สวัสดีครับชาวพันทิปทุกคน นี่คือกระทู้แรกของผม และก็มีเรื่องที่อยากจะมาเล่าให้เพื่อนๆ ฟัง ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องแต่งนะครับ ลืมแทกห้องที่เหมาะสมขอประทานอภัยด้วยครับ
ขอเริ่มเรื่องเลยครับ ผมชื่อเบส อยู่จังหวัดพิษณุโลก พื้นเพเดิมผมเป็นคนเชียงใหม่ ญาติผมอยู่เชียงใหม่ทุกคน ยกเว้นพ่อ ซึ่งแต่งงานกับ แฟน เลยมาอยู่ที่พิษณุโลกครับ ผมถูกยายเลี้ยงดูตั้งแต่เด็ก มาอยู่พิษณุโลก ก็ตอนประถม เรื่องราวมันเกิดก็ตอนผมเข้ามาเรียนมัธยมปลาย ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ผมเป็นคนที่มีลักษณะพิเศษอย่างหนึ่งครับ คือผมสามารถเห็นภาพที่จะเกิดขึ้นล่วงหน้าได้ ซึ่งแน่นอนโรงเรียนแห่งนี้ ผมเคยเห็นภาพนี้มาก่อนแล้ว ทุกคนอาจจะเคยเป็น แต่ไม่ใช่เพียงแค่นี้ครับ เหมือนกับว่า ผมจะเห็นภาพในสิ่งที่เค้าอยากให้ผมเห็น อย่างเช่น ผมเห็นรถคันหนึ่งสภาพเก่าโดนชนมาเละ ผมจะสามารถ เห็นภาพเห็นการณ์ที่เกิดกับรถคันนี้ หรือแม้กระทั่งเจ้าของรถ ผมไม่รู้เหมือนกัน ว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่มันก็เกิดขึ้นตั้งแต่ผมจำความได้ กับความสามารถนี้ ครั้งแรกที่ผมก้าวเท้าเข้ามาในโรงเรียนแห่งนี้ ผมรู้สึกขนลุกแปลกๆ มันเหมือนกับว่าที่นี่ไม่ต้อนรับผม มีใครจ้องมองผมตลอดเวลา ผมไม่มีเพื่อนซักคน เพราะผมเพิ่งย้ายเข้ามา เป็นเด็กใหม่ ผมเดินเข้าไปหาคุณครู เพราะไม่รู้อะไรเลย ครูพาผมไปแนะนำกับเพื่อน ผมแนะนำตามปกติ ครูก็พาผมไป นั่งที่ว่างอยู่ ทุกๆสายตาจ้องมองผม ผมได้โอกาสถามชื่อคนนั่งข้างๆผม เป็นผู้หญิง ชื่อขวัญเธอดูเหมือนเด็กเรียน ใส่แว่นกลมไม่ทันสมัย รวบผม ผิวขาว ท่าทางนิ่งๆ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร ระหว่างที่ผมกำลังพินิจพิจารณาขวัญ ผู้ชายดูท่าทางเจ้าเล่ห์ คิ้วแหลม หันมาทักทายผม เค้าชื่อฟิล์ม ผมได้แต่ยิ้มแหงๆ รับไป ระหว่างที่เรียนผมก็ต้องตกใจ เมื่ออาการเดิมผมกลับมา ผมเห็นใครบางคน ใครคนนั้นใส่ชุดเครื่องแบบสถาบันเดียวกับผม ผมมองภาพไม่ชัดเท่าไร รู้แต่ว่า เลือดเต็มตัว อยู่ในสถานที่มืด ผมผวามากๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงอะไร ขวัญคงสังเกตได้ถึงอาการผม ขวัญก็ถามผมว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ผมก็ว่าไม่เป็น แต่ขวัญ กับไปพูดกับฟิล์มที่นั่งข้างหน้าผมว่า นี่เพื่อนใหม่เรานะ อย่าทำให้เค้ากลัว ผมถึงกับงง กับสิ่งที่ขวัญถามมันคืออะไร ฟิล์มหันกลับมายิ้มกลุ้มกริ่ม ด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ ผมคาดเดาไม่ได้ว่าทำไม เค้ารู้อย่างนั้นหรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม แม้กระทั่งผมกลับบ้านก็ยังคิดไม่ตก ว่าสิ่งที่ผมเห็น กับสิ่งที่ขวัญถามฟิล์มมันเกี่ยวข้องกันหรือเปล่า และคืนนั้น นั่นเอง ที่ทำให้ทุกอย่างในชีวิตผมเปลี่ยนไป ระหว่างที่ผมนอน ผมรู้สึกปวดหัวมาก จนแทบระเบิด เหงื่อออกท่วมตัว แต่สภาพอากาศกลับหนาวเหน็บอย่างไม่น่าเชื่อ ผมลืมตาขึ้นมากลางดึก ผมต้องตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อของรอบตัวของผมลอยขึ้น