*** ขอเกริ่นก่อนนะครับ ปกติผมไม่เชื่อหรือไม่กลัวผีครับสักเท่าไร แต่ก็ให้ % ความเชื่อต่อความไม่เชื่อเป็น 30/70 ละกันครับ แต่บางครั้งบางสถานก็หวิวๆเหมือนกันครับแปลกไหมล่ะ คือถ้าอยู่ในที่สว่างหรือที่ผู้คนพลุกพล่านจะไม่กลัวผีเลย แต่ถ้ากลางคืนหรือป่าช้าก็จะกลัวอยู่นะ แต่ถ้าในเมืองหรือในบ้านจะไม่กลัวเลยครับ
ตอนเด็กถ้าอยู่ต่างจังหวัดเวลามีงานศพ ผมจะหลอนอ่ะไม่กล้าที่จะนอนคนเดียวหรือแอบกลัวๆ วังเวง นิดๆ แต่ถ้างานศพที่กรุงเทพฯ หรือในเมืองก็ไม่กลัวนะเคยไปรดน้ำศพยังไม่กลัวเลยจะมองแบบอนิจจัง และพินิจพิจารณา ร่างกายมนุษย์มากกว่า
*** เข้าเรื่องเลยนะครับ ผมไม่ค่อยเชื่อเรื่องผีนะ แต่ทำไมเจอดีบ่อยมากก็คิดว่าไม่ใช่แน่นอนคิดว่าเป็นอย่างอื่นเพราะมีอคติว่าผี "ไม่มีจริง" เพราะคนตายแล้วก็ตายไป เหลือแต่กระดูก แค่นั้นเหมือนสัตว์ต่างๆ ผมเจอเหตุการณ์แบบนี้ก็จะเอามาสันนิฐานเอาว่ามันไม่ใช่ ไม่เป็นจริงแน่นอน จนถึงปัจจุบัน
+++ทีนี้ลองมาฟังเรื่องสยองขวัญของผมกันเลยครับ+++
...เรื่องแรกนี่ ตอนเด็กตอนนั้นอยู่ ม. 3 ปี 2539 ที่ต่างจังหวัด ไปหาหน่อไม้กับพี่ๆ ข้างบ้านในป่าช้า (คิดดูไปหาในป่าช้า) ก็ไม่ได้คิดไรแค่อยากไปหาหน่อไม้เอามาทำกินกับเพื่อนๆแค่นั้น เพราะในป่าช้านี้มันมีหน่อไม้เยอะมากขึ้นเต็มเลยหรือว่าคนส่วนมากไม่กล้ามาหาก็ไม่รู้นะ แต่ผมกับพวกพี่ๆ เค้าคือแบบว่าขี้เกียจไปไกลน่ะ (ป่าช้าอยู่ใกล้บ้านผมนี่เอง) ก็หาไปเรื่อยๆ ซึ่งในแต่ละจุดก็จะมีพุ่มไม้ปกคลุมหนาแน่นเพราะป่าช้าสมัยก่อนรกมากครับ เข้าไปในป่าช้านึกว่าเป็นกลางคืนต้นไม้ใหญ่ปกคลุมไปหมด ผมมาขนลุกก็ตอนที่กำลังก้มลงขุดหน่อไม้อยู่ดีๆ ซึ่งระหว่างกอหน่อไม้นั้นก็มีทั้งหลุมศพเก่าๆ ซึ่งไม่เหลือเค้าโครงว่าเป็นที่เผาศพเลย หรือไม้ที่ปักชื่อคนตายก็ผุพังหมดแล้ว ใบไม้หรือต้นไม้ขึ้นเต็มหมดแล้ว แต่ผมก็ไม่ได้กลัวอะไรเพราะไปหลายคน
!! จนกระทั่งกำลังจะลุกเดิน ก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเดินตามมาครับ ตอนแรกไม่สังเกตเพราะไม่ได้สนใจอะไร เราก็เดินต่อไปปกติ เพราะพี่อีกคน ก็เดินไปก่อนหน้าเราแล้วก็คงจะเป็นเสียงเดินของพี่เค้าด้วยสลับกันมั้ง (ไปกันทั้งหมด 4 คน) จนผมเริ่มระแวงว่าเอะทำไมบางทีเราหยุดแต่เหมือนมีคนมาเดินตามหลังเราทั้งที่เราเป็นคนเดินคนสุดท้าย ผมเลยถามพี่ที่อยู่ข้างหน้า
ผมกระซิบ : "พี่ได้ยินเสียงอะไรไหม"
พี่พูดเบาๆ : "ได้ยินเหมือนกัน คงเป็นมดหรือปลวกแถวนี้มั้ง"
แต่เชื่อไหมว่าสิ่งนั้นได้เดินตามหลังผมมาเป็นกิโลเมตรครับ แบบไม่หยุดเลยและเวลาผมลองสังเกตหยุดเดินสักพัก เสียงเดินนั้นยังเดินอยู่ เหมือนประมาณว่าหยุดตามผมไม่ทัน ได้ยินชัดเจนเลยว่ามีคนเดินตามหลังเรามา ทีนี้ผมเลยกระซิบบอกพี่ๆ ทุกคนว่า
ผมกระซิบพร้อมหยุดเดิน : "ได้ยินเสียงไหม"
พี่ทั้ง 4 ผงึกหัวช้าๆ : "ได้ยิน"
ซึ่งพูดขึ้นมาพร้อมกันทั้ง 4 คนเลย แค่นั้นและครับ มีพี่อีกคนบอกว่าเราออกจากนี้เถอะแล้วก็เดินช้าๆ ออกจากป่าช้านี้ระหว่างพากันเดินออกไปจากป่าช้า แบบเงียบๆ เชื่อไหมครับว่าทุกคนเงียบสนิทและสิ่งที่ประหลาดและตกใจมากที่สุดคือ !! พวกเราเดินแบบช้าๆ ทีละนิดๆ ทั้ง 4 คนเพราะกล้วมาก แต่สิ่งที่เรารู้สึกกันทุกคนคือมีเสียงเดินตามเหมือนประมาณว่าเดินกัน 5-6 คน เสียงใบไม้กรอบแกรบดังมาก ซึ่งผมนี่ขนหัวลุกแทบจะวิ่งให้เร็วแต่ทำไงได้ แต่ละคนเดินช้าๆ ทีละก้าวๆ พร้อมกันทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามีใครเดินตามหลังหรือนำหน้าพวกเรา ยังกับมีคนเดินไปพร้อมกันเยอะๆ พี่ๆ เค้าคงไม่กล้าวิ่งเพราะกล้วว่าถ้าวิ่งต้องมีใครสักคนขวัญผวาไปแน่ๆ ได้แต่เดินจนพ้นป่าช้า ได้สัก 2 กิโลเมตรได้มั้งพ้นจากป่าช้าแล้วแต่ก็ยังเป็นถนนในป่าที่มีใบไม้ที่สามารถเดินแล้วเสียงดัง แต่เราทั้ง 4 คนก็ยังขาสั่นไม่หายครับแถมยังเดินช้าเหมือนเดิมแบบเรื่ยๆ เนิบๆ เพราะกลัว แต่เสียงเดินนั้นหายไปครับไม่ได้ยินอีกแล้วรู้สึกว่าไม่มีใครตามเรามาเลย
+++ หลังจากที่กลับมาที่บ้านเราก็มานั่งคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้น พี่คนนึงบอกว่า จริงแล้วพี่เค้าได้ยินตั้งแต่เข้ามาในป่านี้ครั้งแรกแล้วแต่เค้าไม่แน่ใจและกลัวน้องๆ กลัวกัน เรื่องนี้ผมจำขึ้นใจตั้งแต่เด็กเลยแต่ผมก็ยังคิดว่าน่าจะเป็นเสียงมดหรือปลวกก็ได้ ครับ
....ขอบคุณครับที่อ่าน บทความผม เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นจริงๆ ครับ....
ประสบการณ์ ผีๆ ที่ไม่ค่อยเชื่อว่ามีจริง
ตอนเด็กถ้าอยู่ต่างจังหวัดเวลามีงานศพ ผมจะหลอนอ่ะไม่กล้าที่จะนอนคนเดียวหรือแอบกลัวๆ วังเวง นิดๆ แต่ถ้างานศพที่กรุงเทพฯ หรือในเมืองก็ไม่กลัวนะเคยไปรดน้ำศพยังไม่กลัวเลยจะมองแบบอนิจจัง และพินิจพิจารณา ร่างกายมนุษย์มากกว่า
*** เข้าเรื่องเลยนะครับ ผมไม่ค่อยเชื่อเรื่องผีนะ แต่ทำไมเจอดีบ่อยมากก็คิดว่าไม่ใช่แน่นอนคิดว่าเป็นอย่างอื่นเพราะมีอคติว่าผี "ไม่มีจริง" เพราะคนตายแล้วก็ตายไป เหลือแต่กระดูก แค่นั้นเหมือนสัตว์ต่างๆ ผมเจอเหตุการณ์แบบนี้ก็จะเอามาสันนิฐานเอาว่ามันไม่ใช่ ไม่เป็นจริงแน่นอน จนถึงปัจจุบัน
+++ทีนี้ลองมาฟังเรื่องสยองขวัญของผมกันเลยครับ+++
...เรื่องแรกนี่ ตอนเด็กตอนนั้นอยู่ ม. 3 ปี 2539 ที่ต่างจังหวัด ไปหาหน่อไม้กับพี่ๆ ข้างบ้านในป่าช้า (คิดดูไปหาในป่าช้า) ก็ไม่ได้คิดไรแค่อยากไปหาหน่อไม้เอามาทำกินกับเพื่อนๆแค่นั้น เพราะในป่าช้านี้มันมีหน่อไม้เยอะมากขึ้นเต็มเลยหรือว่าคนส่วนมากไม่กล้ามาหาก็ไม่รู้นะ แต่ผมกับพวกพี่ๆ เค้าคือแบบว่าขี้เกียจไปไกลน่ะ (ป่าช้าอยู่ใกล้บ้านผมนี่เอง) ก็หาไปเรื่อยๆ ซึ่งในแต่ละจุดก็จะมีพุ่มไม้ปกคลุมหนาแน่นเพราะป่าช้าสมัยก่อนรกมากครับ เข้าไปในป่าช้านึกว่าเป็นกลางคืนต้นไม้ใหญ่ปกคลุมไปหมด ผมมาขนลุกก็ตอนที่กำลังก้มลงขุดหน่อไม้อยู่ดีๆ ซึ่งระหว่างกอหน่อไม้นั้นก็มีทั้งหลุมศพเก่าๆ ซึ่งไม่เหลือเค้าโครงว่าเป็นที่เผาศพเลย หรือไม้ที่ปักชื่อคนตายก็ผุพังหมดแล้ว ใบไม้หรือต้นไม้ขึ้นเต็มหมดแล้ว แต่ผมก็ไม่ได้กลัวอะไรเพราะไปหลายคน
