สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องแจ้งก่อนว่าตั้งใจสมัครสมาชิกมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก ถ้ายาวไปหรือผิดพลาดยังไง ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ อยากได้ความเห็นจากเพื่อนๆและหวังว่าคนๆนั้นจะมีโอกาสได้อ่าน
จุดเริ่มต้นของคำว่า อยากอยู่คนเดียว...
คือเรารู้จักคนๆนึงมาหลายปีแล้ว คุยกันบ้าง จนหลังๆมาเริ่มคุยกันมากขึ้น จนเริ่มคุยจริงจรังประมาณเดือนเมษา 57(เราไม่เคยจำ แต่คนนั้นเคยบอกค่ะ) คุยจนถึงเมื่อคืนนี้ค่ะ และวันนี้ก็ไม่ได้มีการติดต่อกันอีก
เหตุที่จบลง ด้วยความที่ปกติเค้าจะเป็นคนที่สนใจ และใส่ใจเราทุกเรื่องในชีวิต เช่น เตือนให้เรากินยาทุกมื้อ(เพราะมีโรคประจำตัวค่ะ) ทนนอนดึกเพื่อคุยกับเราทุกคืนเป็นระยะเวลาหลายเดือนทั้งๆที่เวลาไม่ตรงกัน(ตอนนั้นเราเรียนอยู่ต่างประเทศค่ะ) และจำทุกๆครั้งที่เจอกันได้ว่าวันไหน จำวันที่เรากลับไทยได้ทุกครั้ง(ซึ่งเรากลับบ่อยและเราไม่เคยจำ) เค้าจำรายละเอียดต่างๆได้ จนบางครั้งเราตกใจว่าเค้าใส่ใจเรา เค้าทนนิสัยไม่ดีของเราได้และเราก็คิดว่าเค้าโอเคมาก จึงตัดสินใจคุยกับคนๆนี้
แต่ระยะหลังมานี้ เค้าไม่สนใจเรา จากที่บอกคิดถึง ก็แทบไม่มี(เราไม่ว่าอะไร) จากที่โทรคุยกันบ่อยๆ ก็ไม่เคยจะโทร (มีแต่แชท) จากที่ปกติอยากเจอเราบ่อยๆเค้าก็ไม่แสดงออกว่าอยากเจอ เวลาคุยไลน์กันเค้าก็ใส่ใจนะคะแต่ก็ไม่เหมือนเดิม บางครั้งเหมือนเค้าตอบเฉยๆให้รู้ว่าไม่ได้หายไปไหน เท่านั้นเอง
และเราจึงตัดสินใจคุยกับเค้า เมื่อคืนนี้ทางโทรศัพท์
เรา:คุณรู้ตัวมั้ย ว่าคุณไม่เหมือนเดิมกับเรา ลองคิดทบทวนดูนะว่าเราควรจะเอายังไงต่อไป เราทนมาตลอดจนรู้สึกไม่ดี
เค้าก็เงียบไปสักพัก แล้วก็บอกว่า..
เค้า:เราอยากอยู่คนเดียว เราคิดว่าชีวิตเรามีอะไรต้องทำอีกเยอะ เวลาจะทำอะไรก็กลัวคุณโกรธ ต้องคอยคิดตลอดว่าไปไหนจะมีผู้ญมั้ย ต้องเกรงใจมากกว่าพ่อแม่
(ที่เราถามคืออยากให้เค้ารับรู้และรู้สึกตัวแต่กลับได้คำตอบที่ไม่ได้คาดคิด)
คือคุยกันเยอะค่ะ ขอสรุปเลยแล้วกันค่ะ
เค้าบอกเค้าอยากอยู่คนเดียว เราขี้หึง เค้าต้องการอิสระ อยากไปไหนก็ได้ ทำไมเค้าต้องเสียความสุขในชีวิตในส่วนที่เค้าควรจะได้รับ เพียงเพราะเค้ากลัวเราโกรธ เพราะแคร์เรา เค้าบอกว่าเราดีทุกอย่างแต่เราขี้หึงมากไปเค้าก็อึดอัด
คือเราไม่เข้าใจนะคะ เรื่องขี้หึงเรายอมรับเราผิด แต่เรื่องแบบนี้มันคุยกันได้ เพราะเรายินดีปรับตัว ถึงปรับยากเราก็ทนได้เรายอมไม่มีความสุขได้นะ แต่เค้ากลับอึดอัดแทนเราซะงั้น
ก่อนหน้านี้เรายังติดต่อกับแฟนเก่า แต่เราก็เลิกติดต่อเพื่อเค้าจะได้สบายใจ เราเปลี่ยนไลน์และทำให้เค้าสบายใจทุกอย่าง ก่อนหน้านี้เคยมีปัญหากันเพราะเราขี้บ่น ขี้หงุดหงิด เราก็ปรับตัวให้ดีขึ้น แต่มันยังเหลือแค่เรื่องเดียวคือหึงหวง ในความคิดเรามันไม่น่าจะเป็นเหตุผลให้อยากอยู่คนเดียว เพราะเราทำดีทุกอย่าง แต่ไม่ดีแค่เรื่องเดียว
และยิ่งไปกว่านั้น ตอนเราติดต่อกับแฟนเก่า เค้าก็อยากให้เราเลิกคุย เราคุยกับเค้าหลายเดือนเราก็ตัดสินใจเลิกคุยเพราะเค้าดีกับเรา และเค้าก็สนใจเรามาก ทำดีกับเรามาก และบอกเราเสมอว่าจะไม่ทำให้เราเสียใจหรอก เค้าบอกอยากให้เราสนใจเค้าบ้าง เราก็บอกเค้าว่าถ้าเราสนใจจะรำคาญนะ โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง เค้าก็บอกไม่เป็นไรเรื่องแบบนี้มันคุยกันให้เข้าใจได้ (แต่ตอนนี้ทำไมไม่ใช่!!!)
คุยสักพักเค้าก็บอก..ว่าอีกอย่างเค้าเครียดเรื่องที่บ้านมีปัญหาทางการเงิน เค้าต้องทำอะไรหลายอย่าง ไม่ได้ว่าง จะให้มาตอบไลน์เราตลอด บางทีมันก็ไม่ใช่ บางครั้งเค้าก็อยากอยู่คนเดียว แต่ต้องมาตอบเรา กลัวเราโกรธ และเค้าบอกเค้าเครียดมาก ซึ่งข้อนี้เราไม่รู้ว่าเราผิดตรงไหน เค้ามีปัญหาชีวิตแต่เค้ากลับอยากห่างกับเรา เราไม่รู้เราทำอะไรผิดค่ะ และเราก็คงไม่บ้าจะไปจู้จี้เค้าทั้งๆที่เค้าเครียดเรื่องที่บ้าน เรากลับจะคอยให้คำปรึกษาให้กำลังใจเค้ามากกว่า แต่เค้าคงคิดไปเองจนผิดมาก คิดแต่ว่าเราจะโกรธไปซะทุกอย่าง มันไม่ใช่เลยค่ะ
พิมพ์มาซะยาว เราก็เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะไม่คาดคิดว่ามันจะเกิด เพราะเค้าเป็นคนดีแต่กลับมาทิ้งเรา มาบอกเหตุผลว่า"อยากอยู่คนเดียว"
เราอยากให้เพื่อนๆแสดงความคิดเห็นว่า "อยากอยู่คนเดียว" ในเหตุผลข้างต้นคืออะไร เราควรทำยังไงต่อไปคะ
โดนบอกเลิก ด้วยคำพูดที่ว่า "อยากอยู่คนเดียว" คืออะไร?
จุดเริ่มต้นของคำว่า อยากอยู่คนเดียว...
คือเรารู้จักคนๆนึงมาหลายปีแล้ว คุยกันบ้าง จนหลังๆมาเริ่มคุยกันมากขึ้น จนเริ่มคุยจริงจรังประมาณเดือนเมษา 57(เราไม่เคยจำ แต่คนนั้นเคยบอกค่ะ) คุยจนถึงเมื่อคืนนี้ค่ะ และวันนี้ก็ไม่ได้มีการติดต่อกันอีก
เหตุที่จบลง ด้วยความที่ปกติเค้าจะเป็นคนที่สนใจ และใส่ใจเราทุกเรื่องในชีวิต เช่น เตือนให้เรากินยาทุกมื้อ(เพราะมีโรคประจำตัวค่ะ) ทนนอนดึกเพื่อคุยกับเราทุกคืนเป็นระยะเวลาหลายเดือนทั้งๆที่เวลาไม่ตรงกัน(ตอนนั้นเราเรียนอยู่ต่างประเทศค่ะ) และจำทุกๆครั้งที่เจอกันได้ว่าวันไหน จำวันที่เรากลับไทยได้ทุกครั้ง(ซึ่งเรากลับบ่อยและเราไม่เคยจำ) เค้าจำรายละเอียดต่างๆได้ จนบางครั้งเราตกใจว่าเค้าใส่ใจเรา เค้าทนนิสัยไม่ดีของเราได้และเราก็คิดว่าเค้าโอเคมาก จึงตัดสินใจคุยกับคนๆนี้
แต่ระยะหลังมานี้ เค้าไม่สนใจเรา จากที่บอกคิดถึง ก็แทบไม่มี(เราไม่ว่าอะไร) จากที่โทรคุยกันบ่อยๆ ก็ไม่เคยจะโทร (มีแต่แชท) จากที่ปกติอยากเจอเราบ่อยๆเค้าก็ไม่แสดงออกว่าอยากเจอ เวลาคุยไลน์กันเค้าก็ใส่ใจนะคะแต่ก็ไม่เหมือนเดิม บางครั้งเหมือนเค้าตอบเฉยๆให้รู้ว่าไม่ได้หายไปไหน เท่านั้นเอง
และเราจึงตัดสินใจคุยกับเค้า เมื่อคืนนี้ทางโทรศัพท์
เรา:คุณรู้ตัวมั้ย ว่าคุณไม่เหมือนเดิมกับเรา ลองคิดทบทวนดูนะว่าเราควรจะเอายังไงต่อไป เราทนมาตลอดจนรู้สึกไม่ดี
เค้าก็เงียบไปสักพัก แล้วก็บอกว่า..
เค้า:เราอยากอยู่คนเดียว เราคิดว่าชีวิตเรามีอะไรต้องทำอีกเยอะ เวลาจะทำอะไรก็กลัวคุณโกรธ ต้องคอยคิดตลอดว่าไปไหนจะมีผู้ญมั้ย ต้องเกรงใจมากกว่าพ่อแม่
(ที่เราถามคืออยากให้เค้ารับรู้และรู้สึกตัวแต่กลับได้คำตอบที่ไม่ได้คาดคิด)
คือคุยกันเยอะค่ะ ขอสรุปเลยแล้วกันค่ะ
เค้าบอกเค้าอยากอยู่คนเดียว เราขี้หึง เค้าต้องการอิสระ อยากไปไหนก็ได้ ทำไมเค้าต้องเสียความสุขในชีวิตในส่วนที่เค้าควรจะได้รับ เพียงเพราะเค้ากลัวเราโกรธ เพราะแคร์เรา เค้าบอกว่าเราดีทุกอย่างแต่เราขี้หึงมากไปเค้าก็อึดอัด
คือเราไม่เข้าใจนะคะ เรื่องขี้หึงเรายอมรับเราผิด แต่เรื่องแบบนี้มันคุยกันได้ เพราะเรายินดีปรับตัว ถึงปรับยากเราก็ทนได้เรายอมไม่มีความสุขได้นะ แต่เค้ากลับอึดอัดแทนเราซะงั้น
ก่อนหน้านี้เรายังติดต่อกับแฟนเก่า แต่เราก็เลิกติดต่อเพื่อเค้าจะได้สบายใจ เราเปลี่ยนไลน์และทำให้เค้าสบายใจทุกอย่าง ก่อนหน้านี้เคยมีปัญหากันเพราะเราขี้บ่น ขี้หงุดหงิด เราก็ปรับตัวให้ดีขึ้น แต่มันยังเหลือแค่เรื่องเดียวคือหึงหวง ในความคิดเรามันไม่น่าจะเป็นเหตุผลให้อยากอยู่คนเดียว เพราะเราทำดีทุกอย่าง แต่ไม่ดีแค่เรื่องเดียว
และยิ่งไปกว่านั้น ตอนเราติดต่อกับแฟนเก่า เค้าก็อยากให้เราเลิกคุย เราคุยกับเค้าหลายเดือนเราก็ตัดสินใจเลิกคุยเพราะเค้าดีกับเรา และเค้าก็สนใจเรามาก ทำดีกับเรามาก และบอกเราเสมอว่าจะไม่ทำให้เราเสียใจหรอก เค้าบอกอยากให้เราสนใจเค้าบ้าง เราก็บอกเค้าว่าถ้าเราสนใจจะรำคาญนะ โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง เค้าก็บอกไม่เป็นไรเรื่องแบบนี้มันคุยกันให้เข้าใจได้ (แต่ตอนนี้ทำไมไม่ใช่!!!)
คุยสักพักเค้าก็บอก..ว่าอีกอย่างเค้าเครียดเรื่องที่บ้านมีปัญหาทางการเงิน เค้าต้องทำอะไรหลายอย่าง ไม่ได้ว่าง จะให้มาตอบไลน์เราตลอด บางทีมันก็ไม่ใช่ บางครั้งเค้าก็อยากอยู่คนเดียว แต่ต้องมาตอบเรา กลัวเราโกรธ และเค้าบอกเค้าเครียดมาก ซึ่งข้อนี้เราไม่รู้ว่าเราผิดตรงไหน เค้ามีปัญหาชีวิตแต่เค้ากลับอยากห่างกับเรา เราไม่รู้เราทำอะไรผิดค่ะ และเราก็คงไม่บ้าจะไปจู้จี้เค้าทั้งๆที่เค้าเครียดเรื่องที่บ้าน เรากลับจะคอยให้คำปรึกษาให้กำลังใจเค้ามากกว่า แต่เค้าคงคิดไปเองจนผิดมาก คิดแต่ว่าเราจะโกรธไปซะทุกอย่าง มันไม่ใช่เลยค่ะ
พิมพ์มาซะยาว เราก็เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะไม่คาดคิดว่ามันจะเกิด เพราะเค้าเป็นคนดีแต่กลับมาทิ้งเรา มาบอกเหตุผลว่า"อยากอยู่คนเดียว"
เราอยากให้เพื่อนๆแสดงความคิดเห็นว่า "อยากอยู่คนเดียว" ในเหตุผลข้างต้นคืออะไร เราควรทำยังไงต่อไปคะ