เฉียดเพดาน ทันที ที่ผมจะตะโกนร้องด้วยความตกใจ ของเหล่าก็ตกลงกับพื้นราวกับว่าหลุดจากพันธนาการ ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น กันแน่ๆ เช้าขึ้นมาผมก็เก็บข้าวของ เป็นแบบนี้ มาเป็นอาทิตย์ ผมไม่รู้จะทำอย่างไร พอเล่าให้พ่อแม่ฟัง ไม่มีใครเชื่อ หาว่าผมกินเยอะ ฝันไป ผมได้แต่ครุ่นคิดตลอดเวลา ทบทวนเหตุการณ์ ผ่านมา 1 อาทิตย์กับการเรียน ผมกับขวัญ เริ่มคุยกัน ไปกินข้าวด้วยกัน เพราะผมคุยไม่เก่งเท่าไรจึงไม่ค่อยมีเพื่อน ผมยังคิดอยู่เลยว่าจะเล่าให้ขวัญฟังดีหรือเปล่า แต่ก็กลัวจะหาว่าเพ้อเจ้อ เพราะมันเป็นเรื่อง ที่เชื่อยากอยู่แล้ว ก็เลยตัดสินใจที่จะเก็บไว้คนเดียว ในเย็นวันนั้น ผมเดินกับขวัญเตรียมที่จะกลับเพราะเย็นมากแล้ว ไม่ค่อยมีคนอยู่โรงเรียนแล้วด้วย ระหว่างที่เดินทางกำลังจะถึงรั้วประตูโรงเรียน ทันใดนั้นฝนก็โหมกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ผมคิดได้ว่า เสื้อจะเปียกไม่ได้ เพราะผมไม่มีเสื้อเพียงพอที่จะใส่แล้ว มือถือ ก็ยังอยู่ในเสื้อ แล้วผมก็ประต้องประหลาดใจ เมื่อฝนตกผมกลับไม่เปียก งุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อผมเงยหน้า ใช่ครับ ฝนมันตก แต่มันเว้นแหว่งที่ตรงผมเอาไว้ที่ไม่ตก ผมจึงไม่เปียก ผมคิดได้ว่าขวัญก็อยู่ด้วย จะให้ขวัญเห็นได้ไม่ได้ แต่ไม่ทันแล้ว ขวัญมองผมอย่างกับว่า มันเกิดขึ้นจริงๆ ไม่ดูท่าจะตกใจเลยแม้แต่นิด ผมไม่รู้จะบอกอย่างไร ได้แต่ อ้ำๆอึ้งๆ ขวัญก็พูดประโยคที่ทำให้ผมยิ่งสงสัยไปอีกว่า "นายเหมือนกับเรา"
นั่งพิมพ์นานๆ แล้วปวดตา ขอพักก่อน แล้วผมจะมาเล่าต่อครับ...
ประสบการณ์ที่ไม่มีวันได้เปิดเผย...จากเด็กชายคนหนึ่ง
ขอเริ่มเรื่องเลยครับ ผมชื่อเบส อยู่จังหวัดพิษณุโลก พื้นเพเดิมผมเป็นคนเชียงใหม่ ญาติผมอยู่เชียงใหม่ทุกคน ยกเว้นพ่อ ซึ่งแต่งงานกับ แฟน เลยมาอยู่ที่พิษณุโลกครับ ผมถูกยายเลี้ยงดูตั้งแต่เด็ก มาอยู่พิษณุโลก ก็ตอนประถม เรื่องราวมันเกิดก็ตอนผมเข้ามาเรียนมัธยมปลาย ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ผมเป็นคนที่มีลักษณะพิเศษอย่างหนึ่งครับ คือผมสามารถเห็นภาพที่จะเกิดขึ้นล่วงหน้าได้ ซึ่งแน่นอนโรงเรียนแห่งนี้ ผมเคยเห็นภาพนี้มาก่อนแล้ว ทุกคนอาจจะเคยเป็น แต่ไม่ใช่เพียงแค่นี้ครับ เหมือนกับว่า ผมจะเห็นภาพในสิ่งที่เค้าอยากให้ผมเห็น อย่างเช่น ผมเห็นรถคันหนึ่งสภาพเก่าโดนชนมาเละ ผมจะสามารถ เห็นภาพเห็นการณ์ที่เกิดกับรถคันนี้ หรือแม้กระทั่งเจ้าของรถ ผมไม่รู้เหมือนกัน ว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่มันก็เกิดขึ้นตั้งแต่ผมจำความได้ กับความสามารถนี้ ครั้งแรกที่ผมก้าวเท้าเข้ามาในโรงเรียนแห่งนี้ ผมรู้สึกขนลุกแปลกๆ มันเหมือนกับว่าที่นี่ไม่ต้อนรับผม มีใครจ้องมองผมตลอดเวลา ผมไม่มีเพื่อนซักคน เพราะผมเพิ่งย้ายเข้ามา เป็นเด็กใหม่ ผมเดินเข้าไปหาคุณครู เพราะไม่รู้อะไรเลย ครูพาผมไปแนะนำกับเพื่อน ผมแนะนำตามปกติ ครูก็พาผมไป นั่งที่ว่างอยู่ ทุกๆสายตาจ้องมองผม ผมได้โอกาสถามชื่อคนนั่งข้างๆผม เป็นผู้หญิง ชื่อขวัญเธอดูเหมือนเด็กเรียน