ต่อจากกระทู้ที่แล้ว ที่เคยตั้งในปี 2565 วันนี้ในปี 2568 จะมาอัปเดตเรื่องราว ให้ถือว่าเด็กน้อยคนนี้มาระบาย และอยากเก็บกระทู้นี้ไว้เป็นบทเรียนสอนชีวิตตัวเองต่อไปในอนาคต
.
.
วันนี้เป็นวันครบรอบ 6 ปี ที่แต่งงานอยู่กินและรู้จักกับสามีมา และเข้าเดือนที่ 5 ของการแยกกันอยู่กับ (อดีต) สามี หากจะถามว่าทำไมวันนี้ถึงเลือกที่จะเดินออกมา คงเป็นเพราะความคาดหวังของเราทั้งสองมันไม่ตรงกัน ตัวเราเองคาดหวังไว้ว่า เมื่อแต่งงาน มีลูก มีครอบครัว สามีจะมีความรับผิดชอบมากขึ้น สนใจเพื่อนให้น้อยลง เก็บเงินทองไว้ให้ลูกใช้ แต่เปล่าเลย ตัวเราเองเห็นพฤติกรรมของสามีมาตั้งแต่แรกเริ่มเดิมที ที่เราคบหากันแล้ว
เราพยายามดึงสามีให้กลับมาอยู่ในลู่ทาง ยอมทิ้งสังคม ทิ้งบ้านเกิด ทิ้งอนาคตตัวเอง เพื่อมาอยู่บ้านเค้า พ่อแม่สามีดีมาก ดีชนิดที่ไม่รู้จะหาที่ไหนได้อีก
แต่ก็นั้นแหละ ยิ่งพ่อแม่สามียิ่งดี สามียิ่งได้ใจ เค้าทิ้งเรากับลูก ให้พ่อกับแม่ดูแล เลือกที่จะออกบ้านไปกินเหล้ากับเพื่อนฝูงมากกว่าเลือกที่จะกลับบ้านมาคอยดูแลลูก
ตัวเราเองทำงานกลับบ้านมาคอยดูแลลูก เรื่องเงิน เป็นเราที่ต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายลูกทุกอย่าง เป็นแบบนี้ตั้งแต่ฝากครรภ์ จนลูกคลอด ค่านมผง ค่าแพมเพิส จนลูกเข้าเรียน ก็เป็นเราที่รับผิดชอบ โดยที่เขาไม่เคยแม้แต่จะเจียดเงินมาช่วย
เรื่องงานบ้านและเรื่องบนเตียงไม่เคยขาดตกบกพร่อง ซักผ้า รีดผ้าให้สามีและลูก ทำอาหารให้ลูกกับสามี ความคาดหวังของสามีที่มีต่อเรา เค้าบอกว่าเราต้องทำได้มากกว่านี้ คาดหวังว่าเราจะเข้าใจเค้ามากกว่านี้ เค้ามีตำแหน่งทางสังคม เค้าต้องทำเพื่อสังคม เพื่อชาวบ้าน เค้าจะเอาครอบครัวมาเป็นที่หนึ่งไม่ได้ เค้าว่าเราใจแคบ ที่ไม่เข้าใจเค้า เค้าว่าเราผิด ที่ทำตามความคาดหวังของเค้าไม่ได้
ฟางเส้นสุดท้ายที่เลือกเดินออกมา คือการที่เค้าเลือกที่จะทำร้ายร่างกายเรา เพียงเพราะเราไปดึงเค้าออกมาจากวงเหล้า ซึ่งการทำร้ายร่างกายครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก แต่เป็นครั้งที่สาม
ปัจจุบันพาลูกกลับมาอยู่บ้านแม่
ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา แค่อยากระบาย และอยากบอกว่าเสียใจที่รักษาครอบครัวไว้ให้ลูกไม่ได้ แต่ถ้าถามอยากกลับไปมั้ย บอกได้คำเดียว ต่อให้เอาทองมากองไว้สูงเท่าภูเขาให้เรา เราก็ไม่กลับไปอีกแล้ว
...เสียใจที่ทำให้ครอบครัวแตกแยก แต่หวังว่าสักวันหนึ่งลูกจะเข้าใจ..
