เมื่อวันอาทิตย์ที่ 7 ได้มีโอกาสไปชมการแสดงพระมหาชนก นั่งอยู่โซน C4 แถวที่ 2 จากหลังสุด
แถวหลังเรา มีพ่อ แม่ ลูกสาว นั่งอยู่ ลูกสาวอายุน่าจะประมาณ 6-7 ขวบ
ช่วงระหว่างรอการแสดงเริ่ม ลูกสาวย้ายมานั่งข้างๆ เรา ที่มีเก้าอี้ว่างอีก 1 ตัว
การแสดงยังไม่เริ่ม คุณลูกสาวก็กระโดดดึ๋งๆ ไปมา พื้นอัฒจรรย์ที่นั่งอยู่ก็สั่นๆ ...อะ ไม่ว่าอะไร เพราะคิดว่ายังไงก็เด็ก และการแสดงก็ยังไม่เริ่ม
สักพักเริ่มมีคำถาม (หันไปถามพ่อที่นั่งอยู่ข้างหลัง เสียงค่อนข้างดัง) เมื่อไหร่จะเริ่มแสดง อันนั้นอะไร อันนี้อะไร บลาๆๆ คุณพ่อก็ตอบลูกสาวไปเรื่อยๆ
พอการแสดงเริ่ม คราวนี้เริ่มถามนั่นนี้ พูดคุยนั่นโน้น โดยถามตอบกับคุณพ่อที่นั่งอยู่ด้านหลัง
แทนที่พ่อจะบอกให้ลูกดูการแสดงเงียบๆ ไม่งั้นก็ไปนั่งกับพ่อเลย (ลักษณะที่ตอบลูก ก็เหมือนภูมิใจว่าลูกเก่งตั้งข้อสงสัยอะไรประมานนั้น)
แล้วยังมีเดินไปหาพ่อบ้าง เดี๋ยวๆ ก็กลับมานั่งข้างหน้าอีก เดินไปเดินมา ตอนแรกเราคิดว่าคนในแถวนั้นคงเป็นญาติๆ เค้า ที่ไหนได้มีตอนนึง พ่อบอกลูกสาวว่า อย่าเดินไปมา เกรงใจน้าเค้าต้องยกของย้าย ....ห๊า!!!! คือคนที่นั่งอยู่ตรงใกล้ทางเดินก็เป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ญาติ แล้วคุณปล่อยให้ลูกเดินไปเดินมาผ่านหน้าเค้าอะนะ แล้วเค้าต้องยกของที่วางบนพื้นขึ้น ยกขา เขยิบ ขยับ ฯลฯ ให้ลูกคุณเดินไปเดินมา
แล้วตลอดเกือบ 1 ชม. ที่การแสดงดำเนินไปเรื่อยๆ คุณลูกสาวก็ยังคงถาม ยุกยิก เดินเข้าออกระหว่างแถว บางทีมีการยื่นมือมาข้างหน้า (ข้ามหัวป้าเรา) ชี้ๆ ถามๆ คุณพ่อก็ยื่นมือมาข้างหน้า (ข้ามหัวป้าเรา) ชี้ๆ ตอบๆ ....เฮ้ออออ เพลียแท้ จนถึงตอนหนึ่งเหมือนคุณพ่อจะลงไปเข้าห้องน้ำ ไม่รู้ยังไง คงรออยู่ข้างล่างไม่ขึ้นมาชมการแสดงต่อ คุณลูกยืนขึ้นบนเก้าอี้จ้า (แถวที่พ่อแม่นั่ง) ตะโกนเรียก ป๊ะป๊าๆๆๆๆๆ ขึ้นมาซิ ...เอิ่ม -_- คุณแม่ก็ดึงๆ ลูกให้นั่ง (แต่ก็เหมือนดึงไปงั้นไม่ห้ามปรามเด็ดขาด) คุณลูกก็เรียกๆ จนน้องทีมงานต้องเดินมาสะกิดบอกว่าให้เด็กนั่งลง น้องเค้าก็นั่งลงนะ แต่ก็ยังคงตะโกนเรียกป๊ะป๊าๆๆ อยู่เรื่อยๆ
