มนุษย์ทุกคนมีปัญหา เราเชื่อว่าในโลกนี้ ไม่มีใครมีชีวิตอยู่ได้อย่างราบรื่น โดยที่ไม่มีปัญหา ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ร่ำรวยหรือยากจน สวยงามหรือว่าขี้เหร่ ไม่ว่าคุณจะยืนอยู่บนจุดไหนของโลกนี้
ตัวเราเองก็เช่นกัน .......ถ้ามองภาพรวมจากภายนอกแล้ว ใครๆมักจะคิดว่า เราเป็นผู้หญิงที่โชคดี เรามีสามีที่รักและให้เกียรติเรา เรามีลูกที่น่ารัก ครอบครัวเราอบอุ่น ถ้ามองในจุดนี้ เรื่องจริงมันก็เป็นอย่างที่ทุกคนคิดนั่นแหละ
แต่ชีวิตเราก็ยังมีปัญหา มันไม่ได้ราบรื่นไปซะทุกเรื่อง ซึ่งมันอาจจะไม่ได้ราบรื่นจริงอย่างที่เราคิด หรือเราอาจจะคิดไปเอง หรือจะเรียกได้ว่าทำตัวเองล้วนๆ
เรามีนิสัยแย่ๆที่เปลี่ยนยากก็คือ เราเป็นคนที่จริงจังกับชีวิตมากจนเกินไป มากจนเครียดกับตัวเอง ไม่ว่าเราจะทำอะไร เราจะคาดหวังเอาไว้ว่า มันจะต้องทำออกมาให้ดีที่สุด ถ้าท้ายแล้วมันยังทำได้ไม่ดี เราจะโทษตัวเอง เราจะเศร้าจนเกินเหตุ
ทุกวันนี้เราทำงานมากกว่าหกสิบชั่วโมงต่ออาทิตย์ เพื่อนเรามักจะพูดเสมอว่า เราทำงานมากจนเกินไป แต่เราก็ยังมีความรู้สึกว่า เรายังทำงานไม่พอ เรามักจะโมโหตัวเองว่าเราน่าจะทำได้ดีกว่านี้ สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆที่ชื่อว่ามนุษย์อย่างเรา กับสิ่งที่เราตั้งใจจะทำ ใครช่วยบอกเราทีซิว่า เรายังบกพร่องในหน้าที่ตรงไหนไปบ้าง
เราและสามีมีร้านอาหารขนาดใหญ่ที่เปิดมานานกว่ายี่สิบปี จากร้านเล็กๆ เราค่อยๆก้าวขึ้นทีละขั้น ตั้งใจทำงาน สำหรับเราแล้ว เรายังคิดว่าเราก้าวช้า ส่วนหนึ่งมาจากบทบาทของการเป็นแม่ เรายังมีลูกอีกสองคนที่ต้องดูแล ชีวิตมันไม่ได้ง่ายเลยจริงๆ ถ้าต้องเป็นแม่อย่างเต็มตัว ต้องช่วยสามีทำงานเพื่อแบ่งเบาความรับผิดชอบ ทั้งที่จริงแล้ว สามีเราก็ไม่เคยเรียกร้องให้เราต้องทำงาน เค้าจะดีใจซะมากกว่า ถ้าเราอยู่บ้านดูแลบ้านเรือนและลูกๆ เเต่นั่นมันไม่ใช่นิสัยของเรา
เราติดนิสัยลงมือทำหลายๆอย่างด้วยตัวเอง เพื่อนเรามักจะบอกว่า แค่เดินไปดูและสั่งให้ลูกน้องทำก็พอ จะลงมือทำเองให้เหนื่อยทำไม ซึ่งเราก็รู้ว่าเรามีแค่สองมือ ไม่ว่าเราจะว่องไวสักแค่ไหน เราก็มีแค่สองมือ ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลยว่า เราจะทำทุกอย่างได้ด้วยตัวเองด้วยมือแค่สองมือ ทั้งที่จริงแล้ว หน้าที่ของเราควรจะเป็นจัดสรรงานให้คนไปทำ และคอยดูแลความเรียบร้อยเท่านั้น และเมื่อเราได้ลงมือทำงานด้วยตัวเอง ปัญหาใหญ่ที่ตามมาก็คือเราจะเหนื่อยจนเกินไป จนไม่มีเวลาไปวางแผนงานให้ดีขึ้นกว่าเดิม เมื่องานออกมาไม่เป็นที่พอใจ เราก็จะเหวี่ยง วีน กลายเป็นคนเจ้าอารมณ์ไปโดยที่ไม่อยากจะเป็น
เรื่องบางเรื่องที่ดูเหมือนจะง่าย รู้ทั้งรู้ แต่ก็ยังอดไม่ได้........