เข้ามาพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันได้นะคะ ตำหนิได้ แต่อย่าแรงเลย ช่วยถนอมใจบางๆดวงนี้หน่อยนะคะ
ชีวิตครอบครัว ครบรอบ 6 ปี :)
.
.
วันนี้เป็นวันครบรอบ 6 ปี ที่แต่งงานอยู่กินและรู้จักกับสามีมา และเข้าเดือนที่ 5 ของการแยกกันอยู่กับ (อดีต) สามี หากจะถามว่าทำไมวันนี้ถึงเลือกที่จะเดินออกมา คงเป็นเพราะความคาดหวังของเราทั้งสองมันไม่ตรงกัน ตัวเราเองคาดหวังไว้ว่า เมื่อแต่งงาน มีลูก มีครอบครัว สามีจะมีความรับผิดชอบมากขึ้น สนใจเพื่อนให้น้อยลง เก็บเงินทองไว้ให้ลูกใช้ แต่เปล่าเลย ตัวเราเองเห็นพฤติกรรมของสามีมาตั้งแต่แรกเริ่มเดิมที ที่เราคบหากันแล้ว
เราพยายามดึงสามีให้กลับมาอยู่ในลู่ทาง ยอมทิ้งสังคม ทิ้งบ้านเกิด ทิ้งอนาคตตัวเอง เพื่อมาอยู่บ้านเค้า พ่อแม่สามีดีมาก ดีชนิดที่ไม่รู้จะหาที่ไหนได้อีก
แต่ก็นั้นแหละ ยิ่งพ่อแม่สามียิ่งดี สามียิ่งได้ใจ เค้าทิ้งเรากับลูก ให้พ่อกับแม่ดูแล เลือกที่จะออกบ้านไปกินเหล้ากับเพื่อนฝูงมากกว่าเลือกที่จะกลับบ้านมาคอยดูแลลูก
ตัวเราเองทำงานกลับบ้านมาคอยดูแลลูก เรื่องเงิน เป็นเราที่ต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายลูกทุกอย่าง เป็นแบบนี้ตั้งแต่ฝากครรภ์ จนลูกคลอด ค่านมผง ค่าแพมเพิส จนลูกเข้าเรียน ก็เป็นเราที่รับผิดชอบ โดยที่เขาไม่เคยแม้แต่จะเจียดเงินมาช่วย
เรื่องงานบ้านและเรื่องบนเตียงไม่เคยขาดตกบกพร่อง ซักผ้า รีดผ้าให้สามีและลูก ทำอาหารให้ลูกกับสามี ความคาดหวังของสามีที่มีต่อเรา เค้าบอกว่าเราต้องทำได้มากกว่านี้ คาดหวังว่าเราจะเข้าใจเค้ามากกว่านี้ เค้ามีตำแหน่งทางสังคม เค้าต้องทำเพื่อสังคม เพื่อชาวบ้าน เค้าจะเอาครอบครัวมาเป็นที่หนึ่งไม่ได้ เค้าว่าเราใจแคบ ที่ไม่เข้าใจเค้า เค้าว่าเราผิด ที่ทำตามความคาดหวังของเค้าไม่ได้
ฟางเส้นสุดท้ายที่เลือกเดินออกมา คือการที่เค้าเลือกที่จะทำร้ายร่างกายเรา เพียงเพราะเราไปดึงเค้าออกมาจากวงเหล้า ซึ่งการทำร้ายร่างกายครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก แต่เป็นครั้งที่สาม
ปัจจุบันพาลูกกลับมาอยู่บ้านแม่
ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา แค่อยากระบาย และอยากบอกว่าเสียใจที่รักษาครอบครัวไว้ให้ลูกไม่ได้ แต่ถ้าถามอยากกลับไปมั้ย บอกได้คำเดียว ต่อให้เอาทองมากองไว้สูงเท่าภูเขาให้เรา เราก็ไม่กลับไปอีกแล้ว
...เสียใจที่ทำให้ครอบครัวแตกแยก แต่หวังว่าสักวันหนึ่งลูกจะเข้าใจ..
เข้ามาพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันได้นะคะ ตำหนิได้ แต่อย่าแรงเลย ช่วยถนอมใจบางๆดวงนี้หน่อยนะคะ