สวัสดีครับชาวพันทิพย์
ผมมีเรื่องอยากขอคำแนะนำครับ
ผมมีเพื่อนคนหนึ่ง เป็นป๊อบปี้เลิฟของผม
เคยอยู่ห้องเดียวกันตอนอนุบาล 1 โรงเรียนอนุบาลลำปาง
ผมชอบลากที่นอนไปนอนข้างๆ เธอบ่อยๆ
ผมจำได้ว่าตอนนั้นเธอน่ารักมาก
ผมเคยหอมแก้มเธอด้วย
พอขึ้นประถม เราก็แยกห้องกัน
แต่ผมก็เจอเธอทุกวัน เพราะห้องอยู่ใกล้ๆ กัน
ทุกๆ วันผมจะวิ่งไปดึงผมเปียเธอ
แล้วก็วิ่งหนี
เราเรียนห้องเดียวกันอีกทีตอน ป.5
เรานั่งข้างกัน วีรกรรมนึงที่ผมจำได้เลยคือ
ผมแคะขี้มูกป้ายใต้โต๊ะ
ละคือมันไม่ใช่น้อยๆ ไง
ตอนป. 5 ครูให้เลื่อนที่นั่งทุกอาทิตย์
ก็ป้ายมันทุกตัวที่เคยนั่ง
แต่ไม่มีใครรู้(มาสารภาพกับเพื่อนสนิทอีกคนที่เคยนั่งข้างๆ เมื่อตอนโตแล้ว)
ละเพื่อนผมคนนี้ก็นั่ง
ผมว่าจนถึงตอนนี้มันก็ไม่รู้
ตอน ป.5 ผมมีความสุขทุกวันที่ไปโรงเรียน
แต่ด้วยความเป็นเด็ก ก็เลยไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง
ให้เธอรู้ว่าชอบ ก็เลยแกล้งเธอทุกวัน
วันไหนคุยกันดีๆ ไม่ได้ เขิน
ตกตอนเย็นก็จะชวนเพื่อนปั่นจักรยานไปเป็นกลุ่ม
ไปที่ตู้โทรศัพท์ เอาเบอร์ที่แอบจดมาจากสมุดพก
โทรเข้าเบอร์บ้าน แต่ก็ได้คุยกันไม่กี่ครั้ง
พอใกล้จบ ป.5
ผมอยากรู้ว่าบ้านเธออยู่ไหน
ก็เลยนั่งรอวันที่แม่เธอมารับ
แล้วก็ปั่นจักรยานตาม
ปรากฏว่าไปทางเดียวกับบ้านผมพอดี
ก็เลยชวนเพื่อนๆ ปั่นจักรยานไปกันเป็นกลุ่ม
ไปตามหาบ้านเธอ
สุดท้ายก็เจอ เธอออกมาหน้าบ้านพอดี
ทำตัวไม่ถูก เลยบอกให้เพื่อนรีบๆ ปั่น
กลัวเธอเห็น ทั้งๆ ที่ก็ปั่นผ่านหน้าเธอพอดี
จำได้ว่าตอนนั้นทั้งเขิน ทั้งดีใจ
หลังจากนั้นแอบไปปั่นผ่านหน้าบ้านเธอเกือบทุกวัน
หลังจากที่จบ ป.6 เราแยกย้ายไปเรียนต่างโรงเรียน
ผมเข้าบุญวาทย์วิทยาลัย เธอเข้าลำปางกัลยาณี
ผมไม่ได้ร่ำลาเธอ แต่ในใจก็แอบหวังว่าเราจะได้เจอกันอีก
เราเจอกันอีกทีหลังจากจบโรงเรียนอนุบาล
ตอนงานเลี้ยงที่โรงเรียนอนุบาล
ผมจำไม่ได้ว่างานอะไร แต่ตอนนั้นผมวิ่งหนีเธอ
เพราะตอนนั้นผมมีแฟน แล้วด้วยความมโนว่าเธอมาขอเบอร์
ก็เลยทำเป็นเล่นตัวไม่ได้ให้ไป
มานั่งคิดตอนนี้ น่าถีบตัวเองชะมัด
เราก็ได้คุยกันบ้าง ผมก็ยังรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้คุยกัน
แล้วเราค่อยๆ เงียบหายไปจากกัน
หลังจากนั้นผมก็ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ
มีเรื่องราวต่างๆ เข้ามาในชีวิต
นานๆ ทีจะปั่นจักรยานผ่านหน้าบ้านเธอ