หลายครั้งที่ถามโน้นนี่กะแม่เสียงดัง ทำไมๆๆๆๆ นั่นอะไรๆๆๆๆ แล้วจะเป็นยังไงๆๆๆๆ ตลอดที่เสียงดัง บางทีเราก็หันไปมอง (ตอนการแสดงเลิกคุยกับป้ากับแม่ที่ไปด้วยกัน แม่กับป้าเราก็บอกว่าหันไปมองหลายทีเหมือนกัน)
ตอนนึงลูกสาวพูดขึ้นมาว่า "แม่ปวดฉี่" เราคิดในใจ ดีๆ รีบพาลูกไปฉี่เลย จะได้ชมการแสดงแบบรื่นรมย์บ้าง แต่ป่าวจ้า ได้ยินคุณแม่บอกลูกประมานว่าเดี๋ยวค่อยไป เราหันขวับไปมองเลย เห็นคุณแม่กำลังสแคชมือถือไฟสว่างวาบๆ ...อืมมมมมม คงยังไม่ว่างพาลูกไปฉี่ ได้ยินคุณยายที่นั่งข้างๆ บอกเด็กว่า นี่ไง ฉี่ลงร่อง (อัฒจรรย์) ไปเลย ข้างล่างเป็นน้ำ ไม่เป็นไรหรอก .....55555555 อึ้ง!!! แต่คุณแม่ก็ยังไม่พาไปนะ จนลูกสาวพูดว่า ไม่เป็นไรยังอดทนได้ ....#*&&%^$$)%@!
จนถึงตอนการแสดงใกล้จะจบ จำไม่ได้แล้วว่าเด็กพูดอะไรขึ้นมาสักอย่าง ด้วยเสียงอันดังเหมือนเดิม แต่คราวนี้เราหันไปมอง มองและมองแบบนิ่งๆ (คือแรกๆ จะหันมองแล้วหันกลับ) คุณแม่รีบเอามือปิดปากคุณลูก แล้วลุกขึ้นพาเดินลงไปจากอัฒจรรย์ ....โหหห แทบจะลุกขึ้นยืนปรบมือ
เราก็มีหลานตัวเล็ก และไม่เล็กหลายคน จะคุยกับที่บ้านหลายครั้งเลยว่า เด็กที่น่ารักของเราอาจไม่น่ารักสำหรับคนอื่น จะทำอะไร หรือบางทีอยากให้เด็กโชว์ความสามารถอะไร โดยที่เราภูมิใจว่าเด็กเราเก่ง น่ารัก แต่คนอื่นอาจจะเห็นเป็นรำคาญก็ได้ และการมาชมการแสดงแบบนี้ควรพูดคุยตกลงกันก่อนว่าต้องทำตัวยังไง ความจริงวันนั้นหลานเราก็ไปดูด้วยเหมือนกัน (อายุประมานเด็กคนนั้น) ยังคิดอยู่ว่าถ้าหลานเราเป็นแบบนี้ คงพาไปเดินเล่นข้างล่าง ไม่ก็พากันกลับบ้านหมดเลย
(มาคุยกันตอนกลับบ้าน ป้าเล่าว่า มีตอนนึงคุณลูกเค้าถามคุณแม่ว่า ทำไมคนนั้นถึงโมโห (ตัวละครในการแสดง) แม่ก็อธิบาย บลาๆๆๆ (ท่าทางคงภูมิใจว่าอธิบายลูกได้ แต่จริงๆ แล้วมันรบกวนการดูของคนอื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน) ป้าเล่าว่าแอบตอบในใจ กรูเนี้ยกำลังจะโมโห
แล้วววว -555555)
