ผมควรทำยังงัยดี T_T

เรื่องมีอยุ่ว่า ผมกับแฟนคับกันมาสักระยะนึง เราสุขด้วยกันทุกข์ด้วยกัน ผมเป็นผู้ชายบ้านๆน่าตาธรรมดา แต่แฟนผม เขาสวยและน่ารักมากตรงสเป็กผมทุกอย่าง ไม่คิดว่าเขาจะมาคบกับผม เหมือนนางฟ้าลงมาเดินดิน เขาดูคุณหนูมากแต่ยอมมานั่งซ้อนท้ายมอไซค์ผม ตากแดด ตากฝน เรารักกันมาก เขาเป็นน้องที่ทำงาน เราเริ่มคบกันเมื่อ 14 เมษานี้ ถึงมันจะไม่นานมากแต่ความรู้สึกมันเหมือนสิบๆปี  ทำงานไปสักพัก เราคิดกันว่าอยากออกไปทำอะไรของตัวเองทำธุรกิจอะไรก็ได้ที่เป็นของเรา แฟนผมเขาก็ยอมลาออกจากงานประจำ เพื่อจะได้มีเวลาไปดูที่ แต่ผมยังทำอยู่ที่ร้านเพราะเงินเดือนค่อนข้างสูงเก็บเงินอีกนิด ผ่านไป2เดือนผมถึงออก (คิดดูเขาต้องออกไปหาที่หาทางตากแดดตากเพราะเราไม่มีรถยนต์ เป็นเวลา2เดือนเต็มเพื่อรอผมออกมาทำ) สรุปเราก็ได้ที่แถวซ.มหาดไทย มีงบลงทุนประมาณนึง เลยตัดสินใจเปิดเป็นร้านเครื่องดื่ม+ไอศครีม ต่างๆแนวที่เราชอบ เดิมทีเป็นร้านขายข้าวมันไก่ เราทำกันเองตั้งแต่เก็บกวาดทาสีต่อเติมต่างๆ ทำร้านไปเกือบ2เดือนเพราะไม่ได้จ้างใครทำ ลงมือทำกันเองด้วยน้ำพักน้ำแรงของเราเอง ซื้อของตระเวรหาหลายๆที่ ที่ราคามันถูกที่สุด ทุกอย่างเขาเป็นคนคิดออกแบบหมด ทั้งข้าวของเครื่องใช้ เวลาไปซื้อ นั่งรถเมล์ กับแท็กซี่เอา เมกะบางนาบ้าง จตุจักรบ้าง (คิดดูทั้งเหนื่อย ทั้งแดด ของก็หนัก ซึ่งผมไม่ได้ไปซื้อกับเขาด้วย เพราะผมทำงานเสริมอยู่ด้วย และผมเป็นคนหาเงิน เขาเป็นคนออกความคิดทุกๆอย่างพร้อมทั้งลงแรง  ตลอดเวลา เราเหนื่อยกันมาก...ผมเป็นคนอารมณ์ร้อน และก็ปากเสียไม่เคยชมอะไรเขาเพราะกลัวเขาจะเหลิง หงุดงิดง่าย เอะอะอะไรผมก็ด่าก็ว่าเขา เพราะผมทำงานหาเงินหลายที่มันเครียดไปหมดก็ไม่มีใครให้ระบาย เลยมาลงที่แฟนผมเต็มๆ ทุกครั้งที่ผมดุผมด่า เขาไม่เคยเถียงไม่เคยว่าอะไรผมกลับเลย...(เจ็บใจตัวเองมาก) เพราะผมเหนื่อยกับหลายๆเรื่องมันก็เลยทำให้อารมณ์ผมเสียง่ายขั้น เมื่อวันอังคารที่ผ่านมาเขาใส่เสื้อมาบ้างมากๆมองไปเห็นเสื้อในเลย ผมก็หึงและหวงเขาก็ด่าเขาไปอย่างแรงต่างๆนานา จนเขาลุกและนั่นแท็กซี่ออกไป ผมก็นึกว่าเขากลับบ้านก็ไม่ได้คิดอะไรทำงานที่ร้านต่อไปเพราะตั้งใจจะเปิดร้านวันศุกร์นี้ ตึกดึกกลับมาบ้านผมโทรหาไลน์หาเงียบ ......