กระทู้แรกของคนเขียนไม่เก่งและไม่ชอบเขียนหนังสือ
แต่ความอัดอั้นตันใจที่มีมาในระยะเวลานึง บวกกับต้องการหาที่ระบายและที่ปรึกษา
จึงตัดสินใจตั้งกระทู้นี้ ขึ้นในพื้นที่ของเวบพันทิป
เรามีเรื่องที่ไม่สบายใจและไม่สามารถระบายเรื่องราวต่อไปนี้ให้กับครอบครัวและเพื่อนสนิทได้
ขออนุญาตใช้พื้นที่ของพันทิปในการเล่าเรื่องราวและระบายความรู้สึกของเรา
เรายินดีรับฟังทุกความคิดเห็น ทุกคอมเมนต์ ทุกคำติด่าว่ากล่าว จากเพื่อนๆ ชาวพันทิปนะคะ
เรื่องราวของเรา เป็นความรักของหญิงรักหญิง ที่เกิดจากความไม่ตั้งใจและไม่คิดว่ามาก่อนว่าชีวิตนี้จะรักคนเพศเดียวกัน แต่กระนั้น ความรักย่อมเป็นสิ่งที่สวยงาม ซึ่งสิงนี้ทำให้เราฝ่าฟันกับอุปสรรคและความขมขื่นในจิตใจมาได้ถึง 2 ปี
เมื่อ 6-7 ปีก่อน เราเลิกกับแฟนคนแรก แฟนคนแรกเป็นผู้ชายคะ หลังจากเลิกกัน เราก็ไม่มีแฟนเลย มีผู้ชายเข้ามาจีบบ้าง แต่ก็เรื่อยๆ เฉยๆ ไม่ได้คบใครเป็นแฟน จนเมื่อ 2 ปีที่ผ่านมา เราได้พบกับทอมคนนึงและคบเป็นแฟนกันมาจนปัจจุบันนี้ แต่ครอบครัวเรา เพื่อนสนิทของเรา คนที่ทำงานเรา พูดง่ายๆ ว่าคนรอบตัวของเรา ไม่มีใครรู้ว่าเราคบกับทอมอยู่ ทุกคนเข้าใจว่าเรายังโสดสนิท
ระยะเวลา 2 ปีที่ผ่านมา เราเก็บเรื่องนี้เป็นความลับจากคนใกล้ตัวของเรา ทุกครั้งที่เราออกไปเจอเค้า เราต้องโกหกคนรอบตัวว่า ไปทำธุระ ไปช้อปปิ้งคนเดียว ไปทำงานที่ออฟฟิต สารพัดที่เราจะนึกได้ เพื่อบอกให้คนอื่นรับรู้ว่าเราไปไหนมาไหนคนเดียว เราไม่มีแฟนนะ ใช้ชีวิตคนเดียวตลอด ฝ่ายแฟนเราเค้าก็โอเคกับการที่เราไม่บอกเรื่องนี้ให้ใครทราบ เค้าเข้าใจคะ ว่าถ้าเราบอกคนรอบข้างไป อาจจะไม่มีใครยอมรับ จะทำให้พ่อแม่และครอบครัวไม่สบายใจ เราจึงตัดสินใจคบกันโดยที่ไม่บอกเรื่องราวให้ใครฝั่งเราทราบเลย
เรารู้คะ ว่า "ความลับไม่มีในโลก" สักวันนึงจะต้องมีคนรู้เรื่องราวของเรา มันเป็นความกลัว ความขมขื่น ความอัดอั้น ที่อยู่ในใจตลอดมาคะ หลายๆ ครั้ง เราคุยกับแฟนว่า เราจะเริ่มบอกเรื่องนี้ กับเพื่อนในกลุ่มของเราก่อนมั้ย อย่างน้อยเพื่อนน่าจะรับได้ในสิ่งที่เราเป็น เข้าใจเรา และเป็นกำลังใจให้เราฝ่าฟันกับเรื่องนี้ไปได้ แต่มันไม่ง่ายเลยนะคะ ที่จะปริปากพูดเรื่องนี้กับใคร
ในปีแรกของการคบกัน ความรักของเราสองคนค่อนข้างดีคะ ยกเว้นประเด็นเดียว ที่ทำให้เรามีความสุขได้ไม่เต็มร้อย นั่นก็คือเรื่องที่เราเล่ามา เราไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้จะมีผลกระทบต่อความรัก ความรู้สึกในปัจจุบันของเราที่มีต่อแฟนเรารึป่าว
