คือผมอยู่มหาลัย ป. โทครับ อยู่กับเพื่อนสองคน
คนหนึ่ง อายุมากกว่าผม กำลังจะเรียนจบ กำลังขมักเขม้นทำงานมาก และเป็นคนที่ปีก่อนผมสนุกด้วย เฮไหนเฮนั่นด้วยกันมา
วิ่งมาราธอนด้วยกัน ยกน้ำหนักด้วยกัน ทำกับข้าวประหลาดๆ กินกัน นั่งดูทีวีกินเบียร์กันสนุกมากเลย

แต่ปีนี้คงทำงานเครียดน่ะครับ เขียนดุษฎีนิพนธ์
ผมชวนไปออกกำลังกายก็ไม่ไป ชวนคุยก็ตอบคำเดียว จะช่วยทำกับข้าวก็ไม่ให้ช่วย
เป็นอย่างนี้มาสักพัก
ผมก็พยายามช่วยให้เขารู้สึกว่ามีเพื่อน คอยถามว่าวันนี้เป็นไงบ้าง ทำงานคืบหน้าไหม ทำกับข้าวอะไรอยู่ เล่นเกมอะไร น่าสนุกดี บลาๆๆ
ส่วนใหญ่ก็โดนเมินครับ แต่ก็คิดว่าคงไม่อะไรเท่าไหร่

วันนี้ผมเลยถามว่าช่วงนี้เครียดเหรอ
เขาก็ถอนหายใจท่าทางรำคาญ
ผมเลยโดนดุ ว่าผมทำให้เขาอึดอัด เวลาทำครัว เล่นเกม อย่ามาชวนคุย เวลาชวนคุยก็เอาแต่ถามๆๆ เขาขี้เกียจตอบ ให้เวลาเขาอยู่คนเดียวบ้าง
เวลาเขาพักจากทำงาน ชวนเล่นเกมด้วยกัน นั่นถึงทำได้

ผมก็รู้ตัวตอนนั้นเองว่าล้ำเส้นมากไป
แต่ตอนนี้ยังทำตัวไม่ค่อยถูกเลยครับ ก็คงให้เขามีช่องว่างไปก่อนแล้วกัน

เพื่อนเป็นคนดีมาก ผมย้ำว่าดีมากจริงๆ แต่ผมคงกวนเขาหนักจนเขาทนไม่ไหว ไม่งั้นก็เครียดหนักมาก
ส่วนหนึ่งก็เจ็บที่เพื่อนรำคาญพอประมาณ ผมไม่ค่อยติดเพื่อน แต่รูมเมทคนนี้ผมพูดได้เต็มปากว่าเพื่อนสนิทกัน
ผมถามเซ้าซี้ก็เข้าใจ แต่เจ็บไม่มากเท่าเป็นห่วงน่ะครับ เขาดูเครียดมากๆ เลย (เพราะผมหรืองานก็ไม่รู้)

ฮ่าๆ อ่านแล้วเหมือนสาวน้อยน้อยใจแฟนหนุ่ม
พวกเราชายแท้ทั้งคู่ครับ
แต่สงสัยผมคิดว่าเราสนิทกันแบบ Turk กับ JD ใน Scrubs 55+ ผมคงคิดไปเองคนเดียว

ขอบ่นเท่านี้ละครับ ถ้าอ่านจนจบก็ซูฮกครับ