ผมจำได้โทรไป189 สาย ก็ไม่รับ ผมนอนไม่หลับเลยรอให้เช้าแล้วโทรไปใหม่ก็เหมือนเดิม เลยโทรหาแม่เขาก็ไม่รับสาย! จนผมต้องไปที่บ้านเขาให้ลุงเรียกให้ก็เงียบจนลุงงัดประตูห้องให้...เขานอนร้องให้บนที่นอนคับ  ผมก็เข้าไปขอโทษในสิ่งที่ผมพูดออกไป....เขา...ตัดผมแล้วจิงๆ.....  ไม่ว่าผมจะพูดยังงัยเขาก็ไม่เอาแล้วจิงๆ ทั้งๆที่อีก2วันก็จะเปิดร้านแล้ว  งัยมาทิ้งกันดื้อๆงี้หล่ะ..จนเขาไล่ผมออกมาพร้อมทั้งย้ำว่าชั้นเกลียดคุณมาก พอเถอะออกไปได้แล้ว ชั้นจะรักตัวเองบ้าง ลาก่อนน...... ผมควรทำงัยดีคับ สิ้นเดือนนี้ก็ตั้งจ่ายค่าเช่า งานก็ลาออกมา ไปกู้แบ็งค์มาลงทุน สุดท้ายก็ไม่ได้เปิด  เขาบอกผมก็ขายไปสิร้านคุณ!....ซึ่งความจิงแล้วร้านนี้ผมเปิดให้เขา และเราถ้าไม่มีเขาก็ไม่มีร้านนี้จิงๆ ผมตั้งใจจะสร้างครอบครัวกับเขาที่นี่ จะมีลูกด้วยกัน  แต่เขาบอกว่า มันเป็นความฝันของคุณ ชั้นก็ช่วยส่งคุณถึงปลายทางแล้ว !.. คือแฟนผมเขาอยากจะเรียนต่อโทเขาอายุยังน้อยแค่22 ยังต้องเจออะไรอีกเยอะ.....แต่ผมตั้งใจจะหยุดและสร้างครอบครัวและอนาคตกับเขาจิงๆ  ถ้าเขาอยากเรียนโทก็เรียน ไม่เคยว่าขอแค่อยุ่ด้วยกันคอยเป็นกำลังใจซึ่งกันและกันพอ...แต่เขาเลือกที่เจอเดินทางในแบบของเขา คือเขาเป็นคนเด็ดขาดมากๆคับ ตัดคือตัด ไม่เหลือแม้เยื่อใย....ต่างกับผม....ผมอ่อนแอเหลือเกิน จะไปไหนทำอะไรก็มีแต่ภาพเขา เพราะทั้งชีวิต ผมจะใช้ชีวิตอยู่แต่กับแฟนเท่านั้น ไม่เข้าสังคมที่ไหน ไม่เที่ยวที่ไหน ญาติพี่น้องก็ไม่มี ก็มีแค่เขาเท่านั้น  .....แต่ตอนนี้ผมไม่เหลืออะไรแล้วจิงๆ แฟนทิ้ง หนี้ท่วมหัว กิจการก็ไม่ได้เปิด  เคยอยากจะหนีไปให้ไกลแสนไกลล   ผิดที่ผมเองที่มีเพชรอยู่ในมือแท้ๆแต่ไม่สามารถดูแลไว้ได้ทำหลุดมือไปเอง ด้วยเพราะอารมณ์ล้วนๆ คิดได้ก็สายไปจิงๆ อยากจะบอกว่า ผมสำนึกผิดแล้วจิงๆ เข็ดแล้วจิงๆกับการใช้อารมณ์เหนือเหตุผล   สุดท้ายยผมควรทำยังงัยดีคับ อยากจะเซ้งร้านแล้วผมจะย้ายไปอยู่ปาย  ร้านที่ผมทำเป็นร้านกาแฟแนววินเทจ แถวซ.มหาดไทย ถ้าใครสนใจอยากจะเปิดร้านกาแฟช่วยเซ้งร้านผมด้วยคับ ราคา 160000 มีครบทุกอย่างพร้อมขายเลย

ส่วนเรื่องแฟน...ผมควรจะตัดเขาออกจากใจหรือควรรอคอยเขาดีคับ ผมรักเขามากจิงๆคับ  เครียดมากกๆคับ