ต้องขอบอกก่อนว่านี้เป็นแค่กระทู้อยากระบาย เป็นพื้นที่ส่วนตัว
เราอายุ 20 ย่าง 21 เราเป็นพี่คนโต มีน้องสาว 2 คน พ่อแม่แยกทางกันตอนเราอายุ 17 เชื่อไมว่าตอนนั้นเราอาะวาดบ้านแตก เพราะเเวลาใครถามว่าพ่อแม่แยกทางกันไม เราภูมิใจเสมอว่าไม่ค่ะอยู่ด้วยกัน ทั้งๆที่ความเป็นจริงพ่อกับแม่เราทะเลาะกันตลอด เราเรียน ม ปลาย ตอนนั้นเราเป็นคนโลกสวยเรายอมรับ เราฝันอยากมีบ้านมีรถ เหมือนคนอื่นๆ แต่โลกของเราก็เปลี่ยนไปเมื่อ พ่อกับแม่ใาแยกทางกัน บ้านโดนยึดต้องไปหาเช่าบ้านอยู่กัน 4 แม่ลูก ตอนนั้นเราอายมาก เราคิดไปต่างๆนาๆ เช่น เราเป็นครอบครัวแตกแยก พ่อแม่แยกทางกัน เด็กบ้านแตก สาระพัดที่จะคิด แล้วพ่อเราส่งข้อความมาหาเราว่า"พ่อขอโทษ" ต้องบอกว่าตอนนั้นเราเป็นลูกที่เลวมากเราส่งกลับไปหาพ่อว่า"หนูเกลียดพ่อ" เราทำใจไม่ได้ ทุกอย่างประดังเข้ามาในชีวิตเราเยอะมาก แถมน้องเราก็จบ ม3 เราจบม6 ซึ่งมันใช่เงินเยอะมาก น้องเราไม่อยากเรียน ม ปลาย ซึ่งนั้นหมายความว่าค่าใช้จ่ายมากขึ้น เพราะน้องเราจะเรียนเอกชน 5555 บ้างที่ก็โมโหกับชีวิต แต่ชีวิตคนเราไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แม่เราตอนนั้นย่ำแย่มาก เราเป็นพี่คนโตต้องเป็นเสาหลักของบ้าน คิดดูอายุ 17 ปี บ้างคนอาจจะบอกว่าคนอื่นอายุน้อยกว่าเราหนักกว่าเราก็มี ต้องบอกว่าตอนนั้นท้อมาก ท้อมาก ถึงมากที่สุดเลย แม่เรานอนร้องไห้ทุกคืน ตอนนั้นเราไม่รู้จะทำไงค่าเทอมก็ไม่ได้จ่ายสักปีตั้งแต่ ม.4 เพราะพ่อเราบอกจะจ่ายตอนจบ ม.6 จนเราไปร้องไห้กับแม่ ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไรที่แม่เช็ดน้ำตาให้เรา จากนั้นแม่เราลุกขึ้นสู้ รับจ้างร้านกับข้าวตอนเช้าช่วยป้าขายแกง ตอนบ่ายเวลาพักรับจ้างรีดผ้า
อยากมีเพื่อนเป็นโดเรม่อน อยากขอเครื่องย้อนเวลา
เราอายุ 20 ย่าง 21 เราเป็นพี่คนโต มีน้องสาว 2 คน พ่อแม่แยกทางกันตอนเราอายุ 17 เชื่อไมว่าตอนนั้นเราอาะวาดบ้านแตก เพราะเเวลาใครถามว่าพ่อแม่แยกทางกันไม เราภูมิใจเสมอว่าไม่ค่ะอยู่ด้วยกัน ทั้งๆที่ความเป็นจริงพ่อกับแม่เราทะเลาะกันตลอด เราเรียน ม ปลาย ตอนนั้นเราเป็นคนโลกสวยเรายอมรับ เราฝันอยากมีบ้านมีรถ เหมือนคนอื่นๆ แต่โลกของเราก็เปลี่ยนไปเมื่อ พ่อกับแม่ใาแยกทางกัน บ้านโดนยึดต้องไปหาเช่าบ้านอยู่กัน 4 แม่ลูก ตอนนั้นเราอายมาก เราคิดไปต่างๆนาๆ เช่น เราเป็นครอบครัวแตกแยก พ่อแม่แยกทางกัน เด็กบ้านแตก สาระพัดที่จะคิด แล้วพ่อเราส่งข้อความมาหาเราว่า"พ่อขอโทษ" ต้องบอกว่าตอนนั้นเราเป็นลูกที่เลวมากเราส่งกลับไปหาพ่อว่า"หนูเกลียดพ่อ" เราทำใจไม่ได้ ทุกอย่างประดังเข้ามาในชีวิตเราเยอะมาก แถมน้องเราก็จบ ม3 เราจบม6 ซึ่งมันใช่เงินเยอะมาก น้องเราไม่อยากเรียน ม ปลาย ซึ่งนั้นหมายความว่าค่าใช้จ่ายมากขึ้น เพราะน้องเราจะเรียนเอกชน 5555 บ้างที่ก็โมโหกับชีวิต แต่ชีวิตคนเราไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แม่เราตอนนั้นย่ำแย่มาก เราเป็นพี่คนโตต้องเป็นเสาหลักของบ้าน คิดดูอายุ 17 ปี บ้างคนอาจจะบอกว่าคนอื่นอายุน้อยกว่าเราหนักกว่าเราก็มี ต้องบอกว่าตอนนั้นท้อมาก ท้อมาก ถึงมากที่สุดเลย แม่เรานอนร้องไห้ทุกคืน ตอนนั้นเราไม่รู้จะทำไงค่าเทอมก็ไม่ได้จ่ายสักปีตั้งแต่ ม.4 เพราะพ่อเราบอกจะจ่ายตอนจบ ม.6 จนเราไปร้องไห้กับแม่ ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไรที่แม่เช็ดน้ำตาให้เรา จากนั้นแม่เราลุกขึ้นสู้ รับจ้างร้านกับข้าวตอนเช้าช่วยป้าขายแกง ตอนบ่ายเวลาพักรับจ้างรีดผ้า