สวัสดีค่ัทุกคน

ขอบอกก่อนว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกของเราในการตั้งกระตู้หากผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ
ตามหัวเรื่องเลยค่ะเราเพิ่งเลิกกับสามีหลังครบรอบแต่งงานปีที่สามเพียงแค่ 7 วัน จริงๆ เรื่องของเราสองคนไม่ควรมาไกลขนาดนี้ด้วยซ้ำถ้าหากเมื่อ 6 ปีที่แล้วเราเข้มแข็งพอ
เรารู้จักกับสามีผ่านทาง msn (เพื่อนๆ หลายคนคงจะทันได้เล่น) เราคุยกันนานประมาณ 4 เดือนโดยที่เราไม่ยอมให้เบอร์โทรเค้าเลย แต่เค้าก็ตื้อๆ จนสุดท้ายเราก็ให้ไป 7 ตัว
แล้วให้เค้าไปหาเองอีก 3 ตัว เชื่อมั้ยคะว่าเค้าใช้สูตรทางคณิตหาเป็นพันๆ เบอร์โทรผิดเป็นร้อยๆ รอบ ความพยายามสูงมากกว่าจะโทรถูกเปนเบอร์เรา ตอนนั้นเราก็ประทับใจในความพยายามของเค้านะ สุดท้ายคุยกันได้อีก 3 เดือนเราถึงยอมออกไปเจอเค้าครั้งแรก ตอนนั้นเราทั้งคู่เรียนกันอยู่มหาลัยปีที่ 3 เทอม 2 แฟนเราเปนคนที่หน้าตาดีใช้ได้คนหนึ่งเลย ส่วนเราก็แค่ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง อาจมีดีแค่ตรงที่เปนคนน่ารักสดใส พูดจาเก่ง และหัวค่อนข้างไว (เรื่องอื่น ยกเว้นเรื่องรัก) อาจด้วยเสน่ห์เฉพาะตัวจึงทำให้เค้าอยากคุยด้วยแค่นั้น ซึ่งก็คงไม่ได้คิดจริงจังอะไร เมื่อเจอกันครั้งแรกก็มีครั้ง 2 ครั้ง 3 และวันที่พลาดจนเปนจุดเปลี่ยนมาถึงทุกวันนี้ก็มาถึง วันนั้นเปนวันที่ 12 เมษายน เรากลับบ้านจากต่างจังหวัดมาด้วยความที่เปนเทศกาลรถจึงค่อนข้างเดินทางช้ามากๆ กว่าเราจะมาถึงกรุงเทพดึกมากแล้ว ไม่มีรถกลับมอเราอีก (เราเรียนแถวๆ ภาคกลาง แฟนเรียนกรุงเทพ) แฟนเราจึงอาสามารับและพาเราไปพักอยู่หอเค้าก่อน (ปกติเค้าพักกับเพื่อน แต่เพื่อนกลับบ้าน) เราก็ซื่อ พอเค้าแหย่ว่ากลัวเค้าปล้ำเหรอถึงไม่ยอมไปถึงจะอยู่รอรถยันเช้า เราก็บ้าจี้เลยไปด้วย เพราะคิดว่าเค้าคงไม่ทำอะไร ซึ่งตอนแรกไปถึงเค้าก็แสดงความเปนสภาพบุรุษนะ อยู่นอกห้องรอจนเราอาบน้ำเสร็จก่อนถึงเข้ามา หลังอาบน้ำเสร็จด้วยความเพลียเราจึงหลับก่อนโดยเค้าให้เรานอนบนเตียง เค้านอนบนพื้น พอเราหลับๆ อยู่รู้สึกตัวอีกทีท่อนล่างล่อนจอนแล้ว แล้วเค้าก็กำลังคล่อมเราอยู่เราตกใจสุดขีดรีบผลักเค้าออกแต่เค้าไม่ยอม เค้าพร่ำบอกว่าเค้าชอบเราจริงๆ เราไม่ยอมและพยายามตะเกียดตะกายดิ้นให้หลุดจากตัวเค้า อต่เค้าตัวใหญ่กว่าเรามากเค้าใช้ขาหนีบขาเราไว้ ใช้แขนตรึงมือเราไว้เราดิ้นแทบหลุดเลยเพราะเจบขามากด้วย สุดท้ายเค้าก็ใช้กำลังจนเราตกเปนของเค้า ไม่ว่าเราจะร้องให้ขอร้องอย่างไรเค้าก็ไม่ฟังไม่ปล่อย