ตั้งแต่ 3 เดือนที่ผ่านมา เรารู้สึกสั่นคลอน รู้สึกไม่มั่นคงในความรัก รู้สึกกลัวที่จะให้คนรอบตัวรับรู้เรื่องของเรา เราไม่ได้มีคนอื่นหรือสนใจใครอื่นนะคะ เรากับเค้ายังใช้ชีวิตร่วมกันตามปกติ โทรหากัน ออกมาเจอกัน วันหยุดเราเจอกันคะ อาทิตย์เว้นอาทิตย์บ้าง บางครั้งก็ไปต่างจังหวัดด้วยกัน
ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน ใช้ชีวิตกันสองคน เรามีความสุขมากมาย แต่ลึกๆ ก็ยังรู้สึกผิด รู้สึกอึดอัด รู้สึกว่ามันไม่ใช่ รู้สึกว่าเราไม่ควรทำแบบนี้ เราโกหกพ่อแม่ เรากำลังจะทำให้คนที่รักเราที่สุดเสียใจรึป่าว เรากำลังใช้ชีวิตอยู่บนความประมาทรึป่าว แล้วอนาคตของเราคืออะไร T_T
เรากังวล เราสับสน เราเครียด หลายๆ ครั้ง เราร้องไห้กับตัวเอง ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนบ้า ที่หาทางออกไม่ได้ ได้แต่คิดว่า ทำไมชั้นต้องมีความทุกข์ใจแบบนี้ด้วย มันอัดอั้นบอกไม่ถูก ไม่สามารถอธิบายบรรยายให้ใครฟังได้
เราควรจะดำเนินชีวิตต่อไปอย่างไรดี
เราไม่อยากหน้าชื่นอกตรมเหมือน ณ ที่เป็นอยู่ตอนนี้
เราอยากมีความสุขที่เต็มร้อย ยิ้มได้อย่างเต็มที่
ความรักของคนเพศเดียวกัน ไม่ง่ายเลยนะคะ
วันก่อนเราอ่านกระทู้ของผู้ชายคนนึง ที่แม่ถามเค้าว่าเค้าเป็นเกย์รึป่าว
พอเค้าบอกแม่ว่า เค้าเป็นเกย์ แม่เค้ารับได้ในสิ่งที่ลูกเค้าเป็น
เราซึ้งใจน้ำตาไหลเลยคะ แม่คุณแกร่งมากคะ
ขอกำลังใจ ขอคำแนะนำ จากเพื่อนชาวพันทิปด้วยนะคะ
จะเดินหน้าต่อไปอย่างไรดี เมื่อรู้สึกสั่นคลอนในความรักของหญิงรักหญิง
แต่ความอัดอั้นตันใจที่มีมาในระยะเวลานึง บวกกับต้องการหาที่ระบายและที่ปรึกษา
จึงตัดสินใจตั้งกระทู้นี้ ขึ้นในพื้นที่ของเวบพันทิป
เรามีเรื่องที่ไม่สบายใจและไม่สามารถระบายเรื่องราวต่อไปนี้ให้กับครอบครัวและเพื่อนสนิทได้
ขออนุญาตใช้พื้นที่ของพันทิปในการเล่าเรื่องราวและระบายความรู้สึกของเรา
เรายินดีรับฟังทุกความคิดเห็น ทุกคอมเมนต์ ทุกคำติด่าว่ากล่าว จากเพื่อนๆ ชาวพันทิปนะคะ
เรื่องราวของเรา เป็นความรักของหญิงรักหญิง ที่เกิดจากความไม่ตั้งใจและไม่คิดว่ามาก่อนว่าชีวิตนี้จะรักคนเพศเดียวกัน แต่กระนั้น ความรักย่อมเป็นสิ่งที่สวยงาม ซึ่งสิงนี้ทำให้เราฝ่าฟันกับอุปสรรคและความขมขื่นในจิตใจมาได้ถึง 2 ปี
เมื่อ 6-7 ปีก่อน เราเลิกกับแฟนคนแรก แฟนคนแรกเป็นผู้ชายคะ หลังจากเลิกกัน เราก็ไม่มีแฟนเลย มีผู้ชายเข้ามาจีบบ้าง แต่ก็เรื่อยๆ เฉยๆ ไม่ได้คบใครเป็นแฟน จนเมื่อ 2 ปีที่ผ่านมา เราได้พบกับทอมคนนึงและคบเป็นแฟนกันมาจนปัจจุบันนี้ แต่ครอบครัวเรา เพื่อนสนิทของเรา คนที่ทำงานเรา พูดง่ายๆ ว่าคนรอบตัวของเรา ไม่มีใครรู้ว่าเราคบกับทอมอยู่ ทุกคนเข้าใจว่าเรายังโสดสนิท