!! จนกระทั่งกำลังจะลุกเดิน ก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเดินตามมาครับ ตอนแรกไม่สังเกตเพราะไม่ได้สนใจอะไร เราก็เดินต่อไปปกติ เพราะพี่อีกคน ก็เดินไปก่อนหน้าเราแล้วก็คงจะเป็นเสียงเดินของพี่เค้าด้วยสลับกันมั้ง (ไปกันทั้งหมด 4 คน) จนผมเริ่มระแวงว่าเอะทำไมบางทีเราหยุดแต่เหมือนมีคนมาเดินตามหลังเราทั้งที่เราเป็นคนเดินคนสุดท้าย ผมเลยถามพี่ที่อยู่ข้างหน้า
ผมกระซิบ : "พี่ได้ยินเสียงอะไรไหม"
พี่พูดเบาๆ : "ได้ยินเหมือนกัน คงเป็นมดหรือปลวกแถวนี้มั้ง"
แต่เชื่อไหมว่าสิ่งนั้นได้เดินตามหลังผมมาเป็นกิโลเมตรครับ แบบไม่หยุดเลยและเวลาผมลองสังเกตหยุดเดินสักพัก เสียงเดินนั้นยังเดินอยู่ เหมือนประมาณว่าหยุดตามผมไม่ทัน ได้ยินชัดเจนเลยว่ามีคนเดินตามหลังเรามา ทีนี้ผมเลยกระซิบบอกพี่ๆ ทุกคนว่า
ผมกระซิบพร้อมหยุดเดิน : "ได้ยินเสียงไหม"
พี่ทั้ง 4 ผงึกหัวช้าๆ : "ได้ยิน"
ซึ่งพูดขึ้นมาพร้อมกันทั้ง 4 คนเลย แค่นั้นและครับ มีพี่อีกคนบอกว่าเราออกจากนี้เถอะแล้วก็เดินช้าๆ ออกจากป่าช้านี้ระหว่างพากันเดินออกไปจากป่าช้า แบบเงียบๆ เชื่อไหมครับว่าทุกคนเงียบสนิทและสิ่งที่ประหลาดและตกใจมากที่สุดคือ !! พวกเราเดินแบบช้าๆ ทีละนิดๆ ทั้ง 4 คนเพราะกล้วมาก แต่สิ่งที่เรารู้สึกกันทุกคนคือมีเสียงเดินตามเหมือนประมาณว่าเดินกัน 5-6 คน เสียงใบไม้กรอบแกรบดังมาก ซึ่งผมนี่ขนหัวลุกแทบจะวิ่งให้เร็วแต่ทำไงได้ แต่ละคนเดินช้าๆ ทีละก้าวๆ พร้อมกันทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามีใครเดินตามหลังหรือนำหน้าพวกเรา ยังกับมีคนเดินไปพร้อมกันเยอะๆ พี่ๆ เค้าคงไม่กล้าวิ่งเพราะกล้วว่าถ้าวิ่งต้องมีใครสักคนขวัญผวาไปแน่ๆ ได้แต่เดินจนพ้นป่าช้า ได้สัก 2 กิโลเมตรได้มั้งพ้นจากป่าช้าแล้วแต่ก็ยังเป็นถนนในป่าที่มีใบไม้ที่สามารถเดินแล้วเสียงดัง แต่เราทั้ง 4 คนก็ยังขาสั่นไม่หายครับแถมยังเดินช้าเหมือนเดิมแบบเรื่ยๆ เนิบๆ เพราะกลัว แต่เสียงเดินนั้นหายไปครับไม่ได้ยินอีกแล้วรู้สึกว่าไม่มีใครตามเรามาเลย
+++ หลังจากที่กลับมาที่บ้านเราก็มานั่งคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้น พี่คนนึงบอกว่า จริงแล้วพี่เค้าได้ยินตั้งแต่เข้ามาในป่านี้ครั้งแรกแล้วแต่เค้าไม่แน่ใจและกลัวน้องๆ กลัวกัน เรื่องนี้ผมจำขึ้นใจตั้งแต่เด็กเลยแต่ผมก็ยังคิดว่าน่าจะเป็นเสียงมดหรือปลวกก็ได้ ครับ
....ขอบคุณครับที่อ่าน บทความผม เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นจริงๆ ครับ....