มีลูกเองแล้วจะู้ว่าแม่รักเรามากแค่ไหนจริงหรือ

ใครๆก็บอกว่ามีลูกเองแล้วจะรักแม่มากขึ้น จะรู้ได้ว่าแม่รักเรามากแค่ไหนจริงหรือ แต่เรามีลูกสองแล้ว ยิ่งรู้สึกว่าที่ผ่านมาแม่รักเราน้อยมาก เรามีลูกแล้วอยากจะซื้อของที่ดีๆมีประโยชน์ให้ลูก เราดีใจสุขใจทุกครั้งที่เห็นลูกมีความสุข อยากให้ลูกได้กินของดีๆใช้ของดีๆเล่นของดีๆปลอดภัยกับตัวเอง แต่ตั้งแต่เล็กจนโต ขออะไรแม่ก็ไม่ให้ เค้าจะให้แต่สิ่งที่เค้าจะให้ เป็นของถูกๆโหลๆ ของเล่นปนเปื้อนสีอันตราย ให้ใช้กระดาษทิชชู่ที่เค้าใช้แล้วเช็ดปากเปื้อนรอยลิปสติกของเค้าเองทุกครั้ง จำไม่ได้เลยว่าเคยได้สิ่งที่เราเองเลือกเองอยากได้จริงๆเป็นยังไง เรามีลูกเราอยากสอนลูกให้ความรู้ทุกอย่างที่เรามีให้ลูกเต็มที่ไม่มีกั๊กความรู้ แต่แม่เราจะหวงความรู้เรื่องทำกับข้าวมาก ถามก็ไม่ยอมบอกสูตร ถามว่าทำยังไงแม่ก็บอกว่า เธอไม่ต้องทำหรอกทำไปก็ไม่อร่อย ไปซื้อเอาเถอะ ไม่เคยให้กำลังใจลูก แต่ชอบให้คนอื่นชมว่าเค้าทำกับข้าวดีที่สุดเก่งที่สุด แต่เรากลับรู้สึกว่าเราอยากให้ลูกก้าวหน้ากว่าเราเก่งกว่าเราทุกด้านก็ได้ เราจะสอนลูกบอกลูกทุกอย่างที่เรารู้ให้เค้าทำเป็นคิดเป็นในแบบของตัวเอง แล้วถ้ามีวันนึงมีคนบอกว่าลูกเก่งกว่าแม่เราก็จะยินดี แม่มีเงินเยอะมากเยอะกว่าเราหลายเท่า แต่ชอบโอดครวญว่าไม่มีเงิน ชอบเปรียบเทียบลูกตัวกับลูกคนอื่นตั้งแต่เล็กจนโต เปรีบเทียบลูกกับพี่น้องด้วยกันเองว่าใครให้เงินแม่ได้มากกว่าก็เป็นคนดีกว่ามีน้ำใจกับแม่มากกว่า พี่น้องหาเงินได้ไม่เท่ากัน เราไม่สามารถให้เงินเค้าได้เท่าที่พี่เราให้เพราะรายได้ต่างกัน แม่พูดหลายครั้งทั้งที่รู้ตัวและไม่รู้ตัวในเรื่องเงินๆๆๆ เราจะไม่หวังเพิ่งเงินจากลูก เราจะเก็บไว้ส่วนนึงเพื่อดูแลตัวเองตอนแก่ เราจะไม่เปรียบเทียบลูกเราสองคนให้พี่เกลียดน้องรึน้องเกลียดพี่เป็นอันขาด เราจะภูมิใจในตัวลูกเราโดยที่ไม่เปรียบเทียบกับลูกคนอื่นเลย แม่อาจจะรักเราก็ได้ แต่เราจะไม่รักลูกแบบที่แม่รักเราเด็ดขาด