แต่ก็ไม่เคยเห็นเธอเลย
จนจบ ม.6
เราไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย
หลังจากนั้นผมก็เริ่มตามหาที่ติดต่อเธอ
ผมอยากรู้ว่าเธอเป็นยังไง
สบายดีไหม ไปอยู่ที่ไหน
ใช้ชีวิตยังไง คือผมไม่ได้คาดหวังอะไรนะ
ผมอยากรู้ความเป็นไปของเพื่อนคนนี้
จำได้ว่าเจอกันครั้งล่าสุดตอน ม.4
แล้วก็ไม่เคยได้เจอกันอีกเลย
เพราะต่างคนต่างมีวิถีชีวิตของตัวเอง
ผมพยายามมาหลายปี
ค้นหาชื่อเธอจากที่ต่างๆ
ก็ไม่ได้หาจริงจังหรอก นึกได้ก็หา
จนกระทั่ง ผมเข้ามาทำงานที่กรุงเทพ
เช้าวันหนึ่งผมนึกขึ้นได้ ก็เลยหาเฟซบุ๊คเธอ
จากเพื่อนของผมที่เคยทำกิจกรรมคึด้วยกัน
แล้วผมก็เจอ แต่ไม่แน่ใจว่าใช่รึเปล่า
ก็เลยถามไป ปรากฏว่าใช่
ผมดีใจมาก ในที่สุดผมก็หาเธอเจอ
ผมตามหามานานมาก
เธอทำงานในกรุงเทพเหมือนกัน
ผมอยากเจอเธอมาก อยากนั่งคุยกับเธอ
อยากรู้ว่าที่ผ่านมาเธอเป็นยังไงบ้าง
ผมมีเรื่องราวอยากเล่าให้เธอฟังเยอะแยะ
ผมไม่ได้จะจีบเธอหรืออะไร
ผมคิดว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ ในชีวิตผม
ผมรู้สึกว่าตอนเด็กๆ ผมเกรียนกับเธอไว้เยอะ
ผมแค่อยากทำสิ่งดีๆ ให้เธอ
ผมควรทำยังไงให้ได้เจอเธอ
ในที่สุดผมก็ตามหาเฟซบุ๊คเพื่อนเก่าผมเจอ ผมอยากเจอเธอมาก แต่ไม่รู้จะทำยังไง
ผมมีเรื่องอยากขอคำแนะนำครับ
ผมมีเพื่อนคนหนึ่ง เป็นป๊อบปี้เลิฟของผม
เคยอยู่ห้องเดียวกันตอนอนุบาล 1 โรงเรียนอนุบาลลำปาง
ผมชอบลากที่นอนไปนอนข้างๆ เธอบ่อยๆ
ผมจำได้ว่าตอนนั้นเธอน่ารักมาก
ผมเคยหอมแก้มเธอด้วย
พอขึ้นประถม เราก็แยกห้องกัน
แต่ผมก็เจอเธอทุกวัน เพราะห้องอยู่ใกล้ๆ กัน
ทุกๆ วันผมจะวิ่งไปดึงผมเปียเธอ
แล้วก็วิ่งหนี
เราเรียนห้องเดียวกันอีกทีตอน ป.5
เรานั่งข้างกัน วีรกรรมนึงที่ผมจำได้เลยคือ
ผมแคะขี้มูกป้ายใต้โต๊ะ
ละคือมันไม่ใช่น้อยๆ ไง
ตอนป. 5 ครูให้เลื่อนที่นั่งทุกอาทิตย์
ก็ป้ายมันทุกตัวที่เคยนั่ง
แต่ไม่มีใครรู้(มาสารภาพกับเพื่อนสนิทอีกคนที่เคยนั่งข้างๆ เมื่อตอนโตแล้ว)
ละเพื่อนผมคนนี้ก็นั่ง
ผมว่าจนถึงตอนนี้มันก็ไม่รู้
ตอน ป.5 ผมมีความสุขทุกวันที่ไปโรงเรียน
แต่ด้วยความเป็นเด็ก ก็เลยไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง
ให้เธอรู้ว่าชอบ ก็เลยแกล้งเธอทุกวัน
วันไหนคุยกันดีๆ ไม่ได้ เขิน
ตกตอนเย็นก็จะชวนเพื่อนปั่นจักรยานไปเป็นกลุ่ม
ไปที่ตู้โทรศัพท์ เอาเบอร์ที่แอบจดมาจากสมุดพก
โทรเข้าเบอร์บ้าน แต่ก็ได้คุยกันไม่กี่ครั้ง
