เราสมควรมีความรักจริงๆหรอ

ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยตั้งคำถามเวลาที่ผมได้รักใครสักคน   คิดก็แค่เพียงว่า อยากได้คนนี้มาครองไว้  มันจะคล้ายๆกับการ ที่เราอยากได้ของเล่นกับพ่อแม่
ไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษกับมันแค่เล่นมัน พังก็ซื้อใหม่  รักของผมก็เช่นกัน ผมไม่ได้รู้สึกใส่ใจความรู้สึกของเค้าเลยละเลยทุกอย่าง ผมรักๆเลิกๆมาแล้วหลายครั้งทุกคนที่เลิกผมก็ไม่ได้สนใจอะไรไม่ได้เจ็บเหมือนคนอื่นเขา  ผมแค่เดินออกไป จนกระทั่ง  ปี2024 ผมได้รู้จักคำว่ารักจริงๆ และเจ็บปวดแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนถึงเวลาที่อยู่ด้วยกันมันจะไม่นานแต่เธอคนนี้พิเศษจนผมไม่สามารถที่จะลืมเธอได้เลย ...
   เริ่มต้นเดือนใหม่ ของปี2024 เธอคนนี้เข้ามาในชีวิตผม  เราไม่ได้เจอกันแล้วรักกันเลย ตัวผมเองก็ไม่ได้สนใจเค้า  เธอเข้ามาฝึกงานในบริษัทที่ผมทำงานอยู่  เราสองคนอยู่กันคนละแผนก  ตัวผมที่คุยๆเลิกๆจนเป็นข่าวในหมู่พนักงานด้วยกัน มันก็เป็นเรื่องปกติที่ใครเข้ามาใหม่ต้องได้ยินข่าวแบบนี้และก็ห้ามไม่ให้ไปยุ่ง   กลางวันของวันหนึ่ง ผมลงไปซื้อน้ำกินที่ข้างล่างบริษัท  เราสองคนเจอกันครั้งแรก  ผมมองเธอด้วยความสงสัยอยู่สักพักก่อนที่เธอจะมองกลับ
เธอมองผมด้วยสายตาที่ไม่อยากยุ่งเธอชักสีหน้าใส่  แล้วก็เดินผ่านผมไป  และนี่แหละคือจุดเริ่มต้นของผมกับเธอ ด้วยความที่ผมเป็นคนที่อยากเอาชนะ+กับเธอที่ทำตัวไม่น่ารักเอาซะเลย     (แต่ผมต้องบอกเลยว่า เธอสวย มีเสน่ห์เฟรนลี่แค่เฉพาะกับผู้หญิงด้วยกันมีความทะเล้นของเด็กอยู่ในตัว)   จากวันนั้นผมตัดสินใจที่จะจีบเธอเพื่อความสนุกของตัวเอง ผมเริ่มต้นด้วยการไปช่วยงานในแผนกเธอ ทำดีให้เธอเห็น แต่เธอไม่แม้แต่จะสนใจ จนผ่านไปสักระยะ  ด้วยเหตุบังเอิญ หัวหน้าแผนกสั่งงาน ให้ผมกับแผนกเธอร่วมงานกัน .... (นี่คือครั้งแรกที่ผมได้รู้จักชื่อเธอและความสดใสของเธอ)  มันเป็นงานที่ต้องอยู่กับลูกค้าเยอะมาก เป็นสถานการ์ณที่ต่อให้เราไม่ถูกใจกัน ก็จำใจต้องยอมทำงานร่วมกันอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อผ่านงานนี้ไปให้ได้  เธอที่เป็นเด็กใหม่ก็ไม่ได้เก่งอะไร  ผมที่ทำงานจนชินต้องรับมือกับลูกค้าที่ถ่าโถมเข้ามาแทบไม่ได้หยุดหายใจ จะพักไปกินน้ำยังไม่มีเวลา  (อ่อลืม ถ้าให้เปรียบก็คล้ายกับผมเป็นรองหัวหน้าของอีกแผนก แต่ต้องไปช่วยดูแลกลุ่มเด็กใหม่ ที่มีเธออยู่ด้วย)  ใน ขณะ ที่ผมรับลูกค้า คนสุดท้ายก่อนที่จะพักรอบแรกเสร็จ  เธอสะกิดไหล่ผม  ผมหันไป  มือเธอมีผ้าเย็น ขนมฮานามิ กับโค้ก ขวด19 บาทจากเซเว่น.  พักก่อนนะคะพี่ ( เสียงเธอที่ทั้งนุ่มนวลและอ่อนโยน  กับสายตาที่ดูเป็นห่วงเป็นใย หลังจากให้เสร็จเธอก็รีบวิ่งไปหาเพื่อนๆของเธอ  แถมตรงฮานามิยังมีกระดาษแปะ สู้ๆนะค่ะ ✌️)   เธอก็ไม่ได้ให้แค่กับผมคนเดียว ให้ทุกคนที่ทำงานด้วยกัน  แต่นั่นเป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมไปถามเพื่อนที่ทำงานด้วยกัน  ทำไมน้องถึงเอามาให้ทั้งๆที่ น้องก็ดูไม่อยากจะเข้าใกล้ผมเลย   แต่ก็ไร้คำตอบ   หลักจบงาน ผมตัดสินใจเข้าไปถามน้อง คิดยังไงถึงเอาน้ำมาให้  น้องหัวเราะเบาๆออกมาแล้วพูดว่า.   
    ---ไม่มีใครกล้าเอาไปให้พี่ หนูเลยเอามาให้ 😊 ---
   โอ้ยผมที่ฟังแบบนี้ก็รู้สึกว่าตัวเองแย่ขนาดนั้นเลยหรอ   ส่วนเธอที่ยังยืน ขำ คุคิๆอยู่  ผมหลุดปากพูดใส่เธอ  ด้วยอารมณ์ของรุ่นพี่ที่อยากจะแกล้งรุ่นน้อง  เดี๋ยวก็ตีหัวซะหนิ  ก่อนที่ผมจะหัวเราะเบาๆไปกับเธอ   บทสนทนาของเราผ่านไปได้ด้วยดี  เราคุยได้สักพักก่อนแยกย้าย  เธอพูดส่งท้ายมาว่า หนูชื่อ....น่ะ   ไปน่ะ ไอ้คนเจ้าชู้    ผมยิ้มให้เธอพร้อมโบกมือให้ทีนึง   