ระยะเวลา 2 ปีที่ผ่านมา เราเก็บเรื่องนี้เป็นความลับจากคนใกล้ตัวของเรา ทุกครั้งที่เราออกไปเจอเค้า เราต้องโกหกคนรอบตัวว่า ไปทำธุระ ไปช้อปปิ้งคนเดียว ไปทำงานที่ออฟฟิต สารพัดที่เราจะนึกได้ เพื่อบอกให้คนอื่นรับรู้ว่าเราไปไหนมาไหนคนเดียว เราไม่มีแฟนนะ ใช้ชีวิตคนเดียวตลอด ฝ่ายแฟนเราเค้าก็โอเคกับการที่เราไม่บอกเรื่องนี้ให้ใครทราบ เค้าเข้าใจคะ ว่าถ้าเราบอกคนรอบข้างไป อาจจะไม่มีใครยอมรับ จะทำให้พ่อแม่และครอบครัวไม่สบายใจ เราจึงตัดสินใจคบกันโดยที่ไม่บอกเรื่องราวให้ใครฝั่งเราทราบเลย
เรารู้คะ ว่า "ความลับไม่มีในโลก" สักวันนึงจะต้องมีคนรู้เรื่องราวของเรา มันเป็นความกลัว ความขมขื่น ความอัดอั้น ที่อยู่ในใจตลอดมาคะ หลายๆ ครั้ง เราคุยกับแฟนว่า เราจะเริ่มบอกเรื่องนี้ กับเพื่อนในกลุ่มของเราก่อนมั้ย อย่างน้อยเพื่อนน่าจะรับได้ในสิ่งที่เราเป็น เข้าใจเรา และเป็นกำลังใจให้เราฝ่าฟันกับเรื่องนี้ไปได้ แต่มันไม่ง่ายเลยนะคะ ที่จะปริปากพูดเรื่องนี้กับใคร
ในปีแรกของการคบกัน ความรักของเราสองคนค่อนข้างดีคะ ยกเว้นประเด็นเดียว ที่ทำให้เรามีความสุขได้ไม่เต็มร้อย นั่นก็คือเรื่องที่เราเล่ามา เราไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้จะมีผลกระทบต่อความรัก ความรู้สึกในปัจจุบันของเราที่มีต่อแฟนเรารึป่าว
ตั้งแต่ 3 เดือนที่ผ่านมา เรารู้สึกสั่นคลอน รู้สึกไม่มั่นคงในความรัก รู้สึกกลัวที่จะให้คนรอบตัวรับรู้เรื่องของเรา เราไม่ได้มีคนอื่นหรือสนใจใครอื่นนะคะ เรากับเค้ายังใช้ชีวิตร่วมกันตามปกติ โทรหากัน ออกมาเจอกัน วันหยุดเราเจอกันคะ อาทิตย์เว้นอาทิตย์บ้าง บางครั้งก็ไปต่างจังหวัดด้วยกัน
ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน ใช้ชีวิตกันสองคน เรามีความสุขมากมาย แต่ลึกๆ ก็ยังรู้สึกผิด รู้สึกอึดอัด รู้สึกว่ามันไม่ใช่ รู้สึกว่าเราไม่ควรทำแบบนี้ เราโกหกพ่อแม่ เรากำลังจะทำให้คนที่รักเราที่สุดเสียใจรึป่าว เรากำลังใช้ชีวิตอยู่บนความประมาทรึป่าว แล้วอนาคตของเราคืออะไร T_T
เรากังวล เราสับสน เราเครียด หลายๆ ครั้ง เราร้องไห้กับตัวเอง ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนบ้า ที่หาทางออกไม่ได้ ได้แต่คิดว่า ทำไมชั้นต้องมีความทุกข์ใจแบบนี้ด้วย มันอัดอั้นบอกไม่ถูก ไม่สามารถอธิบายบรรยายให้ใครฟังได้
เราควรจะดำเนินชีวิตต่อไปอย่างไรดี
เราไม่อยากหน้าชื่นอกตรมเหมือน ณ ที่เป็นอยู่ตอนนี้
เราอยากมีความสุขที่เต็มร้อย ยิ้มได้อย่างเต็มที่
ความรักของคนเพศเดียวกัน ไม่ง่ายเลยนะคะ
วันก่อนเราอ่านกระทู้ของผู้ชายคนนึง ที่แม่ถามเค้าว่าเค้าเป็นเกย์รึป่าว
พอเค้าบอกแม่ว่า เค้าเป็นเกย์ แม่เค้ารับได้ในสิ่งที่ลูกเค้าเป็น
เราซึ้งใจน้ำตาไหลเลยคะ แม่คุณแกร่งมากคะ
ขอกำลังใจ ขอคำแนะนำ จากเพื่อนชาวพันทิปด้วยนะคะ