เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง 100% นะคะ
ตอนแรกก็ลังเลอยู่เหมือนกันว่าจะลงดีรึเปล่า แต่รู้สึกว่าอยากจะเล่าเรื่องราวดีๆที่เกิดขึ้นในชีวิต เพื่อเป็นแรงบันดาลใจให้ใครอีกหลายๆคนที่อาจจะกำลังเฝ้ารอพรหมลิขิตอยู่ 55555
เราขอใช้นามสมมติในการเล่านะคะ
เรากะว่ากระทู้นี้จะเป็นกระทู้ไว้เก็บความทรงจำ มันอาจจะยาวไปหน่อยนะ
คือตอนนั้นเราเรียนอยู่ป.6 โรงเรียนหญิงล้วนแห่งหนึ่งที่จังหวัดระยอง ตอนนั้นวิชาภาษาไทยเรียนเรื่องเขียนจดหมาย แล้วคุณครูเราเค้าก็มีเพื่อนอยู่อีกโรงเรียนนึ่งที่พัทยา ก็เลยให้นักเรียนห้องเราเขียนถึงนักเรียนห้องเค้า เราเลขที่ท้ายๆห้องเลย ซึ่งห้องของเพื่อนคุณครูเค้ามีนักเรียนน้อยกว่าห้องเรา เราได้เขียนไปหาเพื่อนผู้หญิง แต่วันนั้นเหมือนเพื่อนเราจะไม่มามั้งเราเลยได้เขียน 2 ฉบับ เขียนแทนเพื่อน อีกคนที่ชื่อ รจ. ซึ่งรจ. ได้เพื่อนผู้ชายเลขที่1 (ตอนนั้นเราคิดในใจแบบ อิจฉาเพื่อนได้เขียนไปหาผู้ชายด้วย ก็เราเรียนหญิงล้วนมาตลอดนี่นา เรื่องผู้ชายถือเป็นเรื่องแปลกใหม่ 5555) เราก็เขียนไปในความคิดเราเองล้วนๆแต่เป็นชื่อเพื่อน ตอนนั้นในจดหมายมีเขียนโค้ดลับไว้ข้างล่างด้วย ให้คนอ่านไปแปลเอาเอง เป็นอะไรที่เสี่ยวมาก
พอจดหมายส่งไป ก็รอ แล้วประมาณอีกอาทิตย์ 2 อาทิตย์ ก็มีจดหมายตอบกลับมา ซึ่งนอกจากเราจะได้จดหมายที่ตอบกลับมาจากเพื่อนผู้หญิงแล้ว ก็กลายเป็นว่า เราได้จดหมายอีกฉบับมาจากเพื่อนผู้ชายที่เราเขียนไปด้วย คือตอนนั้นเรางงมากว่าทำไมมีจดหมายมาถึงเรา แล้วพออ่านก็กลายเป็นว่าเค้าอยากรู้จักเราแทนที่จะเป็นเพื่อนเราที่เขียนแทนไปวันนั้น เค้าขอรูป ขอเบอร์ติดต่อ
จากตอนแรกที่ส่งไปที่อยู่โรงเรียนก็กลายเป็นส่งไปที่บ้านแทน แล้วเราก็แลกรูปกัน ตอนนั้นคือเราก็อายนะ หน้าตาเราก็ไม่ได้ดีอะไร แต่พอเห็นรูปเค้าเท่านั้นแหละ 5555 หน้าตาตลกมากเลย เด็กหัวเกรียนตัวเล็กๆ ดำๆ สมัยที่ฮิตรูปสติ้กเกอร์กันอะ ตอนป.6 เราเป็นคนตัวสูงมากเกือบสูงสุดในห้อง ส่วนเค้าตัวเตี้ยมากอะ เราห่างกันเกือบ 10 ซม.
