จากกระทู้ที่แล้ว ผมตัดสินใจบอกเลิกแฟนครับ
(เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงนะครับ ไม่ได้แต่ง)
(ถ้าใครคิดว่าไร้สาระกดออกได้เลยครับ)
คำพูดของแฟน มันกลับทำให้ผมรู้สึกว่าผมตัดสินใจผิด
วันนั้นผมไปรับเธอจากมหาวิทยาลัย ไปดูหนัง ซึ่งวันนั้นเป็นวันครบรอบของเราพอดี
ขณะที่อยู่กับผม เธอไม่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเลย จนผมถามว่าไม่ได้เอาโทรศัพท์มาหรอ เธอบอกว่า เอามา แค่นั้นแล้วก็เงียบไป
เรานั่งอยู่บนรถด้วยกันแบบพูดกันนับคำได้ มันเงียบจนผมอึดอัด
พอดูหนังจบ ผมเตรียมหาโอกาสที่จะบอกเลิก และคิดคำพูดที่จะไม่ทำให้เธอเสียใจ
แต่วันนี้มันแปลก ที่เธอไม่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเลยแม้แต่ครั้งเดียว หลังจากดูหนังเสร็จ เธอก็คุยกับผมตามปกติไม่เหมือนตอนที่นั่งอยู่ด้วยกันบนรถ
เล่น หยอกล้อ และเธอก็ยังน่ารักเหมือนเดิม จนผมเกือบลืม ว่าผมกำลังจะต้องบอกเลิกเธอ เราเดินเล่น ซื้อของ ทำนู้นนี่ด้วยกันสักพักนาน
ผมยอมรับเลยว่าตอนนั้นมันมีความสุขมาก จนผมคิดว่าผมจะไม่บอกเลิกเธอแล้ว แต่ก็เกิดความคิดซ้อนกันมาอีกว่า ถ้าผมไม่เลิกตอนนี้ ผมก็จะต้องเจอกับเหตุการณ์เดิมซ้ำๆ ยังไงก็ต้องเลิก ต้องบอกเลิกให้ได้
ขณะที่ขับรถกลับไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัย (เอ่อลืมบอกว่ารถส่วนตัวนะครับ รถผมเอง)
ผมกำลังคิดว่าผมจะเริ่มบอกยังไง แต่อยู่ดีๆเธอก็ถามผมว่า
ฟ: วันนี้เธออยู่กับเรา เธอมีความสุขไหม
ผ: (งงนิดหน่อยครับ เธอไม่เคยถามแบบนี้) มีดิ ทำไมถามงี้ล่ะ
ฟ: ป้าว เธอมีไรจะบอกไรหรือเปล่า
ผ: บอกอะไร
ฟ: เราคบเธอมาเธอตั้งนานนะ แค่นี้ทำไมเราจะไม่รู้ เธอมีอะไรพูดกับเราตรงๆได้นะ
ผ: เราว่าเราเลิกกันดีกว่า (ตอนพูด ใจผมสั่นมาก)
ฟ: โอเค
แล้วเธอก็เงียบไปสักพักนาน จนผมงงมากว่าทำไมมันง่ายแบบนี้ เธอจะไม่ถามเหตุผล ไม่ยื้อไม่อะไรผมเลยหรอ
แล้วเธออยู่ดีๆ เธอก็ยื่นกล่องของขวัญกล่องนึงให้ผมแล้วพูดต่อว่า