ใส่แว่นกลมไม่ทันสมัย รวบผม ผิวขาว ท่าทางนิ่งๆ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร ระหว่างที่ผมกำลังพินิจพิจารณาขวัญ ผู้ชายดูท่าทางเจ้าเล่ห์ คิ้วแหลม หันมาทักทายผม เค้าชื่อฟิล์ม ผมได้แต่ยิ้มแหงๆ รับไป ระหว่างที่เรียนผมก็ต้องตกใจ เมื่ออาการเดิมผมกลับมา ผมเห็นใครบางคน ใครคนนั้นใส่ชุดเครื่องแบบสถาบันเดียวกับผม ผมมองภาพไม่ชัดเท่าไร รู้แต่ว่า เลือดเต็มตัว อยู่ในสถานที่มืด ผมผวามากๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงอะไร ขวัญคงสังเกตได้ถึงอาการผม ขวัญก็ถามผมว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ผมก็ว่าไม่เป็น แต่ขวัญ กับไปพูดกับฟิล์มที่นั่งข้างหน้าผมว่า นี่เพื่อนใหม่เรานะ อย่าทำให้เค้ากลัว ผมถึงกับงง กับสิ่งที่ขวัญถามมันคืออะไร ฟิล์มหันกลับมายิ้มกลุ้มกริ่ม ด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ ผมคาดเดาไม่ได้ว่าทำไม เค้ารู้อย่างนั้นหรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม แม้กระทั่งผมกลับบ้านก็ยังคิดไม่ตก ว่าสิ่งที่ผมเห็น กับสิ่งที่ขวัญถามฟิล์มมันเกี่ยวข้องกันหรือเปล่า และคืนนั้น นั่นเอง ที่ทำให้ทุกอย่างในชีวิตผมเปลี่ยนไป ระหว่างที่ผมนอน ผมรู้สึกปวดหัวมาก จนแทบระเบิด เหงื่อออกท่วมตัว แต่สภาพอากาศกลับหนาวเหน็บอย่างไม่น่าเชื่อ ผมลืมตาขึ้นมากลางดึก ผมต้องตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อของรอบตัวของผมลอยขึ้น เฉียดเพดาน ทันที ที่ผมจะตะโกนร้องด้วยความตกใจ ของเหล่าก็ตกลงกับพื้นราวกับว่าหลุดจากพันธนาการ ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น กันแน่ๆ เช้าขึ้นมาผมก็เก็บข้าวของ เป็นแบบนี้ มาเป็นอาทิตย์ ผมไม่รู้จะทำอย่างไร พอเล่าให้พ่อแม่ฟัง ไม่มีใครเชื่อ หาว่าผมกินเยอะ ฝันไป ผมได้แต่ครุ่นคิดตลอดเวลา ทบทวนเหตุการณ์ ผ่านมา 1 อาทิตย์กับการเรียน ผมกับขวัญ เริ่มคุยกัน ไปกินข้าวด้วยกัน เพราะผมคุยไม่เก่งเท่าไรจึงไม่ค่อยมีเพื่อน ผมยังคิดอยู่เลยว่าจะเล่าให้ขวัญฟังดีหรือเปล่า แต่ก็กลัวจะหาว่าเพ้อเจ้อ เพราะมันเป็นเรื่อง ที่เชื่อยากอยู่แล้ว ก็เลยตัดสินใจที่จะเก็บไว้คนเดียว ในเย็นวันนั้น ผมเดินกับขวัญเตรียมที่จะกลับเพราะเย็นมากแล้ว ไม่ค่อยมีคนอยู่โรงเรียนแล้วด้วย ระหว่างที่เดินทางกำลังจะถึงรั้วประตูโรงเรียน ทันใดนั้นฝนก็โหมกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ผมคิดได้ว่า เสื้อจะเปียกไม่ได้ เพราะผมไม่มีเสื้อเพียงพอที่จะใส่แล้ว มือถือ ก็ยังอยู่ในเสื้อ แล้วผมก็ประต้องประหลาดใจ เมื่อฝนตกผมกลับไม่เปียก งุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อผมเงยหน้า ใช่ครับ ฝนมันตก แต่มันเว้นแหว่งที่ตรงผมเอาไว้ที่ไม่ตก ผมจึงไม่เปียก ผมคิดได้ว่าขวัญก็อยู่ด้วย จะให้ขวัญเห็นได้ไม่ได้ แต่ไม่ทันแล้ว ขวัญมองผมอย่างกับว่า มันเกิดขึ้นจริงๆ ไม่ดูท่าจะตกใจเลยแม้แต่นิด ผมไม่รู้จะบอกอย่างไร ได้แต่ อ้ำๆอึ้งๆ ขวัญก็พูดประโยคที่ทำให้ผมยิ่งสงสัยไปอีกว่า "นายเหมือนกับเรา"
นั่งพิมพ์นานๆ แล้วปวดตา ขอพักก่อน แล้วผมจะมาเล่าต่อครับ...