ไม่รูว่าตัวเองเป็นอะไรสำหรับครอบครัว

บางคนที่เข้ามาอาจจะไม่ชอบนะคะ แต่ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ คือเรามักถูกเปรียบเทียบกับพี่ชายเสมอว่าทำอะไรได้ไม่ดีเท่าเลย ทั้งเรื่องเรียน กีฬา หรือเรื่องต่างๆ เวลาที่เราทำผิดพ่อกับแม่ก็ชอบว่าเรา แต่เวลาที่พี่ทำผิดพ่อกับแม่กลับพูดว่าไม่เป็นไร เวลาที่เราไม่ชอบกินอะไรพ่อกับแม่ก็จะบอกว่า คนอื่นเค้ากิน แต่เวลาที่พี่เราไม่กินอะไรพ่อเราก็จะไม่ทำเลยทั้งๆที่บางอย่างเป็นของที่เราชอบ ตอนที่เราเป็นเด็กพ่อกับแม่ก็เลี้ยงแต่พี่ ส่วนเราถูกส่งไปอยู่กับย่า เวลาที่พี่เราจะไปทำกิจกรรมหรือเข้าค่าย พ่อกับแม่ก็จะเตรียมทุกอย่างให้พี่เรา แต่เรากลับต้องเตรียมทุกอย่างเอง ทั้งๆที่เราก็ไปแบบเดียวกับพี่ พี่ทำของหายแต่พ่อกับแม่กลับไม่ว่าอะไร แต่กับเราพ่อกับแม่กลับบ่นว่า ทำไมไม่รักษาของ เวลาที่เราอยากได้อะไรแม่ก็มักจะบอกว่า ให้เก็บเงินซื้อดู แต่เวลาที่พี่เราอยากได้อะไรพ่อกับแม่ก็จะไปหาซื้อมาให้ เราเป็นผู้หญิงคนเดียวในครอบครัว เราต้องเล่นคนเดียวมาตลอดตั้งแต่เป็นเด็ก เพราะลูกพี่ลูกน้องอีก3คนก็เป็นผู้ชายหมด เวลาที่ไปทเี่ยวที่ไหนเราก็ทำได้แค่นั่งดูเพราะไม่รู้จะทำอะไรดี เวลาที่พี่อ่านหนังสือพ่อก็มักจะชมพี่ว่าทำดีแล้ว และมักจะเอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่ทั้งๆที่เรานั่งทำการบ้านส่งงานครบทุกอย่าง เวลาที่เรากลับบ้านพ่อจะทักทายแค่ว่า กลับมาแล้วเหรอ แล้วทำหน้านิ่งใส่ แต่กับพี่ของเรา พ่อกลับพูดด้วยอย่างดีทั้ง เป็งยังไงบ้าง เหนื่อยมั้ย หิวรึเปล่า อยากกินอะไรมั้ย เราเคยเครียดจนมีความคิดอยากฆ่าตัวตย แต่เพราะว่าความกลัว และก็กลัวบาปเลยไม่กล้า แต่เราก็เคยคิดหลายต่อหลายครั้งมาก แต่ก็ไม่ได้คิดจะทำ เรารู้สึกเบื่อกับชีวิตแบบนี้ เบื่อที่ต้องถูกเปรียบเทียบเสมอๆ ทั้งๆที่เราถูกสอนมาว่าให้ทำให้ดีที่สุด แต่เรากลับถูกเปรียบเทียบให้ต่ำกว่าอยู่เสมอ เราเกลียดการถูกเปรียบเทียบเพราะมันรู้สึกเหมือนโดนกดหัวให้เตี้ยกว่า ไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้วจริงๆ หรือว่าเราจะต้องทนใช้ชีวิตน่าเบื่อแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