ตั้งกระทู้นี้เพราะอยากแชร์ประสบการณ์
ต้อนนี้กำลังใจดี แต่ยังมีบ้างที่ความรู้สึกมันยังไม่นิ่ง

Tag ห้องแป้งเพราะเราเคยแพลนแต่งงาน


     จขกท เป็นคนหนึ่งที่เคยมีแฟนและอยู่ด้วยกันใช้ชีวิตร่วมกัน เป็นเรื่องธรรมดาที่คนสองคนอยู่ด้วยกันมีทะเลาะ กระทบกระทั่งกันบ้าง เช่นเดียวกับ จขกท ที่มีบ้างทะเลาะกัน แต่ตลอดเวลาเราไม่เคยทะเลาะรุนแรงถึงขั้นบอกเลิกหรือจะแยกทางกัน จขกท เป็นคนอารมณ์ร้อนแต่ฝ่ายชายเป็นคนที่ชอบเงียบ ไม่ชอบเคลียร์ วิ่งหนีปัญหา ทำให้หลายๆโอกาสปัญหาจบลงด้วยการซุกใต้พรม อดีตแฟนเราเป็นคนน่ารัก อ่อนโยน เสมอต้นเสมอปลายคบกัน 3 ปีตั้งแต่วันแรกยันวันสุดท้ายก่อนเปลี่ยนความสัมพันธ์กัน เคยโทรหากันวันละมากครั้งเท่าไหร่ ก็ไม่เคยลดลงไปตามระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันนานขึ้น ... ชีวิตเหมือนจะดี แต่ช่วงท้ายๆก่อนจะเลิกกัน เราเรียนหนัก เครียดกับงาน ทำให้หลายอย่างมะรุมมะตู้ม หลายครั้งเราละเลยความรู้สึกของเขา อันนี้โทษตัวเองไม่มีคำแก้ตัวใดๆ ... จนวันนึงแฟนเราเดินเข้ามาหาแล้วบอกว่าเราแยกกันสักพักไหม ดูเหมือนเราไม่มีความสุขกันเลย เราทะเลาะกันมากและบางครั้งฉันก็ไม่สบายใจเวลาเราทะเลาะกัน ฉันอยากไปเที่ยวกับคนอื่นบ้าง (เดทกับคนอื่น) [ อ้อ เราคบกันเหมือนโลกนี้มีกันแค่สองคน เราไม่มีสังคมภายนอกเลย แฟนก็เหมือนกันนอกจากที่ทำงาน นี่เป็นเรื่องที่แย่มากทำให้ผลสุดท้ายเราขาดเขาไม่ได้]  เราอึ้งมากแต่ยังแปลกใจที่เราไม่วีน ไม่เกรี้ยวแต่ตอนนั้นหน้าชา น้ำตาไหลแต่ก็ยอมรับว่าเราไม่มีความสุขกัน ห่างเหินกันมากไป เราเลยตกลงว่าโอเคให้โอกาสกันและกันว่าให้ใช้เวลาส่วนตัว เราทำงาน จ-ศ เรียน ส-อ เขาทำงาน จ-ศ และ ส-อ เขาจะไปข้างนอก เรียกว่าแทบไม่ได้เจอกันเลย .. จนเราทนไม่ไหวขอเคลียร์กับเขาว่าจะเอายังไง (ในใจเรามั่นใจมากกว่าเขาหาคนที่ดีกับเขาเท่าเราไม่ได้แล้ว และคงไม่มีทางพูดคำนั้นออกมา) เพราะแบบนี้ัมันไม่ใช่ เราเหนื่อย กลับมาบ้านอยากเห็นหน้าเธอ อยากกอด อยากมีคนอยู่ด้วยเวลาเราท้อ แต่สิ่งที่เธอทำมันดูใจดำไปไหม จุด peak เริ่มมาตอนนี้แหละค่ะ เราไม่อยากอ้อมค้อมเลยยิงตรง "เธอยังอยากอยู่กับเราอีกไหม" เขาเงียบไม่ตอบ และจะลุกเดินหนี (เอาวะยังไงก็ต้องเด็ดขาด) เราเลยพูดว่า



