว่าโอกาสเขาให้เรามาตลอดแต่เราทำพลาดเอง เขาก็มีความสุขกับรักใหม่ดีค่ะ ผู้หญิงคนนั้นชื่อว่า ส ละกัน ส เขาเป็นเพื่อน อ ที่วิลัย รู้จักกันมานานแล้วคุยกันตลอดไปเที่ยวกัน โดยที่เราไม่รู้ค่ะ  เราตามจน อ ลำคาน ไล่เรา ด่าเรา เราก็ไม่ไปค่ะ เห็นค่าเขาในวันที่สาย ก็เป็นแบบนั้นแหละ(เราก็ทำให้ อ กับ ส เลิกกัน) คืนสุดท้ายที่เราได้อยู่ด้วยกัน เราขอให้เขามาเจอครั้งสุดท้าย วันนั้นฝนตกค่ะ เราไปแถวๆสนนามบิน แล้วขับเข้าป่าแดด (คนในเชียงใหม่น่าจะรู้)  เคลียไม่จบเขาจะเลิกอย่างเดียว เราก็โอเค อยากอยู่คนเดียวได้!! เรากระโดดรถทันทีค่ะ ตอนนั้นสติไม่อยู่กับตัว คิดไม่ออกว่ากระโดดทำไม อ เขาก็ช็อกมากทำไรไม่ถูกเลยพาเรามาหอแล้วเรียกเพื่อนเรามาหาค่ะ แล้วเขาก็ไป ไปจากชีวิตเราเลย
หลังจากวันที่กระโดดรถ เราก็เริ่มคิดได้ค่ะว่าทำทำไมไม่อายบ้างหรอ พ่อแม่ เพื่อน อานาคตเราอีกไกล เราอาจจะเจอคนที่รักเรา และเรารักเขา กาลเวลารักษาบาดแผลได้จริงค่ะผ่านไปจากนั้นไม่นาน วันที่ 2 ตุลา ก็ไปกินเบียกับเพื่อนค่ะ เจอผู้ชายคนหนึ่งชื่อว่า พ ไปนั้งกินด้วยกันเราไม่คุยไม่อะไรเลย ส่วนตัวเราก็เครียด ก้มหน้าก้มตาอยากเมาอย่างเดียว อ ก็รุ้ค่ะ โกรธเราใหญ่ทำไมทำแบบไหน ไหนว่าสัญญาจะไม่ทำอีก เราก็บอกไปว่าต่อให้เราเลิกเหล้าเลิกเบียเขาก็ไม่กลับมาหรอก พอวันที่3 เราก็ แอดเฟส พ ไป พ ก็รับนะค่ะในเฟสกับตัวจริงคนละคนเลย ตัวจริง คือแบบ เตี้ยๆ สูงพอๆเราแหละค่ะ ขาวๆ ตาตี๋ๆ ตรงตามสเป็ค ทุกอย่าง หน้าตาผ่านค่ะเราคุยกัน เหมือนประชด อ ด้วยแหละ  พอมาวันที่ 4 ตุลา อ บอกจะขึ้นสถานะกับ ผู้หญิงที่ชื่อ ต ซึ้ง!! เห้ยแล้วเราอะเขาเก็บเราไว้ไหน เราก็ได้ค่ะเอาสิ ขึ้นเลยอยากคบ คบ สรุปวันนั้นเรากะ อ มีแฟนวันเดียวกันจนมาถึงตอนนี้ ก็ 4 เดือน เกือบ 5 เดือนแล้ว แต่เราไม่หยุดอยู่แค่นั้นค่ะ เราเมาทุกวัน จากเด็กเรียนกลายเป็นอีกคน เขาไม่สน ชั้งมัน เราเก็บกด จนเพื่อนเขาชวนเราไปกินเบีย เราก็ตกลงค่ะ ที่ไปก็กะจะไปสืบเรื่องของ อ แต่กลับไม่อย่างที่คิด เรานั้นกินเบียกัน 3 คนที่ร้านมี พี่ ก พี่ พ มีเรา เราก็ถามแต่เรื่อง อ ตลอด คือแบบเราฟังน้ำตาตกใน มาเป็นระยะๆ ส่วน พ ก็มาด้วยค่ะ แต่นั้งคนละรัานข้างๆกัน  พอร้านจะปิดเราก็บอก พ ว่า จะไปกินต่อที่คอนโดนะ พ ก็เหมือนไม่อยากให้ไปแต่ก็ปล่อยค่ะ แล้ว พ ก็เขาไปหา พี่ก กับพี่พ แล้วบอกประมาณว่า ฝากดูแลด้วยคนนี้แฟนห่วงอย่าทำไรมิดีมิร้าย พี่ก ก็บอกว่า วางใจได้นี้ก็น้องสาวรู้จักกันมานานแล้ว ไม่ทำหรอก เราก็เชื่อคนง่ายค่ะ จากนั้นเราก็ไปคอนโดพี่อ็อด ระหว่างทาง  เราก็เอารถเราไปจอดหอ พี่ก ค่ะ เพราะหอเรากะหอพี่ก อยู่ใกล้กัน แล้วซ้อนรถคันด้วยตาม พี่พ มาคอนโดนแถวๆหนองหอย ประมาณนั้น