ก่อนอื่นต้องขอเล่าเรื่องราวความรักของผมหน่อยนะครับ อาจจะยาวซักนิด
เมื่อสองเดือนก่อน ผมได้ไปคุยกับผู้ชายคนหนึ่งผ่าน Facebook ซึ่งผู้ชายคนนี้เป็นแฟนเก่าผมเมื่อสามปีก่อน (ตอนนั้นผมอยู่ประมาน ม.3ได้มั้ง)ตอนนั้นก็รู้สึกเฉยๆกับมันนะ คบกันไปเรื่อยๆ ไม่หวาน ไม่มีอะไรเลย แต่พอกลับมาคุยกันครั้งนี้ ผมรู้สึกว่า ผมชอบมันเข้าให้อย่างจัง
ก็นัดไปเจอกัน พอได้เจอมันอีกครั้ง ผมนี่ หลงรักมันโคตรๆเลยครับ นอนฝันถึงมัน ลืมตาก็คิดถึงแต่น่าของมัน หลงชนิดที่ว่า เรียนไม่รู้เรื่งไปซักพักหนึ่งเลยทีเดียว น่าตามันก็ไม่ได้หล่อะไรมาก นิสัยก็งั้นๆ แต่ผมก็ต้องเก็บความรู้สึกแบบนั้นไว้ ไม่บอกออกไป
แต่พอมันพูดหวานๆ ซึ้งๆกับผม ผมก็รู้สึกอึดอัดขึ้นเรื่อยๆ อดทนแบบนี้มาเกือบสัปดาห์ จนผมทนไม่ไหว บอกมันออกไปว่า รักมัน แต่มันกลับบ้านกับผมว่า
มันเอง.. มีแฟนอยู่แล้ว. นะตอนนั้น ผมนี่น้ำตาไหลแบบไม่รู้ตัวเลย ผมพูดไปทั้งน้ำตา ว่า "เธอจะมีใครเราไม่สน เป็นแฟนกับใคร เราไม่สน เราจะรักเธออยู่แบบนี้แหละ จะพิชิตใจเธอให้ได้ด้วย" มันก็ถามผมกลับว่าจะทนได้หรอ ? ตอนนั้นคืออารมพาไปหมด เลยตอบว่า ได้.
ผมกับมันทำตัวเหมือนคนที่เขามันเป็นแฟนกันปกติทั่วไปครับ โทรคุยกันทุกวัน ออกไปกินข้าวด้วยกัน ไปแนะนำตัวกับคนในบ้างซึ่งกันและกัน นอนค้างบ้านกัน โดดเรียนไปเที่ยวกัน เคาท์ดาวน์ด้วยกัน ตัวผมเองมีความสุขมาก สุขจนเผลอคิดว่า เราเป็นแฟนกันแล้วจริงๆ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า มันรักผมจริงๆรึป่าว ผมพิชิตใจมันได้แล้วจริงๆใช่ไหม ถ้าเราจากไป ฉันจะได้ใจเธอแน่ใช่ไหม ก็เก็บความรู้สึกแบบนี้มาตลอดครับ ตั้งแต่เริ่มหวานๆกันเลย มันเป็ความรู้สึกที่ต้องเป็นทุกข์อย่างมาก คิดที่ไร ใจผมสั่นรัวตลอด ไม่ชอบเลย
จนกระทั่งวันนี้ ผมก็ทนไม่ไหว ถามมันได้เลยว่า ถ้าถึงเวลาจะต้องเลือกจริงๆ จะเลือกใคร ผมตอบกลับผมว่า "คำตอบมันแน่นอนอยู่แล้ว.. ก็เขาไง"
พอได้ยินคำตอบแบบนั้น ผมก็น้ำตาแตกสิครับ ! ใจหนึ่งอยากเลิกคุยกับมันไปเลย อีกใจหนึ่งก็อยากคุยแบบนี้แหละ
ตอนนี้ ผมเป็นทุกข์อย่างมากครับ ผมอยู่ในสภาวะที่สบสัน อึดอัด โดดเดี่ยว ไร้ที่พึ่งพา บางคนที่อ่านกระทู้อาจจะว่าผมเพ้อเจ้อ บ้าบอ แต่คนที่อยู่ในสถาณะการแบบผมคงจะเข้าใจ ว่ามันรู้สึกยังไง.