ฟ: happy anniversary นะ เรารู้สักพักแล้วแหละว่าเธอคิดจะเลิกกับเรา เราเห็นเธอปรึกษาคนนั้นคนนี้ แต่คนที่เธอควรจะคุยที่สุดควรเป็นเราป้าวว่ะ แต่เธอไม่พูด เธอไปถามคนอื่น แล้วพอคนอื่นบอกว่าเราไม่รักเธอ เธอก็เชื่อเขา ที่ตอนนั้นเรามาๆหายๆ ไม่ตอบไลน์เธอตลอดเวลาเหมือนเมื่อก่อนเพราะอะไรรู้ไหม เราไปทำงานหาเงินซื้อของขวัญกล่องนี้ให้เธอไง แล้วที่เราเล่นโทรศัพท์คุยกับคนอื่น ก็ตอนที่เธออยู่เราเธอสนใจเราหรอ เราก็เห็นเธอนั่งเล่นเกมส์ เธอมีเวลาให้ทุกคน ยกเว้นเรา เราชวนไปไหนก็ไม่ไป แต่เพื่อนชวนไปไหน ไปหมดทุกที แต่พอเราไปกับเพื่อนบ้าง กลายเป็นเราผิด เธอก็รู้ว่าเพื่อนผู้ชายเราเยอะ แต่เธอก็ยังมาคิดอะไร คิดว่าเรานอกใจ เรื่องที่เธอควรจะคุยกับเรา แต่เธอเอาไปคุยกับคนอื่นว่าทำไมเราเป็นงั้นเป็นงี้ว้ะ ตอนเธอมีคนอื่น เราก็ไม่เคยทิ้ง เราไม่เคยเชื่อคนอื่นมากกว่าเธอ (แล้วก็อีกยาวครับ ผมจำได้ประมาณนี้)
คำพูดของเธอเหมือนเป็นคำที่ถูกเก็บมานาน และผมเป็นจริงอย่างที่เธอพูดทุกคำเลยครับ มันถูกต้อง จนผมพูดอะไรไม่ออก ผมไม่เคยถามเธอเลย ไม่เคยฟัง คิดเอง แล้วเอาไปถามแต่คนอื่น แล้วยังเชื่อคนอื่นมากกว่าเธออีก
พอถึงหอ เธอเปิดประตูลงจากรถไป ไม่พูดอะไรสักคำ ผมรีบลงจากรถเดินไปจับเมื่อเธอ อยากจะพูดคำว่าขอโทษ แต่ไม่รู้ทำไมตอนนั้นปากหนัก พูดไม่ออก เธอพูดกับผมตอนนั้นว่า เธอบอกเลิกเราแล้วนะ แล้วก็ร้องไห้ออกมา ดึงมือออกเดินเข้าไปในหอ ตอนนั้นผมรู้สึกหน้าชามากเลยครับ เหมือนโดนตบหน้าเป็นสิบที ผมกลับมาที่รถเปิดดูของขวัญมันคือ กล้องฟิลม์ (ที่ผมอยากได้ แต่เธอเคยบอกไม่ให้ผมซื้อแถมยังบ่นว่าผมไร้สาระและผมไม่คิดว่าเธอจะซื้อให้ผมเอง)
นาทีนั้นผมรู้สึกผิดมาก จนร้องไห้ ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะทำยังไง คิดอะไรไม่ออก ผมพึ่งบอกเลิกคนที่รู้จักผมดีที่สุด รักผมที่สุดไป
ผมกลับบ้านและพยายามติดต่อเธอ โทรหาเธอก็ไม่รับ ไลน์ไปก็อ่านไม่ตอบ แชทเฟสก็อ่านไม่ตอบ ไปหาก็ไม่ยอมมาเจอ
ผมเป็นคนบอกเลิกครับ แต่ตอนนี้ผมกลับเป็นคนที่อยู่ไม่ได้ เพราะความคิดไปเองของผมว่าเธอเยอะ เธอไม่คนอื่น เธอไม่นึกถึงใจผม
ผมต้องทำยังไงครับ ผมอยากขอโทษ ผมอยากได้แฟนคืน
(ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ อยากฝากไว้สำหรับคนที่คิดว่าบอกเลิกแฟน พูดมันง่ายครับ แต่พอพูดไม่แล้ว มันย้อนกลับไปแก้อะไรไม่ได้ครับ)