ฮีไม่ตอบและหายไปเลย ... หนึ่งวันเต็มเราไม่โทรหารอฮีกลับมา เย็นๆ ของวันนั้นฮีกลับมาด้วยสีหน้านิ่งเฉย (ผิดหวังมาก ปกติทะเลาะกันจะมีกุหลาบมาขอโทษตลอด) เราเลยขอเคลียร์เพราะไม่อยากให้มีปัญหาแบบนี้ ไม่ใช่เพื่อจะเลิกแต่เราพร้อมจะปรับปรุงและหาทางแก้ไขกันว่าอะไรที่ทำให้คู่เราไม่มีความสุข
เรา : เราควรคุยกันให้รู้เรื่องนะเราไม่ไหวที่เหตุการณ์เป็นแบบนี้
ฮี : เงียบ...แล้วเธอจะเอายังไง
เรา : ถามหน่อยเราอยู่ด้วยกันเธอไม่มีความสุขแล้วเหรอ
ฮี : ไม่รู้สิ แต่ฉันไม่สบายใจเลย ไม่รู้ทำไมเธอถึงอารมณ์เสียง่าย ฉันกลัว ฉันไม่มีความสุข
เรา : (น้ำตาคลอเบ้า) เธอเห็นไหมฉันเหนื่อย ฉันเครียด ฉันเข้าใจว่าช้านอาจจะ moody แต่ทำไมเราไม่คุยกัน ฉันบอกเธอเสมอว่ามีอะไรให้คุยให้เปิดอก
ฮี : ก็เวลาเราคุยกันแล้วเธอโกรธทุกที...
เรา : (กรุผิดใช่ไหม) โอเค ฉันยอมรับว่า บลาๆๆๆๆๆ แต่แบบนี้ไม่โอเคนะ เธอทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียววันแล้ววันเล่า ถามคำเดียว เธอยังอยากไปต่อกับฉันไหม

freeze ภาพโมเม้นต์นั้นประมาณ 10 วิ

ฮี : ขอโทษนะฉันคิดว่าเราคงไปต่อกันไม่ได้ (คำนี้ echo อยู่ในหูเป็นร้อยๆครั้ง)
เรา : เหมือนน้ำทุกส่วนของร่างกายโดนสูบมายังต่อมน้ำตา แต่ไม่ร้องให้ออกมาพูดออกไปคำเดียวว่า "ถ้านั่นคือสิ่งที่เธอต้องการ แต่ฉันอยากพิสูจน์ว่าเธอตัดสินใจผิด ขอเวลาให้เราเริ่มได้ไหม We are not broken just bent...
ฮี : จะเอางั้นก็ได้ แต่เราคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้... (เราคิดในใจ ผู้ชายคนนี้ใจร้ายเหลือเกิน)

หลังจากนั้นเราจมปลักกับความเสียใจ รับไม่ได้ว่าทำไมเป็นเราที่ถูกหันหลังให้ แต่เรายังอยู่ด้วยกัน พยายามทำกิจกรรมที่เราเคยแพลนกันล่วงหน้า แต่ก็ไม่สามารถเยียวยาความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนได้... เราร้องให้หนักทุกวัน หยุดเรียน ลาออกจากงานเข้าสู่โหมดสิ้นหวัง เราร้องให้ทุกวัน ก่อนนอนเราจะให้เขากอดจนหลับ เราคิดถึงโมเม้นต์ฟรุ้งฟริ๊ง เราเสียใจที่เราไม่มีมันอีกแล้ว (น้ำตาไหลขณะพิมพ์) เราขอให้เขากอดเราตอนนอน รู้ไหมเขาพูดว่าอะไร [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เรากอดได้แค่กายแต่เราไม่รักเธออีกแล้ว มันเจ็บมาก เราพยายามประคับประคองอยู่เกือบสองเดือน แต่สุดท้ายเราย้อมแพ้ ขอหอบความเสียใจไปทิ้งทะเล .....เรื่องระหว่างเรากับแฟนก็ค่อยๆมอดดับลง โดยทิ้งความเสียใจทั้งสิ้นทั้งปวงใว้กับเรา แล้วเขาก็ไปมีคนใหม่ บอกให้เราก้าวเดินต่อไป..นี่ใช่ไหมสิ่งที่ได้รับ แต่ไม่เคยเกลียดผู้ชายคนนี้เลย เข้าใจว่าในเมื่อไม่มีความสุขฝืนไปก็คงไม่มีไรดี  และตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเชื่อว่าเขาไม่เคยนอกลู่นอกทาง...นี่แค่การเริ่มต้นของอาการซึมเศร้า เดี๋ยวเรามาต่อนะคะ