หลังจากที่เราเขียนจดหมายหากัน เราก็เริ่มเปลี่ยนมาเป็นคุยโทรศัพท์ ซึ่งตอนนั้นเราเองไม่มีโทรศัพท์มือถือก็เลยให้เป็นเบอร์แม่ไป เวลาเค้าโทรมาแม่ก็จะแบบสงสัยว่าเค้าเป็นใคร แต่เราก็บอกว่าเป็นเพื่อนที่รู้จักกันตอนเขียนจดหมาย เราก็คุยโทรศัพท์กันไป แต่ก็ไม่บ่อยนะ นานๆโทรที เค้าจะเป็นฝ่ายโทรหาเราตลอด (ก็แน่สิ จะให้เราโทรไปหาผู้ชายได้ไง555) แล้ววันนึงตอนป.6 อยู่ๆ เค้าก็ขอเราเป็นแฟน คือเรารู้จักกันแค่แปปเดียวเอง เราก็ตกใจ แต่ก็คิดว่าเค้าคงแค่เล่นๆเท่านั้นแหละ เราก็ตอบตกลงไปเพราะคิดว่าคงไม่มีอะไร
พอจบป.6 เราก็ย้ายมาเรียนในเมืองชลบุรี เราก็ยังเรียนหญิงล้วนเหมือนเดิม หลังจากเราย้ายมาเราก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกับเค้าหรอก นานๆ เค้าจะโทรมาหาทีนึง แล้วคุยกันทีก็ประมาณชั่วโมงนึง ตอนคุยกันก็ปกติ ถามเรื่องนู้นเรื่องนี้ ถามประวัติเพิ่มเติมเรื่องพี่น้อง ก็เหมือนคนที่เพิ่งทำความรู้จักกันทั่วไป บางทีเค้าก็ใช้เบอร์แปลกโทรมา เราก็ต้องเดาเอาเองจากน้ำเสียงว่าใช่เค้ารึเปล่านะที่โทรมา ตอนที่ได้คุยแต่ละครั้ง เราก็ฟินไปเป็นวันอะ แต่ก็แค่นั้น เพราะพอวันรุ่งขึ้นเค้าก็ไม่ได้โทรมาอีก มันทำให้เราไม่กล้าคิดอะไรไปไกล คิดแค่ว่าเค้าคงเหงาแล้วหาเพื่อนคุยก็เลยโทรมา
แล้วมีอยู่ครั้งนึง ตอนนั้นประมาณทุ่ม สองทุ่มเค้าก็โทรมาตอนที่เราออกไปกินข้าวนอกบ้านกับครอบครัว เราก็ออกไปรับสายข้างนอก เราก็คุยกันไป แล้วเสียงมันดัง เค้าบอกว่าอยู่ที่โต๊ะสนุ๊ก ในใจเราก็คิดว่า ไปเล่นการพนันรึเปล่าเนี่ย พอคุยกันไปซักพักเค้าก็ถามว่าอยู่ไหน เราก็บอกอยู่ศรีราชา แล้วเค้าก็ถามอีกว่าอยู่ตรงไหน จะไปหา เราตกใจมากรีบห้ามเลย เราไม่รู้ว่าเค้าพูดจริงหรือพูดเล่นแต่เราอยู่กับพ่อแม่ด้วย แม่ก็ไม่รู้ว่าเราคุยกับผู้ชายเพราะเรามีแต่เพื่อนผู้หญิง แต่ก็กลายเป็นว่าเค้าไม่ได้มา เราโล่งใจเลย เค้าเคยบอกเราว่าเค้าชอบทีมฟุตบอลเชลซี ชอบแฟรงค์แลมพาร์ด บางทีโทรมาตอนกลางคืนเราก็หลับแล้วนะ แต่ก็ตื่นมาคุยกับเค้า แต่พอช่วงขึ้นม.ปลายก็คุยกันน้อยครั้งไปอีก เราก็ย้ายโรงเรียนด้วย แต่ก็ยังอยู่ชลบุรีเหมือนเดิม ตอนม.ปลายเราอยู่สหฯ แล้ว เราก็มีแฟน แล้วก็ไม่ได้ติดต่อเค้าอีก แต่พอเข้ามหาลัยเราก็โสด แล้วก็โสดยาวเลย 5555