"เธอบอกเลิกเราแล้วนะ" ประโยคสุดท้ายจากปากแฟนผม
(เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงนะครับ ไม่ได้แต่ง)
(ถ้าใครคิดว่าไร้สาระกดออกได้เลยครับ)
คำพูดของแฟน มันกลับทำให้ผมรู้สึกว่าผมตัดสินใจผิด
วันนั้นผมไปรับเธอจากมหาวิทยาลัย ไปดูหนัง ซึ่งวันนั้นเป็นวันครบรอบของเราพอดี
ขณะที่อยู่กับผม เธอไม่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเลย จนผมถามว่าไม่ได้เอาโทรศัพท์มาหรอ เธอบอกว่า เอามา แค่นั้นแล้วก็เงียบไป
เรานั่งอยู่บนรถด้วยกันแบบพูดกันนับคำได้ มันเงียบจนผมอึดอัด
พอดูหนังจบ ผมเตรียมหาโอกาสที่จะบอกเลิก และคิดคำพูดที่จะไม่ทำให้เธอเสียใจ
แต่วันนี้มันแปลก ที่เธอไม่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเลยแม้แต่ครั้งเดียว หลังจากดูหนังเสร็จ เธอก็คุยกับผมตามปกติไม่เหมือนตอนที่นั่งอยู่ด้วยกันบนรถ
เล่น หยอกล้อ และเธอก็ยังน่ารักเหมือนเดิม จนผมเกือบลืม ว่าผมกำลังจะต้องบอกเลิกเธอ เราเดินเล่น ซื้อของ ทำนู้นนี่ด้วยกันสักพักนาน
ผมยอมรับเลยว่าตอนนั้นมันมีความสุขมาก จนผมคิดว่าผมจะไม่บอกเลิกเธอแล้ว แต่ก็เกิดความคิดซ้อนกันมาอีกว่า ถ้าผมไม่เลิกตอนนี้ ผมก็จะต้องเจอกับเหตุการณ์เดิมซ้ำๆ ยังไงก็ต้องเลิก ต้องบอกเลิกให้ได้
ขณะที่ขับรถกลับไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัย (เอ่อลืมบอกว่ารถส่วนตัวนะครับ รถผมเอง)
ผมกำลังคิดว่าผมจะเริ่มบอกยังไง แต่อยู่ดีๆเธอก็ถามผมว่า
ฟ: วันนี้เธออยู่กับเรา เธอมีความสุขไหม
ผ: (งงนิดหน่อยครับ เธอไม่เคยถามแบบนี้) มีดิ ทำไมถามงี้ล่ะ
ฟ: ป้าว เธอมีไรจะบอกไรหรือเปล่า
ผ: บอกอะไร
ฟ: เราคบเธอมาเธอตั้งนานนะ แค่นี้ทำไมเราจะไม่รู้ เธอมีอะไรพูดกับเราตรงๆได้นะ
ผ: เราว่าเราเลิกกันดีกว่า (ตอนพูด ใจผมสั่นมาก)
ฟ: โอเค
แล้วเธอก็เงียบไปสักพักนาน จนผมงงมากว่าทำไมมันง่ายแบบนี้ เธอจะไม่ถามเหตุผล ไม่ยื้อไม่อะไรผมเลยหรอ
แล้วเธออยู่ดีๆ เธอก็ยื่นกล่องของขวัญกล่องนึงให้ผมแล้วพูดต่อว่า