สุดท้าย ผมอยากจะถามว่า ผมควรยังไงกับรักครั้งนี้ดี จะเดินต่อไปให้ถึงปลายทาง หรือ หยุด หรือยังไง
ปล. อาจจะเหมือนกระทู้ประจารตัวเอง แต่ผมไม่ไหวจริงๆ ต้องการที่ปรึกษา ปรึกษาพ่อแม่ก๋ไม่ได้ ท่านไม่รู้ว่าผมชอบไม้ป่าเดียวกัน
ปล.2 เพื่อคบนะครับ แต่เพื่อนนิสัยติดเล่นเกิน ให้ปรึกษาคงไม่ไหว
ปล.3 พิมพ์ผิดหรือใช้ภาษาไม่ถูกต้องยังไงต้องขอโทษด้วยนะครับ
ปล.สุดท้ายละ ขอบคุณสำหรับทุกคำตอบครับ ^^
ขอปรึกษาเรื่องความรักหน่อยครับ ไม่มีที่ปรึกษา (เพื่อนไม่คบ)
เมื่อสองเดือนก่อน ผมได้ไปคุยกับผู้ชายคนหนึ่งผ่าน Facebook ซึ่งผู้ชายคนนี้เป็นแฟนเก่าผมเมื่อสามปีก่อน (ตอนนั้นผมอยู่ประมาน ม.3ได้มั้ง)ตอนนั้นก็รู้สึกเฉยๆกับมันนะ คบกันไปเรื่อยๆ ไม่หวาน ไม่มีอะไรเลย แต่พอกลับมาคุยกันครั้งนี้ ผมรู้สึกว่า ผมชอบมันเข้าให้อย่างจัง
ก็นัดไปเจอกัน พอได้เจอมันอีกครั้ง ผมนี่ หลงรักมันโคตรๆเลยครับ นอนฝันถึงมัน ลืมตาก็คิดถึงแต่น่าของมัน หลงชนิดที่ว่า เรียนไม่รู้เรื่งไปซักพักหนึ่งเลยทีเดียว น่าตามันก็ไม่ได้หล่อะไรมาก นิสัยก็งั้นๆ แต่ผมก็ต้องเก็บความรู้สึกแบบนั้นไว้ ไม่บอกออกไป
แต่พอมันพูดหวานๆ ซึ้งๆกับผม ผมก็รู้สึกอึดอัดขึ้นเรื่อยๆ อดทนแบบนี้มาเกือบสัปดาห์ จนผมทนไม่ไหว บอกมันออกไปว่า รักมัน แต่มันกลับบ้านกับผมว่า
มันเอง.. มีแฟนอยู่แล้ว. นะตอนนั้น ผมนี่น้ำตาไหลแบบไม่รู้ตัวเลย ผมพูดไปทั้งน้ำตา ว่า "เธอจะมีใครเราไม่สน เป็นแฟนกับใคร เราไม่สน เราจะรักเธออยู่แบบนี้แหละ จะพิชิตใจเธอให้ได้ด้วย" มันก็ถามผมกลับว่าจะทนได้หรอ ? ตอนนั้นคืออารมพาไปหมด เลยตอบว่า ได้.
ผมกับมันทำตัวเหมือนคนที่เขามันเป็นแฟนกันปกติทั่วไปครับ โทรคุยกันทุกวัน ออกไปกินข้าวด้วยกัน ไปแนะนำตัวกับคนในบ้างซึ่งกันและกัน นอนค้างบ้านกัน โดดเรียนไปเที่ยวกัน เคาท์ดาวน์ด้วยกัน ตัวผมเองมีความสุขมาก สุขจนเผลอคิดว่า เราเป็นแฟนกันแล้วจริงๆ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า มันรักผมจริงๆรึป่าว ผมพิชิตใจมันได้แล้วจริงๆใช่ไหม ถ้าเราจากไป ฉันจะได้ใจเธอแน่ใช่ไหม ก็เก็บความรู้สึกแบบนี้มาตลอดครับ ตั้งแต่เริ่มหวานๆกันเลย มันเป็ความรู้สึกที่ต้องเป็นทุกข์อย่างมาก คิดที่ไร ใจผมสั่นรัวตลอด ไม่ชอบเลย
จนกระทั่งวันนี้ ผมก็ทนไม่ไหว ถามมันได้เลยว่า ถ้าถึงเวลาจะต้องเลือกจริงๆ จะเลือกใคร ผมตอบกลับผมว่า "คำตอบมันแน่นอนอยู่แล้ว.. ก็เขาไง"
พอได้ยินคำตอบแบบนั้น ผมก็น้ำตาแตกสิครับ ! ใจหนึ่งอยากเลิกคุยกับมันไปเลย อีกใจหนึ่งก็อยากคุยแบบนี้แหละ
ตอนนี้ ผมเป็นทุกข์อย่างมากครับ ผมอยู่ในสภาวะที่สบสัน อึดอัด โดดเดี่ยว ไร้ที่พึ่งพา บางคนที่อ่านกระทู้อาจจะว่าผมเพ้อเจ้อ บ้าบอ แต่คนที่อยู่ในสถาณะการแบบผมคงจะเข้าใจ ว่ามันรู้สึกยังไง.
สุดท้าย ผมอยากจะถามว่า ผมควรยังไงกับรักครั้งนี้ดี จะเดินต่อไปให้ถึงปลายทาง หรือ หยุด หรือยังไง
ปล. อาจจะเหมือนกระทู้ประจารตัวเอง แต่ผมไม่ไหวจริงๆ ต้องการที่ปรึกษา ปรึกษาพ่อแม่ก๋ไม่ได้ ท่านไม่รู้ว่าผมชอบไม้ป่าเดียวกัน
ปล.2 เพื่อคบนะครับ แต่เพื่อนนิสัยติดเล่นเกิน ให้ปรึกษาคงไม่ไหว
ปล.3 พิมพ์ผิดหรือใช้ภาษาไม่ถูกต้องยังไงต้องขอโทษด้วยนะครับ
ปล.สุดท้ายละ ขอบคุณสำหรับทุกคำตอบครับ ^^