แค่ได้ให้ก็สุขใจ

สวัสดีผู้อ่านทุกท่าน พึ่งผ่านวันเด็กมาไม่เท่าไหร่เลยทำให้เรานึกถึงวันเด็กปีที่แล้วๆ ซึ่งเราได้มีโอกาสไปแจกของและเลี้ยงข้าวกลางวันน้องๆที่อาศัยอยู่บนเขา ก่อนหน้านี้ทุกๆปีเราก็เที่ยวงานวันเด็กเหมือนกันคนอื่นๆ แต่พ่อได้พูดจุดประเด็นว่า เป็นผู้รับมาเยอะแล้วลองเป็นผู้ให้ดูบ้างไหม เราก็ตื่นเต้นนะเลยถามว่าแล้วทำไงได้บ้าง
พ่อเลยบอกงั้นเราไปทำกิจกรรมร่วมกับน้องๆพร้อมแจกของไปด้วยเลย ทั้งครอบครัวเราก็เตรียมของกันอย่างสนุกสนาน พอไปถึงน้องๆชาวเขาน่ารักมาก ให้ความร่วมมือในการเล่นเกมส์กับเราทุกอย่าง เราเริ่มสนุกและยิ้มออกมาอย่างสบายใจ แอบคิดว่า โอ้โห ถ้ารู้ว่ามันสนุกแบบนี้นะจะจัดมาทุกปีเลยถ้าว่าง เล่นไปได้สักพักก็ถึงช่วงเวลากินข้าว ที่บ้านเราพาน้องๆไปเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวใกล้ๆหมู่บ้านแถวนั้น จุคพีคมันอยู่ตรงนี้แหละ เราก็เดินดูน้องๆเค้านั่งกินกัน แต่สายตาเราเหลือบไปเห็นน้องคนหนึ่งเค้าซดน้ำหมดเกลี้ยงเลยเหลือแต่เส้นกับลูกชิ้นไว้ พ่อและเราสงสัยจึงเดินเข้าไปถามว่าทำไมไม่กินเส้นกับลูกชิ้น น้องเค้าตอบว่า เค้าจะเอาเส้นกับลูกชิ้นกับไปฝากน้องสาวที่บ้าน เรานี่น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัวเลยนะ เราคิดเลยว่าแบบ ทำไมเรามีโอกาสในการกินกว่าน้องเค้าเยอะมาก แต่กินเหลือตลอดแล้วดูน้องเค้ากินสิ  ยังมีพีคต่ออีก ตุ๊กตาที่เราเอาแจกมันจะมีตัวนึงที่เหมือนคน คือมันสามารถเอามือมาติดกันแล้วเหมือนคนเกาะหลังไว้ได้ เราหันไปเห็นน้องคนที่ได้เค้าพูดคุยเล่นกับตุ๊กตาเสมือนมันมีชีวิต  มันทำให้เราคิดว่าตอนที่ตุ๊กตาตัวนี้อยู่กับเรา เราไม่ค่อยได้ใส่ใจเลย วางไว้เฉยๆด้วยซ้ำ  เห็นแบบนี้เลยรู้สึกว่าของบางอย่างอยู่กับเราอาจจะไม่ค่อยมีค่า แต่อยู่กับอีกคนมันมีค่าสำหรับเค้ามาก จบทริปนี้เราหันไปขอบคุณพ่อกับแม่เลยที่ทำให้เราได้ประสบการณ์ดีๆที่ไม่สามารถหาได้จากในห้องเรียน แถมยังได้มิตรภาพเพิ่มขึ้นอีกด้วย