พอใกล้จบ ป.5
ผมอยากรู้ว่าบ้านเธออยู่ไหน
ก็เลยนั่งรอวันที่แม่เธอมารับ
แล้วก็ปั่นจักรยานตาม
ปรากฏว่าไปทางเดียวกับบ้านผมพอดี
ก็เลยชวนเพื่อนๆ ปั่นจักรยานไปกันเป็นกลุ่ม
ไปตามหาบ้านเธอ
สุดท้ายก็เจอ เธอออกมาหน้าบ้านพอดี
ทำตัวไม่ถูก เลยบอกให้เพื่อนรีบๆ ปั่น
กลัวเธอเห็น ทั้งๆ ที่ก็ปั่นผ่านหน้าเธอพอดี
จำได้ว่าตอนนั้นทั้งเขิน ทั้งดีใจ
หลังจากนั้นแอบไปปั่นผ่านหน้าบ้านเธอเกือบทุกวัน
หลังจากที่จบ ป.6 เราแยกย้ายไปเรียนต่างโรงเรียน
ผมเข้าบุญวาทย์วิทยาลัย เธอเข้าลำปางกัลยาณี
ผมไม่ได้ร่ำลาเธอ แต่ในใจก็แอบหวังว่าเราจะได้เจอกันอีก
เราเจอกันอีกทีหลังจากจบโรงเรียนอนุบาล
ตอนงานเลี้ยงที่โรงเรียนอนุบาล
ผมจำไม่ได้ว่างานอะไร แต่ตอนนั้นผมวิ่งหนีเธอ
เพราะตอนนั้นผมมีแฟน แล้วด้วยความมโนว่าเธอมาขอเบอร์
ก็เลยทำเป็นเล่นตัวไม่ได้ให้ไป
มานั่งคิดตอนนี้ น่าถีบตัวเองชะมัด
เราก็ได้คุยกันบ้าง ผมก็ยังรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้คุยกัน
แล้วเราค่อยๆ เงียบหายไปจากกัน
หลังจากนั้นผมก็ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ
มีเรื่องราวต่างๆ เข้ามาในชีวิต
นานๆ ทีจะปั่นจักรยานผ่านหน้าบ้านเธอ
แต่ก็ไม่เคยเห็นเธอเลย
จนจบ ม.6
เราไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย
หลังจากนั้นผมก็เริ่มตามหาที่ติดต่อเธอ
ผมอยากรู้ว่าเธอเป็นยังไง
สบายดีไหม ไปอยู่ที่ไหน
ใช้ชีวิตยังไง คือผมไม่ได้คาดหวังอะไรนะ
ผมอยากรู้ความเป็นไปของเพื่อนคนนี้
จำได้ว่าเจอกันครั้งล่าสุดตอน ม.4
แล้วก็ไม่เคยได้เจอกันอีกเลย
เพราะต่างคนต่างมีวิถีชีวิตของตัวเอง
ผมพยายามมาหลายปี
ค้นหาชื่อเธอจากที่ต่างๆ
ก็ไม่ได้หาจริงจังหรอก นึกได้ก็หา
จนกระทั่ง ผมเข้ามาทำงานที่กรุงเทพ
เช้าวันหนึ่งผมนึกขึ้นได้ ก็เลยหาเฟซบุ๊คเธอ
จากเพื่อนของผมที่เคยทำกิจกรรมคึด้วยกัน
แล้วผมก็เจอ แต่ไม่แน่ใจว่าใช่รึเปล่า
ก็เลยถามไป ปรากฏว่าใช่
ผมดีใจมาก ในที่สุดผมก็หาเธอเจอ
ผมตามหามานานมาก
เธอทำงานในกรุงเทพเหมือนกัน
ผมอยากเจอเธอมาก อยากนั่งคุยกับเธอ
อยากรู้ว่าที่ผ่านมาเธอเป็นยังไงบ้าง
ผมมีเรื่องราวอยากเล่าให้เธอฟังเยอะแยะ
ผมไม่ได้จะจีบเธอหรืออะไร
ผมคิดว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ ในชีวิตผม
ผมรู้สึกว่าตอนเด็กๆ ผมเกรียนกับเธอไว้เยอะ
ผมแค่อยากทำสิ่งดีๆ ให้เธอ
ผมควรทำยังไงให้ได้เจอเธอ