ก็กินไปเรื่อยๆถึงตี5 ก็ไม่ไรจนกลับ เราก็เมาค่ะแต่มีสติอยู่ พอถึงหอที่พี่ก็บอกไหวไหมนอนห้องพี่ก็ได้ กลับคนเดียวอันตราย เราก็โอเค (แอบชอบพี่ก เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว) ก็ขึ้นลิฟตามไป พอถึงห้องเราก็ทิ้งตัวนอนค่ะ ผ้าห่มคนละผืน แยกกันนอน สบายใจมากไม่เสร็จหรอก แต่เปล่าเลย คืนนั้นก็โดนเมคไปโดยปริยาย หลังจากวันนั้น เราก็ได้บอกให้ อ ทราบค่ะ กะจะให้เขาเจ็บแต่ไม่เลยเขากลับตอบกลับมาว่า แล้วไง  อ ก็ไปบอก พ ค่ะ ว่าเราทำอย่างงี้ๆๆ จนเราเลิกกันเกือบๆอาทิต ช่วงนั้นลอยกระทงพอดี พ ก็ทักเรามาบอกคิดถึง มาง้อไรประมาณนี้เราก็โอเค หายก็หาย ดีกันค่ะ พ ไม่รู้ว่าเรามีอะไรกับพี่ ก รู้แค่ว่านอนไปนอนค้างหอ พี่ก แค่นั้น ตลอดเวลาที่คบกับ พ เราไม่ได้รัก และไม่คิดที่จะรักคนเลวๆแบบนั้น(นิสัยอย่าให้ได้พูด) ที่คบเพียงเพราะประชดและหน้าตาเท่านั้น  อาจจะฟังดู11รด เห็นแก่ตัว แต่รู้ไหมค่ะความรู้สึกลึกๆของเราที่เห็น อ กับ ต รักกัน หวานกัน เขาทำเราไม่มีตัวตน กี่วันกี่คืนที่เรา กลั้นน้ำตาต่อหน้าคนรอบข้างว่าเราไม่เป็นไรแล้วกลับมาร้องไห้ กี่ครั้งที่เราฝืนอยู่คนเดียว ทรมาณนะค่ะ เราเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย พยายามลืมค่ะ ไม่แคร์ ชีวิตนี้ขอเมาไว้ก่อน เราก็เริ่มทำงาน เป็นแบบ ถ่ายรูป รายได้ก็โอเคค่ะ มีเงินผ่อนรถเอง เมื่อก่อน อ เขามารับมาส่งพอเลิกก็ต้องดิ้นรนหาเอง ได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง ค่ะ พอมองย้อนกลับไปแล้ว สมควรแหละค่ะที่เขาจะทิ้งเรา เราไม่ขอให้เขากลับมา เราเดินมาข้างหน้าขนาดนี้แล้ว เราเดินมาเส้นทางแบบนี้แล้ว เราบอกตัวเองอยู่เสมอค่ะ อย่าหันหลังกลับไป พลาดไปแล้วเริ่มใหม่ได้ ความเจ็บยังตามหลอกหลอนความผิดที่ทำกับเขา ทำให้เรารู้ว่าเราเสียคนที่เรารักที่สุดคนที่ดีที่สุดในชีวิตเราไป เขาเคยบอกเราค่ะ ไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะเราได้เท่าเขา ซึ้งตอนนี้เรารู้แล้วมันก็จริง เราร้ายแค่ไหนเราเลวแค่ไหนเขาก็ยอมรับเราได้หมด แต่ถ้าเราไม่นอกใจอะไรหลายๆอย่างก็คงดีกว่านี้
ปัจจุบัน อกับต ก็รักกันดีค่ะ หวานกันมาก เราแอบตามเป็นระยะๆ ส่วนเรากับ พ ก็โอเคค่ะ คบเรื่อยๆ เราก็เพ้อถึง อ ตลอดเวลา  อารมณ์ของคนอกหักอะ จนเราไปเจออีกเฟสหนึ่งของ อ เขาทำเป็นเฟสแล้วบอกว่า ความทรงจำที่ เราคิดได้ทันทีเลยค่ะ เราเลือกที่จะไม่ลืมเขา เราจะเก็บเขาไว้เป็นความทรงจำ ส่วนชีวิตจริงเราก็เดินหน้าต่อไป เราสนแต่อานาคต ถึงแม้ตอนนี้เราจะอยู่อย่างโดดเดี่ยวและทรมาณจากการไม่มีใครก็ตามค่ะ

ปล.เชิญด่าได้ตามสบายค่ะไม่ว่าไม่โกรธเราสำนึกแล้วจริงๆ
ปล2.พิมงงๆตรงไหนก็บอกด้วยนะค่ะ พึ้งตั้งกระทู้