ผมชอบเพลง Desperado ของวง Eagles เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พอได้ดูละครเรื่องนี้ ก็ยิ่งฟังเพราะขึ้นไปอีกครับ
ก่อนดูละคร ผมได้บังเอิญอ่านเจอความเห็นของคุณวรินทร์รตา (ขอพาดพิงหน่อยนะครับ) ว่าเพลงนี้สะท้อนถึงเทปเปย์ ซึ่งเป็นพระเอกของเรื่อง
(และด้วยความอยากรู้อยากเห็นของผมก็ทำให้ตัวเองโดนสปอยล์เนื้อเรื่องไปโดยไม่ได้ตั้งใจ) ซึ่งพอได้ดูละครไปด้วยก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน
เพลงนี้ดูเหมือนเป็นเพลงที่เปิดไว้เตือนสติเทปเปย์ว่ายังมีคนที่รักเขาอยู่ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ( It may be rainin', but there's a rainbow above you. You better let somebody love you, before it's too late) แต่ท้ายที่สุดมันก็ไม่ทัน T T
ทว่า พอดูจนจบแล้วกลับมานั่งคิดอีกทีแล้ว ผมกลับได้ข้อสรุปว่า Desperado ตัวจริงของละครเรื่องนี้ คือ มันเปียว ไดสุเกะ ต่างหาก
จะเห็นได้ว่า ไดสุเกะทุ่มแรงกายแรงใจไปกับการรักษาความยิ่งใหญ่ให้กับกิจการของตระกูล แทนที่จะคำนึงถึงความสุขของลูกเมียในครอบครัว เหตุหนึ่งที่เขาจงใจปล่อยให้ไอโกะกำเริบเสิบสานเข้าเจ้ากี้เจ้าการลูกๆในครอบครัวนั้นก็เป็นเพราะว่า ไอโกะสามารถสร้างความยิ่งใหญ่ให้กับตระกูลได้
เขายอมทำอะไรหลายอย่าง แม้แต่ที่จะหักหลักญาติ ทำลายกิจการของลูก (ซึ่งส่งผลให้ลูกฆ่าตัวตายในภายหลัง) หรือกดดันให้ลูกน้องคนที่ภักดีที่สุดทำงานจนตายในหน้าที่ เพียงเพื่อให้กิจการธนาคารฮันชินรอดพ้นจากกระแสการควบรวมธนาคารของรัฐมนตรีนากาตะ แต่แม้จะยอมสูญเสียอะไรๆ ไปหลายอย่างแล้ว ท้ายที่สุดนากาตะก็ยังคงวางแผนให้ธนาคารฮันชินโดนกลืนอยู่ดี โดยผู้ที่ดำเนินการนั้นก็คือมิมะ ลูกเขยที่เขาผูกสัมพันธ์เพื่อเอาผลประโยชน์นั่นอง
(Don' you draw the queen of diamonds, boy She'll beat you if she's able)
ในทางกลับกัน เราจะเห็นได้ว่า ถ้าเขายอมที่จะเสี่ยงกับนากาตะ โดยการส่งเสริมเทปเปย์ (ที่จริงๆก็รักพ่อ และความพยายามต่างๆที่เขาทำมาตลอดเรื่องก็มีพื้นมาจากความต้องการที่จะทำให้พ่อภาคภูมิใจและยิ้มให้) ให้ประสบความสำเร็จ และไม่หักหลังพ่อตาของเทปเปย์ (ซึ่งช่วยเหลือเทปเปย์อย่างจริงจังและจริงใจ) สถานการณ์ในตอนท้ายก็จะดีกว่านี้ โดนกิจการเหล็กของลกชายเทปเปย์ก็จะกลายเป็นบริษัทญี่ปุ่นระดับโลก ที่ได้รับการสนับสนุนจากพ่อตาของเทปเปย์ซึ่งเป็นนายกรัฐมนตรีคนถัดไป ทำให้อาณาจักรธุรกิจมันเปียวยิ่งใหญ่กว่าเดิม
(You know the queen of hearts is always your best bet)
ไดสุเกะเป็นคนร่ำรวยประสบความสำเร็จให้ธนาคารฮันชิน โตจากธนาคารเล็กๆ โตจนกระทั่งเป็นธนาคารใหญ่อันดับสิบเอ็ดของประเทศ มีเส้นสายกับคนใหญ่คนโตมากมาย แต่เขากลับมีปมที่มีอยู่ลึกๆในใจ ที่ต้องการล้างแค้นพ่อตัวเองที่มาข่มขืนภรรยาตน แต่ภรรยาก็โดนข่มขืนไปแล้ว พ่อตัวเองก็ตายไปแล้ว ไดสุกะจึงไม่สามารถทำอะไรได้ ปมในใจของตัวเองนี้จึงถูกนำมาลงกับเทปเปย์ในภายหลัง
