ทุกวันยามโรงเรียนเลิก ผมจะมารอรุ่นน้องคนหนึ่งที่หน้าโรงเรียนทุกวัน...รุ่นน้องคนนี้เธอ Popular มากครับ ^0^
เพราะว่าเป็นเด็กมารยาทไทย ทุกวันช่วงเย็น พ่อของน้องเค้าจะมารับที่หน้าประตู โรงเรียนเวลา 17.00 น. ทุกวัน
ซึ่งเธอจะไหว้คุณพ่อที่มารับจากนอกรถ พร้อมส่งยิ้มให้^^ ผมมักเก็บเอายิ้มนั้นมาเพ้อฝันตลอดล่ะครับ
ร้อยยิ้มที่หวานเยิ้ม เห็นฟันหน้าเกือบทุกซี่ แก้มสีชมพูป่องแดงระเรื่อ ริมฝีปากบางได้รูปสีชมพูอ่อน และที่ขาดไม่ได้...
ก็คือลักยิ้มข้างซ้ายที่ตราติดตรึงใจผมมาตลอด....(ซึ่งสิ่งนี้แหละที่เป็นแรงดึงดูด เสมือนยาเสพติดที่ผมต้องมาแอบ
“ลักยิ้ม” ของน้องเค้าไปนอนฝันทุกวัน อารมณ์เหมือนเพลงของวงไอน้ำซักเพลงนี่ล่ะ 555+)
ผมพบน้องเค้าครั้งแรกก็วันงานโรงเรียน (ทั้งๆที่ผมอยู่โรงเรียนนี้มา 5 ปีแล้วนะ ส่วนน้องเค้า 4 ปีครับ)
น้องเค้าต้องมาแสดงรำไทย ซึ่งเป็นการแสดงต้อนรับบรรหาแขกผู้มีเกียรติของโรงเรียน ผมก็เป็นคนหนึ่งครับที่ได้แสดงในงานโรงเรียน
แต่เป็นการแสดงปิดท้ายของรายการโดยที่แขกผู้หลักผู้ใหญ่เค้ากลับหมดแล้ว และก็นับว่าเป็นขวัญใจขาแดนซ์ประจำชั้นทั้งหลายด้วย
ยิ่งบรรดาหมู่สาวประเภทสองนี่เธอดิ้นกันซะลืมไปเลยว่าตัวเธอมีกระดูก หรืออาจมีพลังบางอย่างเข้ามาสมสู่ เอ้ยยย! สิงสู่เธอเป็นแน่!!!.....(=_=)
เล่ามาถึงตอนนี้หลายคนคงเดาออกแล่วสินะครับว่าผมทำกิจกรรมอะไร ถ้าคิดว่าเป็นนักดนตรี ที่ร้องเพลงไทยสากล หรือเพลงวัยรุ่นทั่วไป อันนั้นคิดผิดถนัดครับ!!! ผมเป็นหมอ!!! >o<
นั่นน!! งงอีกไหมครับ ว่าเป็นหมออะไร ? ผมเป็น"หมอแคนครับ" (ไม่ต้องผวนครับ หมอ-แคน ตรงๆเลย และกรุณาอ่านให้ชัดด้วยครับ ไม่อยากให้มันเพี้ยนไปเดี๋ยวจะตีความกันผิด)
วันนั้นพอดีช่วงเช้าบรรดา นางเซิ้ง ต่างต้องมาแต่งหน้าช่วงเช้าครับ แต่ว่าก็ต้องต่อคิวจากนางรำ (ชุดน้องเค้า) อีกทอดครับ
ซึ่งอาจารย์ผู้เป็นทั้งช่างแต่งหน้า และ crostoom นี่ผมคิดว่า Idea แกนี่ยังกะimport มาจากParit แหนะครับ
ไม่น่าเชื่อว่าครูอีสานบ้านเฮานี่จะมากความสามารถถึงเพียงนี้ แต่แกก็มีความสามารถอย่างหนึ่งนะครับ
ซึ่งผมอยากรู้ว่ามันเป็น Skill พื้นฐานที่ช่างแต่งหน้าแทบทุกคนต้องมีหรือไง นั่นก็คือ..............
สามารถแต่งหน้าจากเด็กๆละอ่อน สาวน้อยแรกรุ่น เป็นคุณป้ารุ่นแรก ได้เลยทีเดียว
(ซึ่งนั่นเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ผมมองไม่เห็นน้องเค้าตอนขึ้นแสดงนั่นเอง)(o[]o)
ในระหว่างที่เธอแสดง ผมก็เดินไปดูแบบไม่สนใจครับ ตอนนั้นยังคิดในใจว่า พวกเด็กๆเหล่านี้นี่สงสัยฝึกมาตั้งแต่เด็กมั้ง อ่อนช้อยวิจิตรงดงามเหลือล้น ผิดแผกจากนางเซิ้งของผมที่อ่อนช้อยวิจิตรเหมือนกัน แต่เป็นวิจิตร"พิศดาร” ครับ (อยากให้พวกคุณๆมาเห็นท่วงท่าลีลาการเซิ้งของพวกเธอจริงๆ รับรองว่า เต้นสามช่าที่ว่าแน่ เจอเซิ้งหมอลำบ้านผมนี่กินกันไม่ลง!!) หลังจากที่การแสดงเสร็จ พวกนางรำก็ลงเวที ช่วงนั้นก็เป็นกิจกรรมอื่น ส่วนผมก็มาซ้อมเพลงกับนางเซิ้งของผม ช่วงนั้นผมก็ไม่ทันสังเกตครับ ว่านางรำเค้าไปล้างหน้ากันเรียบร้อย และมารอดูพวกผมแสดงกัน ตอนนี้ล่ะครับ ถือว่าเป็นวินาทีแรกที่ผมได้เจอน้องเค้าาาาาาาาาา..........