และนั่นคือจุดเปลี่ยนของการตกนรกทั้งเป็นจนวันนี้ หลังจากเค้าได้เราแล้วเราเิาแต่ร้องให้ส่วนเค้าก็เอาแต่กอดเราและปลอบเราว่าอย่ากลัวว่าเค้าจะทิ้งเรา เค้าจะรับผิดชอบเราทุกอย่างเอง ซึ่งหลังจากนั้นเค้าก็รักษาคำพูดนะเค้าก็ไม่ทิ้งเรา สวนเราเองก็คิดตื้นๆ แค่ว่าเราเปนของเค้าแล้ว ยังไงเราก็จะอยู่กับเค้า ซึ่งแรกๆ ทุกอย่างก็เหมือนจะไปด้วยดี แต่พอนานวันเค้าเหมือนอะไรๆ ก็เริ่มเปลี่ยน เค้าไม่ไปไหน ไม่มีใครแต่เหมือนเค้าไม่เคยใส่ใจ ไม่เคยโทรหาถ้าเราไม่โทรไป ไม่มาหาไม่มาเจอ แต่ถ้าเราไปหาเค้าก็ปกติพูดคุยกันดี แต่ทุกๆ ครั้งที่ทะเลาะกันเค้ามักจะพูดเสมอว่าเค้าไม่เคยรักเราที่เค้าอยู่ก็แค่ความรับผิดชอบ อย่ามาเรียกร้อยอะไรมากมายกับเค้า ต่อให้เราร้องให้อ้อนวอนไงก็มีแต่คำว่าน่าลำคาญแล้วเค้าก็ปิดเครื่องหนีไปเลยเปนหลายๆ วัน หลายๆ คืน แต่คงเพราะเวรกรรมยังไม่หมดจากกันเราถึงยังทนได้จนเรียนจบและต่างคนต่างทำงาน พอเรียนจบเรามาทำงานในกรุงเทพแต่เค้าได้งานที่ต่างจังหวัด เค้าก็ให้เราเปนคนถือเอทีเอมเงินเดือนเค้านะ ให้เราจัดการทุกอย่างให้หมด จนช่วงตุลาเราไปเยียมพ่อกับแม่เค้าพ่อกับแม่เค้ารักเรามาก และคะยั้นคะยอให้เราแต่งงานกัน เราจึงได้แต่งงานกันในวันที่ 3 มกราคม 55 ของปีต่อมา หลังแต่งงานเราก็ยังใช้ชีวิตแยกกันทำงานปกติเหมือนเดิม แต่สิ่งที่เรารู้สึกตลอดในใจนั่นคือเค้าเหมือนฝืนทนอยู่กับเราไปวันๆ ไม่เคยโทรหา โทรไปเมื่อไหร่ก็ไม่ว่าง เลิกงานก็จะออกไปกับเพื่อนร่วมงาน กลับมาก็จะนอนแทบไม่เหลือช่องว่างให้เราแทรกเลย เราร้องให้ก็กดวางปิดโทรศัพท์หนี ทุกครั้งก็จะบอกกับเราเสมอว่าอย่าเรียกร้องอัไรจากเค้าเยอะเค้ามีให้แค่นี้ รับผิดชอบแล้วยังจะเอาไรอีก คนอย่างเรามีเค้ารับเปนสามีก็บุญขนาดไหนแล้ว แต่ละคำที่เค้าพูดเค้าไม่เคยนึกถึงจิตใจเราเลย แต่พอเราตัดสินใจจะเลิกเค้าก็ไม่ยอม และพร่ำบอกว่าที่พูดไปเพราะอารม จนลาสุดวันครบรอบแต่งงานปีที่ 3 ก็มาถึงเราขอเค้าให้ลงมากรุงเทพแต่เค้าอ้างว่างานยุ่งไม่ยอมมา (ปกติจะเจอกันแค่เดือนละครั้งสองครั้ง) สุดท้ายเราเลยปิดร้านไปหาเค้า พอเราไปถึงเค้าไม่ยอมออกมารับให้เราจ้างวินนั้งเข้าไปที่ทำงานเค้าเอง พอเราไปถึงก็อยู่กันปกติแต่เรารู้สึกได้ถึงความเฉยชา เราพูดทุกอย่างทุกๆ ความรู้สึกของเราตลอด 6 ปีที่ผ่านมา เค้าเองก็อึ้งแต่ก็ได้แต่เงียบและดึงเราไปกอดไว้ เค้าบอกว่าเค้าไม่เคยมีใครซึ่งเราก็รู้ว่าเค้าไม่มีใคร เค้าพยายามแล้วที่จะรักเรา เราดีทุกอย่างไม่ผิดอะไรเลย เค้าผิดเองที่ดึงเรามาเจบปวด