ฟ: happy anniversary นะ เรารู้สักพักแล้วแหละว่าเธอคิดจะเลิกกับเรา เราเห็นเธอปรึกษาคนนั้นคนนี้ แต่คนที่เธอควรจะคุยที่สุดควรเป็นเราป้าวว่ะ แต่เธอไม่พูด เธอไปถามคนอื่น แล้วพอคนอื่นบอกว่าเราไม่รักเธอ เธอก็เชื่อเขา ที่ตอนนั้นเรามาๆหายๆ ไม่ตอบไลน์เธอตลอดเวลาเหมือนเมื่อก่อนเพราะอะไรรู้ไหม เราไปทำงานหาเงินซื้อของขวัญกล่องนี้ให้เธอไง แล้วที่เราเล่นโทรศัพท์คุยกับคนอื่น ก็ตอนที่เธออยู่เราเธอสนใจเราหรอ เราก็เห็นเธอนั่งเล่นเกมส์ เธอมีเวลาให้ทุกคน ยกเว้นเรา เราชวนไปไหนก็ไม่ไป แต่เพื่อนชวนไปไหน ไปหมดทุกที แต่พอเราไปกับเพื่อนบ้าง กลายเป็นเราผิด เธอก็รู้ว่าเพื่อนผู้ชายเราเยอะ แต่เธอก็ยังมาคิดอะไร คิดว่าเรานอกใจ เรื่องที่เธอควรจะคุยกับเรา แต่เธอเอาไปคุยกับคนอื่นว่าทำไมเราเป็นงั้นเป็นงี้ว้ะ ตอนเธอมีคนอื่น เราก็ไม่เคยทิ้ง เราไม่เคยเชื่อคนอื่นมากกว่าเธอ (แล้วก็อีกยาวครับ ผมจำได้ประมาณนี้)
คำพูดของเธอเหมือนเป็นคำที่ถูกเก็บมานาน และผมเป็นจริงอย่างที่เธอพูดทุกคำเลยครับ มันถูกต้อง จนผมพูดอะไรไม่ออก ผมไม่เคยถามเธอเลย ไม่เคยฟัง คิดเอง แล้วเอาไปถามแต่คนอื่น แล้วยังเชื่อคนอื่นมากกว่าเธออีก
พอถึงหอ เธอเปิดประตูลงจากรถไป ไม่พูดอะไรสักคำ ผมรีบลงจากรถเดินไปจับเมื่อเธอ อยากจะพูดคำว่าขอโทษ แต่ไม่รู้ทำไมตอนนั้นปากหนัก พูดไม่ออก เธอพูดกับผมตอนนั้นว่า เธอบอกเลิกเราแล้วนะ แล้วก็ร้องไห้ออกมา ดึงมือออกเดินเข้าไปในหอ ตอนนั้นผมรู้สึกหน้าชามากเลยครับ เหมือนโดนตบหน้าเป็นสิบที ผมกลับมาที่รถเปิดดูของขวัญมันคือ กล้องฟิลม์ (ที่ผมอยากได้ แต่เธอเคยบอกไม่ให้ผมซื้อแถมยังบ่นว่าผมไร้สาระและผมไม่คิดว่าเธอจะซื้อให้ผมเอง)
นาทีนั้นผมรู้สึกผิดมาก จนร้องไห้ ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะทำยังไง คิดอะไรไม่ออก ผมพึ่งบอกเลิกคนที่รู้จักผมดีที่สุด รักผมที่สุดไป
ผมกลับบ้านและพยายามติดต่อเธอ โทรหาเธอก็ไม่รับ ไลน์ไปก็อ่านไม่ตอบ แชทเฟสก็อ่านไม่ตอบ ไปหาก็ไม่ยอมมาเจอ
ผมเป็นคนบอกเลิกครับ แต่ตอนนี้ผมกลับเป็นคนที่อยู่ไม่ได้ เพราะความคิดไปเองของผมว่าเธอเยอะ เธอไม่คนอื่น เธอไม่นึกถึงใจผม
ผมต้องทำยังไงครับ ผมอยากขอโทษ ผมอยากได้แฟนคืน
(ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ อยากฝากไว้สำหรับคนที่คิดว่าบอกเลิกแฟน พูดมันง่ายครับ แต่พอพูดไม่แล้ว มันย้อนกลับไปแก้อะไรไม่ได้ครับ)