  หลังจากนั้นเราสองคนก็พัฒนาความสัมพันธ์ มาเรื่อยๆ  ความสดใส ความทะเล้นของเธอกัดเซาะผมไปเรื่อยๆ  จากผู้ล่ากลายเป็นเหยื่อซะเอง   ผมหลงรักเธอเข้าแล้ว เป็นความรู้สึกที่ แค่เธอเดินผ่านมาโบกไม้โบกมือให้ ผมก็แทบจะหุบยิ้มไม่ได้เลย จากใบหน้าที่เคร่งขรึมของผม กลายเป็นใบหน้าที่เขินตลอดเวลาที่เห็นเธอ    เวลาล่วงเลย ผ่านไปความสัมพันธ์เราดีมากๆจนกระทั่งตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกกลัวครั้งแรก  ผมกลัวว่าถ้าเธอรู้ว่าผมรักเธอ  ความสัมพันธ์ของเราจะเปลี่ยนไปผมอาจจะไม่ได้เจอเธออีกเลยก็ได้ ผมกลัวเธอหายไป   ผมไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไง  งั้นมันคงมีวิธีเดียวคือกลับไปเป็นคนเย็นชาอีกครั้ง   ผมตัดสินใจเลยยุ่งกับเธอผมอยู่แต่กับงาน หลีกเลี่ยงการเจอเธอ มันคงเป็นวิธีที่ดีที่สุดสำหรับเราทั้งคู่ 😞 ผมทำแบบนี้จนเวลาผ่านไปได้ 2 สัปดาห์ เกือบ 3 สัปดาห์   ครั้งนี้ผมต้องเข้างานในช่วงบ่ายโมง  ผมถึงที่ทำงานก่อนเวลา 1 ชั่วโมง ช่วงพักเที่ยง  ผมเดินไปสั่งกาแฟ ณ. ชั้นล่างของบริษัท  ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ในร้าน พร้อมกับกาแฟในมือ  ผมที่กำลังสะลึมสะลือ ใกล้จะร่วงเต็มทน  ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามากับใบหน้าที่โมโหใครมาซะอย่างงั้นมานั่งตรงข้ามกับผม แถมยังจะหยิบแก้วกาแฟนผมไปกินอีก   (คนอะไรขนาดโมโหยังน่ารัก) แต่อารมณ์ตอนนั้นผมทำได้แค่นั่งงง. เธอมาทำอะไร ผมมองเธอด้วยสายตากับใบหน้าที่เย็นชาของผม ผมพยายามเก็บความรู้สึกที่มีกับเธอไว้  ความเป็นจริงผมแทบอยากจะกอดเธอไว้ด้วยซ้ำอยากปล่อยน้ำตาออกมาแล้วพูดไปตรงๆว่าผมรู้สึกยังไง เห้อก็ช่างคิด😒  เธอเมินผมสักพักก่อนใบหน้าที่โมโหของเธอจะเปลี่ยนเป็น   ใบหน้าที่ดูเป็นห่วงใครสักคน.    พี่เป็นอะไร งานเยอะหรอ ทำไมหนูไม่ค่อยเห็นพี่เลย   (เธอถามออกมาด้วยความเป็นห่วง ผมจะไปบอกได้ยังไงว่าหนีเธออยู่)  ผมตอบสั้นๆไปว่า  อื่อ งานเยอะ  ผมสบตาสักพักก่อนก้มไปกดโทรศัพดูงาน..      



