ขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ

คือเรารู้สึกว่าตัวเองแย่มากๆเลย เรารู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่า บางทีก็คิดว่าไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้ว แต่ทุกครั้งเวลาคิดเราก็จะพยายามดึงตัวเองออกมาคิดถึงพ่อคิดถึงแม่  แล้วแบบเรากลัวทุกอย่าง จับอะไรมาก็ต้องล้างมือ ไม่อยากแตะต้องของที่ตกพื้นกลัวเชื้อโรคบ้างเหมือนโรคจิต ไม่อยากออกไปข้างนอกห้อง คืออาการแบบนี้จะเป็นเวลาเราอยู่คนเดียวค่ะ ถ้าอยู่กับเพื่อยก็มีบ้างแต่ไม่มากเท่าอยู่คนเดียว  คือเรารู้ว่าเรื่องที่เราคิดมันเป็นเรื่องไร้สาระ แต่เราก็ห้ามตัวเองคิดไม่ได้   แล้วตอนนี้เป็นช่วงสอบเราพยายามอ่านหนังสือแต่อ่านไม่ได้เลย เหมือนไม่มีสมาธิพยายามบังคับตัวเองแต่พออ่านไปซักพักเราจะรู้สึกแย่มาก ทั้งที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร แต่รู้สึกว่าทุกอย่างมันแย่ไปหมด  แย่แบบอยู่ดีๆก็ร้องไห้ฟูมฟาย

อาการที่เราเป็นจะเป็นแต่เวลาอยู่คนเดียวไม่ก็เวลาอยู่กับแม่  เราร้องไห้บ่อยมาก ทำให้แม่เรากังวลตามไปด้วย ทำให้เรารู้สึกแย่มาก เหมือนเราเป็นลูกอกตัญญูทำให้แม่เสียใจ

ตอนนี้เราเครียดกับอาการที่เราเป็นมากเลยค่ะ เรากังวลไปหมดกลัวเรียนไม่จบ กลัวทำให้พ่อแม่เสียใจ เราพยายามคิดแต่เรื่องในแง่ดีแบบ เดี๊ยวมันก็ผ่านไป เราสร้างความกลัวขึ้นมาเองมั้ง มันก็จะดีขึ้นพักนึงค่ะ แต่พอกลับมานั่งทำสิ่งที่ต้องทำต่ออาการแบบเดิมก็จะตีกลับมาอีก ยิ่งช่วงนี้ต้องสอบ พออ่านหนังสือไม่ได้ ก็ยิ่งกลัวอ่านไม่ทัน ยิ่งแย่ใหญ่เลยค่ะ

เพื่อนๆมีวิธีคิดยังไง ให้ตัวเองรู้สึกดีบ้างคะ
ตอนนี้เราไม่มีความสุขเลยค่ะ  เราว่าจะไปพบจิตแพทย์ดีมั้ยคะ

ขอคำแนะนำหน่อยนะคะ