ลักยิ้มเธอพิมพ์ลงไป..จับจองเต็มใจของฉัน
เพราะว่าเป็นเด็กมารยาทไทย ทุกวันช่วงเย็น พ่อของน้องเค้าจะมารับที่หน้าประตู โรงเรียนเวลา 17.00 น. ทุกวัน
ซึ่งเธอจะไหว้คุณพ่อที่มารับจากนอกรถ พร้อมส่งยิ้มให้^^ ผมมักเก็บเอายิ้มนั้นมาเพ้อฝันตลอดล่ะครับ
ร้อยยิ้มที่หวานเยิ้ม เห็นฟันหน้าเกือบทุกซี่ แก้มสีชมพูป่องแดงระเรื่อ ริมฝีปากบางได้รูปสีชมพูอ่อน และที่ขาดไม่ได้...
ก็คือลักยิ้มข้างซ้ายที่ตราติดตรึงใจผมมาตลอด....(ซึ่งสิ่งนี้แหละที่เป็นแรงดึงดูด เสมือนยาเสพติดที่ผมต้องมาแอบ
“ลักยิ้ม” ของน้องเค้าไปนอนฝันทุกวัน อารมณ์เหมือนเพลงของวงไอน้ำซักเพลงนี่ล่ะ 555+)
ผมพบน้องเค้าครั้งแรกก็วันงานโรงเรียน (ทั้งๆที่ผมอยู่โรงเรียนนี้มา 5 ปีแล้วนะ ส่วนน้องเค้า 4 ปีครับ)
น้องเค้าต้องมาแสดงรำไทย ซึ่งเป็นการแสดงต้อนรับบรรหาแขกผู้มีเกียรติของโรงเรียน ผมก็เป็นคนหนึ่งครับที่ได้แสดงในงานโรงเรียน
แต่เป็นการแสดงปิดท้ายของรายการโดยที่แขกผู้หลักผู้ใหญ่เค้ากลับหมดแล้ว และก็นับว่าเป็นขวัญใจขาแดนซ์ประจำชั้นทั้งหลายด้วย
ยิ่งบรรดาหมู่สาวประเภทสองนี่เธอดิ้นกันซะลืมไปเลยว่าตัวเธอมีกระดูก หรืออาจมีพลังบางอย่างเข้ามาสมสู่ เอ้ยยย! สิงสู่เธอเป็นแน่!!!.....(=_=)
เล่ามาถึงตอนนี้หลายคนคงเดาออกแล่วสินะครับว่าผมทำกิจกรรมอะไร ถ้าคิดว่าเป็นนักดนตรี ที่ร้องเพลงไทยสากล หรือเพลงวัยรุ่นทั่วไป อันนั้นคิดผิดถนัดครับ!!! ผมเป็นหมอ!!! >o<
นั่นน!! งงอีกไหมครับ ว่าเป็นหมออะไร ? ผมเป็น"หมอแคนครับ" (ไม่ต้องผวนครับ หมอ-แคน ตรงๆเลย และกรุณาอ่านให้ชัดด้วยครับ ไม่อยากให้มันเพี้ยนไปเดี๋ยวจะตีความกันผิด)
วันนั้นพอดีช่วงเช้าบรรดา นางเซิ้ง ต่างต้องมาแต่งหน้าช่วงเช้าครับ แต่ว่าก็ต้องต่อคิวจากนางรำ (ชุดน้องเค้า) อีกทอดครับ
ซึ่งอาจารย์ผู้เป็นทั้งช่างแต่งหน้า และ crostoom นี่ผมคิดว่า Idea แกนี่ยังกะimport มาจากParit แหนะครับ
ไม่น่าเชื่อว่าครูอีสานบ้านเฮานี่จะมากความสามารถถึงเพียงนี้ แต่แกก็มีความสามารถอย่างหนึ่งนะครับ
ซึ่งผมอยากรู้ว่ามันเป็น Skill พื้นฐานที่ช่างแต่งหน้าแทบทุกคนต้องมีหรือไง นั่นก็คือ..............
สามารถแต่งหน้าจากเด็กๆละอ่อน สาวน้อยแรกรุ่น เป็นคุณป้ารุ่นแรก ได้เลยทีเดียว
(ซึ่งนั่นเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ผมมองไม่เห็นน้องเค้าตอนขึ้นแสดงนั่นเอง)(o[]o)
ในระหว่างที่เธอแสดง ผมก็เดินไปดูแบบไม่สนใจครับ ตอนนั้นยังคิดในใจว่า พวกเด็กๆเหล่านี้นี่สงสัยฝึกมาตั้งแต่เด็กมั้ง อ่อนช้อยวิจิตรงดงามเหลือล้น ผิดแผกจากนางเซิ้งของผมที่อ่อนช้อยวิจิตรเหมือนกัน แต่เป็นวิจิตร"พิศดาร” ครับ (อยากให้พวกคุณๆมาเห็นท่วงท่าลีลาการเซิ้งของพวกเธอจริงๆ รับรองว่า เต้นสามช่าที่ว่าแน่ เจอเซิ้งหมอลำบ้านผมนี่กินกันไม่ลง!!) หลังจากที่การแสดงเสร็จ พวกนางรำก็ลงเวที ช่วงนั้นก็เป็นกิจกรรมอื่น ส่วนผมก็มาซ้อมเพลงกับนางเซิ้งของผม ช่วงนั้นผมก็ไม่ทันสังเกตครับ ว่านางรำเค้าไปล้างหน้ากันเรียบร้อย และมารอดูพวกผมแสดงกัน ตอนนี้ล่ะครับ ถือว่าเป็นวินาทีแรกที่ผมได้เจอน้องเค้าาาาาาาาาา..........