(Now it seems to me, some fine things Have been laid upon your table But you only want the ones that you can't get )
ปมในใจนี้เฝ้าหลอกหลอนไดสุเกะมาตั้งแต่ “คืนวันนั้น” จนกระทั่งปัจจุบัน และเป็นชนวนให้เขาทำเรื่องร้ายต่างๆในเรื่องตามมา
ในขณะเดียวกัน ถ้ามองดีๆ เราจะเห็นได้ว่า ธนาคารฮันชินนั้น มีความสำคัญกับไดสุเกะมากจริงๆ เพราะเป็นความสำเร็จโบแดงของชีวิตที่ทำให้เขาออกจากเงา ของพ่อตัวเองออกมามีตัวตนของตัวเองได้ การที่ธนาคารฮันชินต้องถูกกลืนไปนั้น ก็คล้ายกับการที่ความสำเร็จครั้งสำคัญในชีวิตต้องมาทลายลง ดังนั้น ไดสุเกะจึงยอมไม่ได้ ถึงขั้นต้องยอมสูญเสียสิ่งสำคัญหลายๆอย่าง
ในตอนจบ เมื่อเขารู้ความจริงหลังเทปเปย์ฆ่าตัวตาย ว่าเทปเปย์เป็นลูกของตัวเอง ไม่ได้เป็นลูกชู้ ถึงปมเก่าจะหายไป แต่ปมใหม่ก็เกิดขึ้นและสร้างแผลในใจที่หยั่งลึกจนไม่สามารถแก้ไขได้เลย คนอื่นอาจจะมองว่าเขา มีอิสระ (ทางการเงิน) แต่ปมในใจที่รุมเร้าไดสุเกะ ทำให้เขาเดียวดายแยกออกจากคนอื่นๆ และถุกจองจำในคุกที่มองไม่เห็นไปตลอดชีวิต
(And freedom, oh freedom well, that's just some people talkin' Your prison is walking through this world all alone)
เทปเปย์พยายามทำหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อเสดงความรักของตนต่อไดสุเกะ แต่ด้วยปมในใจที่มีอยู่ ไดสุเกะจึงไม่ยอมรับ และตั้งข้อรังเกียจ แม้ต่อมาไดสุเกะจะมาทราบความจริง แต่มันก็สายไปแล้ว
(You better let somebody love you, before it's too late)
ใครคือ Desperado ตัวจริง ใน Karei Naru Ichizoku [Spoil]
ก่อนดูละคร ผมได้บังเอิญอ่านเจอความเห็นของคุณวรินทร์รตา (ขอพาดพิงหน่อยนะครับ) ว่าเพลงนี้สะท้อนถึงเทปเปย์ ซึ่งเป็นพระเอกของเรื่อง
(และด้วยความอยากรู้อยากเห็นของผมก็ทำให้ตัวเองโดนสปอยล์เนื้อเรื่องไปโดยไม่ได้ตั้งใจ) ซึ่งพอได้ดูละครไปด้วยก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน
เพลงนี้ดูเหมือนเป็นเพลงที่เปิดไว้เตือนสติเทปเปย์ว่ายังมีคนที่รักเขาอยู่ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ( It may be rainin', but there's a rainbow above you. You better let somebody love you, before it's too late) แต่ท้ายที่สุดมันก็ไม่ทัน T T
ทว่า พอดูจนจบแล้วกลับมานั่งคิดอีกทีแล้ว ผมกลับได้ข้อสรุปว่า Desperado ตัวจริงของละครเรื่องนี้ คือ มันเปียว ไดสุเกะ ต่างหาก
จะเห็นได้ว่า ไดสุเกะทุ่มแรงกายแรงใจไปกับการรักษาความยิ่งใหญ่ให้กับกิจการของตระกูล แทนที่จะคำนึงถึงความสุขของลูกเมียในครอบครัว เหตุหนึ่งที่เขาจงใจปล่อยให้ไอโกะกำเริบเสิบสานเข้าเจ้ากี้เจ้าการลูกๆในครอบครัวนั้นก็เป็นเพราะว่า ไอโกะสามารถสร้างความยิ่งใหญ่ให้กับตระกูลได้