บทสนทนาของเราเริ่มขึ้น  โดยที่เธอเป็นคนเริ่ม
ป: งั้นวันนี้เราไป เดินเล่นตลาดนัดรถไฟกันไหมพี่จะได้เลี้ยงของกินหนูด้วยหนูหิว      
ต:ไม่ได้หรอก  งานเยอะ 😒
ป:หืม หรออ...
    งั้นหนูช่วย หนูเก่งขึ้นเยอะเลยพี่สอนหนูมาเยอะละ 😊
ต:ไม่ได้ 😒
ป:ทำไมหล่ะ😶?
ตเงียบ)
ป:ทำไมถึงไม่ได้  ?
ตเงียบ)
ป:หนูถามได้ยินไหมเนี่ย😶?
ตเงียบ)
ป:ถ้าพี่เงียบแบบนี้อีกหนูจะเลิกยุ่งกับพี่แล้วน่ะ😤
ตเงียบ).........
ตก็ดีแล้วหนิ)    ก็ดีแล้วหนิ  (คำพูดเบาๆ ที่ได้ยินมีแต่ต้องกระซิบใกล้ๆหู)
ป:ทำไมพี่พูดแบบนี้ 😢 (แต่เธอกลับได้ยิน)
   
    เสียงของเธอสั่นคลอน น้ำตาเธอเริ่มซึมออกมา   ผมทนไม่ได้ที่ต้องเห็นเธอเป็นแบบนี้ ผมหยิบทิชชู่ที่โต๊ะ ซับน้ำตาให้เธอ  มองเธอด้วยสายตาที่เป็นห่วงเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง   (ผมไม่สนใจอะไรอีกแล้วอะไรจะเกิดก็เกิดเธอจะหายไปก็ได้ไม่เป็นไรให้เธอปลอดภัยจากผมก็พอให้เธอปลอดภัยจากปากผู้คนก็พอและขอให้ผมได้พูดได้บอกความรู้สึกจริงๆ)   
ต:พี่ชอบ ป. น่ะ  ชอบมานานแล้ว 🙂   (ผมซับน้ำตาให้เธอพลางบอกความรู้สึกไปด้วย)
ผมมีความสุขที่ได้บอกความในใจออกไป ผมระบายความรู้สึกของผมออกมาทั้งหมด ตอนที่เธอโบกมือให้เดินผ่านหรือมาหามาเล่นผมบอกหมด (ผมรู้สึกโล่งอกที่ได้บอกเธอ ถึงแม้เธอออาจจะเกลียดผมก็ตาม)
ป:คนชอบกัน เขาทำกันอย่างนี้ หรอ 👊 ➡️   (เธอต่อยหน้าผมอย่างแรงมันก็สมควรแล้วหล่ะ)  
ป:แล้วหนูเคย บอกว่าเกลียดพี่ รึไง  🤗 ไอ้คนเจ้าชู้   
ป:หนูก็ชอบพี่เหมือนกันน่ะ  😊
  ผมที่ได้ยินคำนี้จากปากของเธอ  เหมือนผมได้ถูกปลดปล่อยจากกรอบที่ผมเป็นคนสร้างมันขึ้นมา  
ผมดีใจมาก ในรักครั้งนี้ผมดึงเธอมากอดอีกครั้ง ผมถามเธอซ้ำๆ  จริงใช่ไหม ไม่หลอกพี่น่ะ  
ป:ไม่หลอกแน่นอน ก็พี่ รักหนูมากขนาดนี้ ☺️

เราสองคนตกลงปลงใจ คบหากัน ตั้งแต่ครั้งนั้น  ความรักของเรา ยังคงมีความสัมพันธ์ที่ดี อาจมีทะเลาะบ้าง แต่ผมก็ยอมเธอตลอด  ก็น่ารักซะขนาดนี้🥰😊  ขออวยหน่อย     

  . . .. .. .  .. .  . ..  . . .  .  . .. . . . .. . . . . . . .. . . . . .. .. . . . . . . .. . .. . .. . .. . . .. . . . .. . . . . .

--#แต่ ความสุข บางที มันก็หายไปได้เช่นกัน#        
จบเรื่องรักๆไปแล้ว ไว้ผมมาเล่าส่วนที่ผมต้อง  ทนทุกข์ทรมาณกับความรัก ครั้งนี้ น่ะครับ    และสำหรับใครที่กำลังเริ่มชอบใคร บอกๆไปเลยครับ ท้ายที่สุดจงรักเขาทะนุถนอมเขาให้มากๆ  เพราะ เราไม่รู้ว่าเขาจะหายไปจากเราตอนไหนเมื่อไหร่.   ขอให้คนที่รักกันอยู่แล้ว รักกันเรื่อยๆน่ะครับ มีอะไรค่อยๆพูด ผู้หญิงนั้นบอบบาง พวกเธอสมควรได้รับความรักจริงๆ😊