เมื่อคืนเรานอนไม่หลับ เรานอนคิดว่าที่ผ่านมาเราทำอะไรผิดไป เพราะอะไรงานเราถึงไม่เดิน เราแค่อยากระบาย อยากฟังความคิดเห็นจากคนอื่นว่าเราควรที่จะจัดการกับชีวิตตัวเองยังไงดี ทำยังไง เราถึงจะจัดการกับชีวิตให้ลงตัวกว่านี้ เราอยากจัดตารางชีวิตใหม่ อยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง อยากดูแลตัวเองให้มากกว่านี้ ทั้งๆที่ไม่มีใครบังคับเราเลย แต่เราก็ไม่สามารถบังคับตัวเองได้
บ้านเราก็ต้องซ่อมแซมห้องใต้ดิน ตั้งใจว่าจะทำเป็นห้องออกกำลังกายให้ลูกสาว ผ่านไปปีกว่าแล้ว งานก็ยังไม่เดินหน้าเลย ยังไม่ได้เริ่มอะไรเลยสักนิด คิดแล้วโมโหตัวเองว่าทำไมถึงไม่จ้างช่างมาทำให้มันเสร็จๆไป
บ้านที่ให้คนเช่าก็ต้องทำชั้นล่างให้เสร็จ เพื่อที่จะได้ปล่อยให้คนเช่าไป ผ่านมาปีกว่าแล้วก็ยังไม่ได้ทำเหมือนกัน มโนไปว่าจะลงมือทำด้วยตัวเอง ทั้งที่วันๆก็ทำงานที่ร้านจนหัวหมุนแล้ว จะเอาเวลาที่ไหนมาทำเอง ถ้าจ้างช่างก็จบไปแล้ว
ตั้งใจเอาไว้ว่าจะปรับปรุงคาร์แคร์ อยากจะทาสีใหม่ อยากจะจ้างใครสักคนไปทำความสะอาดให้ แต่ปัญหาก็คือเรามักจะลงมือทำด้วยตัวเอง เสียเวลาเดินเก็บขยะ ทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่อง
หน้าบ้านเรารกมาก ใบไม้กองสุมเป็นภูเขา อยากจะทำสวนให้มันเป๊ะ แต่ก็ไม่มีเวลา ทั้งๆที่จ้างคนมาทำก็ได้
ลูกชายเราชอบว่ายน้ำมาก อยากจะพาเค้าไปว่ายน้ำอย่างจริงจังสักที แต่ก็ยังไม่ได้ลงมือ ได้แต่คิด คิด คิด แค่อาทิตย์ละสองวัน แค่นี้ทำไมเราทำไม่ได้ คิดแล้วก็โมโหตัวเอง
หมาเราต้องเข้าคลาสเทรนนิ่ง เค้าดุมาก ไม่เอาคนแปลกหน้าเลย เห็นหมาตัวอื่นงี้แทบจะฆ่ากันตาย จนป่านนี้ก็ยังไม่ได้พาไป
ตั้งใจเอาไว้ว่าจะออกกำลังกายสักอาทิตย์ละสามวัน เอาเข้าจริงๆ เลิกงานก็เหนื่อยแสนเหนื่อยแล้ว อยากแต่จะนอน
ผู้หญิงทั่วไปชอบไปเดินห้างช๊อปปิ้งไหม เรากลับมองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ แม้กระทั่งของใช้ส่วนตัวอย่างครีมบำรุงผิว เราก็มักจะฝากให้เพื่อนซื้อ หรือไม่ก็สั่งออนไลน์ เรื่องง่ายๆแค่นี้เรายังไม่มีเวลาทำให้กับตัวเอง
นั่นก็ไม่เสร็จ นี่ก็ไม่เสร็จ แล้ววันๆเราทำอะไร...........เข้าร้าน ทำงานทั้งวัน ไม่มีแม้แต่เวลาจะหาความสุขกับอาหารแต่ละมื้อ
เราต้องทำยังไง ต้องคิดยังไง ต้องสร้างความเชื่อให้กับตัวเองยังไง เราถึงจะวางใจให้คนอื่นดูแล เพื่อที่เราจะได้เอาเวลาไปทำเรื่องที่เราอยากจะทำให้ได้ .........ใครช่วยแนะนำให้เราตาสว่างที เราเกลียดตัวเองจริงๆ ที่เป็นคนแบบนี้....... (จริงๆเเล้วเรารักงานร้านอาหารนะ เเต่นั่นเเหละที่เป็นปัญหาใหญ่ รักมันเเละอยู่กับมันมากจนเกินไป จนลืมทำเรื่องอื่น)
เราเริ่มที่จะเป็นแบบนี้มาหนึ่งปีเต็มแล้ว (ก่อนหน้านี่ไม่เป็นเเบบนี้ เเต่พอเริ่มทำงานอย่างจริงจังเเล้วหยุดไม่ได้) ปีใหม่นี้ไม่อยากเป็นเหมือนเดิมแล้ว ถ้าคุณเป็นเรา คุณจะจัดการกับชีวิตตัวเองยังไง ใครช่วยแนะนำเราที.....
ป.ล. เชื่อเถอะว่า บางครั้งเรื่องที่ดูเหมือนจะง่ายเเบบนี้ คนบางคนก็ไม่สามารถจัดการกับชีวิตตัวเองได้ ผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเก่งเเละเเกร่ง บางครั้งก็โง่โดยไม่มีเหตุผลได้เหมือนกัน
ปัญหาใหญ่ของมนุษย์ (อย่างเรา)
ตัวเราเองก็เช่นกัน .......ถ้ามองภาพรวมจากภายนอกแล้ว ใครๆมักจะคิดว่า เราเป็นผู้หญิงที่โชคดี เรามีสามีที่รักและให้เกียรติเรา เรามีลูกที่น่ารัก ครอบครัวเราอบอุ่น ถ้ามองในจุดนี้ เรื่องจริงมันก็เป็นอย่างที่ทุกคนคิดนั่นแหละ
แต่ชีวิตเราก็ยังมีปัญหา มันไม่ได้ราบรื่นไปซะทุกเรื่อง ซึ่งมันอาจจะไม่ได้ราบรื่นจริงอย่างที่เราคิด หรือเราอาจจะคิดไปเอง หรือจะเรียกได้ว่าทำตัวเองล้วนๆ
เรามีนิสัยแย่ๆที่เปลี่ยนยากก็คือ เราเป็นคนที่จริงจังกับชีวิตมากจนเกินไป มากจนเครียดกับตัวเอง ไม่ว่าเราจะทำอะไร เราจะคาดหวังเอาไว้ว่า มันจะต้องทำออกมาให้ดีที่สุด ถ้าท้ายแล้วมันยังทำได้ไม่ดี เราจะโทษตัวเอง เราจะเศร้าจนเกินเหตุ
ทุกวันนี้เราทำงานมากกว่าหกสิบชั่วโมงต่ออาทิตย์ เพื่อนเรามักจะพูดเสมอว่า เราทำงานมากจนเกินไป แต่เราก็ยังมีความรู้สึกว่า เรายังทำงานไม่พอ เรามักจะโมโหตัวเองว่าเราน่าจะทำได้ดีกว่านี้ สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆที่ชื่อว่ามนุษย์อย่างเรา กับสิ่งที่เราตั้งใจจะทำ ใครช่วยบอกเราทีซิว่า เรายังบกพร่องในหน้าที่ตรงไหนไปบ้าง
เราและสามีมีร้านอาหารขนาดใหญ่ที่เปิดมานานกว่ายี่สิบปี จากร้านเล็กๆ เราค่อยๆก้าวขึ้นทีละขั้น ตั้งใจทำงาน สำหรับเราแล้ว เรายังคิดว่าเราก้าวช้า ส่วนหนึ่งมาจากบทบาทของการเป็นแม่ เรายังมีลูกอีกสองคนที่ต้องดูแล ชีวิตมันไม่ได้ง่ายเลยจริงๆ ถ้าต้องเป็นแม่อย่างเต็มตัว ต้องช่วยสามีทำงานเพื่อแบ่งเบาความรับผิดชอบ ทั้งที่จริงแล้ว สามีเราก็ไม่เคยเรียกร้องให้เราต้องทำงาน เค้าจะดีใจซะมากกว่า ถ้าเราอยู่บ้านดูแลบ้านเรือนและลูกๆ เเต่นั่นมันไม่ใช่นิสัยของเรา
เราติดนิสัยลงมือทำหลายๆอย่างด้วยตัวเอง เพื่อนเรามักจะบอกว่า แค่เดินไปดูและสั่งให้ลูกน้องทำก็พอ จะลงมือทำเองให้เหนื่อยทำไม ซึ่งเราก็รู้ว่าเรามีแค่สองมือ ไม่ว่าเราจะว่องไวสักแค่ไหน เราก็มีแค่สองมือ ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลยว่า เราจะทำทุกอย่างได้ด้วยตัวเองด้วยมือแค่สองมือ ทั้งที่จริงแล้ว หน้าที่ของเราควรจะเป็นจัดสรรงานให้คนไปทำ และคอยดูแลความเรียบร้อยเท่านั้น และเมื่อเราได้ลงมือทำงานด้วยตัวเอง ปัญหาใหญ่ที่ตามมาก็คือเราจะเหนื่อยจนเกินไป จนไม่มีเวลาไปวางแผนงานให้ดีขึ้นกว่าเดิม เมื่องานออกมาไม่เป็นที่พอใจ เราก็จะเหวี่ยง วีน กลายเป็นคนเจ้าอารมณ์ไปโดยที่ไม่อยากจะเป็น
เรื่องบางเรื่องที่ดูเหมือนจะง่าย รู้ทั้งรู้ แต่ก็ยังอดไม่ได้........
เมื่อคืนเรานอนไม่หลับ เรานอนคิดว่าที่ผ่านมาเราทำอะไรผิดไป เพราะอะไรงานเราถึงไม่เดิน เราแค่อยากระบาย อยากฟังความคิดเห็นจากคนอื่นว่าเราควรที่จะจัดการกับชีวิตตัวเองยังไงดี ทำยังไง เราถึงจะจัดการกับชีวิตให้ลงตัวกว่านี้ เราอยากจัดตารางชีวิตใหม่ อยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง อยากดูแลตัวเองให้มากกว่านี้ ทั้งๆที่ไม่มีใครบังคับเราเลย แต่เราก็ไม่สามารถบังคับตัวเองได้
บ้านเราก็ต้องซ่อมแซมห้องใต้ดิน ตั้งใจว่าจะทำเป็นห้องออกกำลังกายให้ลูกสาว ผ่านไปปีกว่าแล้ว งานก็ยังไม่เดินหน้าเลย ยังไม่ได้เริ่มอะไรเลยสักนิด คิดแล้วโมโหตัวเองว่าทำไมถึงไม่จ้างช่างมาทำให้มันเสร็จๆไป
บ้านที่ให้คนเช่าก็ต้องทำชั้นล่างให้เสร็จ เพื่อที่จะได้ปล่อยให้คนเช่าไป ผ่านมาปีกว่าแล้วก็ยังไม่ได้ทำเหมือนกัน มโนไปว่าจะลงมือทำด้วยตัวเอง ทั้งที่วันๆก็ทำงานที่ร้านจนหัวหมุนแล้ว จะเอาเวลาที่ไหนมาทำเอง ถ้าจ้างช่างก็จบไปแล้ว
ตั้งใจเอาไว้ว่าจะปรับปรุงคาร์แคร์ อยากจะทาสีใหม่ อยากจะจ้างใครสักคนไปทำความสะอาดให้ แต่ปัญหาก็คือเรามักจะลงมือทำด้วยตัวเอง เสียเวลาเดินเก็บขยะ ทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่อง
หน้าบ้านเรารกมาก ใบไม้กองสุมเป็นภูเขา อยากจะทำสวนให้มันเป๊ะ แต่ก็ไม่มีเวลา ทั้งๆที่จ้างคนมาทำก็ได้
ลูกชายเราชอบว่ายน้ำมาก อยากจะพาเค้าไปว่ายน้ำอย่างจริงจังสักที แต่ก็ยังไม่ได้ลงมือ ได้แต่คิด คิด คิด แค่อาทิตย์ละสองวัน แค่นี้ทำไมเราทำไม่ได้ คิดแล้วก็โมโหตัวเอง
หมาเราต้องเข้าคลาสเทรนนิ่ง เค้าดุมาก ไม่เอาคนแปลกหน้าเลย เห็นหมาตัวอื่นงี้แทบจะฆ่ากันตาย จนป่านนี้ก็ยังไม่ได้พาไป
ตั้งใจเอาไว้ว่าจะออกกำลังกายสักอาทิตย์ละสามวัน เอาเข้าจริงๆ เลิกงานก็เหนื่อยแสนเหนื่อยแล้ว อยากแต่จะนอน
ผู้หญิงทั่วไปชอบไปเดินห้างช๊อปปิ้งไหม เรากลับมองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ แม้กระทั่งของใช้ส่วนตัวอย่างครีมบำรุงผิว เราก็มักจะฝากให้เพื่อนซื้อ หรือไม่ก็สั่งออนไลน์ เรื่องง่ายๆแค่นี้เรายังไม่มีเวลาทำให้กับตัวเอง
นั่นก็ไม่เสร็จ นี่ก็ไม่เสร็จ แล้ววันๆเราทำอะไร...........เข้าร้าน ทำงานทั้งวัน ไม่มีแม้แต่เวลาจะหาความสุขกับอาหารแต่ละมื้อ
เราต้องทำยังไง ต้องคิดยังไง ต้องสร้างความเชื่อให้กับตัวเองยังไง เราถึงจะวางใจให้คนอื่นดูแล เพื่อที่เราจะได้เอาเวลาไปทำเรื่องที่เราอยากจะทำให้ได้ .........ใครช่วยแนะนำให้เราตาสว่างที เราเกลียดตัวเองจริงๆ ที่เป็นคนแบบนี้....... (จริงๆเเล้วเรารักงานร้านอาหารนะ เเต่นั่นเเหละที่เป็นปัญหาใหญ่ รักมันเเละอยู่กับมันมากจนเกินไป จนลืมทำเรื่องอื่น)
เราเริ่มที่จะเป็นแบบนี้มาหนึ่งปีเต็มแล้ว (ก่อนหน้านี่ไม่เป็นเเบบนี้ เเต่พอเริ่มทำงานอย่างจริงจังเเล้วหยุดไม่ได้) ปีใหม่นี้ไม่อยากเป็นเหมือนเดิมแล้ว ถ้าคุณเป็นเรา คุณจะจัดการกับชีวิตตัวเองยังไง ใครช่วยแนะนำเราที.....
ป.ล. เชื่อเถอะว่า บางครั้งเรื่องที่ดูเหมือนจะง่ายเเบบนี้ คนบางคนก็ไม่สามารถจัดการกับชีวิตตัวเองได้ ผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเก่งเเละเเกร่ง บางครั้งก็โง่โดยไม่มีเหตุผลได้เหมือนกัน