เคยไหม? อยากมีแฟน แต่ก็ไม่อยากมีแฟน

ใช้ชีวิตแบบไม่มีแฟนมาเกือบสิบเก้าปีเพราะตั้งใจไว้ว่าจบม.6ก่อนค่อยมีแฟน
พอขึ้นปีหนึ่งเปิดเทอมได้อาทิตย์นึงรุ่นพี่ที่สนิทก็มาขอเป็นแฟน เราก็แบบเออยังไม่อยากมีแฟน
แต่ก็ลองดูๆกันไปก่อน แล้วก็แบบสนิทกันมากขึ้นอ่ะ เจอกันทุกวัน คุยกันทุกวัน
คือพี่เค้าชอบเรามากกกกกก แต่เราก็ชอบๆเค้านะแต่ก็ไม่รู้เพราะอะไรมาไซโคด้วยรึเปล่า
เราก็ชินกับการที่เจอเค้าตลอด เค้าก็ไม่ใช่คนไม่ดี เข้ากับกลุ่มเพื่อนเราได้ ขั้นสนิทกันทั้งกลุ่มเลย
พอผ่านไปสี่เดือนก็ปิดเทอมเดือนตุลา ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน เราก็กลับบ้านเราใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยมากๆ
แรกๆก็ไม่ชินนะ แต่พอผ่านไปสักพักเราเริ่มไม่อยากให้เค้ามาทักแชทเฟส ก็เลยปิดแชทเฟสไปเป็นเดือนเลย
เค้าโทรมาก็เอาโทรศัพท์ไปซุกใต้หมอนบ้าง ไม่สนใจบ้าง (คือจริงๆเราไม่ชอบคุยโทรศัพท์อยู่แล้ว มันร้อนหูอ่ะ)
แล้วเราก็พบว่าชีวิตที่ไม่มีเค้ามันมีความสุขมากกกกกกกก มันอาจจะฟังดูแย่ แต่เรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
หลังจากเปิดเทอมอาทิตย์นึงเป็นหนึ่งอาทิตย์ที่เราเฉยชากับเค้ามาก ไม่รับโทรศัพท์เลย (แย่เนอะ)
แล้วเราทำตัวอย่างนี้เวลาเจอกันบางครั้งเค้าก็แอบฉุนเฉียวใส่เราบ้าง แต่ก็เอาเข้าใจนะว่าทำไปทำไม
เราก็ไปคุยกับเค้าตรงๆว่า แบบตอนปิดเทอมเรามีความสุขมากที่ไม่ได้เจอเค้าอ่ะ
เค้าก็เข้าใจแต่ก็ยังมาเกาะแกะบ้างครั้งคราว เราก็ไม่สนใจอะไรมาก ปล่อยผ่าน
หลังจากนั้นก็ใช้ชีวิตปกติมาตลอดอยู่กับเพื่อนอยู่กับตัวเองแล้วมันก็ดีจริงๆด้วยอ่ะ

มันทำให้เราแอบคิดว่าเราอาจจะเสพติดความโสดไปแล้วก็ได้ TT แต่จริงๆก็อยากมีแฟนนะ
แต่ปัจจุบันนี้ก็มีความสุขดี หรืออาจจะเป็นพวกกลัวการเปลี่ยนแปลงก็ไม่รู้แหะ
มีใครเป็นแบบนี้บ้างไหม