เมื่อต้นปีประมาณเดือนมีนา อยู่ก็มีผู้ชายคนนึงทักไลน์มาบอกว่า จำเค้าได้มั้ย เราก็บอกว่าจำไม่ได้อะ คือเราดูรูปแล้วนะ นึกแล้วนึกอีกก็จำไม่ได้ เค้าบอกว่า 'ดีๆๆๆๆ เธอจำเราไม่ได้หรอก แต่เราจำเธอได้ '
'เพราะเธอเป็นแฟนคนแรกของเรานะ 555'
แต่เราก็ยังจำเค้าไม่ได้อยู่ดี เค้าบอกว่า
' เราเคยเขียนจดหมายไปหาเธอตอน ป.6 อะ '
'เบอร์เธอเรายังจำได้เลยตั้งแต่ ป.6 แล้ว'
'เลยลองเมมดู'
เค้าถามว่าเราเรียนอยู่ที่ไหน เราก็บอกมอเราไป เราก็ถามว่าเค้าเรียนอยู่ที่ไหน เค้าก็บอกมอเรามา แล้วเค้าก็ขอเฟสเราไป แต่ตอนนั้นคืออีกไม่กี่วันเราจะไปอเมริกาแล้ว คือเราจะไปเวิร์คฯ เค้าก็บอกว่าไม่เคยเจอกันเลย เราก็บอกว่าไว้กลับมาก็ได้ อยู่ชลยันเปิดเทอม เค้าก็ถามว่าเรามีแฟนแล้วใช่มั้ย เราก็บอกว่าไม่มี เค้าบอกว่า
' เรายังไม่เลิกกันเลยนะ 555'
' เธอ
เป็นความทรงจำเราเลยนะ'
' ไม่เคยลืมอะ55'
' เบอร์เธอเราจำได้ตลอดอะ'
' จดหมายยังเก็บไว้อยู่เลย'
เราก็เลยถามเค้าว่า ' ไม่มีแฟนหรอ หรือเพิ่งเลิก' เค้าบอกว่า ' ไม่มี เค้าทิ้งเราไปแล้ว' เค้าบอกว่าเค้าเพิ่งหาเฟสเพื่อนที่ไปอยู่ญี่ปุ่นเจอวันที่เมมเบอร์เรา
' ทำไมเราจำเธอได้'
' ทั้งๆที่เธอคงลืมเราไปแล้ว '
คือความจริงเราจำเค้าได้นะ แต่แค่ไม่แน่ใจว่าใช่เค้ารึเปล่า เพราะรูปที่เห็นคือตอนเด็กมาก หน้าก็เปลี่ยนไปเยอะ
เค้าบอกว่าพรุ่งนี้จะกลับบางแสน แต่วันที่คุยกันคือวันที่เราจะบินแล้ว เราคุยกันตอนตี2 แล้วคือเราบินตอน 7 โมงเช้า
เราบินคนเดียวก็รออยู่ที่เกตที่จะเช็คขึ้นเครื่อง ตอนนั้นยังใช้โทรศัพท์ได้อยู่ แล้วอยู่ๆก็มีเบอร์แปลกโทรมา คือเค้าโทรมาบอกว่าคุยเป็นเพื่อนหน่อยกำลังขับรถกลับม. เดี๋ยวหลับ เราก็คุย แล้วเค้าก็ร้องเพลงให้ฟัง คือแบบเรายิ้มเลยคนเดียวเหมือนคนบ้าเลยอะ อารมณ์อยู่คนเดียวแล้วก็มีคนโทรมาร้องเพลงให้ฟัง มันฟินมากอะ แต่ก็คุยได้แปปเดียวเพราะเราต้องขึ้นเครื่องแล้ว