**ไม่ได้ตั้งกระทู้นานมากกกกกกกกกกกกกกกก หากผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ**
ฝากถึงผู้ปกครองของเด็กๆ ...เด็กน้อยที่น่ารักของเรา อาจไม่น่ารักสำหรับคนอื่น
แถวหลังเรา มีพ่อ แม่ ลูกสาว นั่งอยู่ ลูกสาวอายุน่าจะประมาณ 6-7 ขวบ
ช่วงระหว่างรอการแสดงเริ่ม ลูกสาวย้ายมานั่งข้างๆ เรา ที่มีเก้าอี้ว่างอีก 1 ตัว
การแสดงยังไม่เริ่ม คุณลูกสาวก็กระโดดดึ๋งๆ ไปมา พื้นอัฒจรรย์ที่นั่งอยู่ก็สั่นๆ ...อะ ไม่ว่าอะไร เพราะคิดว่ายังไงก็เด็ก และการแสดงก็ยังไม่เริ่ม
สักพักเริ่มมีคำถาม (หันไปถามพ่อที่นั่งอยู่ข้างหลัง เสียงค่อนข้างดัง) เมื่อไหร่จะเริ่มแสดง อันนั้นอะไร อันนี้อะไร บลาๆๆ คุณพ่อก็ตอบลูกสาวไปเรื่อยๆ
พอการแสดงเริ่ม คราวนี้เริ่มถามนั่นนี้ พูดคุยนั่นโน้น โดยถามตอบกับคุณพ่อที่นั่งอยู่ด้านหลัง
แทนที่พ่อจะบอกให้ลูกดูการแสดงเงียบๆ ไม่งั้นก็ไปนั่งกับพ่อเลย (ลักษณะที่ตอบลูก ก็เหมือนภูมิใจว่าลูกเก่งตั้งข้อสงสัยอะไรประมานนั้น)
แล้วยังมีเดินไปหาพ่อบ้าง เดี๋ยวๆ ก็กลับมานั่งข้างหน้าอีก เดินไปเดินมา ตอนแรกเราคิดว่าคนในแถวนั้นคงเป็นญาติๆ เค้า ที่ไหนได้มีตอนนึง พ่อบอกลูกสาวว่า อย่าเดินไปมา เกรงใจน้าเค้าต้องยกของย้าย ....ห๊า!!!! คือคนที่นั่งอยู่ตรงใกล้ทางเดินก็เป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ญาติ แล้วคุณปล่อยให้ลูกเดินไปเดินมาผ่านหน้าเค้าอะนะ แล้วเค้าต้องยกของที่วางบนพื้นขึ้น ยกขา เขยิบ ขยับ ฯลฯ ให้ลูกคุณเดินไปเดินมา
แล้วตลอดเกือบ 1 ชม. ที่การแสดงดำเนินไปเรื่อยๆ คุณลูกสาวก็ยังคงถาม ยุกยิก เดินเข้าออกระหว่างแถว บางทีมีการยื่นมือมาข้างหน้า (ข้ามหัวป้าเรา) ชี้ๆ ถามๆ คุณพ่อก็ยื่นมือมาข้างหน้า (ข้ามหัวป้าเรา) ชี้ๆ ตอบๆ ....เฮ้ออออ เพลียแท้ จนถึงตอนหนึ่งเหมือนคุณพ่อจะลงไปเข้าห้องน้ำ ไม่รู้ยังไง คงรออยู่ข้างล่างไม่ขึ้นมาชมการแสดงต่อ คุณลูกยืนขึ้นบนเก้าอี้จ้า (แถวที่พ่อแม่นั่ง) ตะโกนเรียก ป๊ะป๊าๆๆๆๆๆ ขึ้นมาซิ ...เอิ่ม -_- คุณแม่ก็ดึงๆ ลูกให้นั่ง (แต่ก็เหมือนดึงไปงั้นไม่ห้ามปรามเด็ดขาด) คุณลูกก็เรียกๆ จนน้องทีมงานต้องเดินมาสะกิดบอกว่าให้เด็กนั่งลง น้องเค้าก็นั่งลงนะ แต่ก็ยังคงตะโกนเรียกป๊ะป๊าๆๆ อยู่เรื่อยๆ
