คือมีเพื่อนอยู่คนนึง(แต่จริงๆก็หลายคนแหละ)....ที่เป็นแบบว่า
จะนึกถึงเรา ในยามที่เขาไม่มีใคร หรืออยากให้เราช่วย ถึงมาหาเราอ่ะ
งานอะไรที่ทำด้วยกัน ก็จะไม่สนใจ บางทีอาจารย์ถาม เราก็ช่วยว่าไม่สบายบ้าง เป็นนู่นเป็นนี่บ้าง
ทั้งๆที่เขาเมาแฮ้งค์ ขี้เกียจบ้าง อ้างนู้นอ้างนี่บ้าง....เราก็ช่วยมาสารพัด
เราพยายามมองในแง่ดีแล้วนะว่า....ช่วยๆไปเถอะ อย่างน้อยก็เพื่อน คงมีสักวันที่เรายังต้องได้พึ่งเขาอยู่
แต่พอถึงวันที่เราเดือดร้อน ต้องการความช่วยเหลือ....กลับไม่มีเลย ที่จะพร้อมช่วยเหลือเราอย่างที่เราช่วยเหลือเขา
(ถ้าไม่ติดว่าจะต้องเรียนด้วยกันอีกเทอม และคิดว่าอนาคตจะได้ร่วมงานกัน....ก็คงไม่คุยด้วยละ)
ทำยังไงดี....บางทีก็เบื่อ เอือมระอาแทน แต่มันก็ยังต้องเจอกันอยู่
มีเพื่อนแบบนี้.....ทำยังไงดี
จะนึกถึงเรา ในยามที่เขาไม่มีใคร หรืออยากให้เราช่วย ถึงมาหาเราอ่ะ
งานอะไรที่ทำด้วยกัน ก็จะไม่สนใจ บางทีอาจารย์ถาม เราก็ช่วยว่าไม่สบายบ้าง เป็นนู่นเป็นนี่บ้าง
ทั้งๆที่เขาเมาแฮ้งค์ ขี้เกียจบ้าง อ้างนู้นอ้างนี่บ้าง....เราก็ช่วยมาสารพัด
เราพยายามมองในแง่ดีแล้วนะว่า....ช่วยๆไปเถอะ อย่างน้อยก็เพื่อน คงมีสักวันที่เรายังต้องได้พึ่งเขาอยู่
แต่พอถึงวันที่เราเดือดร้อน ต้องการความช่วยเหลือ....กลับไม่มีเลย ที่จะพร้อมช่วยเหลือเราอย่างที่เราช่วยเหลือเขา
(ถ้าไม่ติดว่าจะต้องเรียนด้วยกันอีกเทอม และคิดว่าอนาคตจะได้ร่วมงานกัน....ก็คงไม่คุยด้วยละ)
ทำยังไงดี....บางทีก็เบื่อ เอือมระอาแทน แต่มันก็ยังต้องเจอกันอยู่