เดี๋ยวมาเล่าต่อนนะคะ รู้สึกว่ามันจะยาวเกินไปละ
Anniversary 10 years นะ
ตอนแรกก็ลังเลอยู่เหมือนกันว่าจะลงดีรึเปล่า แต่รู้สึกว่าอยากจะเล่าเรื่องราวดีๆที่เกิดขึ้นในชีวิต เพื่อเป็นแรงบันดาลใจให้ใครอีกหลายๆคนที่อาจจะกำลังเฝ้ารอพรหมลิขิตอยู่ 55555
เราขอใช้นามสมมติในการเล่านะคะ
เรากะว่ากระทู้นี้จะเป็นกระทู้ไว้เก็บความทรงจำ มันอาจจะยาวไปหน่อยนะ
คือตอนนั้นเราเรียนอยู่ป.6 โรงเรียนหญิงล้วนแห่งหนึ่งที่จังหวัดระยอง ตอนนั้นวิชาภาษาไทยเรียนเรื่องเขียนจดหมาย แล้วคุณครูเราเค้าก็มีเพื่อนอยู่อีกโรงเรียนนึ่งที่พัทยา ก็เลยให้นักเรียนห้องเราเขียนถึงนักเรียนห้องเค้า เราเลขที่ท้ายๆห้องเลย ซึ่งห้องของเพื่อนคุณครูเค้ามีนักเรียนน้อยกว่าห้องเรา เราได้เขียนไปหาเพื่อนผู้หญิง แต่วันนั้นเหมือนเพื่อนเราจะไม่มามั้งเราเลยได้เขียน 2 ฉบับ เขียนแทนเพื่อน อีกคนที่ชื่อ รจ. ซึ่งรจ. ได้เพื่อนผู้ชายเลขที่1 (ตอนนั้นเราคิดในใจแบบ อิจฉาเพื่อนได้เขียนไปหาผู้ชายด้วย ก็เราเรียนหญิงล้วนมาตลอดนี่นา เรื่องผู้ชายถือเป็นเรื่องแปลกใหม่ 5555) เราก็เขียนไปในความคิดเราเองล้วนๆแต่เป็นชื่อเพื่อน ตอนนั้นในจดหมายมีเขียนโค้ดลับไว้ข้างล่างด้วย ให้คนอ่านไปแปลเอาเอง เป็นอะไรที่เสี่ยวมาก
พอจดหมายส่งไป ก็รอ แล้วประมาณอีกอาทิตย์ 2 อาทิตย์ ก็มีจดหมายตอบกลับมา ซึ่งนอกจากเราจะได้จดหมายที่ตอบกลับมาจากเพื่อนผู้หญิงแล้ว ก็กลายเป็นว่า เราได้จดหมายอีกฉบับมาจากเพื่อนผู้ชายที่เราเขียนไปด้วย คือตอนนั้นเรางงมากว่าทำไมมีจดหมายมาถึงเรา แล้วพออ่านก็กลายเป็นว่าเค้าอยากรู้จักเราแทนที่จะเป็นเพื่อนเราที่เขียนแทนไปวันนั้น เค้าขอรูป ขอเบอร์ติดต่อ
จากตอนแรกที่ส่งไปที่อยู่โรงเรียนก็กลายเป็นส่งไปที่บ้านแทน แล้วเราก็แลกรูปกัน ตอนนั้นคือเราก็อายนะ หน้าตาเราก็ไม่ได้ดีอะไร แต่พอเห็นรูปเค้าเท่านั้นแหละ 5555 หน้าตาตลกมากเลย เด็กหัวเกรียนตัวเล็กๆ ดำๆ สมัยที่ฮิตรูปสติ้กเกอร์กันอะ ตอนป.6 เราเป็นคนตัวสูงมากเกือบสูงสุดในห้อง ส่วนเค้าตัวเตี้ยมากอะ เราห่างกันเกือบ 10 ซม.