เขายอมทำอะไรหลายอย่าง แม้แต่ที่จะหักหลักญาติ ทำลายกิจการของลูก (ซึ่งส่งผลให้ลูกฆ่าตัวตายในภายหลัง) หรือกดดันให้ลูกน้องคนที่ภักดีที่สุดทำงานจนตายในหน้าที่ เพียงเพื่อให้กิจการธนาคารฮันชินรอดพ้นจากกระแสการควบรวมธนาคารของรัฐมนตรีนากาตะ แต่แม้จะยอมสูญเสียอะไรๆ ไปหลายอย่างแล้ว ท้ายที่สุดนากาตะก็ยังคงวางแผนให้ธนาคารฮันชินโดนกลืนอยู่ดี โดยผู้ที่ดำเนินการนั้นก็คือมิมะ ลูกเขยที่เขาผูกสัมพันธ์เพื่อเอาผลประโยชน์นั่นอง
(Don' you draw the queen of diamonds, boy She'll beat you if she's able)
ในทางกลับกัน เราจะเห็นได้ว่า ถ้าเขายอมที่จะเสี่ยงกับนากาตะ โดยการส่งเสริมเทปเปย์ (ที่จริงๆก็รักพ่อ และความพยายามต่างๆที่เขาทำมาตลอดเรื่องก็มีพื้นมาจากความต้องการที่จะทำให้พ่อภาคภูมิใจและยิ้มให้) ให้ประสบความสำเร็จ และไม่หักหลังพ่อตาของเทปเปย์ (ซึ่งช่วยเหลือเทปเปย์อย่างจริงจังและจริงใจ) สถานการณ์ในตอนท้ายก็จะดีกว่านี้ โดนกิจการเหล็กของลกชายเทปเปย์ก็จะกลายเป็นบริษัทญี่ปุ่นระดับโลก ที่ได้รับการสนับสนุนจากพ่อตาของเทปเปย์ซึ่งเป็นนายกรัฐมนตรีคนถัดไป ทำให้อาณาจักรธุรกิจมันเปียวยิ่งใหญ่กว่าเดิม
(You know the queen of hearts is always your best bet)
ไดสุเกะเป็นคนร่ำรวยประสบความสำเร็จให้ธนาคารฮันชิน โตจากธนาคารเล็กๆ โตจนกระทั่งเป็นธนาคารใหญ่อันดับสิบเอ็ดของประเทศ มีเส้นสายกับคนใหญ่คนโตมากมาย แต่เขากลับมีปมที่มีอยู่ลึกๆในใจ ที่ต้องการล้างแค้นพ่อตัวเองที่มาข่มขืนภรรยาตน แต่ภรรยาก็โดนข่มขืนไปแล้ว พ่อตัวเองก็ตายไปแล้ว ไดสุกะจึงไม่สามารถทำอะไรได้ ปมในใจของตัวเองนี้จึงถูกนำมาลงกับเทปเปย์ในภายหลัง
(Now it seems to me, some fine things Have been laid upon your table But you only want the ones that you can't get )
ปมในใจนี้เฝ้าหลอกหลอนไดสุเกะมาตั้งแต่ “คืนวันนั้น” จนกระทั่งปัจจุบัน และเป็นชนวนให้เขาทำเรื่องร้ายต่างๆในเรื่องตามมา
ในขณะเดียวกัน ถ้ามองดีๆ เราจะเห็นได้ว่า ธนาคารฮันชินนั้น มีความสำคัญกับไดสุเกะมากจริงๆ เพราะเป็นความสำเร็จโบแดงของชีวิตที่ทำให้เขาออกจากเงา ของพ่อตัวเองออกมามีตัวตนของตัวเองได้ การที่ธนาคารฮันชินต้องถูกกลืนไปนั้น ก็คล้ายกับการที่ความสำเร็จครั้งสำคัญในชีวิตต้องมาทลายลง ดังนั้น ไดสุเกะจึงยอมไม่ได้ ถึงขั้นต้องยอมสูญเสียสิ่งสำคัญหลายๆอย่าง
ในตอนจบ เมื่อเขารู้ความจริงหลังเทปเปย์ฆ่าตัวตาย ว่าเทปเปย์เป็นลูกของตัวเอง ไม่ได้เป็นลูกชู้ ถึงปมเก่าจะหายไป แต่ปมใหม่ก็เกิดขึ้นและสร้างแผลในใจที่หยั่งลึกจนไม่สามารถแก้ไขได้เลย คนอื่นอาจจะมองว่าเขา มีอิสระ (ทางการเงิน) แต่ปมในใจที่รุมเร้าไดสุเกะ ทำให้เขาเดียวดายแยกออกจากคนอื่นๆ และถุกจองจำในคุกที่มองไม่เห็นไปตลอดชีวิต
(And freedom, oh freedom well, that's just some people talkin' Your prison is walking through this world all alone)
เทปเปย์พยายามทำหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อเสดงความรักของตนต่อไดสุเกะ แต่ด้วยปมในใจที่มีอยู่ ไดสุเกะจึงไม่ยอมรับ และตั้งข้อรังเกียจ แม้ต่อมาไดสุเกะจะมาทราบความจริง แต่มันก็สายไปแล้ว
(You better let somebody love you, before it's too late)