เค้าพยายามที่จะรักที่จะสร้างครอบครัวกับเราแล้ว  แต่เค้าก็รักเราไม่ได้ เค้าก็สงสารเราแต่เค้าไม่รู้ว่าเค้าจะต้องทำอย่างไร รู้มั้ยว่าการได้ยินความรู้สึกผ่านคำพูดมันเจบกว่าการรับรู้ความรู้สึกผ่านความรู้สึกของเราเองเปนพันๆ เท่า เค้าก็ได้แต่กอดเราและร้องให้ ทั้งๆ ที่เราเจ็บปวดแทบหายใจไม่ออกแต่เรากลับดึงเค้ามากอดและบอกเค้าทั้งน้ำตาว่าไม่เปนไร เราเข้าใจ เราไม่ไช่แค่พูดแต่เรารู้สึกแบบนั้นจริง เราทั้งสงสารเค้าและสงสารตัวเอง เราอยู่ที่นั่นต่ออีกสามวันโดยไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย พยายามทำทุกอย่างให้ปกติยิ้มให้เค้าก่อนเค้าไปทำงานนอนกับเค้าอยู่ในอ้อมกอดเหมือนพยายามซึมซับความสุขสุดท้าย ส่วนเค้าเองก็ทำดีกับเรา เค้าบอกเราว่าให้ลืมทุกอย่างและเริ่มต้นใหม่ เค้าจะดีกับเราให้มากกว่านี้ เราได้แต่ยิ้มทั้งน้ำตาแล้วบอกเค้าว่าให้เวลาเราสองคนได้คิดอย่สงมีสติก่อนแล้วค่อยคุยมีความสุขแค่วันนี้ก็พอ แล้วเราก็จากมาโดยไม่ได้โทรหาเค้าอีกเลย บล็อคเฟส บล็อคไลน์ บล๊อคเบอร์บอกเค้าว่าเราขอเวลาทบทวนแล้วเราจะติดต่อไป หลังจากนั้นเราลางานแล้วขังตัวเองในห้องเปนเวลา 5 วัน จนวันที่ 10 มกราคมที่ผ่านมาเราถึงส่งไลน์หาเค้าว่าเราอโหสิกรรมให้นะเราไม่โกรธเค้าเลยขอให้จบกันเพียงเท่านี้ ถ้าสงสารเราก็ปล่อยเราให้ไปมีชีวิตใหม่ ส่วนเค้าเราเข้าใจทุกอย่างดี ขอให้เค้าเข้าใจเราด้วยอย่ากลับมาหาเราอีก เราขอเวลาแล้วค่อยบอกผู้ใหญ่ เค้าตอบมาแค่ว่าขอโทษ และดูแลตัวเองนะ เค้าสัญญาจะไม่กลับมาทำให้เราเจบอีก พอเลิกกันได้จริงๆ เรากลับรู้สึกสุขอย่างบอกไม่ถูก เราคิดเรีองนี้จนลืมไปว่าประจำเดินขาดไป 3 วันแล้ว บวกกับอาการแปลกๆ วันนี้เราถึงเทสดูถึงเพิ่งรู้ว่าเราท้อง แต่เราคิดว่าเราจะไม่บอกเค้าเรื่องลูกเพราะเราไม่อยากมีชีวิติยู่กับความรับผิดชอบอีก ลำพังงานประจำและร้านขายของที่จตุจักรเราคิดว่าเราสามารถเลี้ยงลูกคนเดียวได้ เปนกำลังใจให้เราด้วยนะ ให้เราเข้มแข็งไวๆ เพื่อลูกของเราเอง....คนเดียว

เพิ่มเติมสุดท้ายนี้เราอยากเตือนสติผู้ชายทุกคน ว่าอย่าไปทำอะไรคนที่คุณไม่ได้รัก หรือคนที่ไม่ไช่ภรรยาของคุณเพราะถ้าคุณไปเจอผู้หญิงที่ยึดถือเรื่องแบบนี้อย่างเราคุณก็อาจจะกลายเป็นคนผลักเธอลงสูอเวจี ส่วนผู้หญิงขออย่าไว้ใจใครง่ายๆ อย่าปล่อยโอกาสอยู่ตามลำพังกับผู้ชายเพราะผู้ชายส่วนมากถ้ามีโอกาสก็คงคิดแต่จะเอาเปรียบ ชีวิตคนเราเกิดมามีแค่ชีวิตเดียวอย่าปล่อยให้ตัวเองต้องมีชีวิตอย่างน่าเวทนากับคนที่ไม่ได้รักเรา