หลังจากที่เราเขียนจดหมายหากัน เราก็เริ่มเปลี่ยนมาเป็นคุยโทรศัพท์ ซึ่งตอนนั้นเราเองไม่มีโทรศัพท์มือถือก็เลยให้เป็นเบอร์แม่ไป เวลาเค้าโทรมาแม่ก็จะแบบสงสัยว่าเค้าเป็นใคร แต่เราก็บอกว่าเป็นเพื่อนที่รู้จักกันตอนเขียนจดหมาย เราก็คุยโทรศัพท์กันไป แต่ก็ไม่บ่อยนะ นานๆโทรที เค้าจะเป็นฝ่ายโทรหาเราตลอด (ก็แน่สิ จะให้เราโทรไปหาผู้ชายได้ไง555) แล้ววันนึงตอนป.6 อยู่ๆ เค้าก็ขอเราเป็นแฟน คือเรารู้จักกันแค่แปปเดียวเอง เราก็ตกใจ แต่ก็คิดว่าเค้าคงแค่เล่นๆเท่านั้นแหละ เราก็ตอบตกลงไปเพราะคิดว่าคงไม่มีอะไร
พอจบป.6 เราก็ย้ายมาเรียนในเมืองชลบุรี เราก็ยังเรียนหญิงล้วนเหมือนเดิม หลังจากเราย้ายมาเราก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกับเค้าหรอก นานๆ เค้าจะโทรมาหาทีนึง แล้วคุยกันทีก็ประมาณชั่วโมงนึง ตอนคุยกันก็ปกติ ถามเรื่องนู้นเรื่องนี้ ถามประวัติเพิ่มเติมเรื่องพี่น้อง ก็เหมือนคนที่เพิ่งทำความรู้จักกันทั่วไป บางทีเค้าก็ใช้เบอร์แปลกโทรมา เราก็ต้องเดาเอาเองจากน้ำเสียงว่าใช่เค้ารึเปล่านะที่โทรมา ตอนที่ได้คุยแต่ละครั้ง เราก็ฟินไปเป็นวันอะ แต่ก็แค่นั้น เพราะพอวันรุ่งขึ้นเค้าก็ไม่ได้โทรมาอีก มันทำให้เราไม่กล้าคิดอะไรไปไกล คิดแค่ว่าเค้าคงเหงาแล้วหาเพื่อนคุยก็เลยโทรมา
แล้วมีอยู่ครั้งนึง ตอนนั้นประมาณทุ่ม สองทุ่มเค้าก็โทรมาตอนที่เราออกไปกินข้าวนอกบ้านกับครอบครัว เราก็ออกไปรับสายข้างนอก เราก็คุยกันไป แล้วเสียงมันดัง เค้าบอกว่าอยู่ที่โต๊ะสนุ๊ก ในใจเราก็คิดว่า ไปเล่นการพนันรึเปล่าเนี่ย พอคุยกันไปซักพักเค้าก็ถามว่าอยู่ไหน เราก็บอกอยู่ศรีราชา แล้วเค้าก็ถามอีกว่าอยู่ตรงไหน จะไปหา เราตกใจมากรีบห้ามเลย เราไม่รู้ว่าเค้าพูดจริงหรือพูดเล่นแต่เราอยู่กับพ่อแม่ด้วย แม่ก็ไม่รู้ว่าเราคุยกับผู้ชายเพราะเรามีแต่เพื่อนผู้หญิง แต่ก็กลายเป็นว่าเค้าไม่ได้มา เราโล่งใจเลย เค้าเคยบอกเราว่าเค้าชอบทีมฟุตบอลเชลซี ชอบแฟรงค์แลมพาร์ด บางทีโทรมาตอนกลางคืนเราก็หลับแล้วนะ แต่ก็ตื่นมาคุยกับเค้า แต่พอช่วงขึ้นม.ปลายก็คุยกันน้อยครั้งไปอีก เราก็ย้ายโรงเรียนด้วย แต่ก็ยังอยู่ชลบุรีเหมือนเดิม ตอนม.ปลายเราอยู่สหฯ แล้ว เราก็มีแฟน แล้วก็ไม่ได้ติดต่อเค้าอีก แต่พอเข้ามหาลัยเราก็โสด แล้วก็โสดยาวเลย 5555
เมื่อต้นปีประมาณเดือนมีนา อยู่ก็มีผู้ชายคนนึงทักไลน์มาบอกว่า จำเค้าได้มั้ย เราก็บอกว่าจำไม่ได้อะ คือเราดูรูปแล้วนะ นึกแล้วนึกอีกก็จำไม่ได้ เค้าบอกว่า 'ดีๆๆๆๆ เธอจำเราไม่ได้หรอก แต่เราจำเธอได้ '
'เพราะเธอเป็นแฟนคนแรกของเรานะ 555'
แต่เราก็ยังจำเค้าไม่ได้อยู่ดี เค้าบอกว่า
' เราเคยเขียนจดหมายไปหาเธอตอน ป.6 อะ '
'เบอร์เธอเรายังจำได้เลยตั้งแต่ ป.6 แล้ว'
'เลยลองเมมดู'
เค้าถามว่าเราเรียนอยู่ที่ไหน เราก็บอกมอเราไป เราก็ถามว่าเค้าเรียนอยู่ที่ไหน เค้าก็บอกมอเรามา แล้วเค้าก็ขอเฟสเราไป แต่ตอนนั้นคืออีกไม่กี่วันเราจะไปอเมริกาแล้ว คือเราจะไปเวิร์คฯ เค้าก็บอกว่าไม่เคยเจอกันเลย เราก็บอกว่าไว้กลับมาก็ได้ อยู่ชลยันเปิดเทอม เค้าก็ถามว่าเรามีแฟนแล้วใช่มั้ย เราก็บอกว่าไม่มี เค้าบอกว่า
' เรายังไม่เลิกกันเลยนะ 555'
' เธอ
' ไม่เคยลืมอะ55'
' เบอร์เธอเราจำได้ตลอดอะ'
' จดหมายยังเก็บไว้อยู่เลย'
เราก็เลยถามเค้าว่า ' ไม่มีแฟนหรอ หรือเพิ่งเลิก' เค้าบอกว่า ' ไม่มี เค้าทิ้งเราไปแล้ว' เค้าบอกว่าเค้าเพิ่งหาเฟสเพื่อนที่ไปอยู่ญี่ปุ่นเจอวันที่เมมเบอร์เรา
' ทำไมเราจำเธอได้'
' ทั้งๆที่เธอคงลืมเราไปแล้ว '
คือความจริงเราจำเค้าได้นะ แต่แค่ไม่แน่ใจว่าใช่เค้ารึเปล่า เพราะรูปที่เห็นคือตอนเด็กมาก หน้าก็เปลี่ยนไปเยอะ
เค้าบอกว่าพรุ่งนี้จะกลับบางแสน แต่วันที่คุยกันคือวันที่เราจะบินแล้ว เราคุยกันตอนตี2 แล้วคือเราบินตอน 7 โมงเช้า
เราบินคนเดียวก็รออยู่ที่เกตที่จะเช็คขึ้นเครื่อง ตอนนั้นยังใช้โทรศัพท์ได้อยู่ แล้วอยู่ๆก็มีเบอร์แปลกโทรมา คือเค้าโทรมาบอกว่าคุยเป็นเพื่อนหน่อยกำลังขับรถกลับม. เดี๋ยวหลับ เราก็คุย แล้วเค้าก็ร้องเพลงให้ฟัง คือแบบเรายิ้มเลยคนเดียวเหมือนคนบ้าเลยอะ อารมณ์อยู่คนเดียวแล้วก็มีคนโทรมาร้องเพลงให้ฟัง มันฟินมากอะ แต่ก็คุยได้แปปเดียวเพราะเราต้องขึ้นเครื่องแล้ว
เดี๋ยวมาเล่าต่อนนะคะ รู้สึกว่ามันจะยาวเกินไปละ