หลายครั้งที่ถามโน้นนี่กะแม่เสียงดัง ทำไมๆๆๆๆ นั่นอะไรๆๆๆๆ แล้วจะเป็นยังไงๆๆๆๆ ตลอดที่เสียงดัง บางทีเราก็หันไปมอง (ตอนการแสดงเลิกคุยกับป้ากับแม่ที่ไปด้วยกัน แม่กับป้าเราก็บอกว่าหันไปมองหลายทีเหมือนกัน)
ตอนนึงลูกสาวพูดขึ้นมาว่า "แม่ปวดฉี่" เราคิดในใจ ดีๆ รีบพาลูกไปฉี่เลย จะได้ชมการแสดงแบบรื่นรมย์บ้าง แต่ป่าวจ้า ได้ยินคุณแม่บอกลูกประมานว่าเดี๋ยวค่อยไป เราหันขวับไปมองเลย เห็นคุณแม่กำลังสแคชมือถือไฟสว่างวาบๆ ...อืมมมมมม คงยังไม่ว่างพาลูกไปฉี่ ได้ยินคุณยายที่นั่งข้างๆ บอกเด็กว่า นี่ไง ฉี่ลงร่อง (อัฒจรรย์) ไปเลย ข้างล่างเป็นน้ำ ไม่เป็นไรหรอก .....55555555 อึ้ง!!! แต่คุณแม่ก็ยังไม่พาไปนะ จนลูกสาวพูดว่า ไม่เป็นไรยังอดทนได้ ....#*&&%^$$)%@!
จนถึงตอนการแสดงใกล้จะจบ จำไม่ได้แล้วว่าเด็กพูดอะไรขึ้นมาสักอย่าง ด้วยเสียงอันดังเหมือนเดิม แต่คราวนี้เราหันไปมอง มองและมองแบบนิ่งๆ (คือแรกๆ จะหันมองแล้วหันกลับ) คุณแม่รีบเอามือปิดปากคุณลูก แล้วลุกขึ้นพาเดินลงไปจากอัฒจรรย์ ....โหหห แทบจะลุกขึ้นยืนปรบมือ
เราก็มีหลานตัวเล็ก และไม่เล็กหลายคน จะคุยกับที่บ้านหลายครั้งเลยว่า เด็กที่น่ารักของเราอาจไม่น่ารักสำหรับคนอื่น จะทำอะไร หรือบางทีอยากให้เด็กโชว์ความสามารถอะไร โดยที่เราภูมิใจว่าเด็กเราเก่ง น่ารัก แต่คนอื่นอาจจะเห็นเป็นรำคาญก็ได้ และการมาชมการแสดงแบบนี้ควรพูดคุยตกลงกันก่อนว่าต้องทำตัวยังไง ความจริงวันนั้นหลานเราก็ไปดูด้วยเหมือนกัน (อายุประมานเด็กคนนั้น) ยังคิดอยู่ว่าถ้าหลานเราเป็นแบบนี้ คงพาไปเดินเล่นข้างล่าง ไม่ก็พากันกลับบ้านหมดเลย
(มาคุยกันตอนกลับบ้าน ป้าเล่าว่า มีตอนนึงคุณลูกเค้าถามคุณแม่ว่า ทำไมคนนั้นถึงโมโห (ตัวละครในการแสดง) แม่ก็อธิบาย บลาๆๆๆ (ท่าทางคงภูมิใจว่าอธิบายลูกได้ แต่จริงๆ แล้วมันรบกวนการดูของคนอื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน) ป้าเล่าว่าแอบตอบในใจ กรูเนี้ยกำลังจะโมโห
**ไม่ได้ตั้งกระทู้นานมากกกกกกกกกกกกกกกก หากผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ**