เราเจอเขาครั้งแรกเมื่อกุมภาปี 56 จากโปรแกรมแชทหนึ่ง (ไม่ใช่เว็บหาคู่นะคะ)
เรากับเขาคุยกันแบบเพื่อน แต่ความรู้สึกของเรามันมากกว่านั้น เราเคยพยายามจะจีบเขาแล้วนะ จริงๆ แต่เหมือนตอนนั้นเขาไม่ได้ต้องการอย่างนั้นก็เลยได้อยู่แค่สถานะเพื่อน ที่คุยกันทุกวัน ตลอดเวลา ตอบกันเร็วอิ๊บอ๋าย ประหนึ่งว่าเฝ้าหน้าจอเพื่อแชทกับคนๆ นี้ คุณค่าที่คุณคู่ควร มันมีความสุขนะคะที่ได้คุยกับคนๆ นึงได้แบบลื่นไหลทั้งวันทุกวันแบบนี้โดยที่ต่างคนต่างก็หาเรื่องคุยด้วยกันไปเรื่อยๆ แถมยังสามารถรับส่งมุกกันอย่างโคตะระเข้าขา เรียกเสียงหัวเราะได้ตลอดเวลา ตอนนั้นเป็นอะไรที่แม่-งโคตะระมีความสุขอ่ะ เป็นได้แค่เพื่อนก็พอละฟะ
แต่ข้อเสียของเรากับเขาก็คือต่างคนต่างก็ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน เพราะเราคุยกันผ่านอิมเมจของไอดอล ไม่เคยได้ยินเสียง แถมอยู่กันคนละจังหวัด
แต่ตลอดเวลาที่เราคุยกับเขาผ่านตัวหนังสือ เราก็รู้สึกเหมือนกับได้ยินเสียงเขา เหมือนเขามาคุยอยู่ข้างๆ หูอ่ะ >///<
พอปิดเทอมต่างคนต่างก็หายไปเพราะต้องกลับบ้าน ไม่มีเน็ตให้ออน ส่วนตัวเราก็ซึมๆ รู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่าง จนเมื่อได้มีโอกาสไปร้านเน็ตก็เห็นว่าเขาเข้ามาตามตัวเรา อันตัวเรานั้นก็พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อเข้าเน็ตให้ได้จนสามารถกลับไปคุยกับเขาได้เหมือนเดิม พร้อมๆ กับความรู้สึกที่มากขึ้นกว่าเดิม และเหมือนจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนบางวันเราก็คิดว่าควรจะสารภาพออกไปดีหรือเปล่า โดยที่ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะหายไปไม่กลับมาอีกเลย...
เขาหายไปเดือนมิถุนา เราจำเรื่องที่คุยกันตอนนั้นได้เป็นอย่างดี มันไม่มีอะไร ก็แค่พูดถึงเรื่องวันเปิดเทอมของแต่ละคน ตอนนั้นน่าจะเป็นเวลาที่เหมาะสมที่เราจะสารภาพออกไปได้ แต่ว่าเรากลับเฉไปขอช่องทางเพื่อติดต่อเขาทางอื่นแทน รู้สึกเกลียดตัวเองที่ปากแข็ง สุดท้ายผลลัพธ์ก็อย่างที่เห็น
ที่เล่ามาทั้งหมดยังไม่ใช่ประเด็นสำคัญ สิ่งที่เราอัดอั้นจนต้องมาตั้งกระทู้เพื่อระบายอารมณ์นั่นก็เพราะจากวันนั้นจนถึงวันนี้มันเกือบจะสองปีแล้ว ความรู้สึกในตอนนั้นของเรามันน่าจะหายไปพร้อมกับเขาสิ! แต่มันกลับเพิ่มมากขึ้น!!?? ทำไมอ่ะ คือเราเข้าใจความรู้สึกของคนที่คิดถึงจนร้องไห้เลยนะ มันเป็นอะไรที่ "แม่-งเหี้-ยมาก" แล้วมันจะโคตะระเหี้-ยเข้าไปอีกในเมื่อเราร้องไห้ให้กับใครก็ไม่รู้ที่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน แค่ได้คุยกันผ่านตัวอักษร มันก็ทำให้เราเป็นเอามากขนาดนี้ แล้วเพราะอีตานี่แหละที่อาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราเริ่มต้นใหม่กับใครไม่ได้ซักที เพราะกลัวว่าถ้าได้มีใครเป็นตัวเป็นตนจริงๆ เราคงจะ... เรียกได้ว่าหัวปักหัวปำอ่ะ (-_-)
แต่เราก็ไม่ได้อยากจะจมปรักรักคนที่ไม่เคยเห็นหน้ากันแบบนี้น้าาาาา!!!
ขอประทานโทษชาวพันทิปที่มาตั้งกระทู้รก ขอโทษที่ตั้งเป็นกระทู้ตั้งคำถาม ตอนแรกเราจะตั้งเป็นกระทู้สนทนาแล้วแต่เรายังไม่ได้ยืนยันตัวตน และมันก็อึดอัดจนทนไม่ไหวก็เลยออกมาเป็นแบบนี้แหละค่ะ ขอโทษนะคะ (โค้ง)
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
ขอให้ปีนี้เราเลิกคิดถึงเขาซักทีเถอะ
ปล. ปีนี้นายจะกลับมามั้ย?
ปล2. สงสารตัวเองแป๊บ
[ทู้บ่น] รักใครก็ไม่รู้มาจะ 2 ปีแล้ว
เรากับเขาคุยกันแบบเพื่อน แต่ความรู้สึกของเรามันมากกว่านั้น เราเคยพยายามจะจีบเขาแล้วนะ จริงๆ แต่เหมือนตอนนั้นเขาไม่ได้ต้องการอย่างนั้นก็เลยได้อยู่แค่สถานะเพื่อน ที่คุยกันทุกวัน ตลอดเวลา ตอบกันเร็วอิ๊บอ๋าย ประหนึ่งว่าเฝ้าหน้าจอเพื่อแชทกับคนๆ นี้ คุณค่าที่คุณคู่ควร มันมีความสุขนะคะที่ได้คุยกับคนๆ นึงได้แบบลื่นไหลทั้งวันทุกวันแบบนี้โดยที่ต่างคนต่างก็หาเรื่องคุยด้วยกันไปเรื่อยๆ แถมยังสามารถรับส่งมุกกันอย่างโคตะระเข้าขา เรียกเสียงหัวเราะได้ตลอดเวลา ตอนนั้นเป็นอะไรที่แม่-งโคตะระมีความสุขอ่ะ เป็นได้แค่เพื่อนก็พอละฟะ
แต่ข้อเสียของเรากับเขาก็คือต่างคนต่างก็ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน เพราะเราคุยกันผ่านอิมเมจของไอดอล ไม่เคยได้ยินเสียง แถมอยู่กันคนละจังหวัด
แต่ตลอดเวลาที่เราคุยกับเขาผ่านตัวหนังสือ เราก็รู้สึกเหมือนกับได้ยินเสียงเขา เหมือนเขามาคุยอยู่ข้างๆ หูอ่ะ >///<
พอปิดเทอมต่างคนต่างก็หายไปเพราะต้องกลับบ้าน ไม่มีเน็ตให้ออน ส่วนตัวเราก็ซึมๆ รู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่าง จนเมื่อได้มีโอกาสไปร้านเน็ตก็เห็นว่าเขาเข้ามาตามตัวเรา อันตัวเรานั้นก็พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อเข้าเน็ตให้ได้จนสามารถกลับไปคุยกับเขาได้เหมือนเดิม พร้อมๆ กับความรู้สึกที่มากขึ้นกว่าเดิม และเหมือนจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนบางวันเราก็คิดว่าควรจะสารภาพออกไปดีหรือเปล่า โดยที่ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะหายไปไม่กลับมาอีกเลย...
เขาหายไปเดือนมิถุนา เราจำเรื่องที่คุยกันตอนนั้นได้เป็นอย่างดี มันไม่มีอะไร ก็แค่พูดถึงเรื่องวันเปิดเทอมของแต่ละคน ตอนนั้นน่าจะเป็นเวลาที่เหมาะสมที่เราจะสารภาพออกไปได้ แต่ว่าเรากลับเฉไปขอช่องทางเพื่อติดต่อเขาทางอื่นแทน รู้สึกเกลียดตัวเองที่ปากแข็ง สุดท้ายผลลัพธ์ก็อย่างที่เห็น
ที่เล่ามาทั้งหมดยังไม่ใช่ประเด็นสำคัญ สิ่งที่เราอัดอั้นจนต้องมาตั้งกระทู้เพื่อระบายอารมณ์นั่นก็เพราะจากวันนั้นจนถึงวันนี้มันเกือบจะสองปีแล้ว ความรู้สึกในตอนนั้นของเรามันน่าจะหายไปพร้อมกับเขาสิ! แต่มันกลับเพิ่มมากขึ้น!!?? ทำไมอ่ะ คือเราเข้าใจความรู้สึกของคนที่คิดถึงจนร้องไห้เลยนะ มันเป็นอะไรที่ "แม่-งเหี้-ยมาก" แล้วมันจะโคตะระเหี้-ยเข้าไปอีกในเมื่อเราร้องไห้ให้กับใครก็ไม่รู้ที่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน แค่ได้คุยกันผ่านตัวอักษร มันก็ทำให้เราเป็นเอามากขนาดนี้ แล้วเพราะอีตานี่แหละที่อาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราเริ่มต้นใหม่กับใครไม่ได้ซักที เพราะกลัวว่าถ้าได้มีใครเป็นตัวเป็นตนจริงๆ เราคงจะ... เรียกได้ว่าหัวปักหัวปำอ่ะ (-_-)
แต่เราก็ไม่ได้อยากจะจมปรักรักคนที่ไม่เคยเห็นหน้ากันแบบนี้น้าาาาา!!!
ขอประทานโทษชาวพันทิปที่มาตั้งกระทู้รก ขอโทษที่ตั้งเป็นกระทู้ตั้งคำถาม ตอนแรกเราจะตั้งเป็นกระทู้สนทนาแล้วแต่เรายังไม่ได้ยืนยันตัวตน และมันก็อึดอัดจนทนไม่ไหวก็เลยออกมาเป็นแบบนี้แหละค่ะ ขอโทษนะคะ (โค้ง)
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
ขอให้ปีนี้เราเลิกคิดถึงเขาซักทีเถอะ
ปล. ปีนี้นายจะกลับมามั้ย?
ปล2